Eδώ και 20 χρόνια, ο ιάπωνας παγκόσμιος πρωταθλητής πρωταγωνιστεί στην παγκόσμια αναρρίχηση. Σκληρες sport διαδρομές, ρεκόρ χρόνου σε big wall διαδρομές και αποστολές σε παρθένα μέρη για τη διάνοιξη διαδρομών. Τον συναντήσαμε στην Κάλυμνο, στα πλαίσια του The Νorth Face festival, και συνομιλήσαμε μαζί του.
Από την πρώτη μέρα στο Project competition έδειχνες φορμαρισμένος και κεφάτος. Επηρέασε τη διάθεσή σου το νησί;
Σίγουρα επηρέασε. Έφτασα στην Κάλυμνο μετά από 20 ώρες πτήση, αλλά αμέσως βρήκα τη διάθεση να σκαρφαλώσω. Αυτό το νησί τα έχει όλα. Υπέροχα βράχια, θάλασσες, φαγητό και καλή παρέα. Και όλα μαζεμένα, πολύ κοντά μεταξύ τους.
Πρώτη φορά στην Ελλάδα;
Ναι, είναι η πρώτη φορά που έρχομαι στην Ελλάδα. Δε γνώριζα και πολλά πράγματα πριν. Είχα απλώς μια γενική εικόνα για το πού βρίσκεται στο χάρτη, και κάποια στοιχεία για την ελληνική ιστορία.
Βρίσκεσαι στην κορυφή της αναρριχητικής σκηνής για πάνω από 20 χρόνια. Πόσο δύσκολο είναι αυτό;
Για την ακρίβεια το ευχαριστιέμαι πολύ. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να σκαρφαλώνω με τους κορυφαίους αναρριχητές της σημερινής γενιάς. Προσπαθώ να βελτιώνομαι ακόμη και έτσι να βρίσκομαι στην «κορυφή».
Μετά την επανάληψη της Cobra Crack (ίσως η δυσκολότερη σχισμή στον κόσμο) , χαρακτήρισες τον εαυτό σου old school trad αναρριχητή. Πόσο ειρωνικό είναι για έναν παγκόσμιο πρωταθλητή αγωνιστικής αναρρίχησης, να δηλώνει trad αναρριχητής;
Όταν ξεκίνησα στη χώρα μου, κάναμε μόνο παραδοσιακή αναρρίχηση. Την ίδια περίοδο όμως στην Ευρώπη άρχισε να αναπτύσσεται η αθλητική αναρρίχηση με τη μορφή που την γνωρίζουμε σήμερα και έτσι κι εμείς οφείλαμε να ακολουθήσουμε τις εξελίξεις. Κατέληξα λοιπόν να ασχολούμαι με την αθλητική και μετέπειτα με την αγωνιστική αναρρίχηση ωστόσο η βάση μου είναι η παραδοσιακή αναρρίχηση.
Διακρίνεις διαφορές μεταξύ των παλιών trad αναρριχητών και των σημερινών;
Ξεκάθαρα. Οι νέοι που ασχολούνται με την παραδοσιακή αναρρίχηση προέρχονται από την αθλητική αναρρίχηση. Αυτό φαίνεται τόσο από τον τρόπο που σκαρφαλώνουν (στυλ) όσο και από τον τρόπο που πιάνουν τα πιασίματα, κυρίως τις σχισμές. Οι νεότεροι πιάνουν τις σχισμές όπως ένα κοινό πιάσιμο ενώ εμείς οι παλιότεροι σφηνώνουμε τα χέρια μας…(γέλια).
Σε παλαιότερη συνέντευξή σου δήλωσες ότι την ώρα που σκαρφαλώνεις νιώθεις σαν να καβαλάς το βράχο. Θέλεις να δαμάζεις το βράχο ή να πας με τη ροή του;
Σίγουρα το δεύτερο. Αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι πάνω σε ένα κύμα. Αυτό κάνει το σκαρφάλωμα πιο διασκεδαστικό. Ξέρεις, οι περισσότεροι λενε ότι είναι ένας αγώνας με τη βαρύτητα. Δεν το βλέπω έτσι. Για μένα είναι ένα παιχνίδι, ένα είδος χορού. Θέλω να το διασκεδάζω πάντα.
Στόχος είναι αυτό να εξαπλωθεί σε όλο τον πλανήτη και σίγουρα να φτάσει και μέχρι την Ελλάδα… Αναρρίχηση για όλους, ανεξαρτήτως επιπέδου, εθνικότητας και θρησκεύματος!!!
Το 2002, μαζί με τον Hans Flοrine σπάσατε το ρεκόρ ταχύτητας της διάσημης διαδρομής Nose στο Yosemite. Πέντε χρόνια μετά οι αδερφοί Huber σπάσανε το ρεκόρ σας, και έπειτα από ένα χρόνο επιστρέψατε για να σπάσετε το ρεκόρ ξανά. Ποιοι ήταν οι λόγοι που οδηγηθήκατε σε αυτό;
Για τον Hans τα ρεκόρ ταχύτητας έχουν μεγάλη σημασία. Κάποια στιγμή μου έστειλε ένα email, στο οποίο ανέφερε ότι οι Huber σπάνανε το ρεκόρ μας αλλά δεν έγραφε ευθέως ότι θέλει να ξανάπαμε. Από τα συμφραζόμενα όμως κατάλαβα την κρυφή του επιθυμία. Κάποιους μήνες μετά άρχισα να το σκέφτομαι σοβαρά αλλά χωρίς να έχω κάνει κάποια ιδιαίτερη προετοιμασία. Σκέφτηκα ότι εφόσον ο Hans θέλει και εφόσον είμαστε ομάδα, τότε ας το κάνουμε. Άλλωστε ήταν μια τελευταία δοκιμασία, μιας και τα χρόνια περνάνε…
Στην πόλη σου διατηρείς ένα γυμναστήριο, μια κλειστή πιστα. Τι κερδίζεις από την επαφή σου με τους νέους αναρριχητές;
Έμμεσα, από τον τρόπο που αντιδρούν οι μαθητές μου στο μάθημα, μαθαίνω πώς να γίνομαι αποδοτικότερος και πιο ουσιαστικός δάσκαλος. Με κρατούν σε εγρήγορση, γίνομαι πιο διαλλακτικός και γνωρίζω βαθύτερα τον εαυτό μου.
Πώς βλέπεις τη νέα γενιά των αναρριχητών;
Όσον αφορά την αγωνιστική αναρρίχηση, οι νέοι αναρριχητές μου μοιάζουν πιο χαλαροί και δείχνουν να διασκεδάζουν περισσότερο απ’ ότι στη δική μου γενιά. Ναι μεν διαγωνίζονται σκληρά μεταξύ τους για να φέρουν αποτελέσματα για τους ίδιους και για τους χορηγούς τους, αλλά μετά τον αγώνα γίνονται όλοι μια παρέα και μοιράζονται τις εμπειρίες τους.
Η δική μου γενιά ήταν πιο ανταγωνιστική. Μπορεί να προπονιόμουν με άλλους κορυφαίους αναρριχητές όπως ο Franciose Legrande, ο J.B. Tribout και ο Jerry Moffat, αλλά γενικά όλα ήταν πιο ανταγωνιστικά.
Σχέδια και βλέψεις για το μέλλον;
Ταξίδια πολλά. Το επόμενο θα είναι στο νησί Reunion, κοντά στη Μαδαγασκάρη, μαζί τους James Pearson και Caroline Ciavaldini, για να εξερευνήσουμε τα εκεί βράχια και για να ανοίξουμε καινούριες διαδρομές.
Αυτό όμως που με δραστηριοποιεί περισσότερο είναι ένας διαγωνισμός που οργανώνω – ένα πρωτάθλημα boulder που προωθώ αυτήν τη στιγμή στην Ιαπωνία. Απευθύνεται σε όλους τους αναρριχητές, καθώς υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανάλογα με το επίπεδο του καθενός. Στόχος είναι αυτό να εξαπλωθεί σε όλο τον πλανήτη και σίγουρα να φτάσει και μέχρι την Ελλάδα…Αναρρίχηση για όλους, ανεξαρτήτως επιπέδου, εθνικότητας και θρησκεύματος!!!
κείμενο: Βάιος Καραλάιος – φωτο: Περικλής Ρίπης
