Ήταν Σάββατο απόγευμα και δούλευα κλεισμένος στο σπίτι, μπροστά σε μια οθόνη. Έξω η άνοιξη οργίαζε και η όρεξη για δουλειά μειωνόταν με κάθε πάτημα στο πληκτρολόγιο. Ουφ…Η δουλειά δεν τελειώνει ποτέ, γνωστό αυτό.
Απέναντι, η Ψηλή Ράχη με τις δυο μικρές χιονούρες που κρατούσε ακόμα από την ανατολική της πλευρά, τράβηξε το βλέμμα μου. Υπέροχη κορφή, υπέροχη και η θέα από εκεί πάνω, αλλά από πίσω της κρύβεται ο Γερολέκας, η ψηλότερη κορυφή του δυτικού Παρνασσού.
Έχετε περπατήσει στο δυτικό Παρνασσό; Καμιά σχέση με το υπόλοιπο βουνό. Ναι έχει κάποια βράχια και μικρές ορθοπλαγιές, αλλά είναι όλος δασωμένος μέχρι τις κορυφές, έχει νερά, λιβάδια και πολλές καταπράσινες λάκκες. Α… και πολύ ωραία θέα. Χμμμ….και όχι μόνο αυτά. Στο Γερολέκα δεν οδηγεί κανένα μονοπάτι, αφού κοπάδια γύρω δεν υπάρχουν, ενώ και οι πεζοπόροι σπάνια τον επισκέπτονται. Που σημαίνει ότι δε θα βρεις πινακίδες, κορδέλες, τσιγκάκια και όλα αυτά τα παραφερνάλια, που βέβαια στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι καλοδεχούμενα, αλλά κάποιες άλλες σου χαλάνε τη διάθεση.
Είχα ανέβει πριν κάποιους μήνες εκεί. Αλλά μετά έμαθα ότι υπάρχει και μια πολύ ωραία λάκα μέσα στα έλατα, κάτω από την κορυφή, με ένα ποταμάκι να μαιανδρίζει πριν πάρει τον κατήφορο για το Πουρνάρι και το Κακόρεμα, το ρέμα που βγαίνει κάτω χαμηλά στον κάμπο, δίπλα στη Μαριολάτα.
Ναι, αυτό ήθελα να κάνω αύριο, λίγο off trail περπάτημα, επιλέγοντας εγώ το δρόμο μου, να αδειάσει το μυαλό μου βρε παιδί μου και συγχρόνως να βρω και την όμορφη αυτή λάκα. Αύριο το πρωί Γερολέκα λοιπόν, ξεκινώντας από την Κάτω Αγόριανη και περνώντας από την Μπαρουτοσπηλιά.
Φτιάχνω ένα μικρό σακιδιάκι με τα απαραίτητα και πριν κλείσω το μηχάνημα κάνω μια βόλτα στο FB (κόλλημα κι αυτό!). Ο Πάνος με καλεί να πάμε Κορομπίλι.
–Δεν αφήνεις το Κορομπίλι, πάω Γερολέκα αύριο και θα είναι super.
-Έρχομαι, αύριο στις 10 θα είμαι εκεί. Να φέρω κι ένα φίλο;
-Μην το συζητάς. Σας περιμένω.
Και κάπως έτσι, την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε από την Αγία Παρασκευή, δίπλα από την κάτω Αγόριανη, το μονοπάτι για Μπαρουτοσπηλιά.
Το μονοπάτι γνώριμο και πολύ καλό, γρήγορα φτάσαμε εκεί και είπαμε να κάνουμε μια επίσκεψη. Τα παιδιά δεν είχαν ξανάρθει εδώ και εντυπωσιάστηκαν. Ακριβώς έτσι είχα νοιώσει κι εγώ για πρώτη φορά, η Μπαρουτοσπηλιά με τις δυο εισόδους της, είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή. Μόνο να σκεφτείς ότι χωράει άνετα μια πολυκατοικία.
Μετά από μια γενναία στάση, αφήσαμε την Μπαρουτοσπηλιά και πιάσαμε το μονοπάτι για το Πουρνάρι. Εδώ αφημένες κορδέλες και πυκνό μπογιάτισμα από αγώνα ορεινού τρεξίματος πριν χρόνια μας την έσπασαν, αλλά το Κακόρεμα είναι μαγικό. Μεγάλα έλατα, απότομες πλαγιές δεξιά – αριστερά και ένα ποταμάκι να κελαρίζει.
Ο χειμώνας που (επιτέλους) πέρασε, μας έφερνε ακόμα εμπόδια. Τεράστια ελάτια είχαν τσακιστεί από το χιόνι και το αέρα, πολλά από αυτά κάθετα στο μονοπάτι. Ένα συνεχές ζικ – ζακ για να τα αποφύγουμε, αλλά το ελατόδασος σου αφήνει αυτό το προνόμιο: δεν έχει συνήθως χαμηλή βλάστηση και έτσι κινείσαι άνετα.
Και κάπως έτσι, φτάσαμε στο Πουρνάρι. Η βρύση έβγαζε πολύ και παγωμένο νερό. Ήπιαμε αχόρταγα, γιατί η ζέστη, παρά την σκιά του δάσους, μας είχε στεγνώσει.
Αφήνουμε την πηγή και πιάνουμε για πάνω το ρυάκι. Πάμε από δεξιά του και βγαίνουμε σε έναν δρόμο από πάνω. Τον περπατάμε μέχρι τη συμβολή του με το ρυάκι και πιάνουμε την πλαγιά αριστερά του. Κάποια σύννεφα, αρχίζουν να κρύβουν τον ήλιο. Μια απότομη ανηφόρα και βγαίνουμε σε έναν παλιό υλοτομικό δρόμο. Μας οδηγεί στη λάκα που γύρευα. Μαγικό μέρος. Ένα βαθύ ρυάκι διασχίζει τη λάκα μαιανδρίζοντας, γύρω πυκνό δάσος, μερικές χιονούρες που έμειναν από τον τελευταίο χιονιά (κι ας είναι Μάης και μόλις 1300 υψόμετρο) και στο βάθος, ψηλά στη δύση, τα βράχια του Γερολέκα. Φύγαμε…
Ακολουθούμε το δρομάκι που ίσα που διακρίνεται. Ποιος ξέρει πόσα χρόνια έχει να περάσει από εδώ αμάξι. Καλύτερα. Το δρομάκι σβήνει κάτω από την πηγή του ρυακιού. Ανεβαίνουμε λίγα μέτρα πάνω από την πηγή από τα δεξιά της. Τώρα και μέχρι το Γερολέκα έχουμε μπροστά μας ένα κομπολόι από λάκες, μικρές και μικρότερες και δεξιά κι αριστερά βράχια και πυκνό δάσος. Θέλουμε να αποφύγουμε να πηγαίνουμε από λάκα σε λάκα, γιατί είναι γεμάτες χιόνι και έχουν και λίγο πάνω -κάτω. Δεν υπάρχει κανένα ανθρώπινο δημιούργημα για να μας οδηγήσει. Μόνο το ανάγλυφο και η πείρα μας. Διαλέγουμε να πάμε από τη δεξιά ράχη, που στολίζεται και από κάποια βραχάκια. Μπορούμε όμως να πάμε και αριστερά από τις λάκες. Το αφήσαμε για την κατάβαση, αφού το χιόνι θα μας ευνοεί στην κατηφόρα.
Πότε δεξιά και πότε αριστερά από τα βράχια κερδίζουμε ύψος. Το χιόνι αρκετό για Μάη μήνα. Τα παιδιά ενθουσιασμένα. Μέχρι που μπροστά και πάνω μας έχουμε μεγάλα βράχια, θα το έλεγες και μια μικρή ορθοπλαγιά. Ήρθε η ώρα να πέσουμε αριστερά στις λάκες. Χιόνι ακόμα και δυο μέτρα τις γεμίζει. Αλλά σφιχτό, σκέτη απόλαυση.
Ανηφορίζουμε έντονα και κατά τη δύση, θυμόμουν καλά το μέρος από πέρσι και έτσι ούτε χάρτη δε χρειάστηκε να ανοίξουμε. Βγαίνουμε επάνω και μπροστά μας έχουμε πια πιο επίπεδο έδαφος. Υπάρχει και ένα αχνό μονοπατάκι, αφού εδώ ο ήλιος έχει διώξει το χιόνι.
Φτάνουμε πριν την τελευταία λάκα. Απέναντι η κορυφή. Θα το πάμε από αριστερά. Πάει και από δεξιά, πάει και από μέσα, το έδαφος μας δίνει όλες τις επιλογές.
Λίγη ανηφόρα ακόμα και να φτάνουμε στα 1705 μέτρα της κορυφής.
Γύρω μας όλη η Ρούμελη. Γκιώνα, Παρνασσός, Οίτη, η Πελοπόννησος προς το νοτιά. Ένα γεράκι πλανάρει, μέχρι να το αποφασίσει να φύγει κατά τους Δελφούς. Κρατάμε αυτήν την τελευταία εικόνα, πριν πάρουμε το δρόμο του γυρισμού.
