Αν κάποιος από εσάς σκέφτεται μεγάλες και ζόρικες αλπικές γραμμές, με κρύο, πάγο και μεγάλες υψομετρικές, ας μη τρέχει ο νους του στη Τσούκα Ρόσσα, τη Γκαμήλα ή τα Τζουμέρκα. Μπορεί να κατέβει πολύ νοτιότερα, σε πιο ζεστά κλίματα. Ας πούμε λίγες εκατοντάδες χιλιόμετρα βόρεια των άμμων της Αιγύπτου: στα Λευκά Όρη.
Από τα πιο “σκληρά” και ζόρικα βουνά, ακόμα και για πεζοπορία, τα Λευκά Όρη, διαθέτουν μεγάλες ορθοπλαγιές και όπως μας αποδεικνύουν και οι Χανιώτες αναρριχητές και καλές χειμερινές συνθήκες. Το Δεκέμβρη σκαρφαλώθηκε η First Ascent VI/VI+, 150μ. μια καλοκαιρινή γραμμή, με δυσκολίες που τώρα το χειμώνα φτάσανε στο Μ5+.
Αλλά η αποκάλυψη, ήρθε πριν λίγες ημέρες με την “ανακάλυψη” της Γκρεμνάρας, που είναι ουσιαστικά η Β.Δ. όψη της ψηλότερης κορφής (Πάχνες 2456μ.). Ανοίχτηκε μια διαδρομή 500μ. με δυσκολίες M5+/M6, VI+ και έπονται κι άλλες από τους φτιαγμένους Χανιώτες.
Λεπτομέρειες; Δείξτε υπομονή, οι φωτό και τα σκαριφήματα ετοιμάζονται.
Μέχρι τότε διαβάστε το κείμενο The forsaken wall του Νίκου Καλατζάκη και πάρτε μια γεύση.
The forsaken wall
Κάπου μέσα στο χειμώνα του 1996 θυμάμαι ήταν η πρώτη φορά που έκανα χειμερινή διάσχιση των Λεύκων Ορέων με τον Ε.Ο.Σ.Χανιων! Μέσα στο πρόγραμμα της διαδρομής μας ήταν να πάμε και στην κορφή Πάxνες (2456μ) η οποία είναι και η ψηλότερη κορυφή του ορεινού μας συγκροτήματος και όχι μόνο.. Κατά την διάρκεια της διαδρομής μας και ενώ ήμασταν στην κορυφή εγώ εξερευνούσα δεξιά αριστερά να δω εικόνες ξαφνικά ακούω τη φωνή του αρχηγού: “Νικολάκη μην πηγαίνεις από εκεί είναι κάτι που δεν θέλεις να πέσεις! Η Γκραμναρα”
Όλα αυτά τα χρόνια περιπλανήθηκα αρκετές φορές εκεί γύρο, χειμώνα
καλοκαίρι χωρίς ποτέ να αντικρίσω την Γκρεμναρα!
Ξεχάστηκε.
Και παρέμεινε ξεχασμένη για πολλά χρόνια!
Το καλοκαίρι του 2000 από το καταφύγιο της Σβουρηχτής ξεκινήσαμε μια παρέα για να πάμε να δούμε το Γερμανικό αεροπλάνο που είχε πέσει στις Παχνες..
Ο Bilis ήξερε τον δρόμο!
Όταν φτάσαμε στο αεροπλάνο μου ήταν δύσκολο να κάθομαι να κοιτάω δυο κομμάτια παλιοσιδερα γιατί αυτό που σε κέρδιζε εκεί ήταν ο τοίχος της Γκρεμναρας!
Τότε ήταν και η τελευταία φορά που την είδα από τόσο κοντά!
Για πολλά χρόνια η ορθοπλαγιά αποτελούσε σημείο αναφοράς σε νεότερους καθώς είναι ορατή από το καταφύγιο του Καλλέργη.
Στο community το δικό μας ποτέ δεν είχε κάποιος την επιθυμία να παει ως εκεί για σκαρφάλωμα!
Μάλιστα σε μια συζήτηση ένα βράδυ στο Καλλέργη για trad climbing αναφέρθηκε η ορθοπλαγια κ απάντησε ένας “που να τρέχεις εκεί κάτω”
Ένα βράδυ στο σύλλογο με τον Μιχάλη Βουράκη αναζητούσαμε παλιές πληροφορίες για την δράση του συλλόγου στην αναρρίχηση τις προηγούμενες 10ετίες και εκεί βρίσκουμε μια αναφορά για μια σχοινοσυντροφιά που είχε επιχειρήσει την ανάβαση της Γκρεμνάρας, αλλά χωρίς παραπάνω πληροφορίες! Και εκεί μπήκε το μικρόβιο!
Η ορθοπλαγιά βρίσκεται στο νοτιοδυτικό κομμάτι των Λευκών Ορέων και μέσο όρο θέλεις 5-6 ώρες από Ομαλό για την προσέγγιση της (το χειμώνα ο χρόνος αυτός μπορεί να αυξηθεί ανάλογα τις συνθήκες η να μειωθεί αν ξέρετε ορειβατικό Σκι).
Λίγα μέτρα πριν την ορθοπλαγιά υπάρχει μια στέρνα με νερό και κατάλληλο μέρος για κατασκήνωση μακριά από λιθοπτώσεις και χιονοστιβάδες!
Ο προσανατολισμός του τοίχου είναι Βορειοδυτικός και τον βλέπει ο ήλιος Μόνο μετά τις 4:45 το απόγευμα και αυτό κάνει τις συνθήκες πραγματικά αλπικές!
Το ανάπτυγμα της ορθοπλαγιάς είναι 600μ περίπου ενώ το πλάτος ξεπερνάει τα 500μ. Στο κέντρο της υπάρχουν 5 χαρακτηριστικές κόψεις και 3 μεγάλα λούκια και είναι άγνωστο που ακριβώς επιχείρησαν να σκαρφαλώσουν εκεί παλιότερα!
Χωρίς καθόλου πληροφορίες χωθήκαμε με όρεξη και συναντήσαμε μια αρκετά δύσκολη ορθοπλαγιά με υδάτινους σχηματισμούς χωρίς σαθρά στα βράχινα τμήματα με δυσκολίες ούτε λίγο ούτε πολύ Μ5/Μ6 και μερικά 20μέτρα snowfields!
Εύκολη τοποθέτηση ασφαλειών και ο πάγος να είναι super.
Πολλά υποσχόμενη ορθοπλαγιά, θα μας δώσει πολλές νέες δύσκολες διαδρομές με μεγαλύτερα αναπτύγματα από αυτά των Βαρδουσίων!
Αναδημοσίευση κειμένου και φωτό από το http://climbinchania.blogspot.com/
