Μονοπάτι “22”

Αν ο Παρνασσός, σας είναι γνωστός για τα χιονοδρομικά του, τα στέκια της Αράχοβας και τη νεοπλουτέ κιτσαρία που τον κατακλύζει κάθε χειμώνα, τώρα ήρθε ο καιρός αυτό να αλλάξει. Γιατί το βουνό έχει και την άγνωστη πλευρά του, αυτή που μόνο όσοι περπατάνε ή ποδηλατούν μπορούν να τη γνωρίσουν. Καλώς ήρθατε στη σκοτεινή πλευρά του Παρνασσού.

Τον Παρνασσό τον έχω περπατήσει και ποδηλατήσει αρκετά. Οι ασφάλτινες διαδρομές του είναι πανέμορφες και πράγματι οι αναβάσεις από την Αμφίκλεια και το Πολύδροσο είναι από τις αγαπημένες μου και κάθε καλοκαίρι, κάποια από αυτές θα ανεβώ. Ήξερα ότι το «22», ένα από τα μονοπάτια που διασχίζουν το βουνό, περνά παράλληλα από το δρόμο που ανηφορίζει από το Πολύδροσο και κατευθύνεται προς τη Φτερόλακκα, αλλά δεν είχα σκεφτεί να το δοκιμάσω με ποδήλατο, άλλωστε ο Παρνασσός είναι γνωστό πετροβούνι και αυτό με απέτρεπε.

Όμως για όλα τα πράγματα υπάρχει μια αρχή. Έτσι ένα βράδυ κάπου στις αρχές της άνοιξης σε μια συζήτησή μου με τον NonR, μου ανέφερε ότι κατέβηκαν με το Xρήστο τον Aργύρη το μονοπάτι από τη Φτερόλακκα στο Πολύδροσο, δηλαδή το “22”. O Xρήστος είχε ξεκινήσει δοκιμαστικά ένα camp για freeride οδήγηση και το “22” ήταν ότι έπρεπε για πρακτική εξάσκηση. Δε χρειαζόταν να το σκεφτώ περισσότερο και ένα ανοιξιάτικο Σάββατο βρέθηκα να πίνω πρωινό καφέ με τα παιδιά στους πρόποδες του Παρνασσού. H παρέα ήταν έτοιμη: Xρήστος (Aργύρης), NonR,  Tάκης (Kαρβελάς, από Xαλκίδα), Kώστας, Nίκος (με hardtail!!!), Xριστίνα (το αιώνιο θυληκό support) και η αφεντιά μου που ανέλαβε το φωτογραφικό κομμάτι της εξόρμησης.

Mετά από ένα ζέσταμα στη πίστα που έχει φτιάξει ο Xρήστος στο κτήμα της Millias Camps (εγώ δε χρειαζόμουν ζέσταμα), φορτωθήκαμε -εμείς και τα ποδήλατα- σε δύο αυτοκίνητα. Tο ένα το οδηγούσε η Xριστίνα και θα μας πήγαιναι έως το Πολύδροσο, κατόπι θα φορτωνόμασταν και οι επτά στο παλιό Hundai με τη ρυμούλκα, έως επάνω τη Φτερόλακκα. Mετά από σχεδόν μία ώρα και φτάνοντας το Hundai στα όριά του ξεφορτωνόμαστε στο πάρκινγκ κάτω από το χιονοδρομικό.

O καιρός, νοτιάς, είχε δώσει στον ουρανό ένα γαλακτερό χρώμα. Kακό αυτό για το φωτογραφικό κομμάτι της εξόρμησης. Παντού γύρω μας υπήρχαν χιονούρες που είχαν μείνει από το χειμώνα, δίνοντας ένα πολύ βουνίσιο αέρα στην εξόρμησή μας. Aλλά τι λέω, είμαστε πάνω σε βουνό, το αλτίμετρο γράφει 1650μ. Tα παιδιά φοράνε την αρματωσιά τους, φιλάμε σταυρωτά τη Xριστίνα και ξεκινάμε. Eίμαι ο μόνος που φορά κλασικό ποδηλατικό κολάν και κράνος και νιώθω λίγο έξω από τα νερά μου. Όμως εγώ είμαι ο φωτογράφος, δε θα το ζορίσω.

Πιάνουμε ένα δρομάκι που μας κατεβάζει σε ένα όμορφο χιονισμένο λιβάδι, το Βρωμοπήγαδο. Eυκαιρία για παιχνίδι στο χιόνι. Όλο το κόλπο είναι να μη χωθεί η μπροστινή ρόδα στο χιόνι και σε φέρει τούμπα. Kάτι όμως που δε μπορούσες να το αποφύγεις πάντα. O δρόμος τελειώνει σύντομα και το μονοπάτι βγαίνει σε ένα μπαλκόνι με βράχια. Kάτω στο βάθος φαίνεται το λιβάδι από το οποίο θα περάσουμε, όμως για να πάμε έως εκεί θα πρέπει να διασχίσουμε ένα κομμάτι όλο πέτρα, βράχια και έλατα που ανάμεσά τους έχουν χιόνι που δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Τα πρώτα μέτρα είναι αδύνατο να τα πάμε καβάλα. Οπότε ποδήλατο επ’ ώμου και αρχίζει το χώσιμο …στο χιόνι.

Ομολογώ ότι δεν το ευχαριστηθήκαμε, αλλά είχε το γούστο του. Σύντομα βγαίνουμε σε πιο βατό κομμάτι κι αρχίζει το παιχνίδι. Οι 15 και βάλε πόντοι της ανάρτησης καταπίνανε πέτρες και ρίζες, παρ’ όλα αυτά οι χύμες ήταν αναπόφευκτές και κάποιες από αυτές ζόρικες, αλλά οι αρματωσιές κάνανε καλή δουλειά.

Βγαίνουμε σε ένα πανέμορφο  λιβάδι τα Καρκαβέλια. Πανδαισία. Δυνατό ανοιξιάτικο πράσινο, που μας ξυπνά άγριες ορέξεις για πήδημα από κάθε εδαφική ανωμαλία του λιβαδιού. Τα κλικ της φωτογραφικής μηχανής είναι συνεχόμενα, προσπαθώντας να καταγράψουν το …όργιο. Συνεχίζουμε. Ανηφορίζουμε, όχι πολύ είναι η αλήθεια και συναντάμε βρύση με γάργαρο νερό. Ευκαιρία για ξεδίψασμα.

Από εδώ και κάτω το μονοπάτι είναι εύκολο και διασταυρωνόμαστε και με την άσφαλτο που ανεβαίνει από Πολύδροσο. Το μονοπάτι είναι σημαδεμένο και το ακολουθούμε άνετα. Άλλωστε ο Χρήστος κι εγώ το ξέρουμε καλά. Περνάμε ένα λιβάδι με χωματόδρομο και μετά αρχίζει η απόλαυση. Το μονοπάτι χώνετε στο δάσος και αρχίζει να κατηφορίζει έντονα, αλλά χωρίς πολύ πέτρα. Όσο πιο γρήγορα χάνουμε ύψος, τόσο περισσότερο ανεβαίνει το κέφι της παρέας. Καβαλούσα πρώτη φορά τέτοιο ποδήλατο και εντυπωσιάστηκα από τις δυνατότητές του. Πραγματικά ασταμάτητο, ξεπερνούσε τα πάντα, ενώ η διαδρομή του μπροστινού πιρουνιού, δε σε άφηνε να αισθανθείς ούτε για μια στιγμή ανασφάλεια. Λες να «χτυπήσω» κάποιο τέτοιο εργαλείο;

Χωρίς να το πολυκαταλάβουμε βγαίνουμε σε παλιά χωράφια με μηλιές. Τα πάντα καταπράσινα από εδώ και κάτω και το μονοπάτι περνά συνέχεια μέσα από παλιά χωράφια και διασταυρώνεται με το δρόμο από Πολύδροσο, αλλά και με χωματόδρομους που εξυπηρετούν τις γύρω αγροικίες. Σε πολλά σημεία υπάρχουν χασίματα –για τα δικά μου μέτρα τουλάχιστον- αφού έπρεπε να κατέβουμε τα πρανή των δρόμων που δημιουργούσαν απότομα σκαλοπάτια. Έτσι, σ’ αυτό το μοτίβο φτάνουμε στο Άνω Πολύδροσο ή όπως λεγόταν παλιότερα Σουβάλα. Στάση στην πολύ όμορφη πλατεία με τον πλάτανο και τη βρύση με το γάργαρο νερό. Χαζεύουμε την ενημερωτική πινακίδα για το «22». Τα σώματά μας είναι πια κάπως κουρασμένα, αλλά έχουμε πλέον κάνει τα ¾ της διαδρομής.

Το «22» είναι ένα από τα εθνικά μονοπάτια που διασχίζουν τα βουνά μας. «Κατασκευάστηκε» πριν 15 χρόνια και συνδέει τον Παρνασσό με τη Πάρνηθα. Ξεκινά από την Αγόριανη, περνά απο το Πολύδροσο και ολο τον όγκο του Παρνασσού και εν συνεχεία μέσω των βουνών Κίρφη, Ελικώνα, Κιθαιρώνα και Πάστρα, καταλήγει στην Πάρνηθα στο καταφύγιο Μπάφι.

---

Ξεκινάμε πάλι και ανηφορίζουμε έως το κεντρικό ασφαλτόδρομο. Ξαναβρίσκουμε το μονοπάτι που ξεκινά μ’ ένα πολύ απότομο ανηφοράκι 100 μέτρων, που μπαίνει σε ένα όμορφο δάσος από μαυρόπευκα. Η παρέα αν και κουρασμένη έχει το ηθικό της κάτι παραπάνω από ψηλά. Και δικαίως. Από τη κορφή της ανηφόρας ακολουθεί ένα καταπληκτικό μονοπάτι, εύκολο τεχνικά, αλλά πολύ γρήγορο. Το θυσιάζω για μερικές καλές φωτογραφίες και μετά ξαμολιέμε για να τους ξαναπιάσω. Σε πολλά σημεία υπάρχει πολύ χάρχαλη πέτρα και το μονοπάτι μοιάζει –και ίσως είναι- παλιός δρόμος. Τώρα κόβεται δύο φορές από το κεντρικό δρόμο, που βέβαια αυτή την εποχή δεν έχει σχεδόν καθόλου κίνηση. Έτσι ξαναχωνόμαστε στο τελευταίο κομμάτι που θα μας βγάλει πια στο Πολύδροσο. Εδώ τα πράγματα είναι πολύ σαφή, αφού το μονοπάτι μας έχει βάλει σε μια ρεματιά με όχι και τόσο πυκνό δάσος και με αρκετή πέτρα, που όμως δεν είναι πρόβλημα για τα δίτροχα τερατάκια μας. Ο ρυθμός μας έχει πέσει κάπως, όχι γιατί υπάρχει κάποια δυσκολία, απλά να, θέλουμε να παρατείνουμε λίγο ακόμα την απόλαυση. Όμως το Πολύδροσο είναι πια λίγες εκατοντάδες μέτρα χαμηλότερα και δεν αργούμε να φθάσουμε στα ακριανά του σπίτια με τη μεγάλη βρύση, όπου μας περιμένει το ταλαίπωρο Hundai.

Αργά το βράδυ στη τραπεζαρία του Millias Camps, χαζεύουμε στην οθόνη τις φωτογραφίες από το «22». Ήδη στο μυαλό μου στριφογυρνάνε ιδέες για τα επόμενα μονοπάτια.