Καθώς η κατάσταση σοβαρεύει μέρα με τη μέρα, όλοι εμείς που περπατάμε και σκαρφαλώνουμε νοιώθουμε ότι μπήκαμε σε κλουβί. Σχολεία και πανεπιστήμια έχουν ήδη κλείσει, πολλοί επαγγελματικοί κλάδοι σταμάτησαν κάθε δραστηριότητα και βέβαια οι αναρριχητικές πίστες έκλεισαν επίσης και οι οργανωμένες ομαδικές εξορμήσεις ακυρώθηκαν.
Κατ’ αρχήν ας συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε οι μόνοι που νοιώθουμε έτσι. Ισχύει για όλους. Οκ είναι δύσκολο να ακολουθήσουμε τις ολοένα και αυστηρότερες συστάσεις, συμβουλές και απαγορεύσεις και κανείς ακόμα δεν έχει απαγορεύσει την έξοδο στην ύπαιθρο. Επίσης δεν έχουν φανεί ακόμα οι οικονομικές επιπτώσεις του προβλήματος, οπότε έχουμε και χρόνο και διάθεση. Και αναμφίβολα η σωματική άσκηση είναι απαραίτητη για την υγεία μας, ψυχική και σωματική. Και το ερώτημα είναι: ναι αλλά πως και τι να κάνουμε;
Δεν μπορούμε να πάμε για λίγο σκαρφάλωμα ή περπάτημα, έστω και κοντά; Δεν θα χρησιμοποιήσουμε ΜΜΜ και απλά θα μπούμε στο αυτοκίνητο μέχρι τον προορισμό μας, θα περπατήσουμε ή θα σκαρφαλώσουμε και αυτό είναι όλο. Μπορεί να θεωρηθεί και ως μια μορφή αυτο-απομόνωσης με το πλεονέκτημα του φρέσκου αέρα και του ήλιου.
Δυο αληθινά παραδείγματα που δίνουν την απάντηση.
Παράδειγμα 1. Στο ΑΝΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ εδώ και κάποια χρόνια δουλεύουμε από ένα χωριό της Φωκίδας κάτω από τον Παρνασσό. 600 άνθρωποι όλοι κι όλοι, καθόλου συνωστισμός, όλοι σε μονοκατοικίες, όλοι έχοντας μειώσει ήδη τις κοινωνικές συναναστροφές λόγω covid-19. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά;
Μόνο που το χωριό έχει γύρω όμορφα βουνά, χιονοδρομικό κέντρο, μονοπάτια, αναρριχητικά πεδία, είναι αυτό που λέμε «προορισμός». Και το Σάββατο που μας πέρασε κατακλύστηκε από εκδρομείς. Ήρθαν για ένα βράδυ, ίσως και για λίγες ώρες. Δε βρήκαν ανοιχτές ταβέρνες, χιονοδρομικό και τσιπουράδικα, είχαν κλείσει, αλλά περπάτησαν, μπήκαν σε φούρνους, μπακάλικα και χασάπικα, έβαλαν βενζίνη στο μοναδικό πρατήριο της περιοχής και μετά … έφυγαν. Στατιστικά σίγουρο, ότι κάποιοι από αυτούς ήταν ασυμπτωματικοί φορείς και μετέφεραν τον covid-19 στο χωριό. Όπου ο κοντινότερος γιατρός βρίσκεται 50χλμ. μακριά και το κοντινότερο νοσοκομείο άλλα τόσα. Και ξέρουμε καλά ότι είναι πετσοκομμένο από τη δεκαετή λιτότητα.
Παράδειγμα 2. Πριν μερικές ημέρες έγινε ένα σεμινάριο για επαγγελματίες των ορεινών σπορ. Κάποιος από αυτούς ήταν ήδη προσβεβλημένος και είχε συμπτώματα από covid-19. Κανείς δε σκέφτηκε το χειρότερο σενάριο. Ένα απλό κρύωμα σκέφτηκαν όλοι. Λίγες μέρες μετά και χωρίς να ξέρει κανείς τίποτα (αφού δεν εκδηλώθηκαν συμπτώματα σε κανέναν άλλον), πολλοί από αυτούς βρέθηκαν σε ορειβατική συγκέντρωση σε άλλο βουνό, με άλλους ορειβάτες. Αποτέλεσμα: ένας γνωστός οδηγός βουνού και καλός φίλος είναι αυτή τη στιγμή με πυρετό στο νοσοκομείο, προσβεβλημένος και αυτός από covid-19, ενώ όλοι οι υπόλοιποι, οι οικογένειές τους και ο κοινωνικός τους περίγυρος ζουν με την αγωνία για τις επόμενες μέρες.
Οπότε
Σκεφτείτε: η οδήγηση δεν οδηγεί μοιραία σε έκθεση σε αντλίες βενζίνης και πρατήρια καυσίμων;
Σκεφτείτε: η δραστηριότητα που σκοπεύετε να κάνετε (και που περιλαμβάνει ΚΑΙ την οδήγηση) δεν οδηγεί στην πιθανότητα να χρειαστείτε βοήθεια;
Σκεφτείτε: ένα ατύχημα (π.χ. ένας γυρισμένος ή ακόμα χειρότερα σπασμένος αστράγαλος) δε θα σας οδηγήσει σε κάποιο νοσοκομείο; Όχι μόνο θα εκτεθείτε και θα εκθέσετε ανθρώπους στον covid-19 (θυμηθείτε: όλοι μας μπορεί να είμαστε ήδη ασυμπτωματικοί φορείς), αλλά θα επιβαρύνετε ένα σύστημα υγείας ήδη χτυπημένο από χρόνια περικοπών, που τώρα πρέπει να αντεπεξέλθει σε πολύ δύσκολες καταστάσεις. Όχι μόνο δε θα έχετε τη φροντίδα που θα έπρεπε, αλλά θα στερήσετε φροντίδα από αυτούς που έχουν ήδη ανάγκη.
Οπότε θα σας το πούμε απλά: ναι κανείς δεν σας απαγορεύει να βγείτε έξω στα βράχια και τα βουνά, αλλά δείξτε υπευθυνότητα, ακυρώστε οποιοδήποτε ταξίδι, αν το αποφασίσετε πηγαίνετε μόνο σε κοντινούς προορισμούς και μόνο με κάποιον που ζείτε μαζί στο ίδιο σπίτι. Ούτως ή άλλως είναι πολύ πιθανόν σε μια βδομάδα ή δέκα μέρες και αυτό να απαγορευτεί.
Δείξτε λοιπόν υπευθυνότητα απέναντι στον εαυτό σας και το κοινωνικό σύνολο.
