Ανοίγω τα μάτια μου. Έχει πια σουρουπώσει και ταξιδεύουμε ακόμη στη βρεγμένη εθνική οδό Αθήνας – Θεσσαλονίκης. Προορισμός μας ο Όλυμπος, το δικό μας αγαπημένο βουνό, αλλά και το αγαπημένο βουνό των θεών. Ο φίλος μου δίπλα οδηγά κρατώντας παρέα στους Walkabouts.
Με βλέπει που ξυπνάω και αστειεύεται μαζί μου … με ρωτάει ποια κορφή είναι αυτή αριστερά μας … Το ίδιο αστείο, η ίδια ερώτηση που κάναμε μεταξύ μας από τότε που ήμασταν πιτσιρικάδες …
Γυρνώ το κεφάλι ατενίζοντας τα χιονισμένα βουνά γύρω μου και μου φαντάζουν τεράστια. Σκέφτομαι ότι πάντα έτσι μου φαίνονταν, από τότε που ήμουν μικρό παιδί … Κοιτώ τις χιονισμένες βουνοκορφές και μούρχονται στο μυαλό τα λόγια του πατέρα μου: “ … γιέ μου, αυτό είναι το δώρο σου για τα Χριστούγεννα …. τα κραμπόν είναι ένα εργαλείο για να ανεβαίνεις. Αν πατάς γερά, οι μύτες καρφώνονται στον πάγο και η κορυφή έρχεται όλο και πιο κοντά σου. Να θυμάσαι ότι κάθε μέρα, κάθε ώρα, στη ζωή σου, δεν θα κάνεις τίποτ’ άλλο παρά να ανοίγεις μόνος σου, τα βήματα σου, πλησιάζοντας όλο και πιο κοντά στην κορυφή σου …’’
Οι σκέψεις μου είναι σκόρπιες. Σκέφτομαι πόσο αγαπάμε τα βουνά, πόσο μας αρέσουν οι περιπλανήσεις μας ! Όπως τότε … κρατώντας το χέρι του πατέρα μας, ο καθένας, στα δασωμένα χιονισμένα μονοπάτια της Πάρνηθας … ή αλωνίζοντας τα χιονοδρομικά της Ελλάδας. Αγαπήσαμε τα βουνά και αυτά μας έμαθαν να ζούμε με τους όρους τους, γεμίζοντας μας εμπειρίες, διδάσκοντας μας μιά στάση ζωής μακριά από την εγωπάθεια … φέρνοντας μας κοντά σε ανθρώπους που μας έδωσαν γνώση, δύναμη, ερεθίσματα, αλλά και φιλία και συντροφικότητα. Όπως τώρα, κοντά στον φίλο μας και δάσκαλο μας Παναγιώτη Κοτρωνάρο και στην Σχολή Ορειβασίας Μέσου Επιπέδου ….
Ανάβαση στον χειμερινό Όλυμπο ….
– ”… Δάσκαλε, σκεφτόμαστε να πάρουμε τα σκι μας στον Όλυμπο …!!! “
– ”… Τι να σας πω ρε παιδιά; Αν μπορείτε να τα κουβαλήσετε σ’ όλο το Γομαροστάλι, στην πλάτη, πάρτε τα …”
Ύπνος στα χιονισμένα Πριόνια και το πρωί της Παρασκευής 13 Φεβρουαρίου 2009, συνάντηση με την υπόλοιπη ομάδα της Σχολής. Το βουνό ήδη φορτωμένο με χιόνι, και οι καιρικές προγνώσεις, να προμηνύουν περισσότερο. Έχει άραγε νόημα να κουβαλήσουμε τον χιονοδρομικό εξοπλισμό μαζί μας; Μιά σύντομη κουβέντα με τον εκπαιδευτή μας στο ορειβατικό σκι Άκη Παρούση είναι αρκετή … τα λόγια του διώχνουν όλες τις ανασφάλειες μας. Αυτό ήτανε, πάμε λοιπόν !!! Τα σκι δένονται στα σακίδια, φοράμε τις μπότες του ορειβατικού σκι, τακτοποιούμε όλο τον εξοπλισμό διάσωσης και η ανάβαση μας ξεκινάει, μαζί με όλη την ομάδα. Θα πάρουμε το μονοπάτι που φεύγει από τα Πριόνια και ανεβαίνει το Γομαροστάλι βγάζοντας κατ’ ευθείαν στο Οροπέδιο των Μουσών, κάτω ακριβώς από το καταφύγιο “Χρήστος Κάκκαλος”. Η διαδρομή είναι μαγευτική, και αν και είμαστε ακόμη χαμηλά, κοντά στα 1300 μέτρα, το χιόνι έχει ήδη καλύψει τα πάντα. Το πέρασμα μας μέσα από το πυκνό δάσος (με τα σκι να προεξέχουν ένα μέτρο πάνω από τα κεφάλια μας) δεν είναι ό,τι πιο εύκολο.
Οι ώρες περνούν, οι σκέψεις σιγά σιγά σβήνουν, και τα σημάδια της κόπωσης κάνουν την εμφάνιση τους. Τα σακίδια μας είναι γύρω στα 26 κιλά το καθένα. Κουβαλάμε όλον τον ορειβατικό χειμερινό εξοπλισμό και επιπλέον τον χιονοδρομικό εξοπλισμό μας. Προσπαθούμε να κρατήσουμε τον ρυθμό της ομάδας, έχοντας πάντα δίπλα μας τον Άκη Παρούση, που ακούραστος μας εμψυχώνει και μας γεμίζει συμβουλές. Ψηλά, μπροστά και πάνω μας, προβάλει μέσα από τα σύννεφα του δειλινού το πανέμορφο Στεφάνι, με τις ηλιαχτίδες να σβήνουν πίσω του. Μπαίνουμε πια στην υποαλπική ζώνη, και δίπλα μας τα τελευταία ρόμπολα δίνουν την μάχη τους, για να επιβιώσουν σ’ αυτό το υψόμετρο.
Στάση για ενυδάτωση. Το σκοτάδι έχει πέσει για τα καλά. Φοράμε φακούς κεφαλής και κραμπόν. Πλησιάζουμε στο τελευταίο αναρριχητικό κομμάτι πριν το οροπέδιο. Το θερμόμετρο μου δείχνει -12ο C.
Δενόμαστε στα σχοινιά που έχει φιξάρει ο Κοτρωνάρος, και ξεκινάμε το σκαρφάλωμα στο 80μετρο λούκι. Για 2 ώρες ακούμε μόνο τους ήχους από τα πιολέ, τα κραμπόν, τις φωνές της προσπάθειας της ομάδας και το λαχάνιασμα μας.
”…λίγο ακόμα … φτάνουμε …” ακούγεται η κλασική ατάκα εμψύχωσης του Κοτρωνάρου … 2 -3 χρόνια τώρα, την έχουμε ακούσει τόσες πολλές φορές, που δεν μας πάει … αλλά κάθε φορά την πιστεύουμε …!!! Την επαναλαμβάνω συνεχώς μέσα μου όταν τα βρίσκω σκούρα. Τι σκούρα δηλαδή; Πίσσα σκοτάδι, η ώρα έχει φτάσει 11 βράδυ. Περπατάμε ήδη πάνω από 11 ώρες, όταν πια – τι ανακούφιση !!! βγαίνουμε μπροστά στο μικρό καταφύγιο “Χρήστος Κάκκαλος”.
O πάντα φιλόξενος Μιχάλης Στύλλας είναι ήδη εκεί και μας υποδέχεται, στην ζέστη, με τι άλλο; με την υπέροχη σπεσιαλιτέ του, μακαρονάδα a la Στύλλας !!! Το φαγητό μας Στυλλ-ώνει, η ζέστη μας αναθαρρύνει και τα αστεία και οι κουβέντες που είχαν σταματήσει, ξαναρχίζουν … Πολλές γουλιές τσάι και κατευθείαν στους υπνόσακους. Η κούραση μας κλείνει τα μάτια γρήγορα, ενώ η αγωνία μας για αύριο μας κατατρώει …
Η φωνή του Κοτρωνάρου μέσα στην νύχτα: ‘’… έλα παιδιά για ξυπνάτε, είναι 4 η ώρα, σε 1 ώρα πρέπει να έχουμε ξεκινήσει για πάνω …’’
Αυτός δεν είναι εκπαιδευτής, είναι το Άγιο Πνεύμα: πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, μάλλον έχει πέσει στην μαρμίτα, είναι ακούραστος και αεικίνητος !!!
Γερό πρωινό, χωρισμός σε ομάδες, έλεγχος εξοπλισμού, κραμπόν, πιολέ, σχοινί και φύγαμε …. οι δυό μας είμαστε στην ομάδα του Παναγιώτη με κατεύθυνση τον Μύτικα. Αν όλα, μας πάνε καλά, θα αποπειραθούμε την κατάβαση του λουκιού του Μύτικα και την διάσχιση των ζωναριών του Στεφανιού με τα σκι μας !!! …. ‘’Καλή Επιτυχία παιδιά στην κατάβαση’’ μας φωνάζει ο Αλέκος (Ασημακόπουλος). Χιόνιζει ασταμάτητα και στην τραβέρσα κάτω από το Στεφάνι πρέπει να έχει τουλάχιστον 2-3 μέτρα χιόνι. Δύσκολο το περπάτημα, το χιόνι μέχρι πιο πάνω από το γόνατο, κάθε βήμα και μιά ανάσα. Σκέψου τι θα γίνεται μέσα στο λούκι, μουρμουρίζω. Λες να μας κάτσει; Έχουμε μπει πια στην τελική ευθεία. Διασχίζουμε τα Ζωνάρια και φτάνουμε στην βάση του λουκιού. Ο καιρός είναι κλειστός, αλλά όσο βλέπουμε η θέα γύρω μας είναι εκπληκτική …. Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε το λούκι. Το μυαλό μας αδειάζει από σκέψεις και συγκεντρώνεται στην ανάβαση. Πρέπει όλα να γίνονται σωστά, χωρίς λάθη. Κερδίζουμε συνεχώς ύψος, πατώντας γερά στις μύτες των κραμπόν μας και στα πιολέ μας και νάμαστε … 2918 …. Μύτικας !!!
Μεγάλη χαρά για τον χειμερινό Μύτικα και μάλιστα με τα σκι στην πλάτη … Βγαίνουν οι αναμνηστικές φωτογραφίες, ο καιρός πια είναι τελείως κλειστός και δεν μας αφήνει να χαρούμε την θέα … Η αδημονία και η ένταση μας όμως κορυφώνεται …. για μας το παιχνίδι θα αρχίσει μόλις τώρα … λίγη σοκολάτα στα γρήγορα, τα σκι έξω από τα σακκίδια, τα φοράμε στο μικρό παταράκι της κορφής …. οι δέστρες κουμπώνουν … και να που ήρθε η στιγμή μας ….!!! Το σχέδιο έλεγε πως θα ξεκινήσουν το κατέβασμα πρώτα οι ορειβάτες και αφού φτάσουν στη βάση του λουκιού θα φύγουμε και εμείς, σκιάροντας. Μπαίνουμε με τα σκί στο λούκι και τα πρώτα 10 μέτρα της κατάβασης τα κατεβαίνουμε με side slipping, δεμένοι με προύζικ στο φιξαρισμενο σχοινί, αφού το πεδίο είναι μικτό. Αδρεναλίνη. Μπροστά μας το λούκι γεμάτο με αφράτη απάτητη πούδρα χιονιού. Steep!!! tοο steep !!! όπως θα έλεγε και ο Pierre Tardivel. Νιώθω σαν αεροπλάνο έτοιμο για απογείωση. Από το βάθος του μυαλού μου, έρχονται στην επιφάνεια σκόρπιες εικόνες και φωνές, η φωνή του πατέρα μου στο lift όταν είμαι 8 χρονών, η φωνή του Κοτρωνάρου στα ραπέλ των Μετεώρων, ο Ζούπης που με κατεβάζει με την σχολική ομάδα στα σπήλαια, όλα παλεύουν με τη συνείδηση μου δίπλα στα απόκρημνα βράχια του λουκιού. Έρχεται το κόμπιασμα της πρώτης στροφής, το ξέρω καλά αυτό το κόμπιασμα … όλο μα όλο το πρόβλημα είναι εκεί, στην πρώτη στροφή. Μετά αποκτάς ρυθμό, συγκεντρώνεσαι. Βάζεις όλη σου την τέχνη για να ζήσεις όσο καλύτερα μπορείς αυτές τις στιγμές. Συγκεντρώνεσαι στις μύτες των πέδιλων. Σκιάρεις στον αφρό της πούδρας, ενώ ακροάζεσαι το έδαφος πολλά μέτρα πιο κάτω σου. Δεξιά και αριστερά, τα θεόρατα κάθετα βράχια μας κρατάνε σε εγρήγορση. Κάθε στροφή, πρέπει να είναι σίγουρη. Φτάνουμε στη βάση του λουκιού. ‘’Μπράβο, μπράβο ρε παιδιά’’ φωνάζει ο Κοτρωνάρος. Συνεχίζουμε τραβερσάροντας το Στεφάνι. Κινούμαστε γρήγορα, φοράμε όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό ασφαλείας, αλλά έχουμε πάντα το μυαλό μας στην πιθανότητα ….. Απανωτές στροφές, ταχύτητα και νάμαστε στο καταφύγιο. Αυτό ήτανε !!! Χαμόγελα ικανοποίησης, χειραψίες, χτυπήματα στην πλάτη και συγχαρητήρια. Δεν τόχουμε πολυπιστέψει … νιώθουμε απέραντη ικανοποίηση. Βγαίνουμε έξω από το καταφύγιο και απολαμβάνουμε τον ζεστό καφέ μας με θέα τα χνάρια μας στο χιονισμένο Στεφάνι. Μούρχονται στο μυαλό τα λόγια του αρχαίου Σενέκα, από τα λίγα που μου μείνανε από το σχολείο: “… δεν είναι που δεν κάνουμε πράγματα επειδή είναι δύσκολα … αντίθετα, είναι δύσκολα επειδή δεν τα κάνουμε ….”
[cm_product_recommend]
Ξεκούραση.
Ξημέρωμα Κυριακής, ώρα 7. Βλέπουμε την ανατολή από το οροπέδιο – είναι μαγική. Η μέρα προβλέπεται πολύ πιο καλή από χθες. Αποχαιρετιόμαστε με την υπόλοιπη ομάδα και διασχίζουμε με τα σκι μας (heel free) το Οροπέδιο. Η μέρα σήμερα θα είναι δική μας, θα είναι η ανταμοιβή μας για τον κόπο της ανάβασης, θα κάνουμε αυτό που μας αρέσει και μας γεμίζει χαρά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Θα κατεβούμε με τα σκι μας μια υψομετρική διαφορά 1800 μέτρων, από το Οροπέδιο των Μουσών στα Πριόνια μέσα από το Ρέμα του Γκαβού, σκιάροντας το άγνωστο παρθένο χιονισμένο πεδίο. Δεν γνωρίζουμε πολλά για την διαδρομή αυτή, αφού δεν βρήκαμε πουθενά σχετικές πληροφορίες. Μόνον αυτά που μας είπε ο Μιχάλης Στύλλας στο καταφύγιο …. ποια θα είναι τα σημάδια μας και τι πρέπει να προσέξουμε.
Ξεκινάμε τη μοναχική μας πορεία. Είμαστε οι δυό μας, αντιμέτωποι με ένα μαγευτικό πεδίο, το οποίο όμως μας είναι εντελώς άγνωστο. Ποιος άραγε, να έχει βρεθεί ξανά εδώ με πέδιλα του σκι; Το απόλυτο freeride ski, σε μιά από τις μεγαλύτερες, απομονωμένες και άγριες πλαγιές των Ελληνικών βουνών …
Η κατάβαση μας ξεκινάει με ένα μικρό 45μοιρο λούκι το οποίο θα μας βγάλει από το Οροπέδιο, στην αρχή του ρέματος του Γκαβού. Οι συνθήκες χιονιού είναι ιδανικές για σκι και το παρθένο χιονισμένο τοπίο με τη γαλήνια σιωπή του μας γοητεύει. Η αίσθηση ότι κατεβαίνουμε με σκι τον Όλυμπο είναι καταλυτική, μας γεμίζει με συγκίνηση. Το μυαλό μας ησυχάζει και η κατάβαση μας μετά τα πρώτα διστακτικά μέτρα, γίνεται όλο και πιο απολαυστική. Τα συναισθήματα που έχουμε σκιάροντας μέσα στο υπέροχο αυτό τοπίο είναι μοναδικά. Μας πλημμυρίζει η χαρά και η γαλήνη. Σαν νάμαστε σε παραμύθι. Το ωραίο αυτό συναίσθημα έρχεται να ανακόψει ένα γκρεμνό σύμπλεγμα βράχων (drop), που ξεπεράστηκε ευτυχώς με μια μόνο γρατζουνιά στο πόδι του ενός μας.
Σε λίγο συναντάμε τα πρώτα δέντρα, τις παρυφές του δάσους. Συνεχίζουμε, με προσοχή πια, σκιάροντας μέσα από τα δέντρα. Ακολουθούμε και βρίσκουμε τα σημάδια που μας είχε πει ο Μιχάλης και μετά από ώρα διασταυρωνόμαστε με το με το μονοπάτι που διασχίζει τον Γομαρόσταλο με κατεύθυνση τον Ζολώτα. Αυτό ήταν !!! Η χαρά μας είναι πολύ μεγάλη… γυρνάμε και κυττάμε πίσω μας και ψηλά όλη την διαδρομή που κατεβήκαμε, και αφήσαμε τα χνάρια μας πάνω της … μέχρι το επόμενο χιόνι !!! Τα σκι πάλι στα σακκίδια, λίγη σοκολάτα και ξανά στο μονοπάτι …. χώμα, χιόνι, βράχια. Συναντάμε τα προχθεσινά χνάρια μας …. και τα ακολουθούμε προς τα κάτω …
”…λίγο ακόμα … φτάνουμε …” ακούγεται η φωνή του Κοτρωνάρου !!! κι ας μην είναι εκεί …. γελάμε κι οι δυό μας …. ωπ να και τα Πριόνια ….
Να είμαστε πάντα καλά να ανεβαίνουμε στα βουνά μας ή όπως λέει κι ο ποιητής
Τέχνη – Τύχη – Τόλμη
για να ανεβαίνουμε στο μπλε που ξοδεύει ο Θεός για να μην τον βλέπουμε. (Ελύτης)
Κείμενο – Φωτό: Γιάννης Κοτιλέας, Διονύσης Πανουργιάς
ΥΓ1: Πολλές ευχαριστίες στους εκπαιδευτές μας Παναγιώτη Κοτρωνάρο, Αλέκο Ασημακόπουλο, Άκη Παρούση.
ΥΓ2: Θυμόμαστε αυτούς που άνοιξαν τη διαδρομή στο λούκι του Μύτικα με σκι Καραχάλιο – Θεοχαρόπουλο – Δημήτρουλα τον Μάρτη 1995 …
