19 Αυγούστου 1977, Μετέωρα. Η ζέστη του Αυγούστου έκανε την ατμόσφαιρα του Θεσσαλικού κάμπου ανυπόφορη και αποπνικτική. Οι βράχοι των Μετεώρων είχαν πυρώσει κάτω από τον καυτό ήλιο και αυτό το αεράκι που δημιουργείται μεταξύ των βράχων… λίβας.
Τρία άτομα όμως περιφέρονταν ανάμεσα στους βράχους των Μετεώρων. Οι τρεις φίλοι, ο Dietrich, ο Heinz Lothar και ο Helmut επισκέφθηκαν τις σκήτες του Πυξαριού σκαρφαλώνοντας τα απομεινάρια της ξύλινης σκάλας που άφησαν πίσω τους οι μοναχοί. Πέρσι, την ίδια εποχή περίπου, είχαν ανέβει για πρώτη φορά στο Πυξάρι ανοίγοντας την πρώτη διαδρομή στον βράχο, την Schartenweg, A1 IV τότε, κάνοντας και την κλασσική (για τους Σάξονες) ανθρώπινη σκάλα για την τοποθέτηση της πρώτης ασφάλειας ψηλά και την αποφυγή της δύσκολης αρχής που τώρα πια γίνετε ελεύθερα, VII βαθμού πέρασμα. Αφού τελείωσαν την εξερευνητική τους βόλτα στις σκήτες, συνέχισαν να περπατούν στην ρίζα του βράχου ψάχνοντας για περισσότερη σκιά. Τα βήματα τους έφεραν στη βάση της διαδρομής που είναι γνωστή σε εμάς σαν “Αρχιμήδης”.
–Εδώ και δύο χρόνια ερχόμαστε στα Μετέωρα και δεν έχουμε δοκιμάσει αυτή την χαρακτηριστική σχισμοκαμινάδα Lothar, τι λες πάμε να την δούμε λίγο;
–Γιατί όχι Dietrich, μπορεί να είναι δροσερά εκεί μέσα, αν όχι, σκιερά είναι σίγουρα, είπε ο Helmut και άρχισε να αδειάζει το σακίδιο του.
Ο Lothar με ένα μειδίαμα έκανε λίγο πίσω και σκέφτηκε “άσε τους άλλους να πάνε μπροστά, μάλλον δεν θα προλάβουμε”
–Πάμε, αλλά λετε να προλάβουμε, δεν είναι λίγο αργά για άνοιγμα; είπε ο Lothar
Οι τρεις φίλοι φόρεσαν τα ολόσωμα μπωντριέ τους, το κράνος, πήραν και λίγα υλικά μαζί τους. Ξέρετε τα γνωστά, αυτά που χρησιμοποιούν οι Σάξονες: σφυρί – καλέμι και δύο κρίκους, κορδονέτα για κόμπους (έχει σχισμή η διαδρομή!) και κάνα δύο ιμάντες, τέσσερα καραμπίνερ απλά και δύο ασφαλείας, το οχτάρι για το ραπέλ, Τρία – τέσσερα καρυδάκια και την καρύδα (εξάεδρο) #11. Πλήρης εξοπλισμός για άνοιγμα διαδρομής. Έριξαν μια ματιά ο ένας στον άλλον και χωρίς να δεθούν ξεκίνησαν το σκαρφάλωμα. Έτσι κι αλλιώς η πρώτη σχοινιά είναι εύκολη. Μπροστά πήγαινε ο Dietrich, που σε δυο λεπτά έφτασε στο σημείο που σήμερα βρίσκετε το πρώτο ρελέ. Στάθηκε για λίγο και κοίταξε προς τα επάνω την συνέχεια της διαδρομής. Ήθελε τόσο πολύ να την σκαρφαλώσει και δεν καταλάβαινε γιατί οι φίλοί του καθυστερούσαν.
Στην βάση της διαδρομής οι άλλοι δύο το σκεφτόντουσαν λιγάκι … “δεν θα προλάβουμε…” , “και φαίνεται και λίγο δύσκολη… ε ;” , “ και δεν πήραμε και αρκετούς κρίκους … ” , “ίσως αν …” .
Από τις σκέψεις τους έβγαλε η φωνή του Dietrich, “σκαρφαλώνετε, είναι τέλεια η διαδρομή, τι περιμένετε να νυχτώσει;”
Με μιας και οι δύο έπιασαν το βράχο και άρχισαν το σκαρφάλωμα. Σε λίγο ήταν και αυτοί στο σημείο του πρώτου ρελέ, αλλά ο Dietrich είχε ήδη συνεχίσει για πιο πάνω προσπερνώντας το σημείο όπου σήμερα βρίσκετε ο κρίκος του πρώτου ρελε, μπαίνοντας στην σχισμή από πάνω, χωρίς φυσικά να δεθούν. Γιατί να δεθούν αφού είναι μια εύκολη σχισμούλα III;. Προσπέρασαν και το σημείο όπου σήμερα βρίσκεται ο κρίκος του δεύτερου ρελέ και συνεχίζοντας την αναρρίχηση έφτασαν στην βάση της καμινάδας (στη μέση της τρίτης σχοινιάς). Εκεί μπορείς να σταθείς άνετα και έτσι Dietrich κοντοστάθηκε για να ρίξει μια ματιά πιο πάνω και βεβαίως να περιμένει τους φίλους. Ο Lothar και ο Helmut έφτασαν και αυτοί δίπλα του. Έκατσαν σιωπηλοί και κοίταζαν την καμινάδα από πάνω τους, ο καθένας βυθισμένος στις δικές του σκέψεις. Ένα δροσερό αεράκι που έβγαινε μέσα από την σχισμή του βράχου τους δρόσιζε
–Τι λες Dietrich να δεθούμε; είπε ο Lothar.
–Δεν νομίζω να την προλάβουμε όλη σήμερα Lothar αλλά ας πάμε μέχρι πιο πάνω να δούμε πως συνεχίζει, είπε ο Helmut.
Δέθηκαν στο σχοινί που κουβαλούσαν και ο Dietrich ξεκίνησε να σκαρφαλώνει επικεφαλής . Ο Dietrich σκαρφάλωσε άνετα την τρίτη σχοινιά σφηνώνοντας κάποιους κόμπους στην σχισμή δεξιά του και έφτασε εκεί που είναι σήμερα η θέση του σημερινού τρίτου ρελέ. Σφήνωσε άνετα και άρχισε να τρυπά με το καλέμι για να τοποθετήσει τον κρίκο του ρελέ. Όταν τελείωσε τους κάλεσε να σκαρφαλώσουν. Ο Helmut και ο Lothar έφτασαν και αυτοί με την σειρά τους στο ρελέ. Η ώρα είχε περάσει και τώρα ο ήλιος που έδυε, έριχνε τις αχτίδες του μέσα στην μεγάλη καμινάδα. Έκατσαν και οι τρεις για λίγη ώρα, κοιτώντας την συνέχεια της διαδρομής και παράλληλα θαύμασαν τη θέα από τη θέση αυτή. Ο Dietrich ήταν κιόλας έτοιμος για την επόμενη σχοινιά. Ξεκίνησε να σκαρφαλώνει κοιτάζοντας προς τα έξω, κάτι μεγάλες πέτρες του έφραζαν τον δρόμο και μάλλον δεν θα μπορούσε να συνεχίσει τα σφηνώματα. Φτάνοντας στις μεγάλες πέτρες, είδε ότι μπορούσε να τις χρησιμοποιήσει σαν διαμπερή και βάζοντας γύρω τους ιμάντες και κορδονέτα για ασφάλεια, συνέχισε την αναρρίχηση.
“Μια – δυο αεράτες κινήσεις και θα σφηνώσω στην καμινάδα από πάνω” σκέφτηκε και συνέχισε. Μπήκε στην καμινάδα, ήταν λίγο στενή αλλά καλύτερα γιατί σφήνωνε άνετα. O Helmut και ο Lothar είχαν πιάσει ψιλοκουβεντούλα στο ρελε από κάτω και δεν ανησυχούσαν και πολύ, το σχοινί έφευγε γρήγορα. Το χτύπημα του σφυριού τους διέκοψε την κουβέντα και άρχισαν να αναρωτιούνται αν έκανε ρελέ ή έβαζε ασφάλεια. Ήθελαν παρά πολύ να του φωνάξουν, αλλά η γερμανική ανατροφή τους δεν τους το επέτρεπε. Την απορία τους την έλυσε η φωνή του Dietrich που τους έλεγε να σκαρφαλώσουν. Η τελευταία σχοινιά έφυγε γρήγορα. Τώρα και οι τρεις ήταν στην κορυφή. Έσφιξαν τα χέρια και μετά το κλασσικό γερμανικό berghail απόλαυσαν για λίγο την θέα από ψηλά. Ο Ήλιος έδυε πίσω από το βουνό της Τριγγιάς. Το χωριό του Καστρακίου ησύχαζε στην όμορφη δύση και οι γιαγιάδες είχαν βγει και πότιζαν τα λουλούδια και τις αυλές, προσπαθώντας έτσι να δροσίσουν την πυρωμένη ατμόσφαιρα. Ο Dietrich θα μπορούσε να μυρίσει από ‘κει που ήταν τις τηγανίτες από πατάτα που ετοίμαζε η γυναίκα του στο σπίτι. Ο Lothar έπιασε την σκέψη του φίλου του και έτσι σιωπηλά άρχισαν την διαδικασία του ραπέλ.
-Απώλεσα την ημέρα είπε ο Dietrich, “και αν χρειαζόμασταν ‘κανα κρίκο ακόμα…” σκέφτηκε φωναχτά, “αλλά αυτό δεν θα μας σταματούσε ποτέ, έτσι δεν είναι Lothar ;”
O Lothar μειδίασε και συνέχισε με την προετοιμασία του ραπελ. Χρειαζόντουσαν και οι τρεις μια μπύρα επειγόντως σκέφτηκε και ξεκίνησε το ραπέλ.
Κάπως έτσι θα μπορούσε να είναι η ιστορία του ανοίγματος της διαδρομής “Αρχιμήδης” στο Πυξάρι από τους Dietrich Hasse, Hainz Lothar Stute, Helmut Magdefrau στις 19/8/1977. Η σχοινοσυντροφιά χρησιμοποίησε για το άνοιγμα μόνο καρυδάκια (stoppers) και εξάεδρα. Έκαναν ρελέ με ένα κρίκο στην τρίτη σχοινιά, ο οποίος είναι ένας κακοβαλμένος κρίκος (θα τον δείτε όσοι σκαρφαλώσετε την διαδρομή ή τον θυμάστε όσοι έχετε ήδη επαναλάβει την διαδρομή), και έναν κρίκο στο ρελέ της τέταρτης σχοινιάς. Ο H.L. Stute σκαρφαλώνοντας δεύτερος την τέταρτη σχοινιά αισθάνθηκε την ανάγκη να τοποθετήσει μια μόνιμη ασφάλεια (εκεί που είναι σήμερα η τρίτη ασφάλεια της τέταρτης σχοινιάς) με σκοπό να κάνει την διαδρομή ελκυστικότερη για μελλοντικές επαναλήψεις. Τα ραπέλ έγιναν από την διαδρομή Schartenweg η οποία προσεγγίζετε από την εύκολη ανάβαση ανάμεσα στην Πυραμιδοκορφή και την Μεγάλη Αγιά. Πρώτη προσπάθεια από έλληνες έγινε από τους Μπουντόλα – Αρζόγλου – Ματσάκα οι οποίοι στην προσπάθειά τους χρησιμοποίησαν επιπλέον σχισμόκαρφα και βύσματα. Δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν την διαδρομή και υποχώρησαν. Ο Μπουντόλας είχε πει τότε χαρακτηριστικά “… δεν χρειάζεσαι χέρια , αμορτισέρ θέλει…”
Πρώτη ολοκληρωμένη ελληνική ανάβαση έγινε από τους Δελημπαλτά – Θώμογλου, η οποία κατέληξε σε ένα μικρό “epic”, μιας και με καταρρακτώδη βροχή προσπαθούσαν να βρουν τα ραπέλ. Σε μια προσπάθειά τους επιχείρησαν να κατέβουν από την πλευρά του νεκροταφείου, εκεί που είναι σήμερα η διαδρομή “Καληνύχτα”. Με την βοήθεια τον ντόπιων αναρριχητών από κάτω, η περιπέτεια είχε αίσιο τέλος.
Η πρώτη Solo ανάβαση χωρίς κανένα ασφαλιστικό μέσο, έχει γίνει (από όσο γνωρίζει ο γράφων) από τον Detlef Augustin ή Gustl.
ΜΕΤΕΩΡΑ βράχος: ΠΥΞΑΡΙ διαδρομή: ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ
ανάπτυγμα 185 μέτρα 5 σχοινιές
1η: 40 μέτρα τοίχος ΙΙΙου βαθμού με μεγάλες πέτρες αλλά καμιά δυνατότητα τοποθέτησης ασφάλειας ικανής να δεχτεί πτώση. 1ο ρελέ με έναν κρίκο.
2η: 45 μέτρα σχισμής ΙΙΙου επίσης, που φαρδαίνει και μπορούν να σκαρφαλωθούν σαν δίεδρο με αντιστηρίξεις στην αρχή και προς το τέλος της σχοινιάς αν θέλετε μπορείτε να βάζετε τον ένα ώμο μέσα στην σχισμή. Παίρνει αρκετές ασφάλειες από μεσαία έως μεγάλα stoppers και friends. Καμία μόνιμη ασφάλεια. 2ο ρελέ σε κρίκο.
3η: 25 μέτρα καμινάδα. Πάνω από το ρελέ το πεδίο είναι εύκολο σχεδόν περπάτημα μέχρι την βάση της καμινάδας. Μπαίνετε στην καμινάδα με την ασφάλεια στο αριστερό σας χέρι (αν σκαρφαλώνετε διεδρικά ή μπροστά σας αν είστε με την πλάτη στον τοίχο. Προσέχετε να μην είστε ούτε πολύ μέσα στην καμινάδα αλλά ούτε και μακριά από αυτή. Υπάρχουν δύο μόνιμες ασφάλειες και αν θέλετε να βάλετε και ‘σεις καμία ασφάλεια τότε τα μεγαλύτερα Camalots #5 ή Friends #6. Πολλοί αναρριχητές την επαναλαμβάνουν χρησιμοποιώντας μόνο τις μόνιμες ασφάλειες θεωρώντας περιττό το βάρος των μεγάλων Camalots #5 ή Friends #6. Η δυσκολία κυμαίνετε μεταξύ IV / V. 3o ρελέ κρεμαστό, με δύο κρίκους εκείνον τον παλιό του Hasse και έναν πολύ καλό καινούριο.
4η: 30 μέτρα. Η πιο όμορφη σχοινιά της διαδρομής. Μετά το εντυπωσιακό ξεκίνημα από το ρελέ έχει σειρά το πέρασμα με τις μεγάλες πέτρες. Η αίσθηση του κενού κάτω από τα πόδια είναι αισθητή. Αφού περάσετε τις μεγάλες πέτρες το σκαρφάλωμα συνεχίζει μέσα στην καμινάδα με την κλασσική τεχνική. Η καμινάδα σιγά – σιγά στενεύει και μας οδηγεί στο ρελέ. Τρεις μόνιμες ασφάλειες στην σχοινιά αυτή. Δυσκολία IV / V. 4ο ρελέ στην έξοδο της καμινάδας, με καταπληκτική θέα και αρκετό αεράκι για δροσίσει το ιδρωμένο μέτωπο από το σπρώξιμο μέσα στην καμινάδα. Ένας κρίκος για τα σχετικά…
5η : 50 μέτρα σχεδόν, δυσκολίας ΙΙ / ΙΙΙ χωρίς καμία μόνιμη ενδιάμεση ασφάλεια αλλά και με ελάχιστες δυνατότητες τοποθετήσεις καλών ασφαλειών. Στο χείλος της εξόδου της καμινάδας βρίσκετε ο κρίκος του 5ου ρελε για να ασφαλίσετε τους δεύτερους.
ΡΑΠΕΛ: όπως κοιτάμε την διαδρομή στην αριστερή πλευρά του βράχου βρίσκετε το βιβλίο της κορυφής. Για τα ραπέλ έχετε δύο επιλογές: α) από την διαδρομή “Η βύθιση του Γύπα”(Geiersturzflug) ή β) από τον δεξιό τοίχο δίπλα στην διαδρομή.
