Πάρνηθα – Κόψη Φλαμπούρι

Ο χειμώνας είχε μπει για τα καλά. Και τι χειμώνας! Η χιονοθύελλα που κρατούσε ήδη δυο μέρες, έκανε τους δρόμους αδιάβατους. Παρ’ όλα αυτά, εκείνο το βράδυ του Σαββάτου και με τη σκέψη ότι η έξοδος από την Αθήνα ήταν απαγορευτική, πήραμε την απόφαση: θα περιοριζόμαστε σε κάτι χαλαρό, θα ανεβαίναμε στην Πάρνηθα από την κόψη στο Φλαμπούρι.

Πράγματι η κόψη αυτή είναι μια συνηθισμένη ανάβαση κυρίως από αναρριχητές. Δεν έχει κάποια δυσκολία, απλώς κινείσαι στο χείλος των ορθοπλαγιών και μόνο λίγο πάνω από τους Θρακομακεδόνες (δίπλα από τη μεγάλη σπηλιά) περνάς από κάποια βραχάκια. Ουσιαστικά δεν είναι κόψη αλλά μια απλή ράχη, το «κόψη» είναι το χαϊδευτικό της. Και εκτός από το ότι είναι μια εύκολα και γρήγορη ανάβαση έχει και ένα μοναδικό προσόν: όταν όλη η Πάρνηθα βουλιάζει κάτω από το χιόνι, εδώ, λόγω του αέρα, τα πράγματα είναι πολύ καλά.

Έτσι το επόμενο πρωί, το παλιό Scoda, με τέσσερις επιβάτες, ανέβαινε πατινάροντας πάνω στο παγωμένο χιόνι έως το ψηλότερο δρόμο των Θρακομακεδόνων. Η ατμόσφαιρα ήταν λαμπερή και ψυχρή, όπως συνήθως είναι μετά από κάθε χιονιά. Ο εξοπλισμός μας δε ταίριαζε για Πάρνηθα: Goretex, βαριές γκέτες και ημιάκαμπτα άρβυλα.

Αρχίσαμε την απότομη ανηφόρα πάνω από τα σπίτια. Το χιόνι δε μας δυσκόλευε καθόλου. Γρήγορα ζεσταθήκαμε και φτάσαμε κάτω από τη μεγάλη σπηλιά. Διασκεδάζουμε αναζητώντας κάποια πιο δύσκολα περάσματα για πάνω, προσπαθώντας να …δυσκολέψουμε την ανάβαση. Κερδίζουμε ύψος και βγαίνουμε στο πλατώ πάνω από το Κάτω Φλαμπούρι. Όλο το λεκανοπέδιο στα πόδια μας χιονισμένο, όπου κι αν κοίταγες τα πάντα άσπρα. Εντυπωσιακό.

Κάτω από το Πάνω Φλαμπούρι πάμε όσο πιο αριστερά γίνεται, σκαρφαλώνοντας από – μερικές φορές – κάπως εκτεθειμένα βράχια. Βγαίνοντας στο Πάνω Φλαμπούρι διασκεδάζουμε προσπαθώντας να ισορροπήσουμε μέσα στο δυνατό αέρα πάνω στο κολονάκι της κορυφής. Είμαστε στα 1065μ. και εδώ υποτίθεται ότι θα τελείωνε η ανάβαση μας και θα παίρναμε το δρόμο της επιστροφής. Είχαμε κάνει κάτι περισσότερο από μια ώρα, όμως μπροστά μας είχαμε ακόμα ολόκληρη μέρα.

Μήπως αντί να γυρίσουμε πίσω, να ανέβουμε καλύτερα ως το καταφύγιο και μετά να κατεβούμε από Χούνη;

Μμμμ…ένα ζεστό τσάι και ένα γλυκό στο καταφύγιο θα μας άρεσε πολύ τώρα. Δεν το σκεφτόμαστε και πολύ, ξεκινάμε για πάνω. Πιάνουμε το μονοπάτι μέσα στο ελατόδασος για το καταφύγιο Φλαμπούρι. Το μονοπάτι είναι θαμμένο κάτω από ενάμιση μέτρο φρέσκο χιόνι. Είμαστε όμως ακόμα ξεκούραστοι και κεφάτοι και δεν παίρνουμε στα σοβαρά το γεγονός ότι για να διανύσουμε μια απόσταση λίγων εκατοντάδων μέτρων, χρειαστήκαμε πάνω από μια ώρα!

Βγαίνουμε στο καταφύγιο. Τα πάντα κλειστά, κανένα ίχνος πουθενά. Όλα είναι θαμμένα στο χιόνι. Είμαστε όμως σχεδόν ενάμιση χιλιόμετρο από την άσφαλτο που ανεβαίνει στο ραντάρ και που είναι πάντα ανοιχτή. Υποθέτουμε ότι γύρω από το καταφύγιο Μπαφι, το Μον Παρνές και την Αγία Τριάδα, στίφη Αθηναίων θα θα έχουν ανέβει για να «χαρούν το χιόνι». Αποφασίζουμε λοιπόν να πάμε ως το καταφύγιο του ΕΟΣ Αθηνών στο Μπάφι, που «σίγουρα θα είναι ανοιχτό» και κατόπιν να ακολουθήσουμε τα βήματα που «σίγουρα» θα έχουν ανοιχτεί από άλλους πεζοπόρους, που «σίγουρα» θα έχουν ανέβει από Χούνη.

Ξεκινάμε λοιπόν σιγά – σιγά και οι ομιλίες όλο και λιγοστεύουν, οι ανάσες μας γίνονται όλο και βαρύτερες, το άνοιγμα των βημάτων όλο και κοπιαστικότερο. Στην τελική ανηφόρα πριν την άσφαλτο δώσαμε πραγματική μάχη με το χιόνι. Αλλά το πρόβλημα ήταν ότι δεν είχαμε μαζί μας καθόλου τροφή, η πείνα είχε αρχίσει να μας κυριεύει και το Μπάφι φάνταζε στα μάτια μας σαν ένας παράδεισος που μας περίμενε. Τώρα εκτός από γλυκό, φαντασιώνουμε και μια υπέροχη αχνιστή μακαρονάδα. Κάναμε μιάμιση ώρα για ενάμιση χιλιόμετρο, αλλά επιτέλους βγήκαμε στον πράγματι καθαρισμένο δρόμο!

«Μπάφι σου ερχόμαστε».

Γρήγορα – γρήγορα κατηφορίζουμε έως τη διασταύρωση για Μπάφι και εκεί …οι ελπίδες μας καταρρέουν. Τα πάντα κλειστά, κανένα ίχνος πουθενά, κανείς δεν έχει περάσει από εδώ. Απογοήτευση.

«Εντάξει ρε παιδιά και τι έγινε; Θα κατέβουμε έως το Μόν Παρνές, θα πάρουμε το τελεφερίκ και θα γυρίσουμε σπίτια μας».

Σύντομα ξαναβρίσκουμε το κέφι μας. Σουρουπώνει και το κρύο πέφτει βαρύ. Όλα άσπρα, δεξιά και αριστερά το χιόνι ξεπερνά τα δυο μέτρα. Τρία χιλιόμετρα παρακάτω, η απόλυτη απόγνωση: ο δρόμος για το Μον Παρνές είναι κλειστός και φυσικά το τελεφερίκ δε λειτουργεί. Συνειδητοποιούμε ότι η μόνη δυνατότητα για να κατέβουμε είναι η άσφαλτος. Η άσφαλτος όμως είναι δεκατέσσερα ολόκληρα χιλιόμετρα.

Κατηφορίζουμε έως την Αγία Τριάδα. Χρειαζόμαστε ένα ξαπόσταμα. Χτυπάμε την πόρτα του εστιατορίου που βρίσκεται δίπλα. Ο φύλακας μας ανοίγει έκπληκτος. Κολλάμε στο τζάκι ρουφώντας ζέστη, πίνουμε κάμποσο νερό, ξεκουραζόμαστε και μετά από ένα μισάωρο ξανά έξω. Το κρύο τώρα το βράδυ είναι ακόμα πιο διαπεραστικό. Τα στομάχια μας έχουν κολλήσει στην πλάτη. Κατηφορίζουμε σιωπηλοί προς τα κάτω, όμως η ταχύτητα μας πέφτει δραματικά. Η αιτία; Το γκρέιντερ καθάρισε το πρωί το δρόμο, ο ήλιος το έλιωσε λίγο δεξιά – αριστερά και μόλις έπεσε η νύχτα, μια παγωμένη κρούστα σκέπασε την άσφαλτο. Οι τούμπες αναπόφευκτες, έκαναν τα τελευταία χιλιόμετρα απίστευτα κουραστικά. Τα κινητά χτυπούσαν. Όλοι απορούσαν τι διάολο κάνουμε στην Πάρνηθα τόσες ώρες!

Φτάνοντας πάλι πίσω στους Θρακομακεδόνες μια ώρα πριν τα μεσάνυχτα, απορούσαμε κι εμείς πως μια βόλτα δυο το πολύ ωρών κατέληξε σε μια ολοήμερη κουραστική πεζοπορία.

Σίγουρα ότι είναι μικρό δεν είναι πάντα και σύντομο, αν και τώρα που γράφω τις τελευταίες αυτές γραμμές νομίζω ότι ο τίτλος αυτού του κειμένου θα έπρεπε να ήταν: όποιος δεν έχει μυαλό …έχει πόδια.

Κόψη Φλαμπούρι – Πρακτικά

Που είναι: Η «Κόψη Φλαμπούρι» ή «η κόψη του Φλαμπουριού», είναι η μακριά ράχη που ξεκινά από τους Θρακομακεδόνες και καταλήγει στην κορυφή Φλαμπουράκι. Το μονοπάτι ξεκινά από τα τελευταία σπίτια των Θρακομακεδόνων στο σημείο που η οδός Βεροίας μετονομάζεται σε Ημαθίας, όπου υπάρχει και σχετική πινακίδα.

Πώς πάμε: Στην αρχή το μονοπάτι είναι αρκετά ανηφορικό έως τη μεγάλη σπηλιά που βρίσκεται στην αρχή της ορθοπλαγιάς «Κάτω Φλαμπούρι». Εκεί αφήνουμε το μονοπάτι που συνεχίζει αριστερά κάτω από τα βράχια και συνεχίζουμε δεξιά δίπλα από τη σπηλιά. Ξεπερνάμε εύκολα βράχια, περνάμε πάνω από τη σπηλιά (ψευτοσκαρφάλωμα) και σύντομα βγαίνουμε σε πλατώ πάνω από το Κάτω Φλαμπούρι. Χωρίς να κερδίζουμε ιδιαίτερα ύψος, φτάνουμε στη βάση των βράχων του Πάνω Φλαμπουριού. Όσο πιο δεξιά, τόσο πιο εύκολα είναι (αποφεύγουμε τα βράχια). Κατόπιν βγαίνουμε πάνω από τα βράχια και σύντομα φτάνουμε στο κολωνάκι της κορυφής Φλαμπουράκι (1065μ.).

Πως γυρίζουμε: Μπορούμε να γυρίσουμε από τα ίδια ή να κατηφορίσουμε λίγο προς τα βόρεια (5’) και να συναντήσουμε το σημαδεμένο μονοπάτι Θρακομακεδόνες – καταφύγιο Φλαμπούρι, συνεχίζοντας δεξιά προς τα κάτω για Θρακομακεδόνες (45’).

Χρόνος: 1 ώρα έως την κορυφή.

Σήμανση: Ναι

Χάρτης: Πάρνηθα 1:25000

Πεζοπορικός οδηγός: Πάρνηθα – οι 10 πιο όμορφες διαδρομές.

Κείμενο: Χρ. Τσούτσιας, Φωτό: Μ. Ζέρβας