Οι Βασίλισσες του χειμώνα

Μια χειμερινή ανάβαση κατά κανόνα έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις από την αντίστοιχη χωρίς χιόνι: περισσότερες και πιο κουραστικές ώρες μιας και ο ορειβάτης πρέπει να ανοίγει βήματα στο χιόνι, χρήση κραμπόν και πιολέ και κάποιες φορές σχοινιού, κάτι που συνεπάγεται ειδικές γνώσεις, κρύο και μικρή μέρα, άρα καλύτερο εξοπλισμό και μια καλή φυσική κατάσταση για να μη νυχτώσουμε στο βουνό. Ας δούμε λοιπόν μερικές από τις πλέον δημοφιλείς κορφές των ελληνικών βουνών χιονισμένες και πως μπορούμε να ανέβουμε σ’ αυτές. Μη περιμένετε βέβαια συγκεκριμένους χρόνους αφού μια χειμερινή ανάβαση είναι πολλές φορές απρόβλεπτη και διαρκεί πολλαπλάσια από μια καλοκαιρινή. Φυσικά υπάρχουν πολλές ακόμα ενδιαφέρουσες κορυφές. Αλλά μη βιάζεστε. Ο χειμώνας μόλις ξεκίνησε!

Τζουμέρκα  Στρογγούλα 2211μ.

Μια από τις πολλές εντυπωσιακές κορφές των Τζουμέρκων είναι η Στρογγούλα. Το πυραμιδοειδές σχήμα της τη κάνει να ξεχωρίζει πάνω από τα Πράμαντα, που είναι το κεφαλοχώρι της περιοχής και συνήθως και το χωριό ανάβασης. Δύο είναι οι δυνατότητες για μια normal ανάβαση σ’ αυτή τη κορφή. Είτε από τα Πράμαντα, όπως είπαμε, είτε από τα Άγναντα, ένα χωριό στη δυτική όψη του βουνού που όμως συνήθως χρησιμοποιείται σαν διαδρομή κατάβασης. Ας πιάσουμε λοιπόν τη πιο συνηθισμένη, αλλά και εντυπωσιακή ανάβαση που είναι αναμφισβήτητα αυτή από τα Πράμαντα.

Από τα Πράμαντα λοιπόν θα χρησιμοποιήσουμε αυτοκίνητο για να ανέβουμε μέχρι τα 1400μ. υψόμετρο όπου είναι και το καταφύγιο κάτω από τη βορινή ορθοπλαγιά της κορφής. Από εκεί θα ξεκινήσουμε την ανάβασή μας. Θα χρησιμοποιήσουμε ένα λούκι που βρίσκεται δεξιότερα από τα καταφύγιο και στο αριστερό κομμάτι της ορθοπλαγιάς. Οι δυσκολίες δεν είναι μεγάλες αφού η κλίση δεν υπερβαίνει τις 45^ο, όμως αφού βγούμε από αυτό θα χρειαστεί να διασχίσουμε κάποια εκτεθειμένα σημεία όπου χρειάζεται προσοχή. Η κορυφή από εκεί είναι πια εύκολο να προσεγγισθεί. Απίθανη θέα προς τα υπόλοιπα Τζουμέρκα, αλλά και σε ένα μεγάλο κομμάτι της Πίνδου. Η επιστροφή μπορεί να γίνει από τα ίδια ή να συνεχίσουμε προς Άγναντα ακολουθώντας την κορυφογραμμή προς τα νότια (δες τ. 41), αλλά θα χρειαστεί να δώσετε προσοχή στις πλαγιές πάνω από τα Άγναντα για τη πιθανότητα χιονοστιβάδων, ειδικά σε περίπτωση μεγάλης και πρόσφατης χιονόπτωσης.

Κίνδυνοι: Κάποια εκτεθειμένα σημεία και σε περίπτωση που κατεβείτε από τα Άγναντα η πιθανότητα για χιονοστιβάδες.

Χάρτης: Τζουμέρκα 1:50000 εκδ. Ανάβαση

Καταφύγιο: κτφ. Πραμάντων

Χωριό ανάβασης: Πράμαντα

 

Όλυμπος  Μύτικας 2918μ.

Μια χειμερινή ανάβαση στο Μύτικα είναι από μόνη της μια πρόκληση. Δεν είναι τόσο η τεχνική δυσκολία, όσο το ότι η ανάβαση απαιτεί πολύωρη πρόσβαση και σχεδόν αναγκαστική διανυκτέρευση στο βουνό. Και όχι μόνο: ο ορειβάτης που θα την επιχειρήσει θα πρέπει να έχει μια καλή γνώση των τεχνικών του χειμερινού βουνού και μια σχετική άνεση στη κίνηση σε χιονισμένο πεδίο. Η ανάβαση θα ξεκινήσει πάνω από το Λιτόχωρο στη τοποθεσία «Διασταύρωση» στα 1120μ. υψόμετρο. Τα χιόνια αρχίζουν συνήθως από τα «παγκάκια» στα 1400μ. και ο ορειβάτης που θα συνεχίσει για πάνω, θα επιλέξει να ανέβει από το ασφαλές «Ανάθεμα» και όχι από το κλασικό καλοκαιρινό μονοπάτι της Πετρόστρουγκας που δεν είναι και τόσο ασφαλές (έκθεση σε χιονοστιβάδες). Το «Ανάθεμα» είναι ουσιαστικά μια δασωμένη ράχη που ανεβαίνει καρφί επάνω στην αλπική ζώνη του βουνού και μας βγάζει με ασφάλεια στη κορφή Σκούρτα απ’ όπου ξεκινά ο περίφημος «Λαιμός», μια μακριά ράχη που μας φέρνει στο πέρασμα του Γιόσου και στο οροπέδιο των Μουσών. Για να περάσουμε το πέρασμα υπάρχουν δύο επιλογές: η πρώτη είναι να ανέβουμε χρησιμοποιώντας το συρματόσχοινο που βρίσκετε εκεί ή σε περίπτωση που το χιόνι το επιτρέπει, να περάσουμε από αριστερά. Η ανάβαση έως το οροπέδιο θα μας πάρει συνήθως μια γεμάτη και πολύ κουραστική μέρα.

Τώρα μένει το «αλπικό» κομμάτι της διαδρομής που είναι η διάσχιση των Ζωναριών του Στεφανιού –τα οποία τα περνάμε από χαμηλά για να αποφύγουμε το μεγάλο κίνδυνο χιονοστιβάδων- και φυσικά το ανατολικό λούκι του Μύτικα. Εδώ θα συναντήσετε κλίσεις έως και 40^ο, αλλά και την πιθανότητα πάγου (ένα από τα λίγα σημεία που μπορείτε να τον συναντήσετε στην Ελλάδα, εκτός βέβαια από τα κάθετα λούκια). Αυτό προϋποθέτει βέβαια καλή τεχνική στο χειρισμό πιολέ-κραμπόν. Η επιστροφή φυσικά θα γίνει από τα ίδια.

Κίνδυνοι: ο Όλυμπος είναι ένα αλπικό βουνό που το χειμώνα μπορεί να σου τύχει οτιδήποτε: απρόβλεπτη αλλαγή καιρού, ομίχλη και αέρας, πολύ και φρέσκο χιόνι, συνθήκες που ευνοούν τις χιονοστιβάδες κλπ. κλπ.

Οδηγός: Όλυμπος, Αναβάσεις και πεζοπορίες

Χάρτης: Όλυμπος 1:25000 εκδ. Ανάβαση

Καταφύγια: Γ. Αποστολίδης, Χρ. Κάκκαλος

Χωριό ανάβασης: Λιτόχωρο

 

Όλυμπος Στεφάνι  2909μ.

Στο μυαλό των περισσότερων ορειβατών μια ανάβαση στον Όλυμπο, χειμώνα ή καλοκαίρι, φέρνει την εικόνα του Μύτικα. Δικαίως γιατί είναι η ψηλότερη, αλλά σίγουρα δεν είναι η μόνη κορυφή που αξίζει κάποιος να ανέβει. Δίπλα του και μόλις λίγα μέτρα παρακάτω, στέκεται το εντυπωσιακό Στεφάνι. Απρόσιτο από όλες τις πλευρές, το Στεφάνι αφήνει μόνο ένα δρόμο για να το ανέβει κανείς: το ανατολικό λούκι ή απλά το λούκι του Στεφανιού, που αρχίζει σχεδόν δίπλα από αυτό του Μύτικα. Όμως υπάρχει και μια πολύ ενδιαφέρουσα παραλλαγή που ξεκινά από τα περίφημα Καζάνια: το λούκι της Στριβάδας.

Θα ξεκινήσετε από κάποιο από τα δύο καταφύγια του οροπεδίου των Μουσών και θα κατευθυνθείτε δεξιά από το εντυπωσιακό Στεφάνι ή Θρόνο του Δία όπως λέγεται αυτή του η όψη. Θα περάσετε  από το διάσελο της Τούμπας και αμέσως θα αρχίσετε να τραβερσάρετε αριστερά, κολλητά στη βάση της ορθοπλαγιάς, έως ότου περάσετε το Στεφάνι και συναντήσετε ένα λούκι κάπως απότομο στην αρχή. Αυτή είναι η Στριβάδα. Ξεκινάτε με κλίσεις γύρω στις 45^ο, αλλά σιγά – σιγά η κλίση πέφτει και βγαίνετε σε ένα διάσελο. Δεξιά τα κόκκινα σημάδια σας δείχνουν το δρόμο για το πέρασμα του Νάτση, αλλά εσείς θα φύγετε αριστερά. Από το λούκι του Στεφανιού δε σας χωρίζουνε παρά λίγα εύκολα βράχια και πράγματι γρήγορα θα βγείτε μέσα στο λούκι, περίπου στα 3/5 της διαδρομής του. Και εδώ οι κλίσεις είναι έως 40-45^ο και γρήγορα θα βγείτε στη κορυφογραμμή όπου υπάρχει και η σημαντικότερη δυσκολία: ένα εκτεθειμένο βράχινο πέρασμα που οδηγεί από τη προκορφή στη κυρίως κορφή. Εδώ θα χρειαστείτε σχοινί, γιατί το πέρασμα είναι πράγματι αέρινο και οι άκαμπτες μπότες σας δυσκολεύουν όσο να’ ναι τα πράγματα.

Όμως να έχετε υπ΄ όψη σας ότι το Στεφάνι σκαρφαλώθηκε για πρώτη φορά χειμώνα μόλις το 1959 (και μέχρι τη προκορφή το 1931), σε αντίθεση με το Μύτικα, όπου η πρώτη χειμερινή ανάβασή του έγινε το 1931 από τη Σκάλα (η πρώτη χειμερινή του ανατολικού λουκιού είναι ασαφής).

Η επιστροφή μπορεί να γίνει από το ανατολικό λούκι, κατευθείαν στα Ζωνάρια και από εκεί στο Οροπέδιο.

 

Κίνδυνοι: ο Όλυμπος είναι ένα αλπικό βουνό που το χειμώνα μπορεί να σου τύχει οτιδήποτε: απρόβλεπτη αλλαγή καιρού, ομίχλη και αέρας, πολύ και φρέσκο χιόνι, συνθήκες που ευνοούν τις χιονοστιβάδες κλπ. κλπ.

Οδηγός: Όλυμπος, Αναβάσεις και πεζοπορίες

Χάρτης: Όλυμπος 1:25000 εκδ. Ανάβαση

Καταφύγια: Γ. Αποστολίδης, Χρ. Κάκκαλος

Χωριό ανάβασης: Λιτόχωρο

 

Γκιώνα Πυραμίδα 2510μ.

Η ανάβαση στη Γκιώνα το χειμώνα θα μπορούσε κάποιος να πει ότι δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο. Πράγματι έτσι είναι, αν και η απόσταση παίζει εδώ το ρόλο της, μιας και συνήθως απαιτείται πολύωρη πορεία για να ανεβείτε στην Πυραμίδα ερχόμενοι από Καλοσκοπή, το χωριό απ’ όπου ξεκινάνε οι περισσότερες χειμερινές αναβάσεις. Η συνηθισμένη ανάβαση είναι πράγματι από τη Καλοσκοπή και τα Μνήματα, αλλά η πιο εντυπωσιακή και από τις πλέον θεαματικές σε ελληνικό βουνό, είναι σίγουρα αυτή που περνά από το «μονοπάτι του Καραγιάννη». Θα ξεκινήσετε από τη Συκιά, το χωριό κάτω από την ομώνυμη τεράστια ορθοπλαγιά και θα πάρετε το σημαδεμένο μονοπάτι για το Λαζόρεμα. Εκεί που η ανηφόρα τελειώνει θα συναντήσετε τα κόκκινα σημάδια που θα σας οδηγήσουν στο «μονοπάτι Καραγιάννη» δεξιά μέσα στο δάσος. Αφού περάσετε ένα βράχινο εκτεθειμένο πέρασμα, θα ανηφορίσετε έως έξω από το δάσος, όπου το χιόνι συνήθως είναι παγωμένο και η κίνηση γίνεται άνετη. Το «μονοπάτι» είναι ένα σύμπλεγμα από λούκια και ο κανόνας εδώ είναι απλός: πάμε από τα πιο εύκολα. Οι κλίσεις με το ζόρι φτάνουν τοπικά τις 40^ο και αν το χιόνι είναι παγωμένο, τότε η ανάβαση είναι πραγματική απόλαυση. Αν όχι, καλύτερα να γυρίσουμε πίσω. Τα λούκια μας βγάζουν στη κορφή ενός μεγάλου λουκιού 100μ. κάτω από τη κορυφογραμμή, που ανεβαίνει από τα αριστερά μας (βόρεια) και αφού ανηφορίσουμε λίγο ακόμα μέσα σε αυτό, περνάμε κάτω από τα βράχια της κορυφογραμμής μέχρις να βρούμε άνοιγμα για επάνω. Από εδώ το πεδίο είναι σχεδόν επίπεδο και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε ευθεία έως τη Πυραμίδα. Η επιστροφή θα γίνει από το κλασικό μονοπάτι Πυραμίδα, Βαθειά Λάκα, Λαζόρεμα, Συκιά. Εάν το χιόνι είναι σφιχτό, η φυσική σας κατάσταση καλή και το σακίδιο σχετικά ελαφρύ, θα χρειαστείτε για όλο το κύκλο ένα περίπου δωδεκάωρο.

Κίνδυνοι: ένα εκτεθειμένο πέρασμα χαμηλά μέσα στο δάσος.

Χάρτης: Γκιώνα – Οίτη – Βαρδούσια 1:50000 εκδ. Ανάβαση

Καταφύγια: –

Χωριό ανάβασης: Συκιά

 

Τζουμέρκα  Καταφύδι 2293μ.

Πάνω από τον Άραχθο ποταμό υψώνεται η εντυπωσιακή κορυφογραμμή των Τζουμέρκων. Βουνό άγριο και απροσπέλαστο, τα Τζουμέρκα έχουν κορυφή το Καταφύδι που είναι αντάξιο των προσδοκιών σας. Η ανάβαση από το Καταρράκτη, που είναι και το χωριό εκκίνησης, ξεκινά εύκολα περνώντας από τα παλιά χωράφια του χωριού. Ακολουθώντας τα κόκκινα σημάδια εύκολα θα βγείτε σε λάκκα, κοντά στο κλειστό καταφύγιο στα 1650 υψόμετρο. Μπροστά σας στο νοτιά (δεξιά), έχετε ένα μεγάλο αμφιθέατρο με το Καταφύδι ευθεία μπροστά και τις εντυπωσιακές ορθοπλαγιές του κυρίως όγκου του βουνού, στο αριστερό σας χέρι. Φυσικά θα αποφύγετε να χωθείτε στη λάκκα, που μάλλον θα έχει μαλακό χιόνι. Είναι προτιμότερο να ανεβείτε τη ράχη δεξιά, όπου εκτός από σφιχτότερο χιόνι, θα έχετε και καταπληκτική θέα προς τη κοιλάδα του Άραχθου. Έτσι φτάνετε κάτω από τον όγκο της κορφής και πάτε λίγο αριστερά μέχρι κάτω από το διάσελο που χωρίζει το Καταφύδι από το βόρειο όγκο του βουνού. Εκεί είναι και η δυσκολία της ανάβασης, αφού η πλαγιά από επάνω ίσως και να ξεπερνάει σε κάποιο σημείο τις 45^ο, όμως είναι σύντομη, αφού 60-70 μέτρα παραπάνω θα βγείτε στο διάσελο. Έχοντας τη θέα του ανατολικού κομματιού του βουνού, πάτε δεξιά τη ράχη που είναι κάπως στενή, αλλά σχετικά ομαλή και εύκολα θα πατήσετε λίγα λεπτά αργότερα τη κορφή. Η θέα είναι απλά καταπληκτική και αξίζει κάθε κόπο.

---

---

Κίνδυνοι: τα Τζουμέρκα είναι ένα κάπως αποκομμένο από το κυρίως κορμό της Πίνδου βουνό και γι’ αυτό ο καιρός είναι ευμετάβλητος και πολλές φορές βίαιος. Αυτό σε συνδυασμό με το δύσκολο ανάγλυφο κάνουν την ανάβαση αυτή ένα σοβαρό εγχείρημα.

Χάρτης: Τζουμέρκα-Κακαρδίτσα-Περιστέρι 1:50000 εκδ. Ανάβαση

Καταφύγιο: –

Χωριό ανάβασης: Καρταρράκτης

 

Βαρδούσια Κόρακας 2495μ.

Τι να πούμε για ένα βουνό σαν τα Βαρδούσια; Βουνό μεγάλο, με έντονο ανάγλυφο και υπέροχες κορφές, που αποτελούν πραγματική πρόκληση για τον ορειβάτη, τα Βαρδούσια είναι ένα must για τον καθένα μας, ανεξάρτητα ικανοτήτων και εμπειρίας. Φυσικά ο Κόρακας, η ψηλότερη κορφή του συγκροτήματος, είναι αυτή που κρατά τα σκήπτρα στη δημοφηλία και φυσικά εσείς δε θα ξεφύγετε από αυτό.

Θα ξεκινήσετε από τη Μουσουνίτσα ή Αθανάσιο Διάκο και θα πάρετε το μονοπάτι Ε4 που θα σας ανεβάσει πρώτα στο ύψωμα του Πρφ. Ηλία και κατόπιν πάνω από το δάσος. Το μονοπάτι κόβει το δρόμο, που συνήθως είναι θαμμένος κάτω από τα χιόνια και σας φέρνει κοντά στο Σταυρό, ένα από τα μεγάλα διάσελα του βουνού. Πριν όμως φτάσετε σ’ αυτόν, θα συναντήσετε πάνω αριστερά σας στύλους που δεν είναι παρά η χειμερινή σήμανση για τα καταφύγια και σας οδηγούν σε μια όμορφη ράχη. Πράγματι εδώ το χιόνι είναι συνήθως λιγότερο και γρήγορα φτάνουμε στο πρώτο καταφύγιο, αυτό της ΕΟΟΑ. Συνεχίζοντας στη ράχη, μετά από 30’ θα φτάσετε στο δεύτερο καταφύγιο, αυτό του ΠΟΑ και από εδώ ουσιαστικά μπαίνετε στο αλπικό κομμάτι του βουνού. Πάνω από το καταφύγιο υπάρχει μια μεγάλη ανοιχτή πλαγιά που φράζεται από βράχια, που αφήνουν όμως τρεις διαδρόμους: τις Πόρτες, (που περνά και το καλοκαιρινό μονοπάτι), το λούκι του Αϊτού και το λούκι του Λιονταριού. Εκεί, αφού αφήσετε τη τελευταία πινακίδα-στύλο θα αρχίσετε να ανεβαίνετε ευθεία επάνω την πλαγιά μέχρι να φτάσετε κάτω από τα βράχια (αριστερά είναι ο βράχος “Αητός”), που όμως αφήνουν ένα σχετικά στενό πέρασμα. Δεν έχει κάποια ιδιαίτερη δυσκολία (έως 40^ο) εκτός αν έχει σχηματιστεί κορνίζα, οπότε θα ανεβείτε 4-5- κάθετα μέτρα, είναι θεαματικό και σας βγάζει κατευθείαν πάνω σε ένα μεγάλο οροπέδιο στα 2300μ. Εδώ είναι ο περίφημος Μέγας Κάμπος και ο Κόρακας είναι πλέον μπροστά σας. Θα τον ανεβείτε από τα δεξιά, μιας και είναι η μόνη ομαλή όψη του και θα χρειαστείτε άλλα 30-40’ από την έξοδο του λουκιού, ανάλογα και τη ποιότητα του χιονιού, για να πατήσετε τη κορφή.

---

---

Κίνδυνοι: τα Βαρδούσια έχουν έντονο ανάγλυφο και απαιτούν προσοχή. Είναι απαραίτητη η καλή γνώση της χρήσης του χειμερινού εξοπλισμού.

Καταφύγια: Πιτιμάλικο υψ. 1920μ.  ΕΟΟΑ, Μετερίζια 2010μ. ΠΟΑ.

Οδηγός: Βαρδούσια, Μονοπάτια και αναβάσεις (περιέχει και τις χειμερινές αναβάσεις)

Χάρτης: Γκιώνα-Οίτη-Βαρδούσια 1:50000 εκδ. Ανάβαση

Χωριό ανάβασης: Άνω Μουσουνίτσα

 

 Βαρδούσια  Γιδοβούνι 2065μ.

Η Δυτική κορυφογραμμή των Βαρδουσίων, είναι αναμφισβήτητα η πλέον εντυπωσιακή. Κάθε κορφή έχει την ιδιαιτερότητά της και σχεδόν όλες έχουν κάποιες, λιγότερες ή περισσότερες, δυσκολίες για να τις ανεβείτε. Το Γιδοβούνι είναι η πιο χαμηλή από όλο το σύμπλεγμα και παρά το ότι ένα ψηλό διάσελο τη χωρίζει από την τριακόσια μέτρα ψηλότερη και πολύ εντυπωσιακή Πυραμίδα, καταφέρνει και τραβά τα βλέμματα. Γιατί και αυτή η κορφή δεν έχει κανένα εύκολο δρόμο. Εσείς θα ξεκινήσετε από τη Μουσουνίτσα και θα ακολουθήσετε το Ε4. Θα περάσετε από τον Πρφ. Ηλία και θα φτάσετε κάτω από το καταφύγιο της ΕΟΟΑ στο διάσελο Σταυρός στα 1740μ. Από εδώ θα δείτε για πρώτη φορά το Γιδοβούνι και ο τρόπος για να το ανεβείτε είναι προφανής: από το νοτιοανατολικό λούκι που ξεχωρίζει πολύ εύκολα. Έτσι θα συνεχίσετε στο Ε4 έως τη Σκασμένη Στρούγγα, μια στάνη κάτω ακριβώς από τη κορφή και που συνήθως έχει ένα δωμάτιο ανοιχτό και εκεί θα ανηφορίσετε πάνω δεξιά έως τη βάση του λουκιού, περίπου στα 1650μ. Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι λίγο ψηλότερα, εκεί που τα βράχια είναι λίγο πιο όρθια και η όλη κατάσταση θυμίζει κάπως τα λούκια του Ολύμπου. Όσο ανεβαίνεις το λούκι φαρδαίνει και μετά από 300μ. θα βγείτε στο πλατώ της κορφής, απ’ όπου η κορφή είναι ελάχιστα μέτρα αριστερά. Μπορεί μόλις να έχετε ξεπεράσει τα 2000 μέτρα, αλλά είναι πράγματι εντυπωσιακά. Η επιστροφή γίνετε με πολύ προσοχή από τα ίδια.

Κίνδυνοι: το Γιδοβούνι είναι μια χαμηλή κορφή, αλλά το λούκι ανάβασης χρειάζεται προσοχή μετά από βαριά χιονόπτωση, αν και δεν παρατηρούνται συχνά ίχνη από χιονοστιβάδες.

Καταφύγια: Πιτιμάλικο υψ. 1920μ.  ΕΟΟΑ, Μετερίζια 2010μ. ΠΟΑ.

Οδηγός: Βαρδούσια, Μονοπάτια και αναβάσεις (περιέχει και τις χειμερινές αναβάσεις)

Χάρτης: Γκιώνα-Οίτη-Βαρδούσια 1:50000 εκδ. Ανάβαση

Χωριό ανάβασης: Μουσουνίτσα

 

Άγραφα  Φτέρη 2126μ.

Τα Άγραφα είναι μια άγνωστη στους ορειβάτες περιοχή. Δεν είναι δύσκολο να εξηγηθεί αυτό. Το τεράστιο αυτό συγκρότημα μπορεί να έχει πολλές εντυπωσιακές κορφές, αλλά του λείπει κάτι βασικό: μια άξια λόγου ορθοπλαγιά. Αυτό όμως δε του στερεί το ενδιαφέρον. Τα Άγραφα είναι ένα συνοθύλεμα από εντυπωσιακές και πολλές φορές δύσκολες κορυφές που πραγματικά αξίζουν το ενδιαφέρον σας. Πάρτε παράδειγμα τη Φτέρη. Στη μέση των Δυτικών Αγράφων, μιας κορυφογραμμής με έντονο ανάγλυφο, η Φτέρη είναι μια πρόκληση. Για να την ανεβείτε, θα ξεκινήσετε από ένα μικρό χωριό της κοιλάδας του Αγραφιώτη, το Μοναστηράκι. Θα ακολουθήσετε το χωματόδρομο για το καλοκαιρινό οικισμό της Βλαχοπούλας που περνά από το διάσελο της Λιάκουρας στα 1600μ. και περνώντας στη βόρεια όψη, συνήθως θα συναντήσετε παγωμένο χιόνι. Θα κατηφορίσετε έως χαμηλά τη Βλαχοπούλα και κατόπι θα πιάσετε τη ράχη αριστερά που θα σας οδηγήσει σε μια ανοιχτή πλαγιά αριστερά της κορφής. Σε κάποια σημεία θα βρείτε συνήθως παγωμένο χιόνι μιας και η πλαγιά είναι βορινή και τελικά θα βγείτε σε διάσελο νότια της κορφής.

Μπροστά σας έχετε μια αρκετά ανηφορική ράχη που την ανεβαίνετε ευθεία επάνω. Στο τέλος της βγαίνετε σε ένα πλατώ, αλλά μη ξεγελαστείτε, αυτή η κορυφή που βλέπετε μπροστά σας δεν είναι παρά η προκορφή. Εσείς θα συνεχίσετε περνώντας από βράχινα περάσματα και κατόπι θα κατηφορίσετε κάπως απότομα (με προσοχή), μέχρι να συναντήσετε ένα λαιμό που σας χωρίζει από τη κυρίως κορφή και θα περάσετε απέναντι. Οι κλίσεις δεν είναι εδώ ιδιαίτερα μεγάλες, αλλά χρειάζεται κάποια προσοχή. Τώρα σας μένει η τελική πλαγιά για να βγείτε στην εντυπωσιακή Φτέρη.

Κίνδυνοι: χειμώνας στη Φτέρη, σημαίνει ότι είσαι μόνος σου. Όλη η ανάβαση πάνω από τη Βλαχοπούλα χρειάζεται άνεση στο χιονισμένο πεδίο.

Χάρτης: Άγραφα, 1:50000 εκδ. Ανάβαση

Χωριό ανάβασης: Μοναστηράκι

 

Καλιακούδα  Καλιακούδα 2101μ.

Η Ευρυτανία είναι το κέντρο της ορεινής Ελλάδας και η Καλιακούδα είναι στο κέντρο της Ευρυτανίας. Από το Καρπενήσι αν αγναντέψετε προς το νοτιά η πυραμίδα της Καλιακούδας είναι αυτή που θα σας τραβήξει τη προσοχή και πρέπει να γίνει ένας από τους στόχους σας. Θα πάτε λοιπόν έως το Μεγάλο Χωριό και από εκεί θα πάρετε το μονοπάτι μέσα στο ελατόδασος που θα σας ανεβάσει στο καταφύγιο του ΕΟΣ Καρπενησίου. Δυστυχώς το μεγαλύτερο κομμάτι του είναι θαμένο κάτω από το δρόμο που έχει την ίδια κατεύθυνση. Μέχρι εδώ μπορείται να ανεβείτε και από την Ανιάδα, που είναι μια πολύ όμορφη πορεία. Από το καταφύγιο και πάνω δεν υπάρχει δάσος και έχετε μπροστά σας ή μάλλον πάνω σας, τον όγκο της κορφής. Οι πλαγιές είναι βόρειες και αυλακώνονται από ενδιαφέροντα λούκια, αλλά εσείς αν έρχεστε για πρώτη φορά, θα προτιμήσετε τη κλασική ανάβαση που περνά από το διάσελο ανατολικά της κορυφής. Το μονοπάτι κόβει τις κορδέλες του άσχημου δρόμου και σας ανεβάζει στο διάσελο στα 1750μ. με το μικρό τσιμεντένιο στέγαστρο.

Από εδώ τώρα αρχίζουν οι δυσκολίες. Ανηφορίζετε δεξιά (δυτικά) ευθεία επάνω σε πλαγιά και σε κάποια σημεία, στο πάνω μέρος κυρίως, θα βρείτε απότομα σημεία που θέλουν προσοχή. Η θέα είναι απλά καταπληκτική, αφού μη το ξεχνάτε, εδώ βρίσκεστε στη καρδιά των βουνών. Η κορφή δεν είναι μακριά και εύκολα πια θα κάνετε τα τελευταία μέτρα γι’ αυτήν.

Κίνδυνοι: η διαδρομή από το διάσελο και πάνω, χρειάζεται προσοχή εάν το χιόνι είναι παγωμένο.

Καταφύγιο: ΕΟΣ Καρπενησίου

Χάρτης: Καρπενήσι 1:50000 ΓΥΣ

Χωριό ανάβασης: Μεγάλο Χωριό

 

Γκαμήλα Γκαμήλα I 2497μ.

Πως θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί χειμερινές αναβάσεις και να λείπει ένα από τα ομορφότερα –χειμώνα καλοκαίρι- βουνά, η Γκαμήλα; Σίγουρα μια ανάβαση στη Γκαμήλα μπορεί να μην έχει τη τεχνική δυσκολία άλλων βουνών, αλλά δε παύει να είναι μια ανάβαση μέσα σε ένα από τα πιο μεγαλοπρεπή τοπία των βουνών μας, η οποία απαιτεί πολύωρη προσπάθεια. Θα ξεκινήσετε από το πασίγνωστο μικρό Πάπιγκο και θα πιάσετε το κλασικό μονοπάτι για το καταφύγιο και τη Δρακόλιμνη. Μάλλον θα το έχετε κάνει το καλοκαίρι. Θα περάσετε από τις τρεις βρύσες και λίγο μετά θα φτάσετε εύκολα στο καταφύγιο του ΕΟΣ Ιωαννίνων ακριβώς στο διάσελο της Αστράκας στα 1950μ. Πάνω σας έχετε τη περίφημη Αστράκα, μια από τις εντυπωσιακές κορφές του βουνού που διαθέτει και μια από τις ομορφότερες βόρειες ορθοπλαγιές. Από το καταφύγιο ίσα – ίσα δε βλέπετε τη κορφή που κρύβεται πίσω από τον Πλόσκο, αλλά μπορείτε να διακρίνετε τη πορεία σας μέχρι κάτω από αυτή. Η Γκαμήλα δεν είναι παρά το ψηλότερο σημείο ενός πλατό που πέφτει απότομα προς το βορρά, σχηματίζοντας το περίφημο βόρειο τείχος της Γκαμήλας. Έτσι από το καταφύγιο δε πιάνουμε τη κατηφόρα μέχρι τη Ξερόλουτσα, όπως πηγαίνει το καλοκαιρινό μονοπάτι, αλλά πλησιάζουμε στην ορθοπλαγιά της Αστράκας και τραβερσάρουμε αριστερά κάτω από αυτή. Μη ξεχνάτε ότι κάθε μέτρο υψομετρικής διαφοράς στο χειμερινό βουνό μετράει, οπότε τα σχεδόν 100 μέτρα που θα γλιτώσετε με αυτή τη τραβέρσα που θα σας βγάλει κατ’ ευθείαν στα 1900μ. στα οροπέδια ανάμεσα από την Αστράκα και τη Γκαμήλα, είναι μεγάλο κέρδος.

Προχωρήστε λίγο ακόμα και κατόπι στρίψτε αριστερά πηγαίνοντας παράλληλα με τα βράχια της κορφής Πλόσκος που βρίσκετε αριστερά από τη Γκαμήλα I. Το χειμώνα όταν τα πάντα είναι καλυμμένα με χιόνι, απλά θα ανεβαίνετε από τα πιο ομαλά σημεία, αποφεύγοντας τα πάνω κάτω στις μικρές λάκκες που βρίσκονται παντού εδώ και βέβαια θα πρέπει ο καιρός να είναι καλός, γιατί σε περίπτωση ομίχλης ή ακόμα χειρότερα κακοκαιρίας τα πράγματα δεν είναι καθόλου ευχάριστα εδώ πάνω. Το μέρος όμως είναι γενικά ομαλό και όσο ανεβαίνετε θα πλησιάζετε όλο και περισσότερο στο Πλόσκο που τον έχετε πάντα αριστερά σας. Η κορφή πλέον δεν απέχει πολύ.

---

---

Κίνδυνοι: σε περίπτωση κακοκαιρίας ο προσανατολισμός είναι δύσκολος. Προσοχή στη κορνίζα της κορφής.

Καταφύγιο: Διάσελο Αστράκας 1950μ. ΕΟΟΑ

Χάρτης: Ζαγόρια 1:50000 εκδ. Ανάβαση

Χωριό Ανάβασης: Μικρό Πάπιγκο

 

Ταΰγετος  Χαλασμένο Βουνό 2204μ.

Το αρσενικό βουνό του Μωρηά ο Ταΰγετος, έχει κάμποσες κορφές που αξίζει πραγματικά κάποιος να τις ανέβει. Κι όμως η μόνη κορφή που πατιέται συχνά, ακόμα και το χειμώνα είναι βέβαια η ψηλότερη, αυτή του Πρφ. Ηλία στα 2404μ. Αλλά χωρίς αμφιβολία υπάρχουν πιο ενδιαφέρουσες επιλογές. Μια από αυτές είναι το Χαλασμένο Βουνό στη δυτική πλευρά του βουνού και η μόνη κορυφή πάνω από τα 2000μ. που είναι ανεξάρτητη από τη κύρια κορυφογραμμή του βουνού. Έτσι, το Χαλασμένο Βουνό δε μπορεί κάποιος να το δει από το κάμπο της Σπάρτης και ίσως γι’ αυτό να μην είναι και τόσο δημοφιλές. Εσείς θα ξεκινήστε από τη Παλαιοπαναγιά, το χωριό απ’ όπου ανεβαίνει δρόμος έως τις πηγές του Μαγγανιάρη απ’ όπου αρχίζει το μονοπάτι για καταφύγιο και Πρφ. Ηλία. Η σήμανση του μονοπατιού είναι εξαιρετική και εύκολα θα φτάσετε στο καταφύγιο του ΕΟΣ Σπάρτης στα 1550μ. απ’ όπου θα δείτε τον όγκο της ψηλότερης κορυφής, που είναι πραγματικά μεγαλοπρεπής. Ανηφορίζοντας θα βγείτε από το δάσος και το μονοπάτι θα σας οδηγήσει τραβερσάροντας στη κορυφογραμμή περίπου στα 2200μ. Μπροστά σας στο νοτιά, έχετε τον όγκο του Πρφ. Ηλία, πίσω σας στο βοριά τη συνέχει της κορυφογραμμής με το Σιδηρόκαστρο –μια βραχώδη ράχη- σε πρώτο πλάνο. Εσείς δε θα πάτε σε καμία από τις δύο. Θα ακολουθήσετε τη κορυφογραμμή προς τα νότια μέχρι τη πρώτη έξαρση που θα βρείτε, λίγο πάνω από τα 2300μ. και κατόπι θα την αφήσετε και θα ακολουθήσετε τη ράχη που κατηφορίζει προς τα δυτικά και καταλήγει στο διάσελο του Χαλασμένου Βουνού στα 1850μ. Η ράχη αυτή γενικά είναι ομαλή, αλλά το τελευταίο κομμάτι πάνω από το διάσελο έχει κάποια βράχια και θέλει προσοχή. Μόλις κατέβετε στο διάσελο, έχετε μπροστά σας το εντυπωσιακό Χαλασμένο Βουνό. Από πού θα ανέβετε; Μπροστά σας διακρίνεται ένα λούκι που ανεβαίνεται εύκολα, αλλά εάν είναι ξέχιονο, τότε δοκιμάστε λίγο δεξιότερα όπου τα βράχια είναι πιο εύκολα. Η θέα είναι από εδώ με καθαρό καιρό, είναι απλά απερίγραπτα όμορφη.

Κίνδυνοι: μια μακρινή διαδρομή σε δύσκολο πεδίο, που απαιτεί καλή φυσική κατάσταση.

Χάρτης: Ταΰγετος 1:50000 εκδ. Ανάβαση

Καταφύγιο: τοπ. Βαρβάρα, 1550μ. ΕΟΣ Σπάρτης

Χωριό Ανάβασης: Παλαιοπαναγιά

 

Δίρφυς  Δέλφι 1747μ.

Η Δίρφυς είναι ένα από τα αγαπημένα βουνά των ελλήνων ορειβατών και ιδιαίτερα συνηθισμένος χειμερινός προορισμός για αυτούς της Νότιας Ελλάδας. Ο εντυπωσιακός κώνος της, που ξεχωρίζει από πολύ μακριά, την κάνει να μοιάζει με ηφαίστειο, γι’ αυτό και της έχουν δώσει το παρατσούκλι «το Μικρό Φούτζι». Η συνηθισμένη ανάβαση γίνεται από τη νότια πλευρά της, αυτή του καταφυγίου και είναι μια αρκετά ανηφορική, αλλά εύκολη ανάβαση που όμως σε συγκεκριμένες χειμερινές συνθήκες (παγωμένο χιόνι) γίνετε πολύ επικίνδυνη.  Πράγματι πολλοί ορειβάτες έχουν πάθει σοβαρά ατυχήματα γλιστρώντας στις παγωμένες πλαγιές της, πολλές φορές για εκατοντάδες μέτρα. Αλλά αν σκοπεύετε να ανεβείτε χειμώνα στη Δίρφυ μπορείτε να ανέβετε και από άλλη διαδρομή. Η πιο όμορφη, ομορφότερη και από τη κλασική, είναι από τη χαράδρα της Αγάλης και τη βόρεια ράχη. Θα ξεκινήσετε από τον Αγ. Αθανάσιο και συγκεκριμένα από το γήπεδο του χωριού και ένας χωματόδρομος θα σας οδηγήσει μέσα στη χαράδρα. Το μονοπάτι είναι καλά σηματοδοτημένο και μέσα από πολύ όμορφα και γλυκά τοπία θα σας οδηγήσει στη πηγή Κράτια. Στη συνέχεια το μονοπάτι ανηφορίζει μέχρι το –κλειστό- καταφύγιο στη βόρεια πλευρά του βουνού, όπου έρχεται άσφαλτος από το χωριό και από εδώ ξεκινά ουσιαστικά η «χειμερινή» σας πορεία. Θα ανεβείτε από την πλάγιά απέναντι από το καταφύγιο στην κορυφή Πορτίτσες, για να συναντήσετε τη μακριά βόρεια ράχη του βουνού. Δεν είναι τόσο ανηφορική, ούτε τόσο δύσκολη, είναι όμως πιο μακριά και κατά τόπους κάνει κάποια σκαλοπάτια.

Η θέα είναι εκπληκτική, με το Αιγαίο να κυριαρχεί στο οπτικό σας πεδίο. Λίγο πριν τη κορφή η ράχη φαρδαίνει και σε περίπτωση ομίχλης χρειάζεται προσοχή για να βρείτε το κολονάκι της κορυφής, μια κορυφή που ουσιαστικά είναι επίπεδη ή μάλλον είναι μια λάκα, κάτι σαν ρηχός κρατήρας. Η επιστροφή μπορεί να γίνει από τα ίδια ή και από τη κλασική ανάβαση της νότιας ράχης, για να ολοκληρώσετε μια πολύ θεαματική διάσχιση.

---

---

Κίνδυνοι: ο καιρός. Η Δίρφυ είναι μια απομονωμένη κορυφή και ο καιρός, ειδικά ο βορειοανατολικός τη χτυπάει αλύπητα.

Χάρτης: Δίρφυ 1:25000 εκδ. Ανάβαση

Χωριό Ανάβασης: Αγ. Αθανάσιος