Wolfgang Gullich – «Όποιον αγαπούν οι Θεοί, πεθαίνει νέος»

Το βράδυ της 31ης Αυγούστου του 1992, στον αυτοκινητόδρομο Μονάχου – Νυρεμβέργης, ένα λευκό Audi βγαίνει από την πορεία του και συγκρούεται με νταλίκα. Ο οδηγός του αυτοκινήτου αφήνει την τελευταία του πνοή τρεις μέρες αργότερα στο νοσοκομείο. Τραγική ειρωνεία ή παιχνίδι της μοίρας; Γιατί ο άτυχος οδηγός δεν ήταν άλλος από τον Wolfgang Gullich, έναν από τους δημοφιλέστερους αναρριχητές, πραγματικό είδωλο όχι μόνο στην πατρίδα του, τη Γερμανία, αλλά και παγκόσμια. «Όποιον αγαπούν οι Θεοί, πεθαίνει νέος», ήταν μία από τις φράσεις που ακούστηκαν στον επικήδειο του.

Παρά τη σύντομη ζωή του – πέθανε πριν ακόμη συμπληρώσει τα 32 του – ο Gullich πραγματοποίησε αξεπέραστα αναρριχητικά επιτεύγματα: επαναλήψεις των δυσκολότερων sport σπορ διαδρομών του πλανήτη, άνοιγμα νέων διαδρομών στα όρια του αδύνατου, εντυπωσιακές σόλο προσπάθειες, δύσκολες αλπικές διαδρομές σε υψόμετρο. Όλα αυτά βέβαια προϋποθέτουν σκληρή δουλειά, αφοσίωση, θάρρος, έμπνευση και ανεξάντλητο κουράγιο, προσόντα που είχε δείξει να διαθέτει ο ταλαντούχος αναρριχητής ήδη από την ηλικία των 16 χρόνων, όταν το 1977 άνοιξε την πρώτη του διαδρομή στους κόκκινους αμμόλιθους της νοτιοδυτικής Γερμανίας, τη Jubilaeumsriss, μια 7άρα (6b+) σχισμή 30 μέτρων.

Ένα χρόνο αργότερα, το 1978, ο Gullich σκαρφαλώνει διαδρομές 8ου βαθμού και το 1979 ταξιδεύει στις ΗΠΑ, όπου γνωρίζει νέους τόπους και ανθρώπους και εμπνέεται από τον τρόπο ζωής και σκαρφαλώματος των Αμερικάνων. Επιστρέφοντας στη Γερμανία αρχίζει να κάνει συστηματική προπόνηση δύναμης και το 1982 με τη διαδρομή Καυτά Δάχτυλα καθιερώνει τον 9ο βαθμό (7c/7c+). Παρέα με τον Κουρτ Άλμπερτ ανοίγει μια σειρά από διαδρομές 9ου βαθμού στο πεδίο Φρανκενγιούρα, ενώ ταξιδεύουν μαζί στις ΗΠΑ και επαναλαμβάνουν τις δυσκολότερες σπορ διαδρομές στο Γιοσέμιτι.

Το 1983 γνωρίζει στην Αγγλία τον Τζέρυ Μόφφατ, ο οποίος με τη σειρά του τον επισκέπτεται στη Γερμανία και ανοίγει στο Φράνκενγιουρα τη πρώτη δεκάρα (Χ-, 8a+) στην Ευρώπη (εκτός Βρετανίας. Οι Βρετανοί είναι γνωστό ότι θεωρούν τη χώρα τους κάτι πέρα από την Ευρώπη), τη θρυλική Face. Ακολουθώντας το παράδειγμα του Μόφφατ, ο Gullich ανοίγει ένα χρόνο αργότερα το πρώτο δεκάρι (Χ, 8b) στον κόσμο, την Kanal im Ruecken.
Τόσο για την επανάληψη της Face όσο και για το άνοιγμα της Kanal im Ruecken, ο Gullich είχε την ιδέα να μεταφέρει μεμονωμένες κινήσεις αυτών των διαδρομών στο γυμναστήριο και να προπονηθεί σε μια ιδιοκατασκευή, μια ξύλινη σανίδα με οριζόντιες μπάρες, εκτελώντας πρώτα έτσι τις δυναμικές κινήσεις στη σειρά τους και ακολούθως εφαρμόζοντάς τες στο βράχο.

Wall Street XI-

Η Wall Street ήταν μια διαδρομή στη Frankenjura και είχες βαθμολογηθεί με Χ-/Χ (8a+). Όταν ο Gullich άκουσε ότι κάποιος είχε μεγαλώσει μια από τις τρύπες και παρ’ ότι πολλοί που ήταν μπροστά βεβαίωναν ότι δεν είχε γίνει σκόπιμα, ο Gullich την έκλεισε με τσιμέντο. Και όχι μόνο αυτό: έκλεισε μια ακόμα τρύπα, μετατρέποντας την από πιάσιμο σε ένα στενό πάτημα. Αυτό τον έκανε αντιδημοφιλή στην τοπική κοινότητα, μιας και ενώ ήταν υπέρμαχος της αρχής «της μη επέμβασης» στα βράχια, με αυτή του την ενέργεια τον αλλοίωσε. Όπως κι αν έχει, δημιούργησε την πιο δύσκολη εκείνη τη στιγμή, αναρριχητική γραμμή.

Από το 1985 ως το 1987 θα επαναλάβει όλες τις δύσκολες σπορ διαδρομές του κόσμου και καταφέρνει να ανοίξει τη δυσκολότερη ως τότε, τη φημισμένη Wallstreet, XI-. Αρχικά, αυτή η διαδρομή είχε βαθμολογηθεί ως Χ-/Χ, αλλά μετά από το σφράγισμα δυο πιασιμάτων, έγινε η πρώτη ΧΙ- παγκόσμια. Ο Gullich κατηγορήθηκε έντονα τότε γιατί προκάλεσε σκόπιμα αλλοίωση στο φυσικό ανάγλυφο του βράχου, κάτι που δε συμφωνούσε καθόλου με την άποψη που συχνά ο ίδιος προπαγάνδιζε ότι δηλαδή ο αναρριχητής οφείλει να σέβεται το βράχο και να μην αλλοιώνει τη μορφολογία του.

Το 1986 θα εντυπωσιάσει τους διάσημους θαμώνες στο Γιοσέμιτι. «Με πλημμύρισε ένα απίστευτο συναίσθημα χαράς, καθώς σκαρφάλωνα και ξαφνικά είχα την εντύπωση πως δεν πρόκειται για παιχνίδι με τον θάνατο. Αντικειμενικός κίνδυνος δεν υπήρχε. Βγήκα από τη στέγη και μετά ξάπλωσα στο πατάρι κάτω από τον ήλιο. Η άλλη πραγματικότητα που βίωσα πριν λίγο ήταν πλέον παρελθόν. Τελικά είναι η σκέψη του θανάτου που δίνει αξία στη ζωή». Με αυτά τα λόγια σχολιάζει ο Gullich τη σόλο αναρρίχησή του στη Separate Reality (7c), που κάποτε ήταν η δυσκολότερη διαδρομή στην Αμερική. Θα ακολουθήσει την ίδια χρονιά, το 1986, μια ακόμη εκπληκτική σόλο προσπάθεια στη Sautanz (IX-, 7b+).

Πέντε χρόνια αργότερα, το 1991, θα καταπλήξει την παγκόσμια αναρριχητική σκηνή, σκαρφαλώνοντας την Action Directe, το πρώτο 11άρι (XI, 9a) στον κόσμο. Χρειάστηκε να περάσουν πάνω από πέντε χρόνια για να επαναληφθεί αυτή η διαδρομή (ακόμα και σήμερα δε μετρά πάνω από 25 επαναλήψεις), ενώ ο ίδιος ο Gullich αφοσιώθηκε για αρκετούς μήνες στη μελέτη των κινήσεων που έπρεπε όλες να εκτελεστούν μέσα σε 40 δευτερόλεπτα, αφού η αρνητική κλίση του βράχου και το μέγεθος των πιασιμάτων δεν επιτρέπουν την παραμονή στη διαδρομή πάνω από αυτό το χρονικό όριο. «Φαίνεται πως στο σκαρφάλωμα ο άνθρωπος πετυχαίνει την ιδανική αρμονία σώματος και πνεύματος».

Action Directe XI (9a)

Στο δάσος της Frankengura ένας αναρριχητής, ο Milan Sykora, ανακαλύπτει σε μια πλάκα ύψους 12 μέτρων, ένα αρνητικό που μοιάζει υπερβολικά δύσκολο. Καταλαβαίνοντας ότι είναι ένα πρόβλημα πάνω από τις δυνάμεις του, ενημερώνει τον Gullich. Χρειάστηκαν πάνω από 10 μήνες σκληρής προσπάθειας και προπόνησης. Ο Gullich προκειμένου να προσομοιάσει το dyno, έκανε προπόνηση με άλμα από το ένα δάχτυλο που κατέληγε σε πιάσιμο δυο δαχτύλων, σε αυτοσχέδιο fingerboard.  Τέλος χρειάστηκε μια δεκαήμερη τελική προσπάθεια, μέχρι να συγχρονίσει τις κινήσεις του, ώστε να μην χρειαστεί πάνω από 40 δευτερόλεπτα για να τη σκαρφαλώσει. Η προσπάθεια που απαιτούσε ήταν τόσο αναερόβια, που θα ήταν αδύνατο να αντέξει πάνω από αυτό το χρόνο.. Με την Action Direct ο Gullich σπάει το φράγμα του XIου βαθμού.

Ο Gullich μετά από αυτή του την επιτυχία νοιώθει εξαντλημένος: «ολοκληρωτική ψυχική εξάντληση προστίθεται στη σωματική κούραση. Αισθάνεσαι τελείως εξουθενωμένος. Απαιτείται πολύς χρόνος για να αποκτήσεις ξανά το ίδιο επίπεδο ενδιαφέροντος, παρά το ότι φυσιολογικά, είσαι πιο ακμαίος και δυνατός». Η διαδρομή έγινε πλέον μύθος και χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να επαναληφθεί από τον A. Adler. Την επανέλαβε red point,  μετά από τρεις εβδομάδες μελέτης και σκαρφαλώματος και αφού έχασε 6 κιλά. Ο Adler που ήταν αναρριχητής επιπέδου 9a, είχε δηλώσει ότι όχι απλά είναι ότι πιο δύσκολο έχει κάνει, αλλά και ότι πιο δύσκολο έχει δοκιμάσει να κάνει!. Σήμερα η διαδρομή δε μετρά πάνω από 25 επαναλήψεις!

Την ιδανική αυτή αρμονία αναζητούσε ο Gullich ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο και ανοίγοντας εκατοντάδες νέες διαδρομές, από τη Βραζιλία ως την Κίνα. Τρία χρόνια πριν σκαρφαλώσει την Action Directe, το 1989, μαζί με τους Kurt Albert, Milan Sykora και Christof Stiegler θα ανοίξουν στο Nameless Tower του Κορακοράμ τη διαδρομή Eternal Flame, 22 σχοινιών με δυσκολίες ως ΙΧ- (7c/7c+). Μια διαδρομή σε υψόμετρο πάνω από τα 6000μ! Ήδη είχε επαναλάβει, για πρώτη φορά ελεύθερα, ένα χρόνο νωρίτερα στο ίδιο συγκρότημα τη Διαδρομή των Γιουγκοσλάβων (VIII+), με σχοινοσυντρόφους τον A. Albert και τον H. Muenchenbach. Ο Gullich που άνοιξε τις δυσκολότερες σχοινιές της Eternal Flame, αλλά δεν κατάφερε να φτάσει στην κορφή λόγω τραυματισμού από πτώση, γράφει σε σχετικό άρθρο: «ο συνδυασμός της σπορ αναρρίχησης και της αναρρίχησης σε υψόμετρο είναι ένα σκληρό μίγμα από αντοχή στις δύσκολες καιρικές συνθήκες και από δημιουργικές λύσεις σε πολύ απαιτητικά αναρριχητικά προβλήματα, έως ότου ολοκληρωθεί η διαδρομή».

Με την ίδια αυτή φιλοσοφία θα ανοίξει το 1991 στους Paine Towers της Παταγονίας κάτω από ιδιαίτερα δύσκολες καιρικές συνθήκες, μαζί με τους K. Albert, B. Arnold, N. Baetz και P. Dietrich, τη διαδρομή Riders on the Storm, IX, A3. Οι δύο αυτές διαδρομές θεωρούνται ορόσημα στην ιστορία της αναρρίχησης. Στο video από την επανάληψη της από τις Ines Pappert και Mayan Smith-Gobat (την μόλις πέμπτη επανάληψη της 25 χρόνια μετά!), μπορείτε να πάρετε μια γεύση το τι διαδρομή είναι αυτή.

Αλλά δεν ήταν μόνο οι εντυπωσιακά δύσκολες επιδόσεις που έκαναν τον Gullich παγκόσμια γνωστό, αλλά κι ο χαμηλών τόνων και εύθυμος χαρακτήρας του που προσέλκυσε τους άλλους γύρω του. Είχε την ικανότητα να εκφράζει τις σκέψεις του για την αναρρίχηση με τρόπο κριτικό, αναλυτικό και φιλοσοφικό, διανθισμένο με μπόλικο χιούμορ. Παράλληλα σπούδαζε Βιολογία και Σπορ, πράγμα που τον βοήθησε να εμβαθύνει στην εργοφυσιολογία της αναρρίχησης. Τη φιλοσοφία του για την προπόνηση και την αναρρίχηση γενικότερα τη βρίσκει κανείς στο βιβλίο του Η Αναρρίχηση Σήμερα, ένα από τα πρώτα συγγράμματα που προσεγγίζουν συστηματικά την προπονητική της αναρρίχησης.

Οι συγγραφικές του ικανότητες αναγνωρίζονται εύκολα στα άρθρα και τα βιβλία που έγραψε. «Αν θέλει κανείς να εξηγήσει τον ενθουσιασμό στην αναρρίχηση, δεν πρέπει να αρκεστεί μόνο στη συντηρητική άποψη που περιγράφει την αναρρίχηση απλά σαν μία μεμονωμένη αθλητική δραστηριότητα. Πολύ περισσότερο πρόκειται για μια ξεχωριστή περιπέτεια, έναν ιδιαίτερο τρόπο ζωής. Ο ίδιος ο αναρριχητής αποφασίζει τα πως, πότε και τις δραστηριότητές του».

Χαρακτηριστική ήταν η διφορούμενη απάντηση που έδωσε κάποτε σε δημοσιογράφο όταν τον ρώτησε πως καταφέρνει να κάνει έλξεις με το ένα δάκτυλο: «είναι αλήθεια, απάντησε ο Gullich, ότι το μεσαίο δάκτυλο δέχεται ισχυρή επιβάρυνση. Όμως όταν επιβαρύνεται αυτό το δάχτυλο, το υπόλοιπο σώμα χαλαρώνει!». Σίγουρα ήταν ένας από τους πιο δυνατούς αναρριχητές του κόσμου, αν όχι ο πιο δυνατός, όμως ο ίδιος δήλωνε πάντα, πως πρέπει κανείς να σκαρφαλώνει με το μυαλό κι όχι με τα μπράτσα του, εννοώντας βέβαια πως το μυαλό είναι αυτό που κατευθύνει το σώμα και δίνει τις απαραίτητες λύσεις τη στιγμή που χρειάζονται.

Ο Gullich από νωρίς επέλεξε η προσωπική του περιπέτεια να αγγίζει τα όρια του ανέφικτου. Ήταν μια χαρισματική προσωπικότητα από κάθε άποψη, που επηρέασε έντονα την εποχή του, απλά γιατί βρισκόταν μπροστά από αυτή.