Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πεδία σαν το Γεροντόβραχο είναι πλέον κορεσμένα από γραμμές, όμως αυτό απέχει από την αλήθεια.
Ο Γεροντόβραχος, πριν γίνει ένα από τα δημοφιλέστερα πεδία χειμερινής και μικτής αναρρίχησης, είχε δει να χαράσσονται πάνω του μερικές γραμμές από τους πρωτοπόρους της Ελληνικής αναρρίχησης. Μια τέτοια γραμμή είναι και η Μιχαηλίδη – Pronxaf. Κλασική γραμμή που ανοίχτηκε το 1968, ακολουθεί φυσική γραμμή, έχει μέτριες δυσκολίες (D) και ελάχιστες επαναλήψεις, γιατί ποιος να πάει και γιατί σε μια τέτοια γραμμή καλοκαίρι; Χειμώνα όμως αλλάζει το θέμα (όπως και για πολλές παρόμοιας φιλοσοφίας και εποχής γραμμές).
Έτσι φέτος, οι Χρήστος Τσούτσιας και Δημήτρης Δασκαλάκης έκαναν δυο απόπειρες μέσα σε έναν καθ’ όλα προβληματικό και με μεταβαλλόμενες συνθήκες χειμώνα, για να την ολοκληρώσουν τελικά στις 21/3/23, μετά από έξη ώρες σκαρφάλωμα, δίνοντας σ’ αυτή τη χειμερινή εκδοχή της το όνομα «Προξάνφη». Οι δυσκολίες που βρήκαν είναι μέχρι M5, AI3 και χρειάστηκαν πέντε σχοινιές για να ολοκληρώσουν τα 180 κάθετα μέτρα. Πιο δύσκολη σχοινιά η 2η, ενώ οι συνθήκες ήταν τέτοιες που η έξοδος της τελευταίας έγινε αποκλειστικά με drytooling σε βράχο και –τι άλλο- παγωμένα χόρτα!
Η γραμμή παίρνει καλές φυσικές ασφάλειες και για την επανάληψη της χρειάζονται μια πλήρης σειρά καρύδια, φρεντς έως το #4 Camalot, και 2-3 καρφιά. Μπορεί να γίνει επιστροφή από το 1ο και 2ο ρελέ, αλλά και από τη μέση της 4ης σχοινιάς όπου έγινε υποχώρηση κατά τη δεύτερη προσπάθεια. Τα υπόλοιπα ρελέ γίνονται σε σφηνωμένες πέτρες και φυσικές ασφάλειες.
