Το αποκαλούν «το βουνό των ορειβατών» κι όχι αδίκως. Έχει τρεις φορές μεγαλύτερα ποσοστά θνησιμότητας από το Everest, το ¼ από τους περίπου 300 ανθρώπους που έχουν πατήσει στην κορυφή του, δε γύρισαν ποτέ πίσω.
Είναι το δεύτερο ψηλότερο βουνό του πλανήτη, αλλά μακράν πιο επικίνδυνο και απομονωμένο από το πρώτο. Και ενώ πάνω από 100 γυναίκες έχουν ανέβει στο Everest, μόλις οκτώ είναι αυτές που κατάφεραν να κατακτήσουν το «βασιλιά των βουνών», το Κ2.
Όταν το καλοκαίρι του 2004 η ισπανίδα Edurne Pasaban πατούσε στην κορυφή, στα πλαίσια της 50ης επετείου από την πρώτη ανάβαση των Compagnoni και Lacedelli, ανέβαζε με την προσωπική της προσπάθεια το ποσοστό του λιγότερο του 10% των γυναικών έναντι των αντρών που επιχειρούν το βουνό και αυτόματα έμπαινε σε ένα ιδιαίτερο και τραγικό κλαμπ, αυτό των γυναικών του Κ2. Από τις πέντε προκατόχους του τίτλου, οι τρεις σκοτώθηκαν στην κατάβαση και οι άλλες δυο, έξι χρόνια μετά την επιτυχία τους, σε άλλα βουνά του Νεπάλ.
Η πρώτη γυναίκα που τα κατάφερε ήταν η πολωνή Wanda Rutkiewicz, η οποία το 1986 στάθηκε στο ψηλότερο σημείο του βουνού, για να ακολουθήσει λίγες ώρες αργότερα η γαλλίδα Liliane Barrard. Στην επιστροφή η Barrard εξαφανίστηκε και το σώμα της βρέθηκε ένα μήνα μετά, στη βάση του βουνού. Η Rutkiewicz χάθηκε το 1992, ενώ επιχειρούσε το Kangchenjunga.
Mερικές εβδομάδες μετά την πρώτη γυναικεία ανάβαση, η βρετανίδα Julie Tullis, έγινε η τρίτη γυναίκα που ανέβηκε στο Savage Mountain. Τρεις μέρες μετά, παγιδευμένη σε μια πολυήμερη καταιγίδα, πέθανε από εξάντληση. Μέχρι το 1992 το βουνό δεν απειλήθηκε από τη γυναικεία παρουσία. Η επόμενη που το επιχείρησε ήταν η γαλλίδα Chantal Mauduit, η οποία ξεκίνησε την ορειβατική της καριέρα με μια ανάβαση πολλών αστέρων και συνέχισε με πέντε ακόμη «οχτάρες». Η πολλά υποσχόμενη πορεία της διακόπηκε απότομα το 1998, όταν βρέθηκε νεκρή από ασφυξία (διαρροή φιάλης υγραερίου), στο Dhaulagiri. Η βρετανίδα Alison Hargreaves, πέμπτη στη σειρά, βρέθηκε το 1995, μετά την επιτυχημένη της ανάβαση, στο επίκεντρο μιας τόσο τρομερής, ακόμη και για τα δεδομένα των Ιμαλαΐων, καταιγίδας που προκάλεσε ανέμους μεγέθους τυφώνα και εξαιρετικά χαμηλές θερμοκρασίες. Η συνέπεια, ήταν αυτή και άλλα έξι άτομα να μην επιστρέψουν ποτέ στη βάση του βουνού. Το Κ2 «κυνηγούσε» τις γυναίκες που το ανέβηκαν, δημιουργώντας έναν ακόμα μακάβριο μύθο που δικαιολογούσε απόλυτα το προσωνύμιο “Savage Maountain”.
Τι ήταν λοιπόν αυτό που έπληξε τόσο βίαια τους κύκλους των γυναικών, που επιμένουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν το ίδιο καλά με τους άντρες, κάτω από αντίξοες συνθήκες;
Ήταν άραγε κάποιου είδους κατάρα που στοίχειωνε τις φιλοδοξίες και τους κόπους των γυναικών ή ο πήχης ανεβαίνει επικίνδυνα μετά από μια τόσο μεγάλη επιτυχία; Είναι η ασέβεια προς το βουνό που το κάνει να «θυμώνει» και να εκδικείται ή ο ανταγωνισμός που θέλει όλο και περισσότερους στο βωμό του θεάματος; Κάποιο είδος κακής συγκυρίας και θλιβερών συμπτώσεων ή η σωματική αδυναμία των γυναικών σε σχέση με τους άντρες;
Όσο και να γοητεύουν πολλούς οι μεταφυσικές εξηγήσεις της κατάρας, όσο και να εξήγησαν άλλοι το φαινόμενο πατώντας πάνω σε θεωρίες περί σωματικής και βιολογικής υστέρησης των γυναικών έναντι των ανδρών, το γεγονός είναι ότι η μετά από 14 χρόνια, ακόμα ζωντανή βάσκα Endurne Pasaban, έσπασε αυτή τη μακάβρια αλυσίδα θανάτων. Οι επόμενες (και τελευταίες δυο) του τόσο κλειστού αυτού club, Gerlinde Kaltenbrunner που το ανέβηκε το 2011, για να γίνει η πρώτη γυναίκα που ολοκλήρωσε και τις 14 οκτάρες χωρίς συμπληρωματικό οξυγόνο και τη βοήθεια sherpas και Vanessa O’Brien, η πρώτη Αμερικάνα που το ανέβηκε, χαίρουν κι αυτές άκρας υγείας.
Η ιστορία θα συνεχίσει να καταγράφει περιστατικά επιτυχιών ή μεγάλων καταστροφών, το K2 θα συνεχίσει να είναι ένα κλειστό club για τις γυναίκες (αλλά και για τους άντρες), όμως όλα αυτά, τίποτα δεν έχουν να κάνουν με κατάρες ή βιολογία.
