Ήταν Μάρτιος του 2005 όταν, μετά από 7 συνεχόμενες μέρες στο Παγγαίο σε σχολή Βοηθών Εκπαιδευτών, όπου συμμετείχα ως εκπαιδευόμενος, επέστρεψα στο σπίτι. Το απόγευμα στο τηλέφωνο ο Θεόφιλος, ανυπόμονος για να μάθει τα νέα, σχετικά με το πώς πήγε και τι συνθήκες επικρατούσαν στο βουνό.
Αφού τον ενημέρωσα στα γρήγορα, μου λέει ότι το πρωί βρισκόταν στο Φαλακρό, στην κορυφογραμμή του φαραγγιού, παρατηρώντας μέσα στις ορθοπλαγιές και, ενώ το βουνό ήταν φορτωμένο με χιόνια, είδε με τα κιάλια στο τελείωμα της Καρτάλκας και δεξιά από τα Δίεδρα των Σαλιγκαριών, έναν σχηματισμένο παγοκαταράκτη. Σε σύγκριση με τις συνθήκες που επικρατούσαν στο Παγγαίο (όλα ήταν καραμέλα), μου λέει ότι και στο Φαλακρό τα πράγματα πρέπει να είναι καλά. Δεν αργήσαμε να δώσουμε ραντεβού για τα ξημερώματα της επόμενης μέρας.
Στο πάρκινγκ του Φαλακρού και ενώ ετοιμάζουμε τον εξοπλισμό μας, η θερμοκρασία σε συνδυασμό με το αεράκι, είναι στους –17. Κατά την πρόσβαση και αφού στρίψαμε προσπερνώντας την Κόψη της Καρτάλκας, το θέαμα είναι μοναδικό. Βρισκόμαστε μπροστά σε έναν σχηματισμένο κρεμαστό παγοκαταράκτη και το όλο σκηνικό θυμίζει Άλπεις.
Αμέσως πιάνουμε δουλειά. Το πλάνο λέει να τον προσεγγίσουμε, «τρώγοντας» την απόσταση με σκαρφάλωμα σε βράχο-χόρτα. Έτσι κι έγινε. Ο καιρός ωστόσο είχε το πάνω χέρι, ανεβάζοντας μέσα σε λίγη ώρα, με την εμφάνιση του ήλιου, τη θερμοκρασία, αφού ο προσανατολισμός ήταν ανατολικός, από -17 σε +2, +3 βαθμούς. Τα πάντα έτρεχαν. Για ευνόητους λόγους ασφαλείας και με βαριά καρδιά, πήραμε την απόφαση να τα παρατήσουμε και να επιστρέψουμε άπραχτοι.
Όμως καθώς επιστρέφουμε, κοιτώντας απέναντι και μέσα στο φαράγγι, τα μάτια του Θεόφιλου εντοπίζουν στο βάθος κάτι που γκριζάρει. Μοιάζει εκεί να υπάρχει πάγος και λόγω του προσανατολισμού και της σκιερής θέσης που βρίσκεται, φαίνεται να κρατάει ακόμα. Το πρόσωπό του φωτίζεται. Πάμε? Τα υλικά μας είναι μετρημένα. Φύγαμε. Μετά την κοπιαστική πρόσβαση βρισκόμαστε σε μια κατάσταση φανταστική. Πάγος στο φουλ. «Μοιράζουμε» στα γρήγορα τις σχοινιές και ξεκινάμε, περασμένες ήδη 12:30 το μεσημέρι, με τον ήλιο να έχει κάνει την εμφάνισή του και να μαλακώνει σταδιακά τον πάγο.
Καταφέρνουμε μέχρι τις 19:00 να ολοκληρώσουμε μια φανταστική διαδρομή, κυριολεκτικά κυνηγώντας τον πάγο. Έτσι, δεν ήταν δύσκολο να αποφασίσουμε για την ονομασία της : Ice Hunters.
Τι να πρωτοθυμηθώ από τον Θεόφιλο! Χειμερινές ή καλοκαιρινές διαδρομές; Παγγαίο; Φαλακρό; Όλυμπο; Τσούκα Ρόσα; Skakavitsa στη Βουλγαρία; Τζούριακα; Πρασινάδα; Ας μην πούμε για την Ηρακλείτσα που ήταν το 2ο σπίτι του. Ήταν ο άνθρωπος που άνοιξε τις περισσότερες διαδρομές εκεί, αναδεικνύοντας αυτό το πεδίο σε ένα από τα πιο δημοφιλή της Βόρειας Ελλάδας.
Σκαρφάλωνε ασταμάτητα και άνοιγε τις διαδρομές λιτά, σε αντίθεση με τη νέα γενιά αναρριχητών, χρησιμοποιώντας τα ελάχιστα δυνατά υλικά που απαιτούνταν. Όλος ο τρόπος ζωής του ήταν συνυφασμένος με το στοιχείο της περιπέτειας. Χαρακτηριστικό του, που πλέον το συναντάς όλο και σπανιότερα, ήταν ότι βοηθούσε με όρεξη τους νέους αναρριχητές, παρέχοντας πληροφορίες και οτιδήποτε άλλο ζητούσαν.
Με τον ξαφνικό χαμό του άφησε πίσω του δυσαναπλήρωτο κενό και βαριά κληρονομιά για ολόκληρη την ορειβατική κοινότητα. Μένει όλοι εμείς, να εκμεταλλευτούμε αλλά και να συνεχίσουμε το έργο του. Η τελευταία μας εξόρμηση ήταν ένα Σαββατοκύριακο στη Ζηλνιά, το Νοέμβριο που μας πέρασε. Μετά από μελέτη της ορθοπλαγιάς, σκοπεύαμε να επανέλθουμε για το άνοιγμα νέας διαδρομής.
Αυτός ήταν ο Θεόφιλος. Ένας ορειβάτης αυθεντικός, πραγματικός και χωρίς ανούσια «περιτυλίγματα», που η μοίρα του είχε γραφτεί διαφορετικά για αυτόν.
Το βράδυ της Κυριακής 28 Νοεμβρίου 2010, ο Θεόφιλος Χατζηζυρλής έφυγε από ανακοπή, αφήνοντας τεράστιο κενό στη σύζυγο, τα παιδιά του και τους φίλους του.
Καλό ταξίδι φίλε και καλή αντάμωση.
