Υπάρχουν λίγα μέρη στο πλανήτη μας με 1500μετρες παγωμένες γραμμές. Και υπάρχουν λίγοι άνθρωποι που μπορούν να σκαρφαλώνουν αυτές τις γραμμές. Και σίγουρα υπάρχουν ακόμα λιγότεροι που μπορούν να τις σκαρφαλώσουν γρήγορα, απλά, καθαρά και on sight.
Ένας από αυτούς – τους πολύ λίγους – είναι και ο Βρετανός Mike Fowler. Δεν είναι επαγγελματίας ορειβάτης πλήρους απασχόλησης, αλλά ένας συνηθισμένος τύπος, με γυναίκα, δύο παιδιά και μια σταθερή δουλειά δημόσιου υπαλλήλου.
Αυτά ανέφερε το περιοδικό «Climbing» για έναν από τους καλύτερους ορειβάτες των τελευταίων 30 χρόνων, όταν το 2002 κέρδισε το περίφημο Piolet d’ Or για την καταπληκτική ανάβαση της βόρειας ορθοπλαγιάς ενός άγνωστου και απομονωμένου βουνού στη νότια Κίνα, του Siguniang μαζί με τον Paul Ramsden.
1500 μέτρα με συνεχόμενη δυσκολία W16/A16/M16!!! που χρειάστηκαν έξι μέρες ντελικάτου σκαρφαλώματος σε λεπτό και πολλές φορές αρνητικό πάγο, με μόνο εξοπλισμό λίγα τρόφιμα και υλικά μπίβουακ σε ένα μικρό σακκίδιο. Μια σειρά καρύδια, φρέντς και μόλις έξι παγόβιδες!!!
Αυτή η ανάβαση ήταν ένας ακόμα κρίκος μιας σειράς σπουδαίων αναβάσεων του κ. Fowler που έβαλαν νέα δεδομένα στον Αλπινισμό.
Ο κύριος Fowler γεννήθηκε το 1956 και όπως χιλιάδες άλλοι νεαροί βρετανοί βγήκε στο βουνό. Στα 13 του επισκέφθηκε τις Άλπεις και γύρω στα είκοσι χρόνια του έκανε την πρώτη του σοβαρή επανάληψη στο Mt Blanc όπου σκαρφάλωσε το περίφημο Grand Pillier d’ Angle, δείχνοντας το ξεχωριστό ταλέντο του. Τα επόμενα χρόνια επαναλαμβάνει πολλές κλασσικές γραμμές των Άλπεων και σκαρφαλώνει ότι πιο δύσκολο σε βράχο και πάγο στη Βρετανία. Στις αρχές του ΄80 αρχίζει να ταξιδεύει στα βουνά του κόσμου ανοίγοντας διαδρομές που είχαν πάντα κάτι το ξεχωριστό. Ο Andy Kirkpatrick ένας από τους πλέον ικανούς Βρετανούς ορειβάτες έχει πει γι’ αυτόν: «έχει μια μυστηριώδη ικανότητα να ψάχνει για νέες γραμμές στα όρια του δυνατού, εκεί που άλλοι δεν έχουν ποτέ ερευνήσει ή το θεωρούν επικίνδυνο. Κανένα είδος βράχου ή πάγου δεν αποτελεί εμπόδιο για το σεμνό Λονδρέζο. Άλλωστε, αυτό που έγινε στο Siguniang απλά συνοψίζει την προσέγγιση των Βρετανών για τα βουνά. Δύο άντρες σέρνοντας τα πόδια τους, φτάνουν στη μέση του πουθενά. Βρίσκουν μια χαρακτηριστική γραμμή πάγου και με μόνο έξι παγόβιδες και μια σκισμένη σκηνή δύο ατόμων (ενώ αυτό που χρειάζονταν ήταν ένα portaledge), ξεκινάνε τη διαδρομή. Έτσι απλά!», ενώ ο Steve Sustud σχοινοσύντροφος του στην καταπληκτική βόρεια του Changabang τον χαρακτηρίζει «ταλαντούχο, τολμηρό, ατρόμητο, θρασύ, στη πραγματικότητα διεστραμμένο».
Ο κύριος Fowler όμως δίνει την εντύπωση ενός κάθε άλλο παρά διεστραμμένου ή ξεχωριστού ανθρώπου. Υποστήριζε πάντα ότι δε κυνηγάει το κίνδυνο και ανοίγει τις πιο σίγουρες γραμμές: «Δεν κάνω τίποτα περισσότερο από το να εκμεταλλεύομαι το μήνα των διακοπών μου για το αγαπημένο μου hobby».
Οι σχοινοσύντροφοι του όμως με χαρακτηριστικό βρετανικό φλέγμα λένε ότι «το μόνο σίγουρο σ’ αυτές τις διαδρομές είναι η φήμη τους ως εκτεθειμένες». Κι όταν τον ρωτάνε για την προπόνηση που κάνει ισχυρίζεται ότι απλώς δεν κάνει, ενώ παρουσιάζει μια άγνοια για τις ορειβατικές τεχνικές: «δεν είχα ποτέ χρησιμοποιήσει abalacov ως το Siguniang» λέει. «Εκεί τα χρησιμοποιήσαμε όχι για ραπέλ αλλά για ασφάλιση του επικεφαλής ώστε να μας φτάσουν οι παγόβιδες ως τα ρελέ».
Τελικά τι δημιούργησε το μύθο του M. Fowler; Ο πατριάρχης της βρετανικής ορειβασίας, ο πολύς C. Boninghton έχει πει γι’ αυτόν: «με τον τρόπο του είναι τόσο αξιόλογος όσο κι ο Messner, αλλά ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να κυνηγήσει τα συμβατικά βραβεία. Αντίθετα, κάνει μια ασυνήθιστη συλλογή από νέες διαδρομές, των οποίων κοινός παρανομαστής είναι η μεγάλη σοβαρότητα και προσωπική προσπάθεια». Τα λόγια του θα δικαιωθούν: ο Fowler και πάλι μαζί με τον Paul Ramsden κερδίζουν άλλα δυο Χρυσά Πιολέ. Το 2013 (χρονιά κατά την οποία ήταν και πρόεδρος του Alpine Club!) για την ανάβαση του Prow of Shiva, ένα βουνό 6142μ. στα Ινδικά Ιμαλάια και το 2016 για την ανάβαση τους στο Gave Ding (6571μ.) στο Νεπάλ, αποδεικνύοντας μεταξύ άλλων ότι η ευτυχία δε βρίσκεται μόνο στις διάσημες κορυφές και τα μεγάλα υψόμετρα.
Αρκούν όμως αυτά σε μια εποχή με τόσο σπουδαία επιτεύγματα; Όχι σίγουρα δεν αρκούν. Ο 64χρονος σήμερα κ. M. Fowler είναι το ζωντανό παράδειγμα ότι ένας άνδρας χαμηλών τόνων, ένας συνηθισμένος άνθρωπος της διπλανής πόρτας με γυναίκα, παιδιά και μια μόνιμη δουλειά, μπορεί να πάει στο βουνό και να πραγματοποιήσει το αδύνατο. Αυτό ασφαλώς δημιουργεί το μύθο. Άνθρωποι με το ταμπεραμέντο, την πονηριά και την ικανότητα να ζουν δύο ζωές συνδυάζοντάς τες τόσο αποτελεσματικά όσο αυτός, είναι σπάνιοι. Αυτοί όμως μας δίνουν τη δυνατότητα να ονειρευόμαστε.
