Μύτικας η πιο ψηλή κορυφή του Ολύμπου, η κορυφή που χιλιάδες ανεβαίνουν κάθε χρόνο. Και οι περισσότεροι, ακολουθούν για το Μύτικα τις δυο πιο δημοφιλή μονοπάτια, αυτό από Πετρόστρουγκα και Οροπέδιο και αυτό από τα Πριόνια και το καταφύγιο Α’. Αλλά ο Όλυμπος δίνει και άλλες επιλογές.
Παρακάτω παρουσιάζουμε συνοπτικά αυτά τις δυο, αλλά και άλλα τρία πολύ ενδιαφέροντα και με διαφορετικό στιλ, που αξίζει να τα περπατήσετε.
Λιτόχωρο – Πριόνια – κτφ. Α’ – Λούκι – Μύτικας
Το Σκηνικό
Αυτή είναι η πιο κλασική ανάβαση βουνού στην Ελλάδα. Τα συνεχή περάσματα του Ενιπέα στο πρώτο κομμάτι, τα σκιερά δάση οξιάς πάνω από τα Πριόνια, το αλπικό τοπίο με τα αραιά ρόμπολα και τη θέα των Ζωναριών πάνω από το καταφύγιο, και τέλος τα βραχώδη Ζωνάρια και το Λούκι του Μύτικα, δίκαια κάνουν αυτή τη διαδρομή μια από τις ομορφότερες του Ολύμπου. Μιας και είναι αρκετά μεγάλη, συνήθως διαρκεί δυο μέρες, με μια διανυκτέρευση στο καταφύγιο.
Η Διαδρομή
Φτάνοντας στα τελευταία σπίτια του Λιτοχώρου, θα συναντήσετε την είσοδο του μονοπατιού, που αποτελεί και είσοδο στον Εθνικό Δρυμό Ολύμπου. Το μονοπάτι είναι φαρδύ, πολύ πατημένο και φυσικά με άψογη σήμανση. Θα αρχίσετε να ανηφορίζετε στις πλαγιές της Γκόλνας μέσα από δάσος και με τη θέα του Ενιπέα, αλλά και της Ζηλνιάς απέναντι. Θα ανηφορίσετε μέχρι τα 600μ. περίπου και κατόπιν το μονοπάτι θα σας κατεβάσει στον Ενιπέα, που θα τον διασχίσετε αρκετές φορές, μέχρι να φτάσετε κάτω από το παλιό μοναστήρι του Αγ. Διονυσίου (λίγο πριν υπάρχει πηγή). Εν συνεχεία το μονοπάτι θα συνεχίσει στην νότια πλευρά του ρέματος και θα βγείτε στα Πριόνια, όπου φτάνει και ασφαλτόδρομος από το Λιτόχωρο, ενώ υπάρχει και αναψυκτήριο – εστιατόριο.
Από τα Πριόνια το μονοπάτι, αφού περάσει μια ξυλογέφυρα κοντά στις πηγές του Ενιπέα, αρχίζει να ανηφορίζει και μπαίνει σε όμορφο δάσος δροσερής οξιάς. Όσο κερδίζετε ύψος η ανηφόρα γίνετε και πιο έντονη, αλλά το μονοπάτι είναι πολύ καλό και διευκολύνει την πορεία σας. Σιγά – σιγά οι οξιές θα δώσουν τη θέση τους σε μαυρόπευκα, και αφού περάσετε δεξιά (βόρεια) του ξερού πια ρέματος, που εδώ ονομάζεται Μαυρόλογγος, θα ανηφορίσετε έντονα συναντώντας ένα κομμάτι δάσους σαρωμένου από παλιά χιονοστιβάδα. Λίγο πιο πάνω, έχοντας τη θέα των Ζωναριών δεξιά σας, θα φτάσετε σε πλάτωμα πάνω σε ώμο, όπου είναι χτισμένο το καταφύγιο Α’, γνωστό και ως καταφύγιο Ζολώτα στα 2060μ.\
Από το καταφύγιο (που μάλλον θα διανυκτερεύσετε), θα συνεχίσετε ευθεία επάνω στην αραιοδασωμένη ράχη (που ονομάζεται Χονδρομεσοράχη), και αφού περάσετε τη διασταύρωση για Οροπέδιο δεξιά (το μονοπάτι που είναι γνωστό και ως «κοφτό», το δάσος τελειώνει και περπατάτε πλέον σε γυμνό έδαφος. Τα συνεχή καγκέλια «κόβουν» κάπως τη κλίση (είσαστε ήδη στα 2200-2300μ.), αλλά αποζημιώνεστε από τη θέα των εντυπωσιακών μυτικιών των ψηλότερων κορφών και τελικά φτάνετε σε διασταύρωση σε υψόμετρο 2500μ. Ευθεία επάνω πάει για Σκολιό (σε άλλα 30’, απ’ όπου μπορείτε να ανεβείτε Μύτικα δια μέσου της Κακόσκαλας – δες διαδρομή από Καλόγερο), ενώ εσείς θα φύγετε δεξιά προς Ζωνάρια. Το μονοπάτι αφήνει πλέον τη ράχη και μπαίνει ανηφορικά στα περίφημα Ζωνάρια κάτω από τα μυτίκια των ψηλών κορφών. Διασχίζουμε τα Ζωνάρια, έχοντας κάτω μας χαμηλά το Μαυρόλογγο, και φτάνουμε κάτω από το χαρακτηριστικό λούκι του Μύτικα (υψόμετρο 2700μ. – λίγα μέτρα μετά και λίγο δεξιότερα, είναι και το ξεκίνημα του λουκιού του Στεφανιού). Μέχρι εδώ η διαδρομή μας είναι καθαρά πεζοπορική, αλλά σε αυτά τα τελευταία 200μ. θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε και λίγο τα χέρια μας. Ξεκινάμε λοιπόν να ανεβαίνουμε προς τα πάνω ακολουθώντας τη σήμανση που μας οδηγεί από τα πιο εύκολα σημεία και προσέχοντας τις γλιστερές πέτρες. Δεν υπάρχει κάποιο δύσκολο ή εύκολο σημείο, απλά σε 30’ θα βρίσκεστε στο ψηλότερο σημείο των ελληνικών βουνών.
Χρόνος: υπολογίστε 4-5 ώρες για Πριόνια, άλλες 2:30 για κατφ. Α’ και άλλες 3-4 ώρες για Μύτικα.
Διασταύρωση – Πετρόστρουγκα – Οροπέδιο Μουσών – Μύτικας
Το Σκηνικό
Όμορφα δάση και εντυπωσιακή θέα στο πάνω κομμάτι είναι αυτό που θα αποκομίσετε από αυτή τη διαδρομή, γι’ αυτό και είναι μια από τις δημοφιλέστερες του Ολύμπου, μάλλον η δημοφιλέστερη μετά τη διαδρομή του κτφ. Α’. Λογικό! Η θέα από τη Σκούρτα προς τον περίφημο Λαιμό, το Οροπέδιο των Μουσών και το συγκρότημα των ψηλών κορφών, είναι από τις κλασικές των βουνών μας. Συνήθως, οι ορειβάτες φτάνουν στο οροπέδιο αυθημερόν και αφήνουν τις κορφές για την επόμενη μέρα.
Η Διαδρομή
Αν ανεβείτε με αυτοκίνητο το δρόμο Λιτόχωρο – Πριόνια, λίγο μετά το κτφ. Σταυρού, θα συναντήσετε στα 1120μ. υψόμετρο τη «Διασταύρωση». Εδώ ξεκινά ένας χωματόδρομος δεξιά σας και λίγα μέτρα πιο πάνω το μονοπάτι. Θα ξεκινήσετε αρκετά ανηφορικά, μέσα σε πυκνό και όμορφο δάσος οξιάς, για να φτάσετε τελικά σε μια ράχη με ξέφωτο και παγκάκι. Θα συνεχίσετε αριστερά, πάντα σε πυκνό δάσος και μετά από μια σύντομη αλλά απότομη ανηφόρα θα βγείτε πάλι σε ράχη με παγκάκια δίπλα σε βράχια, με πολύ ωραία θέα στη κοιλάδα του Ενιπέα και απέναντι στο συγκρότημα του Καλόγερου. Από τα δεύτερα αυτά παγκάκια θα συνεχίσετε να ανηφορίζετε μέχρι που γρήγορα θα φτάσετε σε δεξαμενή, που φέρνει νερό από το Στράγγο, τη ψηλότερη πηγή του Ολύμπου. Αριστερά, ένα σύντομο μονοπάτι οδηγεί στο Άσυλο των Μουσών, τη σπηλιά όπου πέρναγε τα καλοκαίρια του ο ζωγράφος του Ολύμπου, Βασίλης Ιθακήσιος. Εσείς όμως θα συνεχίσετε ευθεία και περνώντας στην απέναντι πλαγιά, πολύ γρήγορα θα βρεθείτε στην Πετρόστρουγκα. Εδώ είναι χτισμένο το ομώνυμο καταφύγιο (υψόμετρο 1950μ.). Βρίσκεστε σε ένα κομβικό σημείο του βουνού, αφού εδώ έρχονται μονοπάτια από τα Κρεβάτια, το Δίο και τη Βροντού.
Ακολουθώντας πάντα το ευκρινές και πολυπατημένο μονοπάτι που ελίσσεται ανάμεσα σε τεράστια ρόμπολα, σιγά σιγά, βγαίνετε από το δάσος και έχοντας πια θέα το Αιγαίο, ανηφορίζετε από μια ανοιχτή πλαγιά μέχρι τη κορφή Σκούρτα στα 2486μ. Δεξιά σας χάσκουν οι τεράστιες σπασμένες ορθοπλαγιές Κόκαλα ενώ βλέπετε πλέον και το οροπέδιο με το Στεφάνι και τον Μύτικα ψηλότερα. Μπροστά σας και λίγο χαμηλότερα έχετε μια μακρυά ράχη, τον Λαιμό, και από εκεί πρέπει να περάσετε για να βγείτε στο Οροπέδιο. Έτσι κατηφορίζετε λίγο περπατώντας πάνω στη ράχη, με τις πλαγιές και τους γκρεμούς να χάσκουν δεξιά και αριστερά σας, μέχρι να φτάσετε στο χαμηλότερο σημείο και να αρχίσετε και πάλι να ανηφορίζετε. Σύντομα θα φτάσετε ψηλά στα 2600μ. και περνώντας κάτω από το πέρασμα του Γιόσου, χωρίς κανένα πρόβλημα θα ανεβείτε στο οροπέδιο. Το μονοπάτι εδώ διχάζεται (πινακίδα): δεξιά πάει για το κτφ. του ΣΕΟ Γιόσος Αποστολίδης και αριστερά για το κτφ. της ΕΟΟΑ Χρήστος Κάκαλος στα 2690 και 2650μ. αντίστοιχα. Λίγα μέρη στα ελληνικά βουνά έχουν την αύρα του Οροπεδίου των Μουσών.
Για να συνεχίσετε τώρα προς τον Μύτικα, θα πιάσετε το μονοπάτι που περνά έξω από το κτφ. του ΣΕΟ (5’ από το κτφ. της ΕΟΟΑ) και αφού περάσετε δίπλα από τις Πόρτες (το διάσελο μεταξύ των κορφών Στεφάνι και Τούμπα), θα διασχίσετε τα ζωνάρια του Στεφανιού και θα βγείτε σε αυτά του Μύτικα. Σχεδόν αμέσως θα συναντήσετε το λούκι του Στεφανιού και λίγα μέτρα μετά αυτό του Μύτικα. Δες σας μένει πια παρά να ανεβείτε το λούκι για να βγείτε στη ψηλότερη κορφή (δες διαδρομή 1).
Χρόνος: υπολογίστε 5-7 ώρες για Οροπέδιο Μουσών και 1:15 για Μύτικα.
Ρεματιά Ναούμ – Καζάνια – Μύτικας
Το Σκηνικό
Το πιο εντυπωσιακό, το πιο αλπικό, το πιο θεαματικό κομμάτι του Ολύμπου, είναι αναμφισβήτητα τα Μεγάλα Καζάνια. Μια κοιλάδα κάτω από τη σκιά των τριών ψηλών κορφών του Ολύμπου, του Στεφανιού (2909μ.), του Μύτικα (2918μ.) και του Σκολιού (2911μ.) και της κόψης Ναούμ με τους χαώδεις σπασμένους γκρεμούς της. Σμιλεμένη από παγετώνες των οποίων τα λείψανα διακρίνονται ακόμα, χαμένη πολλές φορές στα σύννεφα που ερχόμενα από το βορρά αναδεύονται εγλωβισμένα από τις ορθοπλαγιές, έχει δώσει την εικόνα που είναι το σήμα κατατεθέν του βουνού: αυτή της βόρειας ορθοπλαγιάς του Μύτικα να ξεπροβάλλει από τα σύννεφα.
Η Διαδρομή
Μάλλον είναι η πιο δύσκολη από τις κλασικές αναβάσεις, αλλά ταυτόχρονα και η πιο απλή. Θα ξεκινήσετε από την Πέτρα, ένα ήσυχο χωριό στα βόρεια του βουνού, και θα ακολουθήσετε τον χωματόδρομο που, περνώντας από το τελευταίο σπίτι και μια μεγάλη στάνη, θα σας ανεβάσει προς το οροπέδιο της Μπάρας. Λίγο πριν μπείτε σε αυτό, θα βρείτε διασταύρωση που φεύγει αριστερά επάνω και εν συνεχεία ο δρόμος, κάνοντας δυο μεγάλες φουρκέτες, θα αρχίσει να τραβερσάρει ανεβάζοντας σας μαλακά μέσα από όμορφο δάσος στην κοίτη του ρέματος Ναούμ με τις χαρακτηριστικές σπηλιές. Μέχρι εδώ μπορείτε να έρθετε τους θερινούς μήνες με (ψηλό) ΙΧ. Από εδώ αρχίζει ουσιαστικά το περπάτημα.
Η πορεία στην αρχή είναι πολύ απλή. Θα περπατάτε μέσα στη κοίτη του ρέματος με τις τεράστιες κροκάλες, χρησιμοποιώντας μάλιστα και κάποιες φορές τα χέρια σας. Σιγά – σιγά, θα φτάσετε κάτω από το Σκολιό και απέναντί σας θα έχετε την κόψη του Ναούμ και ένα χαρακτηριστικό βράχο – πλάκα. Εδώ ήρθε η ώρα να αφήσετε το ρέμα και να αρχίσετε να ανηφορίζετε δεξιά επάνω σε πλαγιά με χαμηλούς θάμνους. Η σήμανση θα σας βοηθά να βρίσκετε τον πιο απλό δρόμο και αρκετά ανηφορικά να φτάσετε σε μια παγετωνική λάκκα με έναν χαρακτηριστικό μονόλιθο που έχει διαμορφωθεί πρόχειρα με ξερολιθιά για να προσφέρει απάγκιο σε περίπτωση κακοκαιρίας σε υψόμετρο 2350μ. Εκπληκτικό τοπίο με όλες αυτές τις ορθοπλαγιές, τις κορφές και τα βράχια γύρω.
Από το βράχο τώρα θα πάτε αριστερά και περνώντας μια σάρα που μοιάζει με μοραίνα παγετώνα θα περάσετε απέναντι αρχίζοντας να ανηφορίζετε γερά. Εδώ δεν υπάρχει πλέον μονοπάτι, αλλά γυμνά βράχια και οι κούκοι, μαζί με μια αραιή αλλά συνεπή σήμανση, θα σας βοηθήσουν να τηρείτε την πορεία σας. Βρίσκεστε σε μια πολύ ανηφορική βραχώδη ράχη που καταλήγει σε ένα βράχινο πέρασμα κάτω από το Στεφάνι, που το ξεπερνάτε εύκολα (σήμανση) και φεύγοντας αριστερά σε ζωνάρι θα ξανασυναντήσετε και πάλι ένα σαθρό σύντομο δίεδρο (τρία μέτρα III), που είναι εξοπλισμένο με σχοινί, και έτσι ξεπερνιέται πολύ εύκολα. Από εδώ και πάνω τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα. Θα συνεχίσετε προς τα αριστερά, και περνώντας απέναντι μια ρηχή ρεματιά που έρχεται από τις Πόρτες, θα ανηφορίσετε κάτω από τις πλαγιές της Τούμπας και γρήγορα θα φτάσετε στις Πόρτες, κάτω ακριβώς από την ανατολική κόψη του Στεφανιού. Λίγα μέτρα πιο κάτω περνά το μονοπάτι που οδηγεί από το κτφ. του ΣΕΟ (που είναι 5’ απόσταση) στο Μύτικα (45’ ακολουθώντας τη διαδρομή 2). Πράγμα που σημαίνει ότι μπορείτε να πάτε για ξεκούραση στο κτφ. αφήνοντας το Μύτικα για την επόμενη μέρα.
Ότι κι αν επιλέξετε, μετά την ανάβαση του Μύτικα, συστήνουμε να κατεβείτε από Σκάλα -Σκολιό- Μεγάλη Γούρνα πίσω στο χωματόδρομο που ξεκινήσατε, κλείνοντας έναν εντυπωσιακό κύκλο που θα σας απαιτήσει 12 – 14 περίπου ώρες πεζοπορίας.
Χρόνος: Υπολογίστε από Σπηλιές – Οροπέδιο Μουσών 5 ώρες. Άλλη μια ώρα για Μύτικα
Ράχη Μπαρμπαλα – Οροπέδιο Μουσών – Μύτικας
Το Σκηνικό
Ο βόρειος Όλυμπος είναι σχεδόν απροσπέλαστος. Οι μεγάλες σπασμένες ορθοπλαγιές του Πρφ. Ηλία, τα Κόκκαλα, τα βράχια στο Ξερολάκκι, δείχνουν πραγματικά απροσπέλαστα χωρίς τη χρήση αναρριχητικής τεχνικής. Αλλά εκτός από τη γνωστή ανάβαση από τα Καζάνια, υπάρχει άλλος ένας δρόμος και μάλιστα πολύ δημοφιλής τα τελευταία χρόνια: η ράχη του Μπαρμπαλά. Μια μακριά ράχη που ξεκινά από το κτφ. Κρεβάτια, φτάνει μέχρι τα 1900μ. ομαλή και πυκνοδασωμένη και από εκεί και πάνω συνεχίζει βραχώδης, γυμνή και άγρια, για να συναντήσει στα 2400μ. ένα βράχινο τείχος. Ο ορειβάτης θα πρέπει να χρησιμοποιήσει το ένα και μοναδικό στενό πέρασμα πάνω από τα χαώδη γκρέμνια του πρφ. Ηλία, για να βγει στο Οροπέδιο των Μουσών.
Η Διαδρομή
Ανηφορίζοντας από τη Βροντού, ένα αγροτικό χωριό βόρεια του Ολύμπου, θα φτάσετε στον Άι Γιώργη και εν συνεχεία από ένα χωματόδρομο 7χλμ. (εναλλακτικά από μονοπάτι 1 ώρας και 30’) θα βρεθείτε στο κτφ. Κρεβάτια στα 1000μ. υψόμετρο. Ακριβώς πάνω από το καταφύγιο θα ξεκινήσει η πορεία σας. Μπαίνετε κατ’ ευθείαν στο δάσος και ανηφορίζετε απότομα, γι’ αυτό φροντίστε να πιάσετε έναν αργό ρυθμό, μέχρι να ζεσταθεί το σώμα. Θα συναντήσετε ένα χωματόδρομο που θα τον αφήσετε αμέσως, για να συνεχίσετε μέσα στο δάσος για να φτάσετε τελικά σε κορφή με κολωνάκι της ΓΥΣ σε υψόμετρο 1841μ. Θα θαυμάσετε τη θέα γύρω σας, με το ρέμα του Παπά χίλια μέτρα χαμηλότερα, αλλά η θέα του πρφ. Ηλία και των γκρεμών του, σίγουρα θα σας κλέψει την προσοχή. Απέναντι βλέπετε πλέον και το πάνω κομμάτι της ράχης. Από τη κορφή θα συνεχίσετε, ακολουθώντας τη σήμανση, να ανεβοκατεβαίνετε πάνω στις εξάρσεις της ράχης, περνώντας από πολύ όμορφες τοποθεσίες με συστάδες μαυρόπευκα και ξέφωτα με απεριόριστη θέα, μέχρι να φτάσετε στη κορφή Μπαρμπαλά στα 1865μ. Άλλο ένα ανεβοκατέβασμα και θα κατέβετε τελικά σε έναν λαιμό στα 1850μ. περίπου, όπου το δάσος τελειώνει και αρχίζει η τελική ανηφόρα, που, ναι, είναι ακόμα αρκετή και ουσιαστικά είναι το «κυρίως πιάτο».
Ανηφορίζετε πια σε γυμνό τοπίο και το μονοπάτι ελίσσεται δίπλα από βράχια και σάρες, έχοντας αριστερά σας τους γκρεμούς που καταλήγουν στα Κρυονέρια και δεξιά σας απέναντι, την κόψη του Ξερολακκιού. Η σήμανση, που είναι πολύ πυκνή, θα σας βοηθήσει να περνάτε από τα πιο εύκολα σημεία και τελικά μετά από 1 ώρα γερής ανάβασης, θα φτάσετε στα 2450μ. όπου η ράχη …τελειώνει, μιας και μπροστά σας έχετε ένα τοίχο που σχηματίζουν τα βράχια της κορφής Τούμπα. Εδώ, θα αφήσετε την ράχη και θα φύγετε αριστερά, μπαίνοντας σε μια κρύα, ανήλια πλαγιά την οποία αρχίζετε να τραβερσάρετε. Κάτω σας ανοίγονται σάρες και λούκια που καταλήγουν 800 μέτρα χαμηλότερα. Το στενό μονοπάτι θα σας φέρει κάτω από ένα βράχο που θα τον σκαρφαλώσετε (2μ. ΙΙο) και θα συνεχίσετε με προσοχή την τραβέρσα, μέχρι να περάσετε ράχη και να βλέπετε πλέον απέναντι προς τη Σκούρτα. Ακολουθώντας πιστά τη σήμανση, ώστε να μη μπλέξετε στο βραχώδες πεδίο, εύκολα πλέον θα βγείτε στην άκρη του οροπεδίου των Μουσών στα 2650μ. όπου θα συναντήσετε εικονοστάσι σε ανάμνηση των ορειβατών που έχασαν τη ζωή τους λίγο χαμηλότερα το χειμώνα του 1999. Σε 10’ από εδώ θα είσαστε στο καταφύγιο Γιόσος Αποστολίδης του ΣΕΟ ή σε 15’ στο καταφύγιο Κάκκαλος της ΕΟΟΑ, για να απολαύσετε ένα ζεστό τσάι μέχρι να σερβιριστεί η φασολάδα.
Χρόνος: υπολογίστε 4-6 ώρες για Ορεπέδιο Μουσών και άλλη μια ώρα για Μύτικα.
Πριόνια – Γομαρόσταλος – Οροπέδιο Μουσών – Μύτικας
Το Σκηνικό
Ακριβώς πάνω από τα Πριόνια, και προς τα βορειοδυτικά, η απότομη ράχη του Γομαρόσταλου που σημαδεύει το Οροπέδιο των Μουσών ήταν η πρώτη επιλογή των ξυλάδων της εποχής. Τα πολλά λιβάδια και οι κομμένοι κορμοί που συναντάμε πάνω της μαρτυρούν την ιστορία της. Την ίδια έντονη ξύλευση δεχόταν και η ευρύτερη, γεμάτη κουτσουρόστρατες, περιοχή από το ρέμα του Μαγαλιά μέχρι το ρέμα του Γκαβού και το Στράγκο. Παλιές φωτογραφίες εκείνης της εποχής δείχνουν ένα τοπίο εντελώς διαφορετικό, με μικρή δασοκάλυψη. Σήμερα ευτυχώς το δάσος έχει επανέλθει κλείνοντας σε πολλά σημεία τα μονοπάτια και τα λιβάδια. Μόνο οι ψηλά κομμένοι και φθαρμένοι κορμοί έχουν μείνει για να δείχνουν ότι κάποτε εδώ υπήρχε έντονη ανθρώπινη κίνηση. Το μονοπάτι της ράχης του Γομαρόσταλου καθαρίστηκε και σημαδεύτηκε και αυτό θα ακολουθήσουμε μέχρι και το τέλος της βράχινης κόψης στο οροπέδιο. Το τελευταίο αυτό κομμάτι απαιτεί εύκολη αναρρίχηση σε σαθρό πεδίο, όμως είναι εξοπλισμένο με σχοινί που διευκολύνει. Όπως κι αν έχει χρειάζεται μια σχετική εμπειρία.
Η Διαδρομή
Ξεκινώντας από τα Πριόνια για το Σπήλιος Αγαπητός στα δεξιά μας, και πριν το γεφυράκι του Ενιπέα, υπάρχει καλύβα – στάβλος για τα μουλάρια. Ακριβώς πίσω από την καλύβα ξεκινά το μονοπάτι μας με έντονη ανηφόρα και πυκνή σήμανση με ανοιχτό μπλε χρώμα. Σε κάποια σημεία θα διακρίνουμε και την παλαιότερη κόκκινη σήμανση του ΣΕΟ Θεσσαλονίκης. Στην αρχή έχουμε κάποιες εικόνες του Μαυρόλογγου, αλλά στην συνέχεια κινούμαστε πάνω από το ρέμα του Γκαβού με θέα προς τον Ενιπέα την θάλασσα και τον Καλόγερο πίσω μας. Το μονοπάτι είναι μια στενή δίοδος σε πυκνό δάσος μαύρης πεύκης και οξιάς. Πολύ σύντομα, και με συνεχόμενες μικρές στροφές κερδίζει ύψος και μπαίνει σε δάσος ρόμπολου. Στην ουσία το μονοπάτι ανεβαίνει στην ανατολική πλαγιά της ράχης για να αποφύγει τα σαθρά και δύσκολα βράχια που βρίσκονται πάνω της. Περίπου στο υψόμετρο των 1700μ. συναντά το φαρδύτερο μονοπάτι, που από το Στράγκο τραβερσάρει μέχρι το ρέμα του Μαγαλιά και συναντά το μονοπάτι Ε4 για το Σπήλιος Αγαπητός.
Κάνουμε λοιπόν αριστερά και ακολουθούμε το νέο μονοπάτι που έχει τα δικά του κόκκινα σημάδια, αλλά και αυτά που ακολουθούσαμε (μπλε, σε πιο σκούρα τώρα απόχρωση). Σύντομα η διπλή σήμανση και η τραβέρσα τελειώνει σε όμορφο λιβάδι-γομαρόσταλο πάνω στη ράχη με θέα τον Μαυρόλογγο και τις ψηλότερες κορυφές του βουνού.
Αφήνουμε το φαρδύ μονοπάτι και ανηφορίζουμε προς τα πάνω στην ράχη ακολουθώντας αδιόρατο μονοπάτι στο λιβάδι, που σύντομα μπαίνει και πάλι σε δάσος ρόμπολου. Τα σημάδια εδώ είναι λιγότερα και το μονοπάτι δεν είναι ευδιάκριτο, αλλά υπάρχουν παλιοί κομμένοι κορμοί που μας οδηγούν καθώς και η ίδια η ράχη, που αρχίζει και αποκτά το χαρακτήρα κόψης. Ένα δεύτερο λιβάδι, ένα τρίτο, και είμαστε στα τελευταία δέντρα της ράχης, που έχει γίνει πια στενή κόψη χωρίς ίχνος μονοπατιού. Οι γομαρόστα(β)λοι τέλος, και μπροστά μας μια εύκολη αλλά σαθρή έξαρση της κόψης και ψηλότερα το βράχινο αναρριχητικό κομμάτι της. Δεξιά μας προς τα βόρεια, τα Καγκέλια, ο Λαιμός και η Σκούρτα, ενώ δυτικά το Στεφάνι, ο Μύτικας, τα Ζωνάρια, οι Σταυροιτιές… Όλος ο Όλυμπος στα πόδια μας, καθώς είμαστε στην πιο κεντρική κόψη του βουνού πάνω από το καταφύγιο του Αγαπητού και λίγο κάτω από το Οροπέδιο.
Φτάνουμε στα βράχια της κόψης με τα εντυπωσιακά Καλάγια αριστερά μας και τα μπλε βέλη και σημάδια να μας δείχνουν τον πιο εύκολο δρόμο για να συνεχίσουμε. Κινούμαστε λοιπόν στην αρχή δεξιά κάτω από τα βέλη και στη συνέχεια σκαρφαλώνουμε για να βγούμε στην βράχινη κόψη δίπλα από χαρακτηριστικό λούκι. Αποφεύγουμε δύσκολους βράχους πάντα από δεξιά με περάσματα τρίτου βαθμού και κινούμαστε διαδοχικά στην στενή αλλά εντυπωσιακή βράχινη κορυφογραμμή. Ένα φαρδύτερο κομμάτι, ένας τελευταίος βράχος που σκαρφαλώνουμε, και είμαστε στην νοτιοανατολική άκρη του Οροπεδίου των Μουσών, με τα καταφύγια του Κάκκαλου και του Γιώσου απέναντί μας. Από εδώ, ακολουθώντας τη διαδρομή 2, ανεβαίνετε εύκολα στο Μύτικα.
Χρόνος: υπολογίστε 4-6 ώρες για Οροπέδιο Μουσών και άλλη 1:15 για Μύτικα.
Λιτόχωρο – Λιβαδάκι – Καλόγερος – Αγ. Αντώνης – Σκάλα – Μύτικας
Το σκηνικό
Το συγκρότημα του Καλόγερου κλείνει από το νότο τον Μαυρόλογγο και συνδέεται με τις ψηλές κορφές μέσω του μεγάλου οροπεδίου της Μπάρας, σχηματίζοντας ένα πέταλο. Ομαλό, γυμνό και ανεμοδαρμένο, με υψόμετρο που φτάνει στα 2701μ., προσφέρει δυο πλεονεκτήματα: ησυχία και εξαιρετική θέα. Σπάνια θα συναντήσετε εδώ ορειβάτες, μιας και οι αποστάσεις είναι μεγάλες, και συγχρόνως δεν υπάρχει κανένα κατάλυμα, εκτός από το καταφύγιο ανάγκης στο Λιβαδάκι στα 2100μ. στην άκρη του δάσους. Και βέβαια είναι και η πιο μεγάλη, αφού ουσιαστικά διασχίζετε σχεδόν όλο το βουνό. Το περπάτημα όμως εδώ αξίζει και την τελευταία στάλα ιδρώτα.
Η Διαδρομή
Θα ξεκινήσετε λοιπόν από το Λιτόχωρο, τη βάση για τις πιο δημοφιλείς διαδρομές του βουνού και θα κατευθυνθείτε προς το ξωκλήσι του Αγ. Μηνά νότια της κωμόπολης. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κάποιο ταξί, αφού πάει μέχρι εκεί άσφαλτος. Λίγο πριν τον Αγ. Μηνά θα βρείτε αριστερά σας ένα χωματόδρομο και αφού ανηφορίσετε κάπου 2χλμ., θα συναντήσετε στη θέση Ντελή την αρχή του μονοπατιού για το Λιβαδάκι και τον Καλόγερο. Το μονοπάτι μπαίνει σε πυκνό δάσος από μαυρόπευκα και σας βγάζει στη ράχη της Τσουκνίδας, όπου ουσιαστικά αρχίζει και ο Δρυμός. Αφού περάσετε τη ράχη, θα αρχίσετε να ανηφορίζετε όλο και πιο γερά και μετά τη θέση Πελεκούδια, το μονοπάτι θα σας πάει με αριστερή γενικά κατεύθυνση στο τέλος του δάσους και εν συνεχεία στο Λιβαδάκι, ένα όμορφο λιβάδι, με ένα –κλειστό- καταφύγιο και θέα έως κάτω τη θάλασσα. Είσαστε σχεδόν στα 2100μ. υψόμετρο.
Πάνω σας αρχίζει μια ομαλή, γυμνή πλαγιά, που το μονοπάτι την ανηφορίζει και σας περνάει από μια έξαρσή της με το όνομα Σημαιοφόρος. Το κολωνάκι της ΓΥΣ είναι σε υψόμετρο 2381μ. Η ανάβαση συνεχίζεται με τη καταπληκτική θέα των ψηλών κορφών να κλέβει τη παράσταση, αλλά και από την άλλη μεριά (νότια) η ράχη Αχριάνη να δίνει αφορμή για άλλες αναβάσεις. Συνεχίζετε λοιπόν και φτάνετε στη κορφή Πάγος στα 2676μ. με τους γκρεμούς του Καλόγερου δεξιά σας και τις τελείως ομαλές πλαγιές αριστερά σας. Μπροστά σας έχετε τον Καλόγερο, αλλά αν δεν έχετε κάποιο συγκεκριμένο λόγο να ανεβείτε εκεί αποφύγετέ το γιατί σας περιμένει ακόμα αρκετός δρόμος.
Έτσι αφήνετε τον Καλόγερο δεξιά σας και κατηφορίζετε λίγο μέχρι το διάσελο με την κορφή Φράγκου Αλωνι στα 2580μ., απ’ όπου θα κατηφορίσετε δεξιά προς τη λάκκα που διακρίνεται σχεδόν 200μ. χαμηλότερα. Μπροστά σας έχετε μια σειρά από δολίνες, που η σήμανση (κόκκινα σημάδια) σας διευκολύνει να τις περάσετε χωρίς ιδιαίτερο ψάξιμο και τελικά βγαίνετε στη Μπάρα, το μεγάλο οροπέδιο που χωρίζει τον Όλυμπο στα δυο. Μπροστά σας μια ομαλή πλαγιά οδηγεί στον Αγ. Αντώνημ στον οποίο φτάνετε πολύ εύκολα. Εδώ, κατάκορφα υπάρχει και το καταφύγιο ανάγκης. Από τον Αγιο Αντώνη τώρα, θα συνεχίσετε αριστερά (δυτικά) και ακολουθώντας τη ράχη θα ανηφορίσετε τελικά μέχρι το Σκολιό με τη κλασική θέα του Μύτικα. Από το Σκολιό κατηφορίζετε στη Σκάλα και τώρα βλέπετε από κάτω σας τα Ζωνάρια του Μύτικα. Εδώ ξεκινά και η περίφημη Κακόσκαλα. Μη ψαρώσετε.
Ακολουθώντας την πολύ πυκνή σήμανση κατηφορίζετε λίγο στα βράχια και κατόπιν τραβερσάρετε περνώντας δίπλα από το περίφημο σχίσμα (εντυπωσιακό), για να φτάσετε στην βάση του Παραμύτικα. Ανηφορίζετε σκαρφαλώνοντας σε επίσης εύκολα βράχια και περνώντας από πίσω τους, τελικά βλέπετε το Μύτικα. Λίγα βήματα σε ένα βράχινο ζωνάρι και είστε πλέον κάτω από την κορυφή στην οποία ανεβαίνετε πολύ εύκολα.
Χρόνος: υπολογίστε μια ολόκληρη μέρα με (πολύ) γρήγορο ρυθμό. Το λογικό είναι να κοιμηθείτε στον Άγιο Αντώνιο.
- Πλήρη περιγραφή των διαδρομών αυτών, αλλά και περισσότερες διαδρομές, μπορείτε να βρείτε στον οδηγό: Όλυμπος – κλασικές αναβάσεις και πεζοπορίες.
- Για τα καταφύγια του Ολύμπου, πατήστε εδώ.
- Για μονοπάτια και διαδρομές στον Όλυμπο, καταγεγραμμένες με GPS (ελεύθερο κατέβασμα), πατήστε εδώ.
- Λούκι ή Κακόσκαλα; Για εξοπλισμό και συμβουλές προς αρχάριους, πατήστε εδώ.
- Χάρτης για τον Όλυμπο: ΟΛΥΜΠΟΣ – ΠΙΕΡΙΑ – ΤΙΤΑΡΟΣ 1:25000
