Ακόμα και το ξεχασμένο μονοπάτι για τη ρεματιά είχε κόσμο σήμερα. Σαββατοκύριακο βλέπεις, ορειβατική συνάντηση, αγώνες ορεινού τρεξίματος. Γέμισε κόσμο το βουνό, τα καταφύγια, οι κλασικές διαδρομές.
Μπαίνουμε στη ρεματιά χωρίς μονοπάτια και βρίσκουμε δροσιά και ηρεμία. Δύο ήμαστε, προσέχουμε τα βήματά μας, απολαμβάνουμε το παρθένο τοπίο, δε λέμε πολλά. Σα να μη θέλουμε να ταράξουμε την ησυχία, να περάσουμε απαρατήρητοι.
Δύο ώρες μετά, πάνω σε λεία πλάκα κάτω από τις βόρειες ορθοπλαγιές, συναντάμε ξανά άνθρωπο. Δύο νέοι, δεν πρέπει να είναι πάνω από 25, τακτοποιούν τα υλικά τους. Ταλαιπωρημένοι αλλά χαρούμενοι, τα μάτια τους αστράφτουν! Η φυσική τους σεμνότητα λίγα τους αφήνει να πουν. Τραβιόταν δυο μέρες πάνω στην ξεχασμένη διαδρομή. Κάπου χαθήκαν και πήραν τον δρόμο για κάτω. Φορτώνουν τα σακίδια και κατηφορίζουν. Το βουνό και πάλι επιβάλει τη σιωπή του. Όχι ότι θα λέγαμε και τίποτα…
Δύο μέρες μετά ψάχνω να βρω κάτι για την προσπάθεια των παιδιών. Το ίντερνετ κατακλύζεται από φωτογραφίες με αθλητές να τρέχουν το βουνό, διάφορους να ποζάρουν στην κορυφή και άλλα διάφορα. Ο παλμός της ορειβασίας στο ψηλότερο βουνό της χώρας; Χτύπησε η καρδιά της Ελληνικής Ορειβασίας αυτό το Σαββατοκύριακο στο βουνό ;
Ναι. Χωρίς φωτογραφίες και αναρτήσεις. Από κάποιους που δεν ξέρω ούτε το όνομα τους…
Ξέρω όμως που ακριβώς…
