Μαίναλο. Στα ίχνη του Πάνα

Μόλις λίγα χιλιόμετρα από την Αθήνα και δυο ώρες άνετης οδήγησης, βρίσκεται μια μεγάλη περιοχή, από τις ομορφότερες για ποδήλατο. Γεμάτη απέραντα δάση, με δρόμους κάθε λογής να τη διασχίζουν, όμορφα γαλήνια χωριά και ένα βουνό να δεσπόζει στο κέντρο της: το Μαίναλο. Τι πιο φυσικό να αποτελεί ιδανική περιοχή για ήσυχες πορείες, έναν από τους αγαπημένους μας προορισμούς.

Έτσι νωρίς το Μάιο, το Κυριακάτικο πρωινό μας βρίσκει στη Τρίπολη να τακτοποιούμε στο σακίδιό μας μερικά τρόφιμα αγορασμένα τη τελευταία στιγμή. Λίγο ψωμοτύρι και μερικά μπισκότα, την απαραίτητη φωτογραφική μηχανή και το ακόμα πιο απαραίτητο αντιανεμικό. Δε λεω αρχές του Μάη πολλές φορές κάνει αρκετή ζέστη, αλλά σήμερα είχαμε σκοπό να ξεκινήσουμε από την Τρίπολη, να ανέβουμε ψηλά στο Μαίναλο, στο χιονοδρομικό και το καταφύγιο, να κατέβουμε από τη μεριά της Βυτίνας, για να επιστρέψουμε και πάλι στη Τρίπολη. Ούτε λίγο ούτε πολύ θα ανέβουμε μέχρι τα 1600μ. και όσο να είναι τη ψύχρα του θα την έχει. Η διαδρομή αυτή είναι ένας όμορφος κύκλος 74χλμ. που όμως η μορφολογία του τον κάνει πιο εύκολο από όσο φαντάζεστε. Στην αρχή έχουμε 20χλμ. ευθείες και ελαφριά ανηφόρα, ότι πρέπει για ένα καλό ζέσταμα, μετά ακολουθεί μια πολύ γερή ανηφόρα κάτι λιγότερο από 15χλμ. που θα μας ανεβάσει στο χιονοδρομικό και μετά αρχίζουν ατελείωτες κατηφόρες, που με δυο μικρές ανηφορικές παρενθέσεις λίγων χιλιομέτρων, θα μας φέρουν πίσω στη Τρίπολη. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.

Βγαίνουμε γρήγορα από την Τρίπολη και πιάνουμε το δρόμο για Λεβίδι – Βυτίνα. Αρχίζουμε να στροφάρουμε σε καλό ρυθμό, ο δρόμος είναι τελείως flat και κάνοντας κολλητήρι πηγαίνουμε άνετα με μια 40άρα, έτσι με τα σακίδια και τη σχάρα!! Η μέρα είναι τέλεια, αλλά τα σύννεφα πάνω από τις κορφές του Μαινάλου, μάλλον θα επιβεβαιώσουν τις προβλέψεις για βροχή το μεσημέρι. Αλλά με τα αδιάβροχα στα σακίδια, δεν ανησυχούμε για τίποτα. Περνάμε τη διασταύρωση από Νεστάνη και η κίνηση όσο να ‘ναι αυξάνεται, όμως σύντομα φτάνουμε στις πρώτες ανηφόρες, που τις ξεπερνάμε εύκολα με τέτοιο “ζέσταμα” και κάπου 20χλμ. από την Τρίπολη, συναντάμε τη διασταύρωση για Καρδαρά. Με προσοχή, γιατί εδώ στην ευθεία οι ΙΧήδες το πατάνε, περνάμε αριστερά και πιάνουμε το πετάλι. Αν φτάσετε και εσείς ως εδώ, σίγουρα θα αναρωτηθείτε πόσο ανηφόρα έχετε μπροστά σας. Κι όταν λεω “μπροστά σας”, κυριολεκτώ, αφού τη βλέπετε όλη: μια ευθειοανηφόρα λίγο μεγαλύτερη από 2,5χλμ. με μέση κλίση 8,2% παρακαλώ!!! Σκεφτείτε ότι η Πάρνηθα μόλις και ξεπερνά το 5%.

Επιτέλους φτάνουμε σε μια φουρκέτα και μπορεί η κλίση να είναι ακόμα μεγάλη, αλλά όσο να ‘ναι, οπτικά ξεκουράζεσαι. Όμως λίγο πιο πάνω μειώνεται αισθητά και με το καιρό να συννεφιάζει και να ψυχραίνει βγαίνουμε στο οροπέδιο του χιονοδρομικού, κάτω από το καταφύγιο του ΕΟΣ Τρίπολης. Έχουμε κάνει άλλα 7,5χλμ. από το Καρδαρά έως εδώ, με μέση κλίση 6,7%. και τα παγούρια μας έχουν στεγνώσει. Ανηφορίζω μέχρι το καταφύγιο ελπίζοντας να είναι ανοιχτό. Φρούδες ελπίδες. Περνάνε μερικοί τζιπάτοι που ρωτάνε για διάφορα χωριά και πέραν τούτου κανείς άλλος δε βρίσκεται εδώ πάνω.

Το Μαίναλο είναι ασβεστολιθικό βουνό, χωρίς πολλά νερά στα ψηλά, τουλάχιστον εδώ που είμαστε εμείς. Αλλά ΟΚ, μπροστά μας έχουμε πλέον κατηφόρα και δε μπορεί, κάπου θα βρούμε νερό. Περνάμε τις έρημες, άσχημες και βρώμικες εγκαταστάσεις του χιονοδρομικού που χαλάνε το όμορφο ανοιξιάτικο τοπίο. Οι κορφές φοράνε ακόμα τα χειμερινά τους αφού κρατάνε αρκετό χιόνι και τα λιβάδια είναι καταπράσινα, ενώ ο ήλιος μας κάνει παιχνίδια, μια έξω – μια μέσα. Είμαστε στα 1600μ. στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής μας και δε μένει παρά να ξαμοληθούμε προς τα κάτω. Βέβαια αυτό είναι μια κουβέντα, γιατί με 12°C θερμοκρασία και μια απλή λύκρα ποδηλατική, τα πράγματα είναι ζόρικα. Φοράμε αμέσως τα αντιανεμικά μας, αλλά και πάλι τσιμπάει και έτσι σφίγγουμε τα …δόντια και αποφασίζουμε να το πατήσουμε, ώστε να κατέβουμε χαμηλότερα. Πράγματι έτσι γίνεται, αλλά δεν αποφύγαμε το πειρασμό να σταματήσουμε για λίγο σε μια μεγάλη καταπράσινη λάκα, με την ελπίδα εδώ που τα λέμε να έχει και κάποια βρύση. Μάταια. Όμως από την άλλη δεν αργούμε να βγούμε στη διασταύρωση πάνω από τη Βυτίνα. Εδώ θα πάμε αριστερά στην ανηφόρα, προς την Αλωνίσταινα, ένα όμορφο χωριό, που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει “προορισμός”. Μπροστά μας όμως έχουμε λίγα χιλιόμετρα ανηφόρας που η αρχή της είναι λίγο απότομη. Δίπλα στο δρόμο χτίζονται νεοπλουτέ βίλες και εμείς βρίσκουμε την ευκαιρία να ζητήσουμε από εργάτες λίγο νερό. Με τα παγούρια πλέον γεμάτα, φτάνουμε στο τέλος της ανηφόρας και μόλις αρχίζουμε και πάλι να κατηφορίζουμε συνειδητοποιούμε ότι το κρύο καλά κρατεί. Ο ουρανός έχει βαρύνει και όπως το πάει σκεφτόμαστε ότι δε θα αποφύγουμε τη βροχή. Μπαίνουμε στην Αλωνίσταινα και σταματάμε στη πλατεία για στάση δίπλα στο άγαλμα της μάνας του Κολοκοτρώνη. Οι εποχούμενοι τουρίστες κοιτάνε με περιέργεια (όπως πάντα) τα ποδήλατά μας και εμείς θα βρούμε την ευκαιρία για ένα καφέ στο καφενείο της πλατείας. Γυρνάμε λίγο το χωριό που έχει μερικά πολύ όμορφα σπίτια, κολατσίζουμε και ξανά πάλι στις σέλλες.

Κατηφορίζουμε συνέχεια χάνοντας ολοένα υψόμετρο, ο καιρός σιγά-σιγά ζεσταίνει και διασχίζουμε μεγάλα καταπράσινα οροπέδια, με συστάδες βελανιδιών και παλιά χωράφια. Όμορφα γλυκά τοπία. Περνάμε έξω από την εντυπωσιακή Πιάνα και τώρα επιτέλους βγάζουμε τα αντιανεμικά. Χαλαρά πλέον φτάνουμε στη τελευταία ανηφόρα πριν τη Τρίπολη (3,3χλμ. 4,4%) και απογευματάκι είμαστε πλέον πίσω στο αμάξι μας.