Ο Τσαρούχης είχε πει το περίφημο: «στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις». Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε και κάποιος θα μπορούσε να συμπληρώσει: «Στην Ελλάδα δεν είσαι μόνο ότι δηλώσεις, αλλά κάνεις και ότι γουστάρεις». Μια απογευματινή πεζοπορία στη Πάρνηθα, αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Μόλις είχα ολοκληρώσει μια γρήγορη ανάβαση από τη κόψη του Φλαμπουριού χθες και πλησιάζοντας τη κορφή διακρίνω από μακριά ένα στύλο στερεωμένο στο κολονάκι της κορφής, με μια ξεσκισμένη από τον άνεμο ελληνική σημαία. Πλησιάζοντας, μπορούσα να δω πλέον το τσιμεντένιο κολονάκι βαμμένο μπλε – άσπρο, με μια –επίσης βαμμένη- ελληνική σημαία πάνω του.
Γύρω, ο άγνωστος «καλλιτέχνης» είχε βάψει μπλε – άσπρα, τα βράχια και τις ρίζες των θάμνων. Δε θα μπω στην ουσία της πράξης, ο καθένας μπορεί να την κρίνει από την αισθητική, ψυχολογική ή όποια άλλη πλευρά της, πάντως υπέθεσα ότι ο «καλλιτέχνης» προέβη σε μια τέτοια ενέργεια λόγω μιας ασυγκράτητης ανάγκης να δηλώσει και να επιβάλλει τις όποιες ιδέες, πιστεύω ή ιδεοληψίες του.
Κάθισα δίπλα για λίγη ξεκούραση και τη προσοχή μου τραβάν πεταμένα γύρω, σκουπίδια και σχισμένες σακούλες. Πλησιάζω –αρκετά σιχτιρισμένος αλήθεια- για να τα μαζέψω και ανακαλύπτω ότι το κιτς σκηνικό στο κολονάκι έχει και συνέχεια. Μπουκάλια με διαλυτικό και στερεωτικό χρώματος, μεταχειρισμένα πινέλα και ρολά, κουτιά με υπολείμματα χρώματος!!! Προφανώς αυτή η ασυγκράτητη αγάπη του «καλλιτέχνη» για τη «σημαία και τη πατρίδα», δεν ήταν τόση ώστε να πάρει πίσω τα σκουπίδια του.
Διπλά σιχτιρισμένος και αφού μάζεψα όλο αυτό το σκουπιδομάνι, πήρα το δρόμο για το καταφύγιο. Ξαφνικά ακούω γκαζιές από δίχρονα. Εμφανίζονται πέντε μοτοσικλέτες (!!!), που ξεκινώντας από το καταφύγιο Φλαμπούρι, κατέβαιναν το μονοπάτι για Θρακομακεδόνες, ανάμεσα σε δεκάδες πεζοπόρους!!! «Μα είναι Εθνικός Δρυμός εδώ μέσα, τι κάνετε;» τόλμησα να διαμαρτυρηθώ. «Το λεει πουθενά;» ήταν η αποστομωτική απάντηση και γκαζώνοντας, τόνισαν καθώς τους φωτογράφισα: «θα μας κλάσεις τ’ αρχίδια».
Ανέβηκα στο καταφύγιο να αφήσω τα σκουπίδια και κατηφόρισα το μονοπάτι για την επιστροφή. Κάθε τόσο η μυρωδιά από βενζίνη και τα ξεσουρσίματα από τα λάστιχα των μηχανών με χαλάγανε, αλλά το γλυκό απογευματινό φως με έκανε να ξεχάσω για λίγο αυτά που έζησα νωρίτερα. Για λίγο, μιας και μόλις έφτασα στην έξοδο του μονοπατιού, ένας ξεχειλισμένος από σκουπίδια κάδος και με σκουπίδια ένα γύρω, από πεζοπόρους και επισκέπτες να υποθέσω, με επανέφερε στη πραγματικότητα.
Ήταν πράγματι ένα «γεμάτο» απογευματινό Κυριακής…..
