Ένα απόκομμα της εφημερίδας Μεσημβρινή, της Τετάρτης 24/1 του 1962, μας δίνει μερικές εντυπωσιακές πληροφορίες για μια χειμερινή ανάβαση στα Βαρδούσια.
Οι ορειβάτες ξεκίνησαν από το Λιδορίκι και από εκεί πήγαν στη Γρανίτσα (Διακόπι), ένα από τα χωριά κάτω από τη δυτική κορυφογραμμή του βουνού. Ξεκίνησαν από εκεί την πεζοπορία νωρίς το πρωί και τους πήρε οκτώμισι ώρες για να προσεγγίσουν τα Μετερίζια. Εκεί δέθηκαν σε σχοινοσυντροφιές και ανέβηκαν (από ακαθόριστο δρομολόγιο) στα Σκόρδα του Πιτιμάλικου, όπου έφτασαν στις 6 νωρίς το βράδυ. Κατόπιν διέσχισαν το Μέγα Κάμπο και μια ώρα μετά βρέθηκαν στον Κόρακα. Η επιστροφή έγινε από τις Κοπρισιές και χρειάστηκαν άλλες 5 ώρες για να φτάσουν στο καταφύγιο του ΕΟΣ, κλείνοντας 20 ώρες συνεχούς κίνησης στο βουνό.
Φυσικά η αναρρίχηση αυτή έγινε με τα μέσα της εποχής: 70ποντα πιολέ και οκτάμυτα crambons (δηλαδή χωρίς εμπρός μύτες), υλικά που δεν επέτρεπαν στους ορειβάτες την τεχνική του front – point, αλλά αναγκάζονταν να σκάβουν σκαλοπάτια στο χιόνι και τον πάγο για να προωθούνται!
Ήταν η μόλις 5η χειμερινή ανάβαση στα Σκόρδα Πιτιμάλικου, με την πρώτη να έχει γίνει 11 χρόνια πριν (1951, διαδρομή «Ράμπα»). Για την ιστορία, τις δυο σχοινοσυντροφιές αποτελούσαν οι: Δ. Μιχαηλίδης, Δ. Ζαραχάνης, Η. Τροχάνης, Λ. Λεοντιάδης, Ι. Παπαναγιώτου και Γ. Κούμαρης. Η ακριβής χάραξη της διαδρομής είναι ακαθόριστη, πιθανολογείται δεξιότερα της Ράμπας.
