Μετά την επιτυχία του Εverest την άνοιξη του 2017, μου άνοιξε για τα καλά η όρεξη και για άλλες αποστολές στα Ιμαλάια. Το Manaslu (8163μ.) ήταν μια καλή ιδέα και όπως συνήθως γίνεται, εύκολα ξεχνάς τα δύσκολα και μίζερα των απόστολων και θυμάσαι μόνο την απολαυστική αναρρίχηση και τη συναρπαστική ικανοποίηση όταν πατάς στην κορυφή.
Είναι αυτό που μένει μετά από κάθε τέτοια προσπάθεια. Υπολόγισα λοιπόν το επόμενο φθινόπωρο να προσπαθήσω το Manaslu, όμως κάποιες υποχρεώσεις που είχα στις Άλπεις το ίδιο διάστημα δεν μου επέτρεψαν τελικά να το επιχειρήσω και έτσι αναβλήθηκε για το φθινόπωρο του 2018. Αργότερα, με ιδιαίτερη χαρά, έμαθα ότι και ο χαμογελαστός Γιώργος Μαρίνος θα προσπαθούσε στο ίδιο βουνό, έτσι ήταν εύκολο να ενώσουμε τις προσπάθειες μας.
Ήμερα 1η
03 Σεπτεμβρίου 2018
Αναχωρούμε από το Ελευθέριος Βενιζέλος, είναι η τέταρτη 8αρα κορυφή στην ζωή μου και η τρίτη τους τελευταίους 17 μήνες.
Ημέρα 2η
04 Σεπτεμβρίου 2018
Άφιξη στις 4.30 το πρωί στο Dubai, και εν συνέχεια πτήση για Kathmandu.
Ήμερα 3η
05 Σεπτεμβρίου 2018
Ναι, είμαστε πάλι εδώ στην Kathmandu. Namaste…στην γλώσσα Hindi που χρησιμοποιούν οι Νεπαλέζοι , σημαίνει Γεια σου!
Ναι είμαστε και πάλι εδώ μετά από ενενήντα επτά ημέρες, για να εκπληρώσω τον πόθο μου να αναζητώ νέες περιπέτειες στα ψηλά βουνά των Ιμαλάιων και την συνέχιση των ονείρων μου, αυτών που βρίσκονται στα βάθη της ανθρώπινης συνείδησης μου, του νου, και τής ψυχής μου .
Αυτήν την φορά με την υπέροχη σχοινοσυντροφιά του χαμογελαστού και ζωντανού παιδιού, του Γιώργου Μαρίνου. Η ψυχή μου παραμένει ελεύθερη σαν τα σύννεφα στο ουρανό και αφοσιωμένη πραγματικά στο όνειρο μου!!
Το πρωί στις 8.00 στο πρωινό συναντάμε τον Mingma και βρίσκω έναν πολύ σοβαρό και συμπαθητικό άνθρωπο που δεν ξέρω γιατί, αλλά με πείθει ότι μαζί του, με την εταιρεία του δηλαδή, όλα θα πάνε καλά.
Μου λέει «μην αγοράσεις φιάλες υγραερίου που χρειάζεσαι θα σου δώσουμε εμείς, έχουμε στο BC άφθονες» και συνεχίζει, «δεν χρειάζεται να μαγειρεύεις και να λιώνεις νερό στα High Camps θα το κάνει ο Sherpa του Γιώργου θα τον έχετε κοινό».
Σε αυτήν την αποστολή δεν θα έχω Sherpa και θα προσπαθήσω την κορυφή χωρίς συμπληρωματικό οξυγόνο.
Στο ξενοδοχείο μας γνωρίζουμε και τα πρώτα μέλη της αποστολής μας, τρεις Κινέζους, μια κοπέλα 35 χρόνων και δυο άνδρες 45 και 46 ετών, που όμως δεν γνωρίζουν λέξη στα αγγλικά.
Οι υπόλοιποι πέντε της ομάδας μας είναι από Αγγλία, Αυστραλία, Ιρλανδία και Μοντάνα Αμερικής και ήδη έχουν ξεκινήσει το trekking για το BC όπου θα φθάσουν μετά από οκτώ ή εννέα ημέρες .
Ημέρα 4η
06 Σεπτεμβρίου
Ραντεβού και πάλι στης 8.00 με τον Mingma Πολύ πρωί και χάνουμε το καλύτερο ύπνο. Μας προτείνει για να περάσουμε το χρόνο μας να επισκεφτούμε την παλαιά μεσαιωνική πρωτεύουσα της Kathmandu, Bhaktapur, που είναι μόλις 13 km μακριά, όμως υπάρχει τόση κίνηση στους δρόμους, που τα αυτοκίνητα μόλις και με δυσκολία κινούνται, τα κορναρίσματα δεν σταματούν και κάνουμε 75 λεπτά για να φθάσουμε.
Μας πηγαίνουν σε ένα μικρό όμορφο ξενοδοχείο στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης. Το Bhaktapur η Khwopa ήταν το μεγαλύτερο από τα τρία βασίλεια Newa της κοιλάδας του kathmandu και πρωτεύουσα του Νεπάλ κατά τη διάρκεια του μεγάλου «Βασιλείου της Μάλλας» μέχρι το δεύτερο μισό του 15ου αιώνα. Είχε πληθυσμό πάνω από 82.000κατοικους. Το Bhaktapur έχει ανακηρυχθεί από την UNESCO Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς για τον πλούσιο πολιτισμό, τους ναούς και τα ξύλινα, μεταλλικά και πέτρινα έργα τέχνης του!
Ημέρα 5η
07 Σεπτεμβρίου 2018
Γνωριμία με την πόλη της Bhaktapur Κατά τις 13.00 επιστρέφουμε στην Kathmandu και στο ξενοδοχείο μας.
Ημέρα 6η
08 Σεπτεμβρίου 2018
Είναι 8.00 το πρωί και στο κινητό μου λαμβάνω μνήμα από τον Mingma. Η σημερινή μας αναχώρηση με το ελικόπτερο για το Samagaun, αναβάλλεται για αύριο Κυριακή. Αίτια, η απροσδόκητη πτώση ελικοπτέρου κοντά στην Kathmandu, με τραγική συνέπεια 6 νεκρούς και μοναδικό επιζώντα, μια γυναικά από την Ιαπωνία.
Ημέρα 7η
09 Σεπτεμβρίου 2018
Επιτέλους αντί της Πέμπτης που ήταν προγραμματισμένη η πτήση μας για Samagaun, σήμερα Κυριακή φθάνουμε στο αεροδρόμιο οι τρεις Κινέζοι, ο Γιώργος και εγώ και πετάμε για το Samagaun στα 3520μ.
Ημέρα 8η
10 Σεπτεμβρίου 2018
Εγερτήριο στις 7.30, πρωινό και ξεκινάμε για μια μικρή βόλτα λίγο παραπάνω και όχι τόσο ψηλά όσο θα προτιμούσα, δηλαδή μέχρι τα 4.000 – 4.100μ. και αυτό γιατί ο Mingma μου εξηγεί ότι λόγω του δάσους που υπάρχει μέχρι τα 4.200μ στην περιοχή υπάρχει περισσότερο οξυγόνο από ότι στα αλλά βουνά που σε αυτό το υψόμετρο δεν έχουν δάση. Έτσι δεν έχει νόημα να κερδίσεις ύψος για να ενεργοποιήσεις τον μηχανισμό παραγωγής ερυθρών αιμοσφαιρίων, γιατί κάτι τέτοιο ο οργανισμός δεν πρόκειται να το κάνει. Επιστροφή στο πανδοχείο μας.
Ημέρα 9η Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2018
Γνωρίζουμε και αλλά δυο μέλη της αποστολής μας, τον Ιρλανδό Μike 65 ετών και τον Αυστραλό Paul κατά πολύ νεότερο και έτσι όλοι μαζί ξεκινάμε από το μικρό χωριό Samagaon που βρίσκεται σε υψόμετρο 3520μ. και κατευθυνόμαστε για το Base camp του Mαnaslu. Πίσω μας αφήνουμε τα πέτρινα σπιτάκια με τις μπλε και κόκκινες λαμαρινένιες σκεπές τους. Το χωριό δεν έχει ρεύμα, δεν έχει ηλεκτρικές συσκευές. Οι άνθρωποι μαγειρεύουν με την φωτιά των ξύλων ή με περιττώματα των ζώων. Στο κεντρικό λασπωμένο μονοπάτι του χωριού, συναντάμε κοπέλες που φοράνε παραδοσιακές στολές (αυτά είναι και τα κανονικά τους ρούχα), με το κόκκινο χρώμα να κυριαρχεί.
Στις πλάτες τους, σχεδόν καμπουριασμένες, κουβαλάνε πέτρες που θα χρειαστούν για να φτιάξουν τους τοίχους των σπιτιών τους. Πιο πάνω μια ομάδα ανθρώπων τοποθετεί σιδερένιες σφήνες σε μεγάλους ογκόλιθους ώστε να τους τεμαχίσουν σε μικρότερα κομμάτια. Ένας ήχος διαχέεται παντού στο χωριό, αυτός του λαξεύματος της πέτρας. Το κοπίδι, το καλέμι και τα σφυριά χτυπούν τις πέτρες χωρίς κάποιο γάντι ή άλλη προστασία για τα χέρια των εργατών. Πολύ, πολύ σκληρή δουλειά για αυτούς τους φτωχούς ανθρώπους. Σκέφτομαι, ότι και αυτοί έχουν δικαίωμα σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής…
Το τοπίο καταπράσινο όπου και αν κοιτάξεις, νομίζεις ότι βρίσκεσαι στις Άλπεις ή στο Μάτσου Πίτσου στο Περού.
Η διαδρομή στην αρχή είναι ομαλή και ακολουθεί το ορμητικό ποτάμι, ξαφνικά όμως το μονοπάτι αρχίζει να ανηφορίζει απότομα και μας ανεβάζει τους σφυγμούς.
Καθώς σιωπηλοί ανεβαίνουμε, βυθισμένοι στις σκέψεις μας, το μυαλό μου τρέχει πάντα στις ίδιες ανησυχίες και προβληματισμούς, όπως συμβαίνει σε κάθε αποστολή.
Θα τα καταφέρουμε; Θα κάνει καλό καιρό; Θα ανέβουμε στην κορυφή; Μα πάνω από όλα θα γυρίσουμε υγιείς όπως ξεκινήσαμε;
Παρατηρώ και πάλι την διαδρομή που συνεχίζεται πάντα ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση γεμάτη άγρια λουλούδια, φτέρες και κάτι πράσινα χαμηλά δεντράκια. Μέσα σε αυτό το καταπράσινο τοπίο ένας τεράστιος, λευκός και κατακερματισμένος παγετώνας που στα σωθικά του κρύβει τεράστια ρήγματα crevasses, κυλά προς μερικούς πανέμορφους καταρράκτες είκοσι, τριάντα μέτρα ύψος ο καθένας και προς την παγετωνική λίμνη που σχηματίζεται χαμηλότερα. Στο βόρειο άκρο της λίμνης ξεκινά ένα ορμητικό ποτάμι που τα νερά του διασχίζουν το χωριό Samagaon.
Η σκληρή ανηφόρα συνεχίζεται σε χωμάτινες πλαγιές, ενώ το ψιλόβροχο δεν σταματά καθόλου. Μια ατελείωτη χωμάτινη κόψη μας οδηγεί επιτέλους μετά από 4,5 ώρες στα 4.850μ. και στο Base camp του Manaslu. Πραγματικά ήταν μεγάλη υπέρβαση να φτάσεις από τα 3520μ. στα 4850μ. Στα διαφορετικά χωμάτινα επίπεδα του Base Camp βλέπεις κίτρινες σκηνές, διάσπαρτα, στημένες, από τα μέλη των 8 διεθνών αποστολών που έχουν έρθει για να αναμετρηθούν αυτό το φθινόπωρο με τον γίγαντα που ακούει στο όνομα Manaslu.
Ημέρα 10η
12 Σεπτέμβριου 2018
Βρέχει όλη την ημέρα και παραμένουμε στην κεντρική σκηνή. Συζητήσεις για τους Έλληνες ορειβάτες και για τις δράσεις τους στα βουνά του εξωτερικού, γνωριμία με τον Άγγλο και τα δυο παιδιά από της ΗΠΑ.
Ο Γιώργος ταλαιπωρήθηκε για να φθάσει στο BC και παραμένει χωρίς ικανοποιητικό εγκλιματισμό.
Ημέρα 11η
13 Σεπτεμβρίου
Σήμερα είναι η μέρα της καθιερωμένης προσευχής Πουντζα. Kαμία ανάβαση δεν μπορεί να ξεκινήσει πριν την ολοκλήρωση της τελετής.
Ημέρα 12η
Στις 14 Σεπτέμβριου
Από την ημέρα που έχουμε φθάσει στο Bace camp βρέχει συνεχώς και η υγειά του Γιώργου ακόμα δεν έχει σταθεροποιηθεί, όμως σε ένα μικρό διάλειμμα της βροχής αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε την πρώτη μας ανάβαση στο camp 1 στα 5.800μ να αφήσουμε κάποια υλικά και να επιστρέψουμε. Η διαδρομή ξεκινά σε ανηφορικό έδαφος μέχρι τα 5150μ. μετά υπάρχει ένα όρθιο βράχινο κράσπεδο περίπου σαράντα μέτρων και εν συνέχεια φτάνεις στο Grampon point. Από εκεί διασχίζεις ένα τεράστιο παγετώνα με πολλές και συνεχείς μικρές crevasses, τις προσπερνάς πηδώντας τες, μέχρι που φθάνεις μετά από μια πλαγιά χιονιού περίπου 25º στο πλατό του camp 1 στα 5800μ.
Στην διαδρομή για το camp 1ο καιρός χάλασε ανεβαίνουμε μέσα σε βροχή, αργότερα σε χιονόνερο και πυκνό χιόνι της τελευταίες δυο ώρες .
Επιστρέψαμε την ίδια μέρα στο Bace camp ακολουθώντας τα βήματα μας, σε ένα σκοτεινό και χιονισμένο περιβάλλον, μουσκίδα και τρέμοντας κυριολεκτικά μπήκαμε στους υπνόσακους μας.
Ημέρα 13η14η
15 -16 Σεπτεμβρίου
Οι σκηνές μας είναι τοποθετημένες στο βόρειοδυτικό σημείο του BC κάτω από το τεράστιο μαύρο βράχινο μέτωπο του Manaslou. Eκτός από την συνεχιζόμενη βροχή που μελωδικά κτυπά τις σκηνές μας ακούμε και ένα ασταμάτητο βουητό από ένα καταρράκτη που ρέει πίσω από τις σκηνές μας. Παρόλη την συνεχιζόμενη κακοκαιρία, αύριο 17 Σεπτεμβρίου σχεδιάζουμε να ξεκινήσουμε για το camp 1 στα 5.800μ και αργότερα να προωθηθούμε στο camp IΙ (6400μ.) και ίσως και camp III (6900μ.), πάντα στα πλαίσια εγκλιματισμού, άλλα και για να προωθήσουμε υλικά που θα χρειαστούμε για την τελική προσπάθεια.
Και σε αυτήν την αποστολή παραμένουμε δεσμευμένοι και σκλάβοι του ονείρου μας, άλλα ελεύθεροι στα βήματα μας για την κορυφή.
Ημέρα 15η
17 Σεπτέμβριου
Ξεκινάμε και πάλι για το camp 1 και αφού περάσουμε το crampon point και μπούμε στον παγετώνα, η αντανάκλαση του ήλιου στο χιόνι κάνει και πάλι αποπνικτική την ατμόσφαιρα και γρήγορα καταλήγω να είμαι με ένα καλοκαιρινό Τ – shirt. Τώρα ένας φρέσκος αέρας δροσίζει την ατμόσφαιρα, ενώ ο ουρανός είναι καταγάλανος νομίζοντας ότι βρίσκεται στον Όλυμπο ή σε ένα ελληνικό βουνό, όμως ταυτόχρονα πηδάς να προσπεράσεις τις crevasses. Δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει τέτοια περίεργη αίσθηση σε ψηλό βουνό και ιδιαίτερα στα Ιμαλάια. Αιτία; Η βλάστηση που επικρατεί μέχρι τα 4.500μ και αγκαλιάσει το Μανασλού.
Φθάνουμε στο camp 1, η θέα εκπληκτική όπως σχεδόν κάθε φορά από αυτά τα ύψη, αλλά η διαφορά εδώ είναι ότι στο βάθος, εκεί που τελειώνει ο πάγος και η μορένα, ξεκινά η βλάστηση και πανέμορφη κοιλάδα Nubri Kutang που μέσα σε αυτήν βρίσκονται τα χωριά Samagaon Shyala, Sho, Namrung Ghapsya.
Κοιτάζοντας βορειοανατολικά θαυμάζουμε τις κοφτερές κορυφές του συγκροτήματος Pangbuche Himal με την ψηλότερη στα 6.504μ. έχοντας πίσω μας τη χαμηλότερη δεύτερη κορυφή του Μανασλού να μας κρύβει την ψηλότερη με τα 8.163 μέτρα της.
Γρήγορα σκοτεινιάζει και η διαδικασία να λιώσεις το πάγο να κάνεις νερό και να μαγειρέψεις ξεκινά, όμως για καλή μου τύχη ο Sherpa του Γιώργου είναι πολύ φιλικός και με απαλλάσσει από αυτήν την διαδικασία.
Αυτήν την φορά η προσπάθεια μου στο Manaslu πραγματοποιείται χωρίς την βοήθεια κάποιου Sherpa, έτσι είμαι αναγκασμένος να μεταφέρω μόνος όλα τα πράγματα μου και να φροντίζω για την διατροφή μου.
Η σκηνή μας για τρία άτομα, ο Γιώργος και ο καλοπροαίρετος Sherpa. Το όνομα του; το αντίθετο του κτυπήματος της καμπάνας: Νταν Τινγκ. Εύκολα θυμάσαι το όνομα του.
Η νύκτα πολύ σκληρή, θες η έλλειψη εγκλιματισμού, θες τα τρία άτομα σε μια σκηνή των δυο ατόμων, ίσως και τα δυο μαζί, μας κάνουν με το Γιώργο να μιλάμε συνεχώς και να κοιτάμε τα ρολόγια μας ποτέ επιτέλους θα ξημερώσει. Αυτή η νύκτα μου θύμισε την άνοιξη του 1998 όταν βρισκόμουν στο camp 2 στο βουνό Dhaulagiri (8167μ.). Είμαστε σε μια μικρή σκηνή ο αείμνηστος Μπάμπης Τσουπράς, ο Δημήτρης Κάλος και εγώ. Όπως και τότε έτσι και τώρα, μόνο όταν το χρώμα των πανιών της σκηνής έγινε πιο φωτεινό από το πρώτος φως της αυγής, έφθασε και το τέλος της μάχης με τα εφιαλτικά όνειρα μου.
Ημέρα 16η
18 Σεπτέμβριου 2018
Ανακούφιση, λαμπρή μέρα, ένας ζεστός ήλιος αρχίζει να λιώνει την φλούδα πάγου που βρίσκεται στο εσωτερικό της σκηνής μας. Η μέρα μας ξεκινά.
Φορτωμένος για τα καλά ξεκινάμε για το camp II. Η διαδρομή περνά κάτω από seracs μεγέθους πολυκατοικίας, που όμως όταν καταρρέουν δεν κινδυνεύουμε, γιατί τα συντρίμμια τους πέφτουν μέσα σε τρεις τεράστιες crevasses
που βρίσκονται ψηλότερα. Άντε τώρα να βλέπεις να έρχονται καταπάνω σου αυτοί οι τεράστιοι όγκοι πάγου και εσύ να ελπίζεις ότι και αυτήν την φορά η ταχύτητα τους δεν θα τα κάνει να περάσουν πάνω από τις crevasses ….
Ξεπερνώντας αρκετά όρθια κομμάτια πάγου ή χιονιού, δυο μικρές σκάλες για το γεφύρωμα των crevasses, παγωμένα λούκια 45, 50 και 55º φθάσαμε μετά από 4ώες και 45’ στο camp II και στα 6.360μ.
Στήσιμο σκηνών και άλλη μια φορά. Καταλαβαίνω ότι αυτό το λευκό, ζεστό χαμόγελο αυτού του παιδιού, του Γιώργου Μαρίνου, πηγάζει από κάτι βαθύτερο μέσα του, αυτό της ανάγκης για χιούμορ και αυτοσαρκασμού και της πολύ καλής διάθεσης του να γελάει και να ζει τις στιγμές και τις εμπειρίες μας. Έτσι μου λέει: φίλε εγώ αύριο όχι προς το camp 3. Δεν πάω όπου θες εσύ. Touch and back όπως το λες, αλλά μόνο back. Δηλαδή έφυγα για κάτω, μάλιστα θα γκρεμίζω και τις σκάλες, έτσι αν αλλάξω γνώμη να μην μπορώ να ξανάρθω, να πάω σπιτάκι μου να ησυχάσω !!!
Τα γέλια μας, ακούγονται στις διπλανές σκηνές.
Γιώργο φάε κάτι χρειάζεσαι ενέργεια, χρειάζεσαι δύναμη…
Δεν πάει κάτω κάτι φίλε μου μόνο εγώ θέλω να πάω κάτω…
Αυτά και άλλα παρόμοια περιστατικά μας κάνουν να γελάμε συνέχεια και η νύκτα αυτήν την φορά αν και ψηλότερα, να είναι χωρίς εφιάλτες.
17 η ημέρα
19 Σεπτεμβρίου
Ανοίγοντας την σκηνή μας βλέπουμε το ίδιο θέαμα προς το κάτω, όπως και από το camp 1. άλλα ακόμα πιο ψηλά, ακόμα πιο αμφιθεατρικά!
Οι σκέψεις μας για ανάβαση στο camp 3 και επιστροφή στο Bace camp άμεσα, σταματούν όταν δυο Αμερικανοί που κατεβαίνουν μας ενημερώνουν ότι μια μικρή πλάκα χιονιού που αποκολλήθηκε από το γνωστό σημείο των πολλών ατυχημάτων εκεί στο camp 3, τραυμάτισε ελαφρά δυο ορειβάτες και ότι ο κίνδυνος χιονοστιβάδας ακόμα είναι υπαρκτός. Εγώ αποφασίζω να κινηθώ λίγο ψηλότερα άλλα γρήγορα επιστρέφω. Έτσι αποφασίζουμε να πάρουμε το δρόμο για το Base Camp και να ολοκληρωθεί εδώ και αυτό το rotation.
18η ημέρα
20 Σεπτέμβριου
Ξεκούραση στο Bace camp. Ζεστή και γλυκιά ημέρα. Επέστρεψαν ο Μίγκμα και η Τούτου από το camp 3 στο Bace camp. Ακόμα και αυτός ο σκληρός ορειβάτης με 12 από τις 14 κορυφές πάνω από τα 8.000μ. με το εκπληκτικό ρεκόρ 17 προσπάθειες 12 επιτυχίες, ο Mingma Sherpa φαίνεται κουρασμένος μετά από τις τρεις νύκτες πάνω από το Bace Camp. Μάλιστα μας δείχνει το παντελόνι του ότι αδυνάτισε, η δε Τούτου η Κινέζα, εξαντλημένη και καμένη στο πρόσωπο, όπως είναι μικροκαμωμένη, σε κάνει να νομίζεις ότι τελείωσαν οι μπαταρίες της και θέλει επαναφόρτιση για αρκετές ημέρες!
19 η ημέρα
21 Σεπτέμβριου 2018
Χιονίζει από το πρωί χωρίς κρύο. Μίλησα στον ασύρματο και με τον Κώστα, που μας έδωσε δυο μέρες χιόνι μέχρι 60 εκατοστά και μετά βελτίωση.
20η ημέρα
22 Σεπτέμβριου 2018
Συνέχεια χιονοπτώσεων και ξεκούρασης από όλους μας και σήμερα. Γνωριμία με τα άλλα μέλη της αποστολής, μάλιστα ο Mike o Ιρλανδός έρχεται για δεύτερη χρονιά εδώ, αφού πέρυσι δεν κατάφερε να φθάσει στην κορυφή. Με ρωτάει ανήσυχος και γεμάτος αγωνία πως βλέπω τις συνθήκες και διάφορα άλλα.
21η ημέρα
23 Σεπτέμβριου 2018
Ξημέρωσε με ηλιοφάνεια και ο χορός των χιονοστιβάδων καλά κρατεί. Ζεστή ημέρα. Επισκέφτηκα τον φίλο μου το Dawa και έγινα ευπρόσδεκτος με ιδιαίτερη χαρά από όλους τους ανθρώπους της Asian Trekking.
Σήμερα τα παιδιά μου, Βιολετίνα και Γιάννης, ανεβαίνουν στον Όλυμπο μαζί με φίλους τους. Πριν λίγο έμαθα ότι έφθασαν κορυφή .
Το βράδυ σχεδιάσαμε το final push: κάθε μέρα και ένα camp, ώστε στις 28 Σεπτέμβριου να βρισκόμαστε στην κορυφή. Τα νέα για τον καιρό από τον Κώστα είναι καλά, απλά ανησυχώ λίγο για τις πρόσφατες χιονοπτώσεις και θα προτιμούσα να μείνουμε μια δυο μέρες ακόμα στο BC. Όμως ο Mingma βιάζεται να ξεκινήσει.
22η ημέρα
24 Σεπτέμβριου 2018
Ξεκινήσαμε μετά το πρωινό για την τελική μας προσπάθεια όλοι μαζί και φθάσαμε εύκολα στο camp 1. Μαγείρεμα και ύπνος .
23 ημέρα
25 Σεπτέμβριου ξεκινήσαμε για camp 2.
Ήμουν ανήσυχος, έβλεπα τα φρέσκα χιόνια να έχουν καλύψει τα πάντα και κάποιες χιονοστιβάδες να κατρακυλούν, ευτυχώς όμως εκτός της διαδρομής μας.
Και σήμερα μεταφέρω αρκετό βάρος και προσπαθώ πολύ, όμως η μονή μου σκέψη είναι η κορυφή. Στην διαδρομή συνάντησα και τον συμπαθή Μike από την Ιρλανδία που ήταν καθισμένος σε ένα serak και πολύ κουρασμένος. Τον ρώτησα, πως είσαι Μike;
Με δάκρυα στα μάτια του μου είπε – μου λείπει η γλυκιά Τερέζα μου (η γυναίκα του), τον αγκάλιασα, του είπα ότι αυτό το νιώθω και εγώ σε κάθε αποστολή, μείνε στο στόχο σου, η Τερέζα περιμένει από εσένα να φθάσεις στη κορυφή, εκείνη είναι πολύ περήφανη που εσύ βρίσκεσαι τώρα εδώ και προσπαθείς για δεύτερη χρονιά ένα τόσο δύσκολο στόχο, θα τα καταφέρεις, θα είμαι και εγώ κοντά σου. Eίδα το πρόσωπο του να αλλάζει και με ευχαρίστησε συγκινημένος.
Άφιξη στο camp 2, ξεκούραση και σχετικά υποφερτός ύπνος .
24η ημέρα
26 Σεπτέμβριου
Η διαδρομή για το camp 3 στα 6.800μ. ξεκινά με κλίσεις μέχρι 30º, όμως αργότερα περνά από ένα ανοικτό λούκι περίπου 70-80 μετρων με απαιτητικές κλίσεις, σε νερόπαγο και μεγάλη κίνηση από ορειβάτες. Καθυστερούμε πολύ εκεί, άλλα το ξεπερνάμε και φθάνουμε στο camp 3.
Σκοτεινιάζει και κοιμόμαστε μέσα στην σκηνή ο Γιώργος, εγώ και ο Mingma, όμως ο Mingma γύρω στις 9 το βράδυ θα πάει στη διπλανή σκηνή, γιατί μόλις έφυγε ο Άγγλος με τον Sherpa του για τελική προσπάθεια και μάλιστα χωρίς συμπληρωματικό οξυγόνο και χωρίς να σταματήσουν στο camp 4.
Μάλιστα ο Άγγλος με καλεί για ακόμα μια φορά να πάω μαζί του λέγοντας μου ότι Αντώνη μπορείς έχει την δυνατότητα, όμως σκέφτομαι ότι πρέπει να μείνω με τον Γιώργο και να ανέβουμε μαζί στην κορυφή . Η νύκτα πραγματικά εφιαλτική έχω και τάσεις για εμετό, αισθάνομαι πολύ άσχημα και καθώς οι ώρες περνούν και εγώ χειροτερεύω, λέω μέσα μου αυτό ήταν, το χάνω το βουνό, ακόμα και όταν ο Mingma πέρασε στην διπλανή σκηνή τίποτα δεν άλλαξε από τον περισσότερο χώρο. Υπέφερα πραγματικά ήταν σίγουρο ότι είχα αρρωστήσει.
Όλη την νύκτα κοιτούσα το ρολόι και παρακαλούσα να περάσει η ώρα να ξημερώσει, ήταν αδύνατον να κοιμηθώ, ένιωθα ότι πνιγόμουν προσπαθούσα να κάνω εμετό άλλα δεν τα κατάφερνα.
25η ημέρα
27 Σεπτέμβριου
Την επόμενη το πρωί με σφιγμένα χείλια ξεκινήσαμε για το camp 4. Ήμουν άυπνος και εξαντλημένος. Ανεβαίναμε μια μεγάλη πλαγιά που η κλίση της έφτανε μέχρι τις 40º. Έκανα 3-4 βήματα και σταματούσα. Και ο Γιώργος ήταν πολύ κουρασμένος. Σταματούσα, ακουμπούσα τα χέρια μου στα μπατόν και έκλεβα λίγα δευτερόλεπτα ύπνου, όμως αυτό φυσικά δεν μου έφτανε. Κουβαλούσαμε και από μια φιάλη οξυγόνου και έτσι σκέφτηκα να εισπνεύσουμε λίγο οξυγόνο. Αυτή η λύση μας βοήθησε αρκετά,. Μετά την πλαγιά, η διαδρομή έστριβε αριστερά και πέρναγε από διαφορά παγωμένα κράσπεδα με κλίσεις 50, 55º και πάλι μετά μια όρθια πλαγιά πάγου αρκετά εκτεθειμένη από τα δεξιά της σε οδηγούσε στο πλατό και στο camp 4 στα 7.450μ.
Φθάνοντας εδώ, μια μικρή σκηνή δυο ατόμων θα μας φιλοξενήσει για λίγες ώρες, άλλα δυστυχώς είμαστε τέσσερα άτομα, οι δυο Κινέζοι, ο Γιώργος και εγώ. Είμαι άυπνος και πολύ κουρασμένος, αλλά παράλληλα ξέρω ότι έχω μια δυνατότητα να φθάσω στην κορυφή. Γνωρίζω τι πρέπει να κάνω για να συνέλθω: ύπνο άμεσα, κάτι να φάω να δυναμώσω και ανάκτηση δυνάμεων.
Πως όμως να κοιμηθείς σε τόσο μικρό χώρο και όταν όλα μέσα είναι παγωμένα; Μιλάω με τον Mingma, του λέω να ξεκινήσουμε στις 11.00 και όχι στις 12.00, μου απαντά Antonio ότι θέλεις από εδώ και πάνω, δεν θα μπορώ να σε βοηθήσω σε κάτι, είσαι χωρίς sherpa από την αρχή της αποστολής, ότι νομίζεις!!
Παρ’ όλη την μεγάλη μου κούραση δεν με προβληματίζει καθόλου αυτό – ίσα με κάνει να νιώθω πιο υπεύθυνος και πιο θαρραλέος. Άλλωστε το περιβάλλον μου φαίνεται τόσο οικείο, τόσο γνωστό και ταυτόχρονα ο καιρός είναι πολύ κάλος. Λέω στον Γιώργο ότι καλό είναι να ανέβουμε παρέα και έτσι μετά από κάποιες ώρες ανήσυχου ύπνου, το ξυπνητήρι κτυπά στις 11.00 το βράδυ. Ξεκινάμε το ντύσιμο ένας – ένας, γιατί λόγω της στενότητας της σκηνής δεν γίνεται να το κάνουμε ταυτόχρονα. Ντύνομαι τελευταίος. Μιλάω στην οικογένεια στο τηλέφωνο. Είναι πια παράδοση. Είναι για τρίτη φορά μαζεμένοι στο σπίτι, μαζί με τους στενούς μας φίλους και θα ξενυχτήσουν μαζί μου καθ’ όλη την διάρκεια της διαδρομής για την κορυφή.
Έχει σχετική άπνοια, άλλα αρκετή παγωνιά: -17oC
Ξεκινάω με συμπληρωματικό οξυγόνο γιατί δεν ξέρω πως θα συμπεριφερθώ, ούτε αν έχω γίνει καλά από την χθεσινή εφιαλτική νύκτα .
Αναζητώ τον Γιώργο και δεν τον βλέπω πουθενά. Ξεκίνησε νωρίτερα με τον sherpa του και με συμπληρωματικό οξυγόνο. Προσπαθώ να καλύψω την διαφορά που μας χωρίζει. Στην αρχή δεν υπάρχουν βήματα και σπάω μεγάλες πλάκες παγωμένου χιονιού. Αργότερα βλέπω βήματα και τα ακολουθώ. Φοράω μόνο τα εσωτερικά γάντια. Δεν έχω φορέσει τα εξωτερικά τα goretex, μάλιστα μια μικρή τρύπα στο δεξιό μου δείκτη με πονάει. Θέλω να σταματήσω να βάλω τα εξωτερικά γάντια αλλά δεν το κάνω για να μη χάσω χρόνο. Συνεχίζω σε ομαλή κλίση με ξαστεριά και γλυκιά νύκτα. Μπροστά μου διακρίνω σιλουέτες άλλων ορειβατών, τους προσπερνώ, αναζητώ τον Γιώργο, τον φτάνω, σταματώ να φορέσω το εξωτερικό γάντι και να φάω λίγο σοκολάτα, τον χάνω ξανά, συνεχίζω να ανεβαίνω, οι κλίσεις μεγαλώνουν και κάποια στιγμή βλέπω κάποιον να κάθεται στο έδαφος. Τον ρωτώ είσαι καλά;
Ναι μια χαρά, πάμε πολύ γρήγορα, τι θα κάνεις στην κορυφή μέσα στο σκοτάδι; μου απαντά.
Μειώνω ταχύτητα και αφαιρώ την φιάλη οξυγόνου, την αφήνω στο έδαφος, νοιώθω δυνατός, νοιώθω πολύ καλά, η προετοιμασία που έχω κάνει, τώρα μου δείχνει τα αποτελέσματα της. Συνεχίζω να ανεβαίνω μια δυο πλαγιές με κλίσεις μέχρι 40º και αφού έχουν περάσει 5 ώρες ανάβασης, βγαίνω σε πλατό όπου υπάρχουν πολύχρωμες σημαίες. Στο μεταξύ φυσάει και φέρνει ανεμοσούρια, το χιόνι με κτυπά στο πρόσωπο με ριπές, σαν χιονοθύελλα, βλέποντας όμως τις σημαίες καταλαβαίνω ότι μόνο η στενή κόψη μένει και μετά είναι η κορυφή. Κάποιοι σταματούν εκεί, δεν συνεχίζουν την στενή και εκτεθειμένη κόψη, κάποιοι άλλοι όμως έχουν κάνει μια μικρή ουρά μέχρι το ψηλότερο σημείο της κόψης και της κορυφής στα 8.163μ. Σταματώ εκεί για λίγο περιμένοντας να σταματήσει αυτή η χιονοθύελλα καθώς χαράζει από τα βάθη της ανατολής. Είμαι τόσο κοντά!
Μπαίνω στην σειρά και περιμένω έναν – έναν από τους μπροστινούς μου να προχωρήσουν και να σταθούν στο ψηλότερο σημείο που χωράει ένα μόνο άτομο. Φωτογραφίζονται και αφού κατεβαίνουν δίνουν την σειρά τους στον επόμενο, βλέπω και τον Γιώργο με τον Sherpa του να κατεβαίνει, με διακρίνει, αγκαλιαζόμαστε, τον συγχαίρω, συνεχίζει για κάτω. Εγώ καρτερικά περιμένω να έρθει η σειρά μου, όμως αφού έχει φωτίσει για τα καλά, η ορειβατική αλληλεγγύη λειτουργεί και κάποιος λέει στους άλλους να μου δώσουν προτεραιότητα γιατί είμαι χωρίς συμπληρωματικό οξυγόνο. Έτσι και γίνεται. Προσπερνώ καμιά δεκαριά ορειβάτες από το δεύτερο στενό μονοπάτι που έχει σχηματισθεί πάνω στην στενή κόψη και έτσι σιγά – σιγά φθάνω και πατάω στην κορυφή. Δίνω την κάμερα και με φωτογραφίζει ο προηγούμενος. Πρώτα η ελληνική σημαία, μετά η σημαία του Ctc του προσωπικού μου coash Mike Bowman.
Είμαι τρισευτυχισμένος και χαρούμενος, τα έχω καταφέρει και πάλι, είναι σαν ψέματα άλλα είναι αλήθεια: βρίσκομαι στην τρίτη κορυφή 8αρας στην ζωή μου!! Ναι ο Γιώργος και εγώ είμαστε οι πρώτοι Έλληνες που φθάνουμε στην κορυφή του Manaslu! Μιλάω στο τηλέφωνο με το σπίτι μου, τα λόγια τους ακόμα ηχούν στα αυτιά μου, μπράβο μπαμπά μου, μπράβο Αντώνη μου, αφού με συγχαρούν μου υπενθυμίζουν κάτι που ξέρουν πολύ καλά και αυτοί και εγώ, τίποτα δεν τελείωσε πρέπει και να κατέβεις στο Base Camp. Τώρα με μεγαλύτερη προσοχή και μεγαλύτερη προσπάθεια, αρχίζω την κάθοδο και ακολουθώ τα βήματα μου μέχρι το camp 4. Στη διαδρομή μαζεύω και την φιάλη που τελικά δεν την χρησιμοποίησα καθόλου και φθάνω στο camp 4. Συναντώ το Γιώργο και ξεκινάμε αυτή την φορά μαζί. Με πολύ μεγάλη προσπάθεια, περνώντας όλα τα τεχνικά κομμάτια με ραπέλ και φθάνοντας διαδοχικά στο camp 3 και από εκεί στο camp 2 και στο camp 1, σχεδόν νύκτα και μέσα στο σκοτάδι φθάσαμε στις 11.00 το βράδυ στο Bace Camp.
Από το camp 3 και κάτω συνάντησα τον Ιρλανδό to Mike, όπου για άλλη μια φορά με δάκρυα στα ματιά με αγκάλιασε και με ευχαρίστησε για όλο το support που του έκανα καθ όλη την διάρκεια της αποστολής. Τα είχε καταφέρει και είχε φθάσει στην κορυφή και αυτός. Προσπ;auhsa να τον βοηθήσω στα ραπέλ και στους χειρισμούς των σχοινιών γιατί ήταν εξαντλημένος. Όμως σιγά – σιγά τα κατάφερε και επέστρεψε και αυτός στο BC.
27 ημέρα
29 Σεπτέμβριου
Μαζέψαμε όλα τα πράγματα μας και φύγαμε χαρούμενοι από το Bace camp για το Samagaon.
28 ημέρα
30 Σεπτεμβρίου
Πετάξαμε για την Kathmandu και παραμείναμε εκεί για δυο ακόμα μέρες.
Στις 3 Οκτωβρίου επιστρέψαμε στην Ελλάδα. Πλήθος αγαπητών φίλων μας περίμεναν στο αεροδρόμιο και μας υποδέχθηκαν με θέρμη και αγάπη. Ήταν στιγμές συγκίνησης χαράς και ευτυχίας. Επιστρέφοντας στο σπίτι είδα στο κινητό μου ένα συγκινητικό μήνυμα ευχαριστίας από την σύζυγο του Μike την Tereza.
Και σε αυτήν την αποστολή παραμείναμε πιστοί στο θέλημα μας και τα καταφέραμε γιατί απλά το πιστέψαμε και το υποστηρίξαμε με όλες μας τις δυνάμεις. Ίσως για αυτό η τύχη που τόσο πολύ χρειαζόμαστε ήταν και αυτή την φορά μαζί μας.
Μην εγκαταλείπεις ποτέ τα όνειρα σου κάποια στιγμή θα πραγματοποιηθούν.
