Μια χειμωνιάτικη ανάβαση στη Φλέγγα

Bρισκόμαστε στην καρδιά του χειμώνα (εννιά του Γενάρη ) και η διαμονή μας είναι στο τόσο όμορφο όσο και φιλόξενο Τρίστενο. Είμαστε με την ορειβατική ομάδα της Ε.Υ.Δ.ΑΠ και το πρόγραμμα περιέχει την πρώτη ημέρα, ανάβαση στο Περιστέρι (Τσουκαρέλα) από το Ανθοχώρι Μετσόβου και τη δεύτερη ημέρα, ανάβαση στην κορυφή Φλέγγα. Θα προσπαθήσω να περιγράψω, την ιδιαίτερη ομορφιά του τοπίου της ανάβασης στη Φλέγγα, που είχαμε την τύχη να απολαύσουμε.

Η ιδιαιτερότητα αυτή χαρακτηρίζεται από το χιονισμένο τοπίο, τις ευνοϊκές καιρικές συνθήκες, αλλά και το ανάγλυφο της περιοχής, ένας συνδυασμός που σε καθηλώνει. Η πορεία μας θα ξεκινήσει από το ύψος της τεχνητής λίμνης του Αώου θα περάσει από το καταφύγιο και με δυτική κατεύθυνση θα καταλήξει στην κορυφή όπου σε μικρή απόσταση βρίσκονται οι γνωστές λίμνες και στη συνέχεια θα επιστρέψουμε με νότια κατεύθυνση στην τεχνητή λίμνη του Αώου.

Η ανάβαση ξεκινά από τον παραλίμνιο δρόμο. Το σημείο εκκίνησης (1357μ.) βρίσκεται στη βορειοανατολική πλευρά της λίμνης αμέσως μετά το πέρασμα του μικρού ποταμού που οδηγείται στη λίμνη. Η πορεία μας έχει κατεύθυνση βόρεια και ακολουθεί κατά αρχάς αγροτικό δρόμο μέσα από χωράφια για να αρχίσει σιγά -σιγά να μπαίνει στο δάσος όπου εκεί τα ανοίγματα και κάποια αραιά σημάδια αφήνουν να εννοηθεί μέσα στο χιόνι ότι υπάρχει μονοπάτι. Το χιόνι στο δάσος είναι πολύ και βουλιάζουμε πάνω από το γόνατο. Ευτυχώς που η ομάδα είναι μεγάλη και αλλάζουν συχνά αυτοί που πάνε μπροστά και ανοίγουν βήματα. Η κούραση από την κάθετη ανάβαση στην πλαγιά προς το καταφύγιο ξεχνιέται από την ομορφιά του τοπίου. Δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις: τα σχήματα που παίρνουν τα σκεπασμένα από το χιόνι δέντρα, τη χιονισμένη λίμνη του Αώου, το κάτασπρο Περιστέρι απέναντι;

Κοιτώντας όλα αυτά δεν καταλάβαμε πότε βγήκαμε στον αγροτικό δρόμο που οδηγεί στο καταφύγιο. Ο καιρός και αυτός σύμμαχος, χωρίς να φυσά και τα σκόρπια σύννεφα στον ουρανό που τις περισσότερες ώρες κρύβανε τον ήλιο, δημιουργούσαν σε συνδυασμό με το τοπίο μια πρωτόγνωρη εικόνα. Μετά από τρεις ώρες πορεία και ακολουθώντας το χιονισμένο δρόμο περνάμε πάνω από το καταφύγιο και τα μάτια μας δεν λένε να φύγουν από την πανοραμική εικόνα της χιονισμένης λίμνης. Ακολουθώντας βόρεια πορεία σε 40’ φθάνουμε στο τέλος του δρόμου (1916μ).

Εδώ η ορατότητα περιορίζεται από τις γύρω κορυφές . Επικρατεί το απέραντο λευκό. Ακολουθώντας βορειοδυτική πορεία βγαίνουμε σιγά-σιγά σε ανοιχτό διάσελο και τραβερσάρουμε σε νοτιοδυτική πλαγιά. Αριστερά μας αρχίζουν να φαίνονται μικρά τμήματα της λίμνης και μπροστά μας έχουμε τη ρεματιά που σχηματίζεται και οδηγεί στη λίμνη. Το θέαμα και εδώ είναι υπέροχο. Το παχύ στρώμα χιονιού, τα αραιά δέντρα και τα σχήματα που παίρνουν από το χιόνι, σαν μοναχικά γλυπτά από πάγο, αλλά και η κορυφογραμμή που φαίνεται δυτικά στο βάθος και που πρέπει να ακολουθήσουμε είναι το κάτι άλλο. Αφού περάσουμε το ρέμα, ψηλά στην πλαγιά, η πορεία μας γίνεται δυτική και αρχίζει να ανηφορίζει.

Έτσι μετά από μία ώρα περίπου, βγαίνουμε στην κορυφογραμμή όπου η κορυφή φαίνεται πιο καθαρά, καθώς και το υπόλοιπο της λίμνης, αλλά και η γύρω περιοχή. Εδώ δε λέμε να ξεκολλήσουμε από το θέαμα που ανοίγεται μπροστά μας. Τα σύννεφα αφήνουν μια λωρίδα και μέσα σε αυτήν τη λωρίδα, φαίνεται η λίμνη, το Περιστέρι, αλλά και τα αραιά ξερά δέντρα που με το χιόνι έχουν αποκτήσει μοναδικά σχήματα. Δεξιά μας (βόρεια) είναι γκρεμός. Ακολουθούμε την κορυφογραμμή κατηφορίζοντας λίγο και αμέσως μετά ξεκινά η ανάβαση (βορειοδυτική κατεύθυνση) στον κώνο της κορυφής. Έχει αρκετή ανηφόρα, η κλίση όμως δεν είναι επικίνδυνη και έτσι σε δυόμισι ώρες περίπου από το τέλος του δρόμου, έχουμε φτάσει στην κορυφή (2157μ).

Το χιόνι έχει σκεπάσει τα πάντα. Δε φαίνεται τίποτα, η ορατότητα είναι ελάχιστη από το σύννεφο που έχει εδώ πάνω. Η παραμονή μας δεν κρατάει πολύ, πρέπει να γυρίσουμε νωρίς και να κατεβούμε στη λίμνη πριν νυχτώσει. Κατεβαίνουμε από τον κώνο της κορυφής ακολουθώντας την πορεία της ανάβασης και αφού φθάσουμε στο ύψος της κορυφογραμμής, σκοπός μας είναι να κατεβούμε στη λίμνη ακολουθώντας νότια πορεία στις απότομες πλαγιές, ξέροντας ότι μονοπάτι δεν υπάρχει. Δεν αργήσαμε να βρούμε την κατάλληλη ράχη κατάβασης, μια απότομη κατάβαση, αλλά το πολύ χιόνι διευκόλυνε αρκετά και έτσι όλοι προσπαθούσαμε να βρούμε αιτία να καθυστερήσουμε για να απολαύσουμε το υπέροχο ηλιοβασίλεμα πριν μπούμε στα δέντρα. Ήταν φυσικό μέσα στο δάσος να νυχτώσουμε, όμως δεν αργήσαμε πολύ να βγούμε από αυτό και σε δυόμισι ώρες από την κορυφή ήμαστε στον περιφερειακό δρίμο της λίμνης (1373μ.).

κείμενο-φωτο: Τάσος Μήτσιος