Σήμερα κάναμε μια μεγάλη βόλτα στο βουνό. Χιονάκι και μουντάδα και πολύ λάσπη. Συναντήσαμε πολλούς πεζοπόρους αλλά και εντουράδες και τζιπάτους. Οι πρώτοι απόλαυσαν μια ωραία μέρα για περπάτημα, οι υπόλοιποι δε ξέρω τι ακριβώς απόλαυσαν, αλλά αναμφίβολα είχαν παραβιάσει το καθεστώς προστασίας του Εθνικού Δρυμού, αγνοώντας τις μπάρες που κλείνουν τους δρόμους.
Από το διάσελο της Κυράς μέχρι και το δρόμο για Μπόρσι και Αυλώνα, ΟΛΕΣ οι μπάρες είναι σπασμένες και παραβιασμένες. Σε παλιότερη πεζοπορία μας το Δεκέμβρη βρήκαμε μπάρα …ξεριζωμένη από βίτσι τζιπ. Δε θα σχολιάσουμε τους συμπολίτες μας και τη νοοτροπία τους, δεν έχει κάποιο νόημα, αλλά δε μπορούμε να μη σχολιάσουμε τη προκλητική κρατική αδιαφορία.
Δυστυχώς παρά το ότι η Πάρνηθα είναι ένα πολύτιμο καταφύγιο για χιλιάδες πλέον Αθηναίους, το κράτος, που είναι υποχρεωμένο να προστατεύσει τη δημόσια περιουσία και να προσφέρει υπηρεσίες για τις οποίες άλλωστε πληρώνεται από τους αγρίως φορολογούμενους πολίτες, συνεχίζει να είναι προκλητικά αδιάφορο για τα συμφέροντα των πολλών, αλλά περίεργα δραστήριο για τα συμφέροντα των -πολύ- λίγων. Αδυνατεί να πληρώνει δυο τρεις φύλακες τα Σαβατοκύριακα, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να χαρίζει δημόσια περιουσία στους ιδιοκτήτες του Καζίνο που αποτελεί πρόκληση (που κι αυτό παρά το ότι ήταν κερδοφόρο -ή μάλλον ακριβώς γι’ αυτό- ουσιαστικά χαρίστηκε).
Κι όλα αυτά σε έναν Εθνικό Δρυμό δίπλα στην Αθήνα με χιλιάδες επισκέπτες. Σκεφτείτε τι γίνετε κάπου …πιο μακριά.
