Μια νέα διαδρομή ανοίχτηκε τις προηγούμενες ημέρες στα πλαίσια του Αλπινιστικού camp της EOOA. Δράστες οι Νίκος Τσαγιαννίδης, Χαράλαμπος Καρασαβίδης και Χρήστος Καρανίκας.
Η νέα αυτή γραμμή ουσιαστικά ενώνει δυο κλασικές διαδρομές της ορθοπλαγιάς την Demleitner και την Μιχαηλίδη- Ξανθόπουλου, χρησιμοποιώντας νέα είσοδο και –κυρίως- νέα έξοδο, μια φυσική γραμμή (δίεδρο) δυο σχοινιών, που είχαν παλιότερα επιχειρήσει να τη σκαρφαλώσουν ο Σάκης Σπανούδης με το Νίκο Τσάβδαρη.
Οι δυσκολίες γενικά δεν είναι υπερβολικές, εκτός της σχοινιάς – κλειδί, που είναι η 6η, ένα δίεδρο σαθρό με δυσκολία VII-, ενώ η επόμενη σχοινιά (VI-) είναι η ομορφότερη και κλείνει ιδανικά την ανάβαση. Η διαδρομή έχει εξοπλισμένα ρελέ και για την επανάληψη της θα χρειαστούν μια πλήρης σειρά καρύδια και φρεντ μέχρι #4 (αν υπάρχει και 5# θα βοηθήσει).
Το όνομά της δόθηκε μετά από πολύ συζήτηση και πολλές προτάσεις και τελικά είναι «Ταξίδι στο χρόνο», γιατί περνά από παλιές διαδρομές (κοινές σχοινιές με Demleitner 1936, Μιχαηλίδη- Ξανθοπουλου1956 , και την προσπάθεια των Σπανούδη – Τσάβδαρη ).
Το σκίτσο έγινε από την Κέλλυ Χιώτη και βασίστηκε στο σκίτσο του βιβλίου «Αλπική αναρρίχηση στην Ελλάδα».
Φυσικά η Διαδρομή (όπως και κάθε διαδρομή) έχει τη δική της ιστορία, την οποία μας αφηγείται ο Χρήστος (Καρανίκας).
Η διαδρομή αυτή ξεκίνησε από ένα λάθος και μπόλικη περιέργεια πριν δυο χρόνια!
Το καλοκαίρι του 21 είχαμε μπει στην διαδρομή Μιχαηλίδη Ξανθόπουλου στη δυτική του Στεφανιού, με την Γεωργία Αποστόλου (γνωστή ως Τζο) και τον Χρήστο Γεωργιάδη (γνωστό ως Ελ)!
Λοιπόν ένα πρωί μετά από ένα ημιξενύχτι με άφθονο αλκοόλ στο Οροπέδιο των Μουσών, αποφασίσαμε να μπούμε στην διαδρομή, παρόλο που δεν είχαμε καθόλου πληροφορίες και σήμα στα κινητά μας για να κατεβάσουμε λεπτομέρειες από τις γνωστές ιστοσελίδες!
Έτσι έγινε λάθος μετά το 5ο ρελε, όπου συνέχισα ευθεία και αφού προσπέρασα το 6ο , ακολούθησα την φυσική γραμμή καθώς είδα και ένα ρελέ λίγο πιο πάνω! Φτάσαμεόλοι στο ρελέ και από εκεί παρατήρησα τη γραμμή πιο πάνω: αρκετά ύποπτη για σαθρά, χωρίς καρφιά να διακρίνονται, μόνο ένα καρύδι με καραμπίνερ (προφανώς υποχώρησης) δυο μέτρα πάνω από το ρελέ! Παρόλα τα σημάδια συνέχισα λέγοντας ” δεν μπορεί, τέτοιο δίεδρο, φυσική γραμμή, θα έχει σίγουρα σκαρφαλωθεί!!!».
Βγήκα λοιπόν από το δίεδρο μετά από μια απαιτητική σχοινιά, σύντομη περιπέτεια με σαθρά και κακή ασφάλιση, βρήκα ένα πατάρι άνετο και κατέβηκα ξανά στο ρελε! Στο μεταξύ, όσο εγώ σκαρφάλωνα, ο Χρήστος και η Γεωργία έψαχναν πληροφορίες για να βρούμε την έξοδο της Μιχαηλίδη και να μπούμε ξανά στην γραμμή.
Κρεμάστηκα στο κενό! Το οπτικό μου πεδίο μεγάλωσε και μπόρεσα να δω ένα μεγάλο μέρος του τοίχου. Διέκρινα από πάνω μου μια πολύ όμορφη ευθεία φυσική γραμμή, με καμινάδες και σχισμές να οδηγεί μέχρι την κορυφή! Ενθουσιάστηκα αλλά συγχρόνως σκέφτηκα ότι δεν μπορεί σίγουρα κάποιος θα έχει δει αυτή την γραμμή και θα είναι κάποια παλιά διαδρομή.
Κατέβηκα και συνεχίσαμε από την γραμμή του Μιχαηλίδη. Όταν επιστρέψαμε στα αντίσκηνα, πήγα κατευθείαν στον Νίκο τον Τσάβδαρη (γνωστός ως «Τσίου») να μάθω πληροφορίες καθώς είναι ο αναρριχητής με τις περισσότερες επαναλήψεις στον Όλυμπο και κάτι θα γνωρίζει.
Και πράγματι ο Νίκος μαζί με τον Σπανουδη είχαν πάει μέχρι εκεί, στη βάση κάτω από το σαθρό δίεδρο και έκαναν υποχώρηση γιατί δεν τους άρεσε που ήταν τόσο σαθρά! Με την συζήτηση που είχαμε καταλήξαμε εν συντομία ότι θα ήταν ωραίο να γίνει μια γραμμή από κάτω όλο ευθεία! Είχα ενδοιασμούς για το δίεδρο με τα σαθρά αλλά σκέφτηκα με μερικές πλακέτες και μπόλικο καθάρισμα, ίσως αξίζει να γίνει μια διαδρομή καλοασφαλισμένη που θα είναι επισκέψιμη για να γίνονται και επαναλήψεις!
Φέτος με το αλπινιστικό καμπ της ομοσπονδίας που είχαμε στο πρόγραμμα, ήταν ευκαιρία καθώς θα μέναμε μια ολόκληρη εβδομάδα και θα έβρισκα τον χρόνο να ολοκληρώσω αυτή την ιδέα! Η ομάδα ήταν κατάλληλη γιατί με τον Νίκο Τσαγιανιδη και τον Χαράλαμπο Καρασαββιδη έχουμε σκαρφαλώσει αρκετά μαζί και με τον Νίκο ειδικά αρκετές φορές έχουμε ανοίξει διαδρομές!
Η διαδρομή ανοίχτηκε με δύο επισκέψεις, την πρώτη γνωρίζαμε ότι θα βρέξει από το μεσημέρι και μετά, γι αυτό ολοκληρώσαμε μόνο την πρώτη σχοινιά αλλά αποκτήσαμε και μια εικόνα για το πιθανό πλάνο. Στη δεύτερη επίσκεψη ξέραμε ότι θα βγούμε πάνω! Την πρώτη σχοινιά και πρώτη ελεύθερη επανάληψη την έκανε ο Χαράλαμπος, εμείς ακολουθούσαμε και καθαριζαμε. Την δεύτερη μικρή σχοινιά, την τρίτη η οποία είναι η σχισμή της «Demleitner» και την τέταρτη όπου φεύγει ευθεία για να συναντήσει τις καμινάδες της «Μιχαηλίδη- Ξανθόπουλου», τις σκαρφάλωσε ο Νίκος! Από εκεί ξεκίνησα εγώ, δηλαδή από το R5 της «Μιχαηλίδη- Ξανθόπουλου» προσπέρασα το R6 και συνέχισα ευθεία στο παλιό ρελέ του Σπανούδη κάτω από το σαθρό δίεδρο!
Από εκεί ξεκίνησα το άνοιγμα με όλο το βάρος από τα υλικά (τρυπάνι σφυρί πλακέτες ασφάλειες κλπ), μερικές φορές οι ασφάλειες δεν ήταν εμπιστοσύνης και τρυπούσα ενώ ήμουν στα χέρια και σε σαθρά κομμάτια! Όλο αυτό πήρε αρκετό χρόνο και καθυστέρησα αρκετά! Μετά από αυτή την σχοινιά βγήκα στο παλιό κορδονέτο που είχα αφήσει πριν δυο χρόνια, όπου εκεί έχει ένα βολικό πατάρι όπου έκανα το ρελέ μου με δύο βύσματα. Ακολούθησαν ο Χαράλαμπος και ο Νίκος οι οποίοι καθάρισαν όσο περισσότερο μπορούσαν το σχισμοδίεδρο! Δεν ενθουσιαστήκαμε και πολύ αλλά η επόμενη και τελευταία σχοινιά ήταν τόσο όμορφη που μας δικαίωσε αρκετά! Περίπου 45 μέτρα σχοινιά με καμινάδες και σχισμές μέχρι 5+ βαθμού δυσκολίας με μια όμορφη αλλά μικρή offwith στην μέση! Η γραμμή τελειώνει στην κορυφογραμμή αρκετά μέτρα δυτικά από την κορυφή στο Στεφάνι.
