Ο κορμός της ηπειρωτικής Ελλάδας, είναι μια αγριεμένη θάλασσα από βουνά. Άλλα γυμνά, γεμάτα βράχια, άλλα δασωμένα, ομαλά, γνωστά και άγνωστα, έρημα ή πολυπατημένα. Ρυάκια, ρεματιές, δάση και ξέφωτα, μονοπάτια που χάνονται στο δάσος και κορυφές που σε προκαλούν να τις ανέβεις. Μέσα απ’ αυτή την ατέλειωτη ποικιλία, διαλέξαμε τέσσερις διαδρομές: από το πολύ γνωστό Μαίναλο στην ήσυχη Καλιακούδα κι από το μακρινό Χατζή, στη Βάλια Κάλντα σε μια άγνωστη πτυχή του Εθνικού Δρυμού Βόρειας Πίνδου.
1Καλιακούδα, στο κέντρο των βουνών…
Στο κέντρο της ορεινής Ελλάδας, είναι η Ευρυτανία και στο κέντρο της ένα κώνος με 2101μ. υψόμετρο: η Καλιακούδα. Ένα απλό μονοκόρυφο βουνό, ξεκομμένο από την υπόλοιπη θάλασσα βουνών της Ευρυτανίας, που προσφέρει όμως μερικές από τις καλύτερες και πιο ενδιαφέρουσες πορείες της Ρούμελης. Διαλέγουμε τη πιο εύκολη και κατά τη γνώμη μας ομορφότερη. Αυτή που ξεκινά από την Ανιάδα, ένα μικρό, ήσυχο χωριό μακριά από την τουριστικοποιημένη Ποταμιά και που προσφέρει μια πολύ όμορφη πορεία με πολλές εναλλαγές.
Ξεκινάμε από τη πλατεία του χωριού και κατηφορίζουμε προς τα κάτω, πιάνοντας το μονοπάτι που πολύ γρήγορα μας βγάζει σε ρέμα και αμέσως μετά χώνεται σε ελατόδασος. Ανηφορίζουμε ελαφρά σε παλιό καλό μουλαρόδρομο που οδηγούσε στα παλιά χωράφια έξω από το χωριό και φτάνοντας σε ξέφωτο έχουμε όμορφη θέα του κώνου της κορφής. Πάντα μέσα σε ελατόδασος και ακολουθώντας τα πυκνά κόκκινα σημάδια θα ξαναπέσουμε σε ρέμα και θα αρχίσουμε μια έντονη ανηφόρα δίπλα σε παλιά χωράφια που ξαναδασώνουν, μέχρι να βγούμε σε βρύση και καλοκαιρινό αγροτόσπιτο, με πολύ καλή θέα προς τα βόρεια και το Βελούχι.
Ανηφορίζουμε λίγο σε χωματόδρομο, φτάνουμε σε διασταύρωση και περνάμε σχεδόν αμέσως απέναντι και ανηφορίζουμε χωρίς ουσιαστικά μονοπάτι σε απότομη πλαγιά ανάμεσα στα μεγάλα έλατα. Σε 10’ θα βγούμε σε άλλο χωματόδρομο, δίπλα στη περίφραξη του καταφυγίου της Καλιακούδας. Ανηφορίζουμε δίπλα στη μάντρα και φτάνουμε στο συνήθως κλειστό καταφύγιο, όπου υπάρχει βρύση (1400μ.). Λίγη ξεκούραση και φεύγοντας πίσω από το κτίριο, πιάνουμε το μονοπάτι που βγαίνει πλέον από το δάσος και ανηφορίζει τις γυμνές πλαγιές παράλληλα με ρέμα. Περνάμε δίπλα από δεξαμενή και -πάντα σε γυμνά- ανηφορίζουμε τις γυμνές ανοιχτές πλαγιές που οδηγούν στο διάσελο της Καλιακούδας, αλλά που έχουν ασχημήνει από το χωματόδρόμο που έχει την ίδια κατεύθυνση.
Σύντομα, κόβοντας κάθε τόσο τις κορδέλες του δρόμου φτάνουμε στο διάσελο στα 1740μ. και μπροστά μας ανοίγεται η κοιλάδα του Κρικελοπόταμου και ο ανατολικός βραχίονας του Παναιτωλικού με τη ψηλότερη κορφή του, το Πλατανάκι (δες Ανεβαίνοντας). Δεξιά μας, έχουμε μια απότομη πλαγιά που οδηγεί κατευθείαν επάνω στη Καλιακούδα. Θα ανηφορίσουμε ευθεία επάνω και κάπως αριστερά και κατόπιν ψηλότερο το χάρχαλο μονοπάτι (που όμως έχει σήμανση), θα φύγει δεξιότερα, περνώντας το πιο απότομο σημείο, για να μας βγάλει τελικά στη κορυφή, που ανακαλύπτουμε ότι είναι πραγματικά στο κέντρο της Ρούμελης. Τα επιβλητικά Βαρδούσια στα νότια, η Χελιδώνα δίπλα, και τα άγραφα στα βόρεια. Πραγματικά στο κέντρο των βουνών.
