Το ομολογώ: φοβάμαι τους κεραυνούς. Αλλά και ποιος δεν τους φοβάται; Ήταν πριν πολλά χρόνια που μόλις είχα αποφοιτήσει από τη σχολή αρχαρίων και έκανα την πρώτη μου ανάβαση στο Μύτικα. Οι εκπαιδευτές μας, μας είχαν πει τόσα για τους κεραυνούς, αλλά άλλο να στο λένε και άλλο να το ζεις.
Από την κορφή, χάζευα εντυπωσιασμένος τα σύννεφα να αναδεύονται στα Καζάνια, όταν άκουσα τα πρώτα μπουμπουνητά. Κατεβαίνοντας μετά από λίγο στα Ζωνάρια, έπεσαν οι πρώτες αστραπές. Μετά, έκανα ένα αγώνα δρόμου για να φτάσω στο καταφύγιο πριν ξεσπάσει πάνω μου εκείνο το μαύρο σύννεφο. Τη γλίτωσα και από τότε είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός με τις καταιγίδες, που είναι τόσο συχνές στα βουνά μας, ιδίως το καλοκαίρι. Αλλά τι συμβαίνει αν σε χτυπήσει ένας κεραυνός; Το πιθανότερο να σε σκοτώσει, αλλά μπορεί και όχι. Εγώ ευτυχώς δεν το ξέρω από πρώτο χέρι, οπότε ας διαβάσουμε την αφήγηση του Graham Austin στο περιοδικό backpacker, που διασχίζοντας τα Απαλάχια με τους φίλους του, χτυπήθηκε από κεραυνό. Είναι μια αρκετά διδακτική ιστορία.
«Ήταν ένα ζεστό πρωϊνό του Ιούλη, όταν ξεκίνησα με την Katy και τέσσερις φίλους μου, για να διασχίσουμε ένα κομμάτι του Appalachian Trail. Θα ήταν η πρώτη μου διάσχιση με διανυκτέρευση και οι έμπειροι φίλοι μου με διαβεβαίωσαν ότι θα ενθουσιαστώ με τη θέα από το όμορφο ύψωμα που θα διανυκτερεύαμε. Διασχίζαμε επί οκτώ ώρες υπέροχα δροσερά δάση, πριν φτάσουμε στη χορταριασμένη κορφή. Ξάπλωσα πάνω στο κάρυματ για να απολαύσω τη θέα και τον μπλε ουρανό με τα μαύρα σύννεφα που έτρεχαν σκόρπια πάνω από το κεφάλι μας. Τα έβλεπα σε όλη τη διαδρομή μας, αλλά τώρα είδα και τις πρώτες αστραπές. Ήταν περίπου 15 χιλιόμετρα μακριά, έτσι σκέφτηκα ότι είχαμε τουλάχιστον 20’ μέχρι να στήσουμε την κατασκήνωση μας. Τώρα ξέρω: αν βλέπετε την αστραπή ή ακούτε τη βροντή και δεν είσαστε προφυλαγμένοι, είσαστε σε κίνδυνο. Αν μεταξύ της αστραπής και του μπουμπουνητού μεσολαβούν λιγότερα από 30’’ φροντίστε να προφυλαχθείτε. Τότε δε μπορούσα να φανταστώ ότι ένας κεραυνός μπορούσε να πέσει τόσο μακριά από το σύννεφο. Γύρισα την πλάτη στα σύννεφα και άρχισα να στήνω τη σκηνή μου, όταν όλα έγιναν μαύρα.
Ξύπνησα και τα έβλεπα όλα θολά, ενώ οι μύες μου πόναγαν. Το πουκάμισο μου ήταν σκισμένο στο στήθος και το φερμουάρ του παντελονιού μου καμένο και ξεφλουδισμένο. Η Katy και ένας από τους φίλους μου ο Joe, ήταν γονατισμένοι δίπλα μου, ανακουφισμένοι που ζούσα. Με ενημέρωσαν ότι είχα χτυπηθεί από κεραυνό. Όλοι μας είχαμε χτυπηθεί. Το εκατομμυρίων volt φλας, είχε δημιουργήσει ένα καψαλισμένο βαθούλωμα μεγέθους φτυαριού, ένα μέτρο δίπλα μου. Οι φίλοι μου ήταν ευτυχώς μακρύτερα και οι τραυματισμοί τους ήταν ελαφρότεροι. Ένας έπαθε διάσειση πέφτοντας στο έδαφος και ένας άλλος δάγκωσε άσχημα τη γλώσσα του. Εγώ είχα ένα κόκκινο σημάδι πλάτους μισής ίντσας (σ.σ. 1,25 εκ.) από το μέτωπο έως το αριστερό μου πόδι, ένα μονοπάτι από καψαλισμένες τρίχες, από το ρεύμα που πέρασε από το ιδρωμένο μου δέρμα.
Όταν με βρήκαν δίπλα στη σκηνή ήμουν χωρίς αναπνοή και παλμό και η Katy με τον Joe μου έκαναν CPR (ΚΑΡΠΑ) για να με επαναφέρουν. Όπως μου είπαν αργότερα, χρειάστηκαν περίπου 30’’ για να επανέλθει ο σφυγμός μου και η Katy συνέχισε να μου δίνει το φιλί της ζωής για αρκετή ώρα ακόμα, καθώς η αναπνοή μου δεν ήταν σταθερή (τα θύματα κεραυνών, μπορεί να χρειαστούν ακόμα και μισή ώρα πριν ανακτήσουν πλήρως τις νευρολογικές τους λειτουργίες). Παρά το ότι η αναπνοή μου είχε αποκατασταθεί, δεν ήταν όλα καλά. Από τη μέση και κάτω δεν ένοιωθα τίποτα και δεν μπορούσα να κουνήσω τα πόδια μου, που είχαν πάρει ένα χρώμα μωβ μελιτζανί, από το αίμα που δεν κυκλοφορούσε πλέον στις φλέβες μου που προεξείχαν σαν ιστός αράχνης κάτω από το παγωμένο μου δέρμα. Η Katy και ένας ακόμα από την ομάδα τους έκαναν μασάζ προσπαθώντας να επαναφέρουν την κυκλοφορία, ενώ ο Joe με άλλον ένα, έφυγαν τρέχοντας για να φέρουν τη διάσωση.
Καθώς τα πόδια μου επανακτούσαν το κανονικό χρώμα τους, παρατηρούσα τους κεραυνούς να πέφτουν στις γύρω κορφές, ουσιαστικά ήμαστε ακόμα σε μεγάλο κίνδυνο. Η ομάδα μου δεν είχε σκεφτεί ακόμα να μετακινηθεί σε ασφαλέστερο σημείο, όπως θα έπρεπε να είχε κάνει από αρκετή ώρα πριν, μακριά από τη φαλακρή κορφή, χαμηλότερα, μέσα στο δάσος με τα ομοιόμορφου ύψους δένδρα, όπου θα ήμασταν πολύ ασφαλέστεροι.
Τελικά οι εθελοντές της ομάδας διάσωσης ήρθαν σε 90΄, με κατέβασαν χαμηλότερα και εν συνεχεία με μετέφεραν στο νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε εκτός των άλλων και αποκόλληση αμφιβληστροειδούς. Παρά το ότι φοβήθηκα για το αν θα αποκατασταθεί πλήρως η λειτουργικότητα των ποδιών μου, όλα πήγαν καλά και μετά από ένα μήνα περπάταγα κανονικά. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην άμεση ανταπόκριση, αλλά και στην επιμονή των συντρόφων μου. Το μόνο που μου έμεινε από αυτή την ιστορία είναι τα καμένα μου ρούχα και περισσότερη γνώση. Ευτυχώς!»
Αν κάτι μαθαίνουμε από την ιστορία του Graham, αυτό είναι ότι όχι μόνο πρέπει να προβλέπουμε και να αποφεύγουμε την καταιγίδα, όχι μόνο να λειτουργούμε σωστά σε περίπτωση που δεν καταφέρουμε να την αποφύγουμε (πως; Πατήστε εδώ), αλλά σε περίπτωση που χτυπήσει κάποιον σύντροφο μας ο κεραυνός, να ξέρουμε πώς να λειτουργήσουμε. Θα πρέπει όλοι οι ορειβατικοί σύλλογοι να επιμορφώσουν τα μέλη τους για μια τέτοια κατάσταση. Μπορεί να τύχει στον καθένα μας.
