Ένα απόκομμα της εφημερίδας Μεσημβρινή, της Τετάρτης 24/1 του 1962, μας δίνει μερικές εντυπωσιακές πληροφορίες για μια χειμερινή ανάβαση στα Βαρδούσια.

Οι ορειβάτες ξεκίνησαν από το Λιδορίκι και από εκεί πήγαν στη Γρανίτσα (Διακόπι), ένα από τα χωριά κάτω από τη δυτική κορυφογραμμή του βουνού. Ξεκίνησαν από εκεί την πεζοπορία νωρίς το πρωί και τους πήρε οκτώμισι ώρες για να προσεγγίσουν τα Μετερίζια. Εκεί δέθηκαν σε σχοινοσυντροφιές και ανέβηκαν (από ακαθόριστο δρομολόγιο) στα Σκόρδα του Πιτιμάλικου, όπου έφτασαν στις 6 νωρίς το βράδυ. Κατόπιν διέσχισαν το Μέγα Κάμπο και μια ώρα μετά βρέθηκαν στον Κόρακα. Η επιστροφή έγινε από τις Κοπρισιές και χρειάστηκαν άλλες 5 ώρες για να φτάσουν στο καταφύγιο του ΕΟΣ, κλείνοντας 20 ώρες συνεχούς κίνησης στο βουνό.

anevenontas vardousia
Η περιγραφή…

Φυσικά η αναρρίχηση αυτή έγινε με τα μέσα της εποχής: 70ποντα πιολέ και οκτάμυτα crambons (δηλαδή χωρίς εμπρός μύτες), υλικά που δεν επέτρεπαν στους ορειβάτες την τεχνική του front – point, αλλά αναγκάζονταν να σκάβουν σκαλοπάτια στο χιόνι και τον πάγο για να προωθούνται!

Ήταν η μόλις 5η χειμερινή ανάβαση στα Σκόρδα Πιτιμάλικου, με την πρώτη να έχει γίνει 11 χρόνια πριν (1951, διαδρομή «Ράμπα»). Για την ιστορία, τις δυο σχοινοσυντροφιές αποτελούσαν οι: Δ. Μιχαηλίδης, Δ. Ζαραχάνης, Η. Τροχάνης, Λ. Λεοντιάδης, Ι. Παπαναγιώτου και Γ. Κούμαρης. Η ακριβής χάραξη της διαδρομής είναι ακαθόριστη, πιθανολογείται δεξιότερα της Ράμπας.

SHARE
Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1964. Μικρός κοίταζα την Πάρνηθα από το πατρικό μου με τις ώρες. Ήταν για μένα ένας άγνωστος μαγικός κόσμος που άφηνε ελεύθερη τη φαντασία μου. Πεζοπορώ, ορειβατώ, σκαρφαλώνω και φωτογραφίζω στα βουνά από το 1984 και άρχισα να αρθρογραφώ σε ανάλογα περιοδικά από το 1990. Η αγάπη μου για το βουνό με έκανε το 1998 να εκδώσω το περιοδικό ΑΝΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (1998 – 2015), ενώ από το 2006 έως το 2010 πρόσθεσα και το περιοδικό ΠΟΔΗΛΑΤΗΣ. Έχω γράψει πεζοπορικούς οδηγούς για την Πάρνηθα, τον Όλυμπο, τον Παρνασσό, τα Βαρδούσια κ.α.