Ο Βαγγέλης Βρούτσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1963. Μετά από τα προσκοπικά του χρόνια, έγινε μέλος του ΕΟΣ ΑΘΗΝΩΝ το 1985 και παρακολούθησε την ετήσια σχολή Ορειβασίας του Συνδέσμου, όπως τότε λεγόταν.
Το 1987 ανέβηκε για πρώτη φορά στο Λευκό Όρος των Άλπεων. Το 1988 μετείχε στο Ομοσπονδιακό Αλπινιστικό Κέντρο στις Ιταλικές Άλπεις πραγματοποιώντας αναρριχήσεις στις βελόνες του Mont Blanc. Την ίδια χρονιά ανέβηκε και στο Μάτερχορν στις Ελβετικές Άλπεις. Από τότε σχεδόν κάθε χρόνο μέχρι σήμερα βρισκόταν με τον ΕΟΣ Αθηνών στις Άλπεις για αναρριχήσεις και αναβάσεις. Κάθε χρόνο ανέβαινε κάποιο ψηλό βουνό του κόσμου οδηγώντας μέλη του Συνδέσμου και είναι πολλά για να αναφερθούν. Έτσι είχε ταξιδέψει σε όλον τον πλανήτη. Το 1989 μετείχε στην Ομοσπονδιακή Αποστολή στα Ιμαλάια ανεβαίνοντας στα Lobuche Peak 6119μ. και Island Peak 6183μ. To 1990 μετείχε στην Αποστολή του ΕΟΣ ΑΘΗΝΩΝ στο Dhaulagiri 8167μ. των Ιμαλαΐων φτάνοντας σε υψόμετρο 7600 m. Το Dhaulagiri τον άλλαξε σαν άνθρωπο. Έμεινε για πάντα στην καρδιά του, όπως έλεγε. To 1995 μετείχε με την εθνική ομάδα προετοιμασίας για το Έβερεστ στην Ομοσπονδιακή Αποστολή στα Pamir και ανέβηκε στις κορυφές Κοrzhenevskaya 7105 m και Peak Kommunismus 7495 m. Το 1998 μετείχε στην Ομοσπονδιακή αποστολή στο Κusum Kanguru 6200μ. των Ιμαλαΐων, σκαρφαλώνοντας την Βορειοανατολική κόψη. Το 2004 μετείχε στην αποστολή του ΕΟΣ Αθηνών στην Αλάσκα και ανέβηκε στο McKinley. Το 2005 μετείχε σαν εκπαιδευτής στην ομοσπονδιακή αποστολή στον Καύκασο και ανέβηκε στο Ελμπρούς και σε άλλες κορυφές. Η τελευταία του φορά εκτός Ευρώπης ήταν το 2006 όταν ανέβηκε στο Mount Cameroon 4090μ., όπως πάντα με το σωματείο.
Ανακηρύχθηκε από την Ομοσπονδία Βοηθός Εκπαιδευτής Ορειβασίας το 1988, Εκπαιδευτής Ορειβασίας το 1990, Οδηγός Βουνού το 1993, Προπονητής Ορειβασίας από την Γ.Γ.Α. το 1992. Στελέχωσε και διοργάνωσε ως υπεύθυνος πολλές σχολές σε ορειβατικούς συλλόγους της Αθήνας και της επαρχίας καθώς και σχολές και Αλπινιστικά κέντρα στο εξωτερικό. Υπεύθυνος Εκπαιδευτής της σχολής ορειβασίας αρχαρίων του ΕΟΣ Αθηνών την τελευταία δεκαπενταετία. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια διοργάνωνε κάθε χρόνο για τον ΕΟΣ Αθηνών σεμινάρια παγοαναρρίχησης στην Βουλγαρία και αλπινιστικό κέντρο στις Άλπεις για αποφοίτους της σχολής αρχαρίων. Από το 2000 μέχρι σήμερα ασχολήθηκε και με την εθελοντική διοργάνωση προγραμμάτων του Συνδέσμου για την νεολαία με προβλήματα εξαρτήσεων. Τις περιόδους 2004-05 και 2005-06 διοργάνωσε συστηματική σχολή ορειβασίας σε συνεργασία με το ΚΕΘΕΑ και με χρηματοδότηση της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς για νέους χρήστες ουσιών ενταγμένους σε προγράμματα απεξάρτησης του ΚΕΘΕΑ.
Δραστηριοποιήθηκε σε θέματα περιβάλλοντος και υπήρξε από τα βασικά στελέχη της ομάδας περιβάλλοντος του ορειβατικού και ακούραστος μαχητής. Στο πρόγραμμα της σχολής ορειβασίας που διοργάνωνε, υπήρχαν πάντα μέρες αναδάσωσης. Ήταν υπόδειγμα φυσιολάτρη με πολλαπλές δραστηριότητες στη φύση και στο παρελθόν είχε ασχοληθεί και με την μελισσοκομία.
Η ανθρωπιστική του δράση δεν σταματούσε ποτέ. Είχε εργασθεί στη Σομαλία με ανθρωπιστική αποστολή και ήταν στη ζωή του ο διαρκής Σαμαρείτης εθελοντής. Πριν από μία δεκαπενταετία με δική του πρωτοβουλία ιδρύθηκε από τον Ορειβατικό τράπεζα αίματος σε συνεργασία με το Αμαλία Φλέμινγκ, η οποία λειτουργεί ακόμα.
Παρέμεινε ερωτευμένος με την ρομαντική εποχή της ορειβασίας. Υπήρξε άνθρωπος υπεράνω χρημάτων και αυτό επιβεβαιωνόταν διαρκώς στην καθημερινότητά του και όσοι ήταν κοντά του το γνωρίζουν καλά. Ασχολήθηκε με την εκπαίδευση από νωρίς γιατί ήθελε να διδάσκει αξίες ζωής. Το 1988 ήταν ήδη βοηθός εκπαιδευτής στην σχολή του ΕΟΣ Αθηνών με εκπαιδευτή τον Χρήστο Λάμπρη και μαθητές σαν τον Μπάμπη Τσουπρά. Εκπαίδευε για όλη του τη ζωή στην σχολή αρχαρίων του σωματείου εκτός από μία μικρή περίοδο, μετά το Νταουλαγκίρι, που δεν μπορούσε λόγω των κρυοπαγημάτων που είχε πάθει στην αποστολή. Την περίοδο αυτή με τα κρυοπαγήματα, εργάσθηκε στα ορειβατικά προγράμματα της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς. Τα περισσότερα από τα τελευταία 15 χρόνια υπήρξε ο παθιασμένος υπεύθυνος εκπαιδευτής στην σχολή αρχαρίων που αφιέρωνε την ζωή του κάθε χρονιά, ζώντας οκτώ μήνες με τους μαθητές του και όσους παλαιούς μαθητές του πήγαιναν μαζί. Ήθελε να κάνει την σχολή αρχαρίων, γιατί έλεγε ότι στην αρχή τα παιδιά είναι ακόμη αγνά και ακούν με προσοχή για την ορειβασία, που δεν είναι άθλημα, αλλά τρόπος αντίληψης της ζωής. Διοργάνωνε δέκα διήμερα και τρία τριήμερα στο βουνό με διανυκτέρευση σε αντίσκηνα ή καταφύγια χωρίς διαχείριση, έτσι ώστε να μαγειρέψει η ομάδα. Έκανε για 8 μήνες, κάθε Τετάρτη, στο σύλλογο, μάθημα θεωρητικό με διαφάνειες καλύπτοντας όλη την ύλη. Ήταν ανεξάντλητος. Μία φορά την εβδομάδα, η ομάδα πήγαινε σε βράχια της Αθήνας για σκαρφάλωμα. Ο δάσκαλος πήγαινε στο θέατρο, σε συναυλίες και κινητοποιήσεις για το περιβάλλον με τους μαθητές του ή πήγαιναν όλοι μαζί σε μαθήματα χορών λάτιν. Μαθητές του έγιναν εκπαιδευτές, ενεργά μέλη του σωματείου, μέλη στο Διοικητικό Συμβούλιο του ΕΟΣ Αθηνών, μεγάλοι ορειβάτες, μαθητές του μάχονται για το περιβάλλον.
Είχε ασχοληθεί με τα κοινά του ορειβατικού και ως μέλος του Δ.Σ. του Συνδέσμου. Προσπαθούσε διαρκώς να πείσει τους μαθητές του να ασχοληθούν με τα κοινά του ορειβατικού λέγοντας ότι ο Σύλλογος είμαστε εμείς. Έμεινε πάντα πιστός στο σωματείο του. Ακόμα και όταν φέτος λόγω ιδεολογικής του διαφωνίας με τον διαχωρισμό της σχολής αρχαρίων σε δύο σκέλη, παραιτήθηκε από την διοργάνωσή της, δεν προσέφερε υπηρεσία σε άλλες σχολές για να μην προδώσει το σωματείο του. Διοργάνωσε ένα δωρεάν σεμινάριο στο σωματείο για τους παλαιούς του μαθητές.
Είχε σπουδάσει Τεχνολόγος – Μηχανολόγος στα Τ.Ε.Ι. Αθήνας και είχε το βιβλιοπωλείο DHAULAGIRI στα Πευκάκια. Ήταν ευτυχής που είχε ικανοποιήσει το όνειρό του και είχε γίνει βιβλιοπώλης. Αναζητούσε παντού σπάνια ορειβατικά βιβλία για να δημιουργήσει αναγνωστήριο στο βιβλιοπωλείο του και να έρχονται οι μαθητές του και οι φίλοι για να διαβάζουν. Ήθελε να δημιουργήσει ένα κέντρο ορειβατικού προβληματισμού. Επεδίωκε την έκδοση σειράς τίτλων αλπινιστικής λογοτεχνίας, διότι θεωρούσε ότι αυτό λείπει. Στην σχολή του, έδινε βάρος στο μάθημα της ορειβατικής ιστορίας και φιλοσοφίας και διαρκώς υποκινούσε την γέννηση τέτοιων συζητήσεων.
Ασχολήθηκε ενεργά και με την σπηλαιολογία, τις σπηλαιοκαταδύσεις και τις καταδύσεις. Προσέφερε και στον σπηλαιολογικό χώρο και είχε τεράστια προσφορά στην καταγραφή και ανάδειξη των Ελληνικών σπηλαίων.
Αγαπούσε το διάβασμα, το βιβλιοπωλείο του, το καλό φαγητό, την παρέα με κουβέντα και κρασάκι στο τζάκι, την μάζωξη για σουβλάκια και μπύρες στου Σάββα μετά το μάθημα στον ορειβατικό και ιδιαίτερα το μαγείρεμα ρεφενέ στα μη οργανωμένα καταφύγια.
Το χτύπημα της απώλειάς του είναι τεράστιο για την Ελληνική ορειβασία και κυρίως για την ορειβατική εκπαίδευση.
Αρκετοί παλαιοί μαθητές του βρίσκονται σήμερα στον ορειβατικό και βοηθούν λόγω του Βαγγέλη. Από εδώ και πέρα καλούνται να το κάνουν μόνοι τους. Χωρίς εκείνον. Με την θλίψη της στέρησης της παρέας του. Και η ορειβασία είναι παρέα όπως έλεγε. Εδώ μόνον ένα στήριγμα υπάρχει. Να μείνει στην παρέα με την συνέχιση του ονείρου του.
Έτυχε και μου συζήτησε αρχές Γενάρη για τα ορειβατικά όνειρά του. Μου είπε μάλιστα ότι τα είχε συζητήσει κάποια στιγμή με την φίλη του την Ναταλία, γυναίκα του Μπάμπη, και θεωρούσε σημαντικό ότι η Ναταλία συμφωνούσε μαζί του. Τα όνειρά του έπεφταν χονδρικά στο τραπέζι από εκείνον με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και εκείνη την φωνή……
Σωματείο ορειβατικό και όχι ορειβατικό πρακτορείο. Κάθε Πέμπτη συνάντηση στο σωματείο.
Σχολές ορειβασίας αρχαρίων με σφαιρική γνώση του αντικειμένου και έμφαση στην φιλοσοφία της Ορειβασίας μέσω της ορειβατικής συνύπαρξης της ομάδας για κάποιους μήνες. Αδιάφοροι οι τίτλοι. Στην σχολή, όχι γκομενιλίκια, ξυπνάμε νωρίς, μαθαίνουμε στο βουνό να κοιμόμαστε λίγο και να απασχολούμαστε συνέχεια, γιατί ίσως κληθούμε στο βουνό να το κάνουμε. Στην σχολή δεν πάμε για εκδρομή. Πάμε για να μάθουμε.
Έκδοση βιβλίων αλπινιστικής λογοτεχνίας στα ελληνικά.
Καταφύγια, για τις σχολές τουλάχιστον, που να είναι καταφύγια ορειβατών, με πεζοπορική πρόσβαση, χωρίς διαχείριση, με μαγείρεμα ρεφενέ από τις ομάδες και μετά, πριν την αναχώρηση, τακτοποίηση του καταφυγίου.
Διαδρομές βουνίσιες, ανοιγμένες από κάτω, όχι γκολό, σεβασμός στο πεδίο, δεν είναι πάρτι και μαγκιά το πεδίο, πάντα κράνη, έμφαση στην χρήση οκταριού (είναι το κατάλληλο για τα δύσκολα και το κάνεις και μπρίκι στην ανάγκη). Αποστολές ελαφρές χωρίς βαστάζους και συσκευές οξυγόνου.
Προσοχή και αγάπη στα πεδία των Τουρκοβουνίων και της Βαρυμπόμπης. Είναι τα σπίτια μας. Οι μαθητές του να δουλέψουν για το οικόπεδο του ορειβατικού στην Βαράσοβα και να αξιοποιηθεί σαν πάρκο διαμονής αναρριχητών με μία καλύβα σαν την παλαιά της Βαρυμπόμπης. Να συντηρηθούν τα μονοπάτια και οι αναρριχητικές διαδρομές. Εκεί να διοργανώνονται ετησίως συναντήσεις αναρριχητών για να σκαρφαλώσουν οι νέοι με τους παλιούς, να ζυμωθούν ιδέες για την φιλοσοφία της ορειβασίας. Να μαγειρεύουν ομαδικά και να μένουν μαζί εκεί.
Εκείνο το βράδυ έλεγε ….. τώρα είναι η σειρά των μαθητών μου …….. Καημός του μεγάλος, να αποσυρθεί από την σχολή αρχαρίων και να αφήσει στην θέση του ένα μαθητή του.
Το βράδυ, πριν φύγει για την Γκιώνα, μου είπε τηλεφωνικά ότι ήταν ευτυχής που θα έκανε την Γκιώνα από Ρεκά για πρώτη φορά και θα την έκανε χειμώνα με παλαιούς μαθητές του.
Το τελευταίο του mail προς τους μαθητές του την Παρασκευή έλεγε ……
«Τελικά το Σ/Κ θα πάμε Γκιώνα. Θα ανέβουμε από Ρεκά και ίσως κάνουμε διάσχιση. Το σημείο του ραντεβού είναι στον Σείριο στις 7,30 το Σάββατο το πρωί. Δηλώστε συμμετοχή και αμάξια το συντομότερο για να δούμε πως θα πάμε. Θα περάσει κανείς από Μεταμόρφωσή; Θα μείνουμε καταφύγιο και θα μαγειρέψουμε ομαδικά! Θα έχετε όλο τον χειμερινό και αναρριχητικό εξοπλισμό + σχοινιά. Πάρτε χάρτες και βγάλτε πορεία γιατί την διαδρομή δεν την έχουμε ξανακάνει!
Βαγγέλης»
O Βαγγέλης έφυγε το Σάββατο 31 Ιανουαρίου στην Ρεκά, όρθιος σε πορεία.
