Νίψι, το μπαλκόνι του Παρνασσού

Υπάρχουν αρκετές διαδρομές για να ανέβει κανείς στον επιβλητικό Παρνασσό. Εμείς θα διαλέξουμε την τόσο απότομη όσο και  εντυπωσιακή κορυφή που υψώνεται ακριβώς πάνω από την Τιθορέα και λέγεται Νίψι (1900μ.)

Το πολύ δύο ώρες χρειαζόμαστε από την Αθήνα, για να φθάσουμε στους βορειοανατολικούς πρόποδες του Παρνασσού και συγκεκριμένα στην όμορφη Τιθορέα ή Βελίτσα.

Την κατεύθυνση της πορεία μας θα την χαρακτηρίζαμε γενικά νοτιοδυτική. Ξεκινάμε από το ψηλότερο σημείο του χωριού (480μ.) όπου για να φθάσουμε εκεί περνάμε από την πλατεία του χωριού -γεμίζουμε τα παγούρια μας νερό,- γιατί πόσιμο νερό δεν υπάρχει στη διαδρομή μας – και ανηφορίζουμε  ακολουθώντας το στενό δρόμο (άσφαλτος) όπου κοντά στο άκρο του χωριού στρίβουμε δεξιά (δυτικά). Ο δρόμος εδώ περνά πάνω από τα τελευταία σπίτια και όταν αρχίζει να κατηφορίζει, υπάρχει αριστερά μας μικρό άνοιγμα όπου μπορούν να σταθμεύσουν λίγα αυτοκίνητα και πάνω από αυτό αρχίζει η δασωμένη απότομη πλαγιά. Το σημείο αυτό είναι η αφετηρία μας. Εδώ το μονοπάτι ξεκινά να ανηφορίζει απότομα και είναι εμφανές, γιατί έχουν διαμορφωθεί και κάποια σκαλοπάτια. Η πορεία μας όπως προαναφέραμε είναι νοτιοδυτική. Σε πολύ μικρή απόσταση από την αφετηρία, το μονοπάτι γίνεται απότομα λιγότερο ανηφορικό και εδώ πρέπει να προσέξουμε, διότι συναντά άλλο μονοπάτι που έρχεται από αριστερά μας και συνεχίζει στο ίδιο υψόμετρο στην πλαγιά. Εμείς σε αυτή την διασταύρωση περνάμε απέναντι ακολουθώντας το ανηφορικό μονοπάτι που σχηματίζεται μέσα στην πυκνή βλάστηση με νότια κατεύθυνση(σημάδια δεν υπάρχουν).

Θα ήθελα να σημειώσω ότι το μονοπάτι αυτό είναι καλοδιατηρημένο διότι εκτός του ότι οδηγεί στο βουνό, μας οδηγεί και στα δύο όμορφα εκκλησάκια που βρίσκονται φωλιασμένα σε δύο από τις πολλές σπηλιές των απότομων βράχων που υψώνονται μπροστά μας.

Έτσι, αφού μπούμε σε αυτό, διασχίζουμε την πυκνή βλάστηση από πουρνάρια, κουμαριές, αριές κ.α  και με συνεχή ανηφόρα, μετά από μία ώρα περίπου, φθάνουμε μπροστά σε μεγάλο  τείχος από βράχια  (788 μ). Εδώ το μονοπάτι διακλαδίζεται αριστερά μας (ανατολικά) και δυτικά όπου αμέσως βλέπουμε μπροστά μας στην σπηλιά το πρώτο εκκλησάκι της Αγ. Ιερουσαλήμ. Εδώ θα ήθελα να επισημάνω ότι σκοπός μας – για να συνεχίσουμε την ανάβαση – είναι να περάσουμε το εμπόδιο των μεγάλων βράχων που βρίσκονται μπροστά μας. Οι επιλογές είναι δύο, αυτή που περνά από το εκκλησάκι (δυτική κατεύθυνση) όπου εδώ κάποιοι έχουν βάλει και κόκκινα σημάδια και η ανατολική κατεύθυνση που είναι χωρίς σημάδια. Θα προτείνουμε το ανατολικό μονοπάτι το οποίο ακολουθεί ένα όμορφο ζωνάρι ανάμεσα στα βράχια. Αυτό μας οδηγεί στο δεύτερο εντυπωσιακό εκκλησάκι που βρίσκεται και αυτό στα βράχια μέσα σε σπηλιά.

Μπροστά του το ζωνάρι γίνεται αρκετά φαρδύ και διαμορφώνεται μεγάλο πλάτωμα. Η στάση εδώ είναι απαραίτητη για να απολαύσει κανείς την θέα προς την πεδιάδα της Τιθορέας αλλά και για να επισκεφτεί τον Άγιο Νικόλαο. Δεν προτιμάμε το δυτικό μονοπάτι που έχει και τα κόκκινα σημάδια, διότι εκτός του ότι είναι πιο απότομο και δύσβατο, χάνουμε και την ευκαιρία να δούμε το όμορφο τοπίο του Αγ. Νικολάου. Αφού αφήσουμε το εκκλησάκι συνεχίζουμε την ανατολική μας πορεία στο μονοπάτι που βρίσκεται στο τέλος του πλατώματος. Σε πολύ μικρή απόσταση από το πλάτωμα βρισκόμαστε σε σημείο (κόψη) με μεγάλη θέα, όπου το μονοπάτι αλλάζει πλαγιά και κατεύθυνση (νότια) έχοντας μπροστά του το άνοιγμα  χαράδρας, της Βελίτσας.

Εδώ πρέπει να προσέξουμε διότι σε μικρή απόσταση από την αλλαγή της πορείας μας (50μ. περίπου) θα πρέπει αυτό το μονοπάτι να το αφήσουμε και να ακολουθήσουμε δεξιά μας το άλλο που σχηματίζεται (δυτικά) και ανηφορίζει προς την πλαγιά (803μ). Η αραιή βλάστηση όμως και το πετρώδες έδαφος  το κάνουν λίγο δυσδιάκριτο.

Ακολουθώντας το μονοπάτι βγαίνουμε πάνω από το ύψος των βράχων και σε μικρή απόσταση συναντάμε το τέλος αγροτικού δρόμου (917 μ). Συνεχίζουμε στο δρόμο και σε 10΄περίπου επάνω στην αριστερή του στροφή, συναντάμε  δεξιά μας τα κόκκινα σημάδια που έρχονται από το άλλο μονοπάτι που δεν προτιμήσαμε νωρίτερα. Εδώ υπάρχει ωραίο μπαλκόνι που σχηματίζεται από το μικρό πλάτωμα . Η μόνη παραφωνία η πρόχειρη καλύβα που βρίσκεται εδώ. Ακολουθούμε τον δρόμο έχοντας δεξιά μας μεγάλο ανηφορικό πλάτωμα (χωράφι). Σε 100 μέτρα περίπου όπου τελειώνει το πλάτωμα αφήνουμε το δρόμο και μπαίνουνε σε μονοπάτι που σχηματίζεται μέσα στα δέντρα δεξιά μας (νοτιοδυτικά 982μ). Θα ήθελα να σημειώσω εδώ, ότι τα κόκκινα σημάδια δείχνουν την πορεία  στην αρχή του πλατώματος, τα οποία δεν οδηγούν σε κανονικό μονοπάτι αλλά σε γιδόστρατα, στην ίδια κατεύθυνση βέβαια. Τα σημάδια αυτά θα τα συναντήσουμε και πιο πάνω στο κανονικό μονοπάτι. Προφανώς έχουν μπει από άλλη ομάδα που χρησιμοποιούνται περισσότερο για να μη χαθούν, παρά για να δείξουν το σωστό μονοπάτι.

Μετά από 30 λεπτά περίπου στα 1162μ. συναντάμε πάλι το δρόμο, τον ακολουθούμε για λίγο και στο ύψος της διασταύρωσης αυτού, (χωριό – προς εκκλησάκι Αγ. Νικολάου) περνάμε πάλι στο ανηφορικό μονοπάτι της πλαγιάς. Συνεχίζοντας βγαίνουμε σε μικρή ράχη μέσα σε χαμηλή βλάστηση. Εδώ  συνεχίζουμε και σύντομα η πορεία μας γίνεται νότια, ενώ δεξιά μας στην πλαγιά αρχίζει το δάσος με τα έλατα. Αριστερά μας ο δρόμος που ελίσσεται ανηφορίζοντας συναντά το μονοπάτι στα 1182 και 1245μ. και κοντά στο τέλος του (1283μ) συναντάμε το μοναδικό λούκι που σχηματίζεται στην πλαγιά της κορυφής. Έχοντας νοτιοδυτική κατεύθυνση έχουμε δύο επιλογές για την κορυφή. Την δεξιά από το λούκι, που είναι πιο σύντομη αλλά πιο απότομη και βγαίνει στο γυμνό κάτω από την κορυφή και την αριστερή από αυτό, που είναι λιγότερο απότομη και ανεβαίνει σε διαμορφωμένα γιδόστρατα  η οποία έχει αριστερά της, την θέα προς την χαράδρα της Βελίτσας. Και οι δύο πορείες είναι μέσα σε όμορφο δάσος από έλατα όχι πολύ πυκνά που μπορεί κανείς να περάσει χωρίς πρόβλημα. Στο τέλος του δάσους (1655μ)  φαίνεται πλέον και η κορυφή και η θέα εντυπωσιακή. Αριστερά μας οι μεγάλοι γκρεμοί της Βελίτσας και πίσω στα πόδια μας  η πεδιάδα της Τιθορέας σε καθηλώνει. Σε 45 λεπτά περίπου από το τέλος του δάσους είμαστε στην κορυφή.

Εδώ νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε αεροπλάνο. Αυτή η κορυφή είναι ένα από τα καλύτερα μπαλκόνια  του Παρνασσού. Η επιστροφή έχει ενδιαφέρον διότι έχεις μπροστά σου αυτή την όμορφη θέα. Κατεβαίνουμε από την ίδια διαδρομή προσεκτικά λόγο του απότομου της πλαγιάς.

Ο δρόμος που συναντάμε οδηγεί στο χωριό αλλά δεν συμφέρει να τον ακολουθήσουμε λόγω της μεγάλης απόστασης

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ

• Το μεγαλύτερο διάστημα της πορείας μας είναι αρκετά ανηφορικό
• Η υψομετρική διαφορά που ανεβαίνουμε είναι 1420 μέτρα
• Νερό στην διαδρομή μας δεν υπάρχει
• Η διαδρομή δεν είναι όλη σημαδεμένη, αλλά και αυτά τα κόκκινα σημάδια που υπάρχουν σε οδηγούν προς την κορυφή αλλά όχι πάντα από το κανονικό μονοπάτι.
• Η διάρκεια της πορείας (πάνω – κάτω) είναι οχτώ (8) ώρες
• Με χιόνι θέλει ιδιαίτερη προσοχή κυρίως στο γυμνό τμήμα της πλαγιάς λόγω της μεγάλης κλίσης.
• Μεγάλο αυτοκίνητο (πούλμαν) δεν πηγαίνει στο σημείο που ξεκινά το μονοπάτι. Το αφήνουμε πριν την κεντρική πλατεία του χωριού.

Η περιοχή βρίσκεται στο χάρτη της Ανάβασης: Παρνασσός 1:35.000

Περισσότερες διαδρομές στον Παρνασσό: Παρνασσός – οι 15 ομορφότερες διαδρομές.