Βουνά όπως τα Βαρδούσια, η Οίτη, η Βαράσοβα, το Βέρμιο και ο Παρνασσός, νησιά όπως η Τήνος και η Άνδρος, περιοχές όπως το Ταίναρο και ο Κάβο Μαλιάς και εκατοντάδες ακόμα, όχι μόνο βουνά αλλά και περιοχές προστασίας της Φύσης η/και αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, νησιά και νησίδες, ρέματα και παραλίες, βρίσκονται στο στόχαστρο των πάσης φύσεως επενδυτών.
Και οι επενδυτές αυτοί έχουν ολοένα και περισσότερα βέλη στη φαρέτρα τους. Ας πούμε το πρόσφατα ψηφισμένο άρθρο 219 που μπήκε εμβόλιμα στο Ν/Σ περί Κρατικών Συμβάσεων, δίνει τη δυνατότητα να γίνουν «ήπια αναπτυξιακά έργα δημοσίου συμφέροντος» μέσα σε προστατευόμενες περιοχές. Πως; Παραχωρώντας μια «υποπεριοχή» μέσα σε μια προστατευόμενη περιοχή για «ήπια αναπτυξιακά έργα δημοσίου συμφέροντος»(!). Ή το άρθρο που έφερε πριν λίγους μήνες, ο τότε υπουργός περιβάλλοντος Χ’’δάκης και δίνει τη δυνατότητα στις εταιρείες αιολικών εργοστασίων να «σπάνε» τις επενδύσεις σε μικρότερες, ώστε να παρακαμφθούν ακόμα και αυτοί οι ελάχιστοι περιορισμοί που ο ίδιος νομοθέτησε!
Έτσι τα σχέδια των κάθε λογής επενδυτών προχωρούν παρά την ολοένα και μεγαλύτερη αντίδραση των πολιτών και τοπικών κοινωνιών που είναι σαν να μην …υπάρχουν. Και επειδή το τυράκι της «σωτηρίας του πλανήτη» μάλλον δε τσιμπιέται, επιστρατεύονται τα μεγάλα μέσα, τα οποία διατύπωσε πρόσφατα με το γνωστό, μεστό και απλό λόγο του ο Άδωνης Γεωργιάδης: «Δεν μπορούμε να προσχωρήσουμε όλοι στη λογική να μη γίνει τίποτα στο 30% της ελληνικής επικράτειας. Κάτι πρέπει να γίνει. Κάπως πρέπει να ζήσει και ο κόσμος και να φάει ψωμί». Εν ολίγοις αν ο κόσμος δεν μπορεί να φάει ψωμί δεν φταίνε οι κυβερνήσεις αλλά το περιβάλλον, που αντί να δοθεί στους επενδυτές για αξιοποίηση και αυτοί με τη σειρά τους να δώσουν στον κόσμο ψωμί, αυτό προστατεύεται στερώντας από τον κόσμο το ψωμί.
Πρόκειται για μια χυδαία λογική, που όμως δεν πρέπει να υποτιμάται. Ο νομοθέτης ξέρει ότι σε τοπικές κοινωνίες που μαστίζονται από τη φυγή των νέων ανθρώπων, την ανεργία, την έλλειψη δυνατοτήτων, την έλλειψη υποδομών, η λογική αυτή αποδεικνύεται αποτελεσματική: τις διασπά και εν τέλει κάμπτει τις όποιες αντιστάσεις. Γιατί μερικά 700άρια σε μια μικρή κοινωνία είναι λογαριασμός. Και ο κόσμος –είναι γεγονός- πρέπει να φάει ψωμί.
Και κάπως έτσι το πλάνο λεηλάτησης της Ελληνικής Φύσης προχωρά έστω κι αν συναντά ολοένα και μεγαλύτερες αντιδράσεις. Μόλις τις τελευταίες μέρες παρουσιάστηκαν σε διάφορες φάσεις υλοποίησης, σχέδια για:
- Φωτοβολταϊκή εγκατάσταση χιλιάδων στρεμμάτων στα ορεινά και αλπικά λιβάδια του Βέρμιου.
- Αιολικό εργοστάσιο στη Βαράσοβα.
- Αιολικό εργοστάσιο στην Παρνασσό πάνω από την Πολύδροσσο και την Αμφίκλεια
- Αιολικά εργοστάσια στην Οίτη, που μάλιστα καλύπτουν σχεδόν όλο το βουνό, ακριβώς στα όρια του πυρήνα του Εθνικού Δρυμού.
- Αιολικό εργοστάσιο στα Βαρδούσια (στην κορυφογραμμή της Μηλιάς που τα συνδέει με την Οξιά), όπου οι Α/Γ που προβλέπεται να εγκατασταθούν θα φτάνουν τα 190μ!
- «Μικρά» Υδροηλεκτρικά σε όλα τα ρέματα της κοιλάδας του Μόρνου, αλλά και του Εύηνου.
Δεν έχει νόημα να συνεχιστεί η απαρίθμηση τους. Μια ματιά στο χάρτη της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας δίνει όλη την εικόνα: Σχεδόν κανένα βουνό, καμιά κορυφογραμμή, κανένα άξιο λόγου ρέμα δεν πρόκειται να μείνει «ανεκμετάλλευτο». Κυριολεκτικά. Χωρίς να υπολογίζουμε τις δεκάδες άλλες επενδύσεις, σε παραλίες και περιοχές τουριστικού ενδιαφέροντος, όπως στον Ερημίτη της Κέρκυρας π.χ.
Όλα προορίζονται να μπαζωθούν, διαμορφωθούν, αποψιλωθούν, να γεμίσουν με εκατοντάδες χιλιόμετρα δρόμων και πρανών, να δεχτούν εγκαταστάσεις υποσταθμών, πυλώνων, κτιρίων και ότι άλλο μπορεί να χρειαστεί, προκειμένου – ας μην το ξεχνάμε αυτό – να «φάει ο κόσμος ψωμί».
Σαν εκδόσεις που ασχολούνται με τα ορεινά σπορ, με την πεζοπορία, την ορειβασία, την αναρρίχηση, έχουμε πλήρη εικόνα του τι γίνεται αυτή τη στιγμή στην ορεινή Ελλάδα και τι ετοιμάζεται να γίνει.
Και κάνουμε έκκληση σε κάθε ευαίσθητο άνθρωπο: Δραστηριοποιηθείτε! Σε όλη την Ελλάδα σήμερα, δεκάδες οργανώσεις και συλλογικότητες προσπαθούν να αναχαιτίσουν αυτήν την κατάσταση και χρειάζονται την ενεργή συμμετοχή του καθένα από εμάς. Είναι εύκολο να βρεθούν στο διαδίκτυο (σαν αρχή μπορείτε να ξεκινήσετε από εδώ). Χρειάζεται να τις πλαισιώσουμε: από το προσφέρουμε το χρόνο και τις ιδέες μας, μέχρι να προσφέρουμε έστω και 5 ευρώ για να ανταποκριθούν στα πολύ μεγάλα δικαστικά έξοδα στα οποία καλούνται να αντεπεξέλθουν.
Σήμερα είμαστε στο παρά 5, αύριο θα είναι αργά και δεν θα υπάρχει δυνατότητα επιστροφής.
