Είχαν περάσει είκοσι ολόκληρα χρόνια από την αποστολή μας στο Dhaulagiri του 1998 και ήθελα να επιστρέψω εκεί που τόσο άδικα έχασαν την ζωή τους οι Νίκος Παπανδρέου και Μπάμπης Τσουπράς και να ολοκληρώσω την ανάβαση στην κορυφή. Αλλά μια ξαφνική πρόσκληση από την Asian trekking να συμμετάσχω σε διεθνή αποστολή στο θρυλικό, από κάθε άποψη, mount Kanchenjunga (8586μ.) ήρθε σαν την πέτρα που πέφτει στην ήρεμη λίμνη και ταράσσει τα νερά της.
Ασφαλώς και είχα τους ενδοιασμούς μου για το αν θα έπρεπε να λάβω μέρος σε αποστολή με στόχο την τρίτη ψηλότερη κορυφή του κόσμου σε αυτό το τόσο δύσκολο και απομακρυσμένο βουνό, έτσι έγιναν πολλές σκέψεις αλλά και συζητήσεις με κάποιους φίλους μου – κάποιος μου είπε, «καλά είσαι στις δάφνες του Έβερεστ, τι τα θες αυτά, θέλεις να χρεωθείς μια αποτυχία;» – όμως όσο το σκεφτόμουν τόσο περισσότερο έβλεπα και καταλάβαινα ότι ήταν πραγματικά μια ευκαιρία που δεν έπρεπε να χάσω. Εκείνο το διάστημα (Φεβρουάριος 2017) είχα προγραμματίσει με τους κάλους φίλους Γιάννη και Γιώργο Γιαννάτο να πάμε στην Gogna Ιταλίας για παγοαναρρίχηση, σχεδόν ταυτόχρονα είχα γνωρίσει και τον Φώτη Θεοχάρη και έτσι πήγαμε όλοι μαζί. Μετά την επιστροφή μου στην Ελλάδα έψαξα για σχοινοσύντροφο από αυτούς που είχα στο μυαλό μου, αλλά δεν ήταν κάποιος διαθέσιμος και έτσι κατέληξα και πρότεινα στον Φώτη Θεοχάρη, αφού είδα στην Gogna ότι σκαρφάλωνε καλά, αλλά κυρίως δίψαγε για δράση. Έτσι ξεκίνησε η αποστολή μας.
2η ημέρα – Αθήνα – Κωνσταντινούπολη – Κατμαντού
Βρισκόμασταν στην Κατμαντού για δεύτερη ημέρα γιατί θέλαμε να ολοκληρώσουμε κάποιες αγορές, αλλά και για να τακτοποιήσουμε τις τελευταίες εκκρεμότητες πριν την αναχώρηση μας για το trekking προς το βουνό, όμως μια εικόνα όπως αυτή της άνοιξης και των ημερών του ελληνικού Πάσχα πλανιόταν αυτές τις δυο μέρες στο μυαλό μου. Αναρωτιόμουν, ποια είναι αυτή η ακαταμάχητη έλξη που με κρατά και φέτος το Πάσχα μακριά από την Ελλάδα, αλλά και για τις επόμενες 60 ολόκληρες μέρες; Ποια είναι αυτή η δύναμη των βουνών που με κρατά τέτοιες μέρες μακριά από την οικογένεια μου; Που δεν το κρύβω, μου λείπουν πολύ. Ποσό γοητευτικό είναι το τραγούδι των σειρήνων των κορυφών; Τι είναι αυτό που με κάνει να προτιμώ τους παγετώνες, τα βράχια και την σκληρή ζωή των αποστολών, αντί της αναμφισβήτητης ομορφιάς της ελληνικής άνοιξης; Όμως για κάποιους γνωστούς η αγνώστους λόγους βρίσκομαι εδώ μαζί με τον νέο μου σχοινοσύντροφο τον Φώτη Θεοχάρη, θέλοντας να μοιραστούμε αυτήν την σαγηνευτική επιθυμία να φθάσουμε μαζί στην κορυφή του τρίτου ψηλότερου βουνού της γης.
4η ημέρα
Πετάξαμε για Bhandrapur και μετά με λεωφορείο στο Phidim και κατόπιν στο Khadim που βρίσκεται στα 1500μ. Από εδώ ξεκίνησε το trekking, περνώντας στην αρχή από τροπικά δάση και οργιώδη βλάστηση, ενώ ψηλότερα οι διανυκτερεύσεις μας γίνονταν σε ξύλινες ή πέτρινες καλύβες, αφού χωριά ή οικισμοί στην διαδρομή δεν υπήρχαν και τέλος, αφού διασχίσαμε το απαιτητικό παγετώνα Yalung, σε δυο ημέρες φθάσαμε στο basecamp στα 5500μ.
23η ημέρα
Η αετοφωλιά μας είναι το bacecamp του Kanchenjunga στα 5.500μ. Για να φθάσεις εδώ με επαρκή εγκλιματισμό, χρειάζεσαι 10-12 μέρες καθημερινού περπατήματος σε μεγάλο υψόμετρο, εκ των οποίων οι δυο τελευταίες μέρες αποτελούν πρόκληση για τις αντοχές κάθε ορειβάτη, αφού κινείται μέσα στον τεράστιο λαβύρινθο του παγετώνα Υaloung, που μόνο αν διαθέτεις τον μίτο της κορυφής θα τα καταφέρεις και θα νιώσεις περήφανος αετός, όπως εμείς εδώ και τόσες ημέρες Η αετοφωλιά μας στα 5500μ στέκεται πάνω σε καφέ και μαύρο χωμάτινο ύψωμα στους πρόποδες του Kangchenjunga που συνήθως δεν έχει χιόνι και την αγκαλιάζουν οι πέντε κορυφές του πάνω από τα 8.000μ ενώ στο κέντρο της δεσπόζει η ψηλότερη με τα 8.586μ. Όπως όλες οι αετοφωλιές είναι ασφαλής και δεν προσβάλλεται από χιονοστιβάδες ή πτώση seracs. Ίσως οι θεοί του Νεπάλ ήθελαν να προσφέρουν ένα ασφαλές καταφύγιο για τους επίδοξους κατακτητές του Kanchenjunga.
Για μας, αυτό το πέταλο των κορυφών που βρίσκεται πάνω από τα κεφάλια μας αποτελεί καθημερινό αντικείμενο μελέτης της διαδρομής προς την κορυφή. Στο ψηλότερο σημείο της αετό φωλιάς μας, ο Ναός των προσευχών των Sherpa. Είναι γνωστό ότι οι Sherpa είναι βουδιστές, ενώ οι Νεπαλέζοι ινδουιστές. Κάθε φορά που ξεκινάμε προς τα camps στεκόμαστε με ευλάβεια και σεβασμό προς τον Ναό, κάποια χλωρά χόρτα καίγονται και ο πυκνός καπνός, με μυστηριώδη τρόπο τυλίγει σχεδόν όλο το Base camp.
Οι κίτρινες σκηνές μας είναι τοποθετημένες ανάμεσα στις πεζούλες που έχει δημιουργήσει η κλίση του χωμάτινου λόφου. Ανάμεσα στις πεζούλες, οι τεράστιοι όγκοι καφέ και μαύρων βράχων κάτι σαν τα μενιρ του Οβελίξ, αποτελούν μια νοητή προστασία για τις σκηνές μας. Η θέα από εδώ πάνω απλά μαγευτική: αριστερά μας η κορυφή Talung (7.349m.) που στης πρόποδες της κυλά ένα παρακλάδι του πάντοτε τρικυμιώδη από crevasses παγετώνα Yalu και στο κέντρο του Talung η νότια απαιτητική μικτή κόψη του 1500 μέτρων, που αρχίζει από τα σπλάχνα του παγετώνα και φθάνει μέχρι την κορυφή του. Κάθε πρωί όταν ανοίγω το φερμουάρ της σκηνής μου την βλέπω μπροστά μου συνεχίζοντας να την σκαρφαλώνω από εκεί που την άφησα την προηγούμενη μέρα. Πιο νότια, η σειρά των κορυφών του Kabru 1.2.3.4 με υψόμετρα από 7.318μ έως 7.412μ. Εδώ μπορεί να δει κανείς τι είναι τα βουνά στο λυκαυγές του κόσμου, που μοιάζουν παρθένα, σαν κανείς να μην τα έχει αγγίξει. Από την άλλη πλευρά, οι κορυφές θρύλος Januu με τα 7.711μ και Kanchenjunga 8.586μ. Η κορυφή της εδώ και πάνω από 60 χρόνια παραμένει άπιαστο όνειρο για τους περισσότερους ορειβάτες αφού από το 1955 που πρωτοκατακτήθηκε, μέχρι το 2014, μόλις 314 ορειβάτες κατάφεραν να φθάσουν στην κορυφή της και κανείς τα τρία τελευταία. Φέτος σαράντα ένα βαριά ονόματα της παγκόσμιας ορειβατικής σκηνής από 28 διαφορετικές χώρες, έχουν καταφθάσει εδώ και θέλουν να αποδείξουν στους εαυτού τους ότι μπορούν. Μαζί με αυτούς και εμείς οι δυο φιλόδοξοι αλλά και συγκρατημένοι Έλληνες. Οι επόμενες 20-25 μέρες θα δείξουν τι μας επιφυλάσσει η θέλησή μας οι δυνάμεις μας το βουνό, αλλά και η τύχη μας.
Το διάστημα από τις 20 Απριλίου μέχρι τις 18 Μαΐου πραγματοποιήσαμε διάφορες αναβάσεις εγκλιματισμού μέχρι τα 6.600μ και λίγο πριν το camp 3. Τις ίδιες ημέρες η επταμελής ομάδα του fixing team προσπαθούσε να τοποθετήσει σταθερά σχοινιά αλλά οι προσπάθειες του σταματούσαν στο camp 4. Στο μεταξύ ο καιρός δεν είχε σταθεροποιηθεί έτσι κάποιοι πίστεψαν ότι δεν θα γίνει ούτε και φέτος το βουνό και αρκετά μέλη από τις 4 αποστολές εγκατέλειψαν την προσπάθεια τους και έφυγαν από το basecamp.
Εμείς είχαμε υπομονή και περιμέναμε, όμως βλέποντας ότι η σεζόν θα κλείσει σύντομα, πριν τις 25 Μαΐου λόγω ότι το βουνό βρίσκεται στο ανατολικότερο σημείο του Νεπάλ- από εκεί έρχονται οι μουσώνες- αποφασίσαμε να μην περιμένουμε άλλο, και έτσι στις 17 μαιου, την 43η ημέρα της αποστολής μας, ξεκινήσαμε για την τελική μας προσπάθεια και για το camp 1. Περάσαμε για πολλαπλή φορά το δύσκολο καναλέτο περίπου 80 μέτρων, με κλίσεις που έφταναν τις 60o – 70o, δυο σκάλες που γεφύρωναν crevasses και φθάσαμε στο camp 1. Από εκεί συνεχίσαμε περνώντας για άλλη μια φορά κάτω από την επικίνδυνη τραβέρσα που έπεφταν πέτρες και μπήκαμε στο ξεκίνημα του παγετώνα Υalug όπου βρισκόταν το camp 2 για να διανυκτερεύσουμε.
44 ημέρα
Πριν καλά χαράξει και ενώ η μέρα φαινόταν να είναι λαμπρή και χωρίς αέρα, ξεκινήσαμε για το camp 3 και μετά από δυο ώρες φθάσαμε στα κάθετα seracks. Εκεί πραγματικά υπήρξαν κομμάτια που μας ταλαιπώρησαν αρκετά παρόλο ότι υπήρξαν και τμήματα από παλαιά σχοινιά αλλά και το λεπτό σταθερό σχοινί που τοποθέτησε το fixing team. Συναντήσαμε τοπικά μεγάλες κλίσεις σε νερό πάγο, μετα από κάποια μικρά αλλά αρκετά ζόρικα πηδήματα πάνω από δυο τρεις crevasses, υπήρξε μια πλαγιά 45 μοιρών που στο τέλος της ξεκινούσε μια άλλη ράμπα που κινητό– δεξιά και αυτή στο τελείωμα της σε οδηγούσε σε ένα πλατό και στο camp 3 και στα 6800μ.
Φθάσαμε αρκετά κουρασμένοι και αφυδατωμένοι η ζέστη και η αντανάκλαση του ηλίου από το χιόνι ήταν και πάλι ο μεγάλος μας αντίπαλος, φτιάξαμε πολλά υγρά και αρχίσαμε να συνερχόμαστε η σκηνή μας δεν ήταν σε επίπεδο πάτωμα και ο ύπνος μας κακός ρηχός μια ακόμα τυπική νύκτα σε μεγάλο υψόμετρο δύσκολα πέρασε, μόνο που τώρα ξέραμε ότι αυτή είναι η τελευταία νύκτα που θα κοιμηθούμε ψηλά, γιατί αύριο το βραδύ θα προσπαθούμε για την κορυφή.
45 ημέρα
Ξημερώνει. Μια ακόμα προσπάθεια να βγεις από τον υπνόσακο καθώς μέσα στην σκηνή τα πάντα είναι παγωμένα. Όπου και να ακουμπήσεις τρίματα πάγου πέφτουν πάνω σου, το σκέφτεσαι, το ξανασκέφτεσαι, πρέπει να βγεις όμως, κάποια στιγμή το αποφασίζεις και αρχίζει η μακρά διαδικασία του ντυσίματος. Από εδώ φοράμε πια το πουπουλένιο κοστούμι μας και τις μπότες των 8000μ τα κραμπόν και τα πιολέ και ξεκινάμε. Πάμε ψηλότερα, πάμε προς τον μεγάλο στόχο, ο καιρός υπέροχος και πάλι. (Κώστα πόσο ωραία τα έχεις προβλέψει, τι θα κάναμε χωρίς εσένα;). Από το μπαλκόνι του camp 3, όπου και να κοιτάξεις νιώθεις την ήρεμη απεραντοσύνη του αγνώστου, βλέπεις και νιώθεις ότι όλες αυτές οι ορθοπλαγιές, οι παγετώνες, τα serac, είναι τεράστια μεγέθη που ούτε στο παραμικρό η ανθρώπινη παρουσία δεν τα έχει αγγίξει και όλο αυτό το μεγαλείο σε κάνει να αισθάνεσαι ξεχωριστός και ευλογημένος που βρίσκεσαι εδώ και εισπράττεις την μαγευτική εμπειρία των εικόνων μέσα στην ψυχή σου.
Από εδώ και πάνω και πάλι η διαδρομή μας υπενθυμίζει τι σημαίνει Kanchenjunga. Κάθετοι τοίχοι από serac πρέπει να σκαρφαλωθούν, με υπομονή και συγκέντρωση ξεπερνάμε ένα στενό κάθετο λούκι που μας οδηγεί σε ένα μεγάλο οροπέδιο πάγου και από εκεί σκόρπια παγετωνικά κομμάτια, κάτι σαν φιόρδ με διάφορες νησίδες χιονιού και πάγου που πρέπει να προσπεράσουμε και που μας οδηγούν σε ένα ήρεμο σε κλίση πλατώ στα 7,320μ και στο camp 4, αφού έχουν περάσει τεσσερισήμισι ώρες.
Τώρα από πάνω μας το γιγαντιαίο αμφιθέατρο πάγων και βράχων, το πέταλο των κορυφών του Kanchenjunga. Αναρωτιέμαι τι μας περιμένει και ποσό δύσκολο θα είναι να προσεγγίσουμε την κορυφή. O χρόνος που απομένει μέχρι την αναχώρηση μας είναι λιγοστός. Mιλάμε και πάλι με τον Κώστα στο δορυφορικό τηλέφωνο και μας επιβεβαιώνει ότι αύριο ο καιρός θα είναι πολύ κάλος με θερμοκρασίες μέχρι -25οC στην περιοχή της κορυφής. Αποσυρόμαστε στην σκηνή μας, σενάρια δίνουν και παίρνουν στις συζητήσεις μας, σκέψεις μας βασανίζουν. Που πάμε, τι θα συναντήσουμε, ποσό δύσκολα θα είναι; Όμως είμαστε αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουμε οτιδήποτε και αν προκύψει, γιατί θέλουμε πολύ να φθάσουμε στην κορυφή.
Το απόγευμα φθάνει γρήγορα και η προγραμματισμένη ώρα αναχώρησης στις 18.00 πλησιάζει. Ένα μικρό μπολ ρύζι και άφθονο τσάι, είναι αρκετό και για το μεσημεριανό και το βραδινό μας φαγητό. Είναι γνωστό ότι όσο και να πιέσεις τον εαυτό σου σε αυτά τα υψόμετρα, το σώμα αρνείται την τροφή. Ετοιμάζουμε πολύ προσεκτικά τα σακίδια με τα άκρως απαραίτητα, υπολογίζοντας πάντα το βάρος, καθώς φεγγάρι δεν έχει και το σκοτάδι έχει καλύψει τα πάντα. Το χιόνι και ο πάγος καλύπτονται από ένα βαθύ και ερεβώδες πέπλο, μόνο το αχνό φως τον αστεριών σκορπά κάποια αισιοδοξία και ημερώνει το άγριο της νύκτας. Μιλάω στο δορυφορικό τηλέφωνο με την οικογένεια μου και παίρνω τις πιο φωτεινές ευχές. Μεγάλη τόνωση. Ξεκινάμε φορώντας την μάσκα και φορτώνοντας την 6κιλη φιάλη με το συμπληρωματικό οξυγόνο στο σακίδιο μας. Περνάμε μια μεγάλη ριμέ και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε σε κλίσεις χιονιού και πάγου 40-45ο. Ανεβαίνουμε με παράλληλη κίνηση και η κλίση μας φαίνεται αρκετή. Από πάνω μας έχουμε μια τεράστια ράμπα, η οποία ξεκινά από το camp 4 στα 7320μ και τελειώνει στα 8.200μ, εκεί που αρχίζουν το μικτά. Η πορεία καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της ανάβασης δεν είναι ευθεία επάνω, αλλά στην αρχή κινείται δεξιά της πλάγιας ή ράμπας και μετά την τραβερσάρει στην αριστερή της πλευρά και αυτό για να αποφύγει διάφορα μεγάλα βράχινα ζωνάρια που σου κόβουν το δρόμο και μετά πάλι τραβερσάρει στα δεξιά, προκειμένου να βρει την είσοδο για τα μικτά. Ανεβαίνουμε διαρκώς και η πρώτη τραβέρσα είναι πολύ – πολύ επικίνδυνη, τα μαλακά φρέσκια χιόνια μας φοβίζουν και η σκέψη ότι μπορούν τα βήματα μας να αποκόψουν κάποια πλάκα χιονιού και να ξεκινήσει από τα πόδια μας κάποια χιονοστιβάδα και μαζί της να φύγουμε και εμείς με κάνει να κάνω σε κάθε βήμα και μια προσευχή. Το χιόνι είναι χάλια, πάνω παγωμένο, κάτω μαλακό. Κοιτάζω κάτω, όσο μπορώ να δω μέσα στο σκοτάδι και υπολογίζω που θα φτάσουμε αν ξεκινήσει μια χιονοστιβάδα. Θεέ που πάμε; Δεν έχουμε άλλη επιλογή: προσευχή και βήμα, βήμα και προσευχή και φθάνουμε στα αριστερά της πλαγιάς. Το χιόνι γίνεται καλύτερο. Ανακούφιση, τη γλυτώσαμε.
Από εδώ προσπερνάμε ένα βράχινο μικρό ζωνάρι, είμαστε σε καλή κατάσταση και ο Φώτης και εγώ νιώθουμε δυνατοί. Το υψόμετρο μας δείχνει πλεον 7.700μ. τώρα συνεχίζουμε ίσια πάνω. Ένα μικρό αεράκι έχει ξεκινήσει και παρασύρει την επιφάνεια του χιονιού που μας κτυπά στο πρόσωπο. Ανεβαίνουμε διαρκώς, μα το φως του φακού μου δεν δείχνει το τέλος σε αυτή την τεράστια πλαγιά – ράμπα. Περνάμε δυο ακόμα αντίστοιχα βράχινα ζωνάρια και αμέσως ξεκινάμε την κίνηση μας και πάλι στα δεξιά της ράμπας. Είμαστε πια πάνω από τα 8.000μ και τηλεφωνώ στην οικογένεια μου που είναι μαζεμένοι με καλούς φίλους στο σπίτι μας και θα ξενυχτήσουν για να μας συμπαρασταθούν στην προσπάθεια μας. Τους ενημερώνω για το ύψος που βρισκόμαστε και όμορφα λόγια, εμψυχωτικά, με ντοπάρουν για την συνέχεια. Συνεχίζουμε και οι κλίσεις μεγαλώνουν. Κομμάτια 50ο και μπροστά μας η ομάδα των τριών Sherpa του fixing team. Έχουν ισχυρούς φακούς πάνω στα κράνη τους και κάθε λίγο ρίχνουν προς τα πάνω φως. Δεν ξέρεις σε ποια κατεύθυνση να κινηθείς, μόνο κάποια παλιά σχοινιά, πότε εδώ πότε εκεί, σου δίνουν ένα μπούσουλα της διαδρομής. Μαζί μας και δυο Ινδοί καθώς ο Ιταλός Alessandro Demilia, φωτογράφος σε όλες τις αποστολές του διάσημου Simone Moro. Ήταν και πέρυσι εδώ με τον Simone και την Tamara Lunger, αλλά δεν κατάφεραν ούτε την ξεχωριστή διαδρομή που ήθελαν να σκαρφαλώσουν, ούτε την κλασική που τώρα ακολουθούμε.
Οι Sherpa κάθε λίγο σταματούν, ρίχνουν φως, συζητάμε προς τα πού να σκαρφαλώσουμε και επιτέλους καταλαβαίνουμε από τα παλαιά σχοινιά ότι πρέπει να αφήσουμε την πλαγιά και να στρίψουμε δεξιά σε παγωμένο λούκι. Είμαστε στα 8250μ και συνεχίζουμε. Κάθε λίγα μέτρα μεγάλοι βράχοι διακόπτουν το λούκι. Οι καταπληκτικοί Sherpa προσπαθούν να φιξάρουν λίγο από αυτό το λεπτό κίτρινο σχοινί που κουβαλούν μαζί τους σε μεγάλα καρούλια κι εμείς πότε ελεύθερα σκαρφαλώνοντας, πότε τραβώντας και ζουμάροντας στο κίτρινο νέο σχοινί αλλά και στα παλιά σχοινιά που οι άκρες τους, στα παγωμένα όρθια περάσματα, καταλήγουν μέσα στο πάγο. Eίμαστε μαζί. Με τον Φώτη προσπαθούμε, πράγματι προσπαθούμε πολύ, χαράζει και από πάνω μας βλέπουμε ατέλειωτα μεγάλα μπλόκια βράχου που ανάμεσα τους αφήνουν όρθια παγωμένα λούκια.
Είμαστε πλέον στα 8420μ αλλά το σκαρφάλωμα δεν σταματά, αντίθετα οι κλίσεις μέσα στα λούκια φθάνουν και τις 55-60o. Ξεπερνάμε και αυτές τις δυσκολίες και βγαίνουμε εκεί που νομίζουμε ότι άλλο ψηλότερα δεν έχει, κάπου εκεί που νομίζουμε ότι θα είναι η κορυφή. Μάταια όμως, γιατί τώρα μπροστά μας απλώνεται άλλη μια ορθοπλαγιά πιο ζόρικη πιο απαιτητική. Οι τρεις Sherpa του fixing team σταματούν, αρνούνται να προχωρήσουν, έρχονται και οι άλλοι, μια μίνι σύσκεψη εδώ στα 8460μ πραγματοποιείται.
–Φώτη θα πάμε οι δυο μας, άσε τους sherpa, δεν πειράζει λίγο ακόμα έχουμε.
Ό Φώτης με κοιτά απορημένος αλλά συμφωνεί. Ξεκινάω και ένας από τους τρεις sherpα αποφασίζει να συνεχίσει. Μικτά περάσματα IIIου βαθμού, αλλά και γενικά μια διαδρομή AD Άλπεων, είναι το μενού, όμως εδώ είμαστε στα 8.500μ και προσπαθούμε κοντά δυο μήνες. Πόσα ψυχικά αποθέματα χρειάζεσαι να έχεις για να συνεχίσεις; Τώρα όμως, αν πραγματικά θέλεις να φτάσεις στην κορυφή, όλα ενεργοποιούνται προς αυτήν την κατεύθυνση και τα λόγια του προπονητή μου Μike Βowman ηχούν στα αυτιά μου και με σπρώχνουν ψηλότερα: μόνο εσείς μπορείτε κ. Αντώνη.
Όμως λίγο ψηλότερα σε ένα πατάρι, το οξυγόνο μου τελειώνει και αναγκάζομαι να σταματήσω. Ο Φώτης δεν μπορεί να περιμένει, αγωνιά να φθάσει στην κορυφή. έτσι συνεχίζει και προχωρά, σε λίγο με φθάνει ένας Ινδός και βλέποντας με χωρίς μάσκα να προσπαθώ να αναπνεύσω, με αυταπάρνηση βγάζει την μάσκα του και μου την τοποθετεί στο πρόσωπο μου. Ήταν αυτός που μου είπε νωρίτερα σήμερα βλέποντας μας να σκαρφαλώνουμε τα βράχινα περάσματα: «πόσο χρονών μου είπες ότι είσαι; 56; Εγώ 31 και θέλω μια φωτογραφία στην κορυφή μαζί σου…».
Ένας sherpα μου δίνει μια φιάλη και συνεχίζω. Τώρα έχουμε μπροστά μας μια απειλητική, εκτεθειμένη δεξιά τραβέρσα, σε κάποια σημεία και κατηφορική, όμως είμαστε κοντά, τα καταφέρνουμε και επιτέλους βλέπω αυτόν τον χαρακτηριστικό λοξό βράχο, κάτι σαν μενιρ, που βρίσκεται κάτω και δεξιά από την κορυφή. Οι δυο Sherpa φθάνοντας εκεί σηκώνουν τις γροθιές τους, «ναι βλέπω την κορυφή» φαίνεται να λένε, άλλο ένα βράχινο πέρασμα, αυτήν την φορά αρνητικό και σε λίγο παίρνω την λεπτή χιονισμένη κόψη όπου σε 10μετρα φθάνω στην κορυφή. Ο Φώτης έχει φθάσει τρία λεπτά πριν, αγκαλιαζόμαστε, τηλεφωνώ στην Ελλάδα, δε φορώ την μάσκα που μου τροφοδοτεί συμπληρωματικό οξυγόνο, είμαστε στην κορυφή 8586μ είναι απίστευτο όμως είναι αληθινό. Βρισκόμαστε στην τρίτη ψηλότερη κορυφή της γης, στην δεύτερη δυσκολότερη οκτάρα, στην δεύτερη λιγότερη σκαρφαλωμένη κορυφή των 8,000μ.
Ναι… 20 Μαΐου 2018, είμαστε οι πρώτοι Έλληνες που φθάνουμε εδώ πάνω, δάκρυα, πολλά δάκρυα χαράς, συγκίνηση, αυτοπεποίθηση, ατέλειωτη εκτίμηση για τον σχοινοσύντροφο μου είναι τα συναισθήματα που νοιώθω παρ’ όλη την κούραση, παρόλο το έντονο κρύο. Κοιτάζω γύρω, θέλω να μιλήσω στον Φώτη, όμως η ματιά μου τρέχει πιο γρήγορα από το μυαλό. Κοιτάζοντας τον ορίζοντα από αυτό το ύψος διακρίνω την καμπυλότητα της γης, οι σημαίες και οι φωτογραφίες δίνουν και παίρνουν και οι Sherpa μας, που τους βλέπουμε επιτέλους, φθάνουν και αυτοί στην κορυφή, αλλά μας πιέζουν να αρχίσουμε την κατάβαση, καθώς ο κίνδυνος για κρυοπαγήματα είναι ορατός.
Όπως και στο EVEREST πριν από ένα χρόνο στις 22 Μαΐου 2017, θέλω να μείνω περισσότερο στην κορφή, όμως αρχίζουμε αμέσως τη δύσκολη κατάβαση, πότε με ατέλειωτα ραπελ και πότε με καταρρίχηση κρατώντας όποια σχοινιά βρίσκαμε μπροστά μας. Η κατάβαση ατέλειωτη μέχρι το camp 4 και από τα 8400 και κάτω χωρίς συμπληρωματικό οξυγόνο, αφού η φιάλη τέλειωσε και άλλη δεν υπήρχε. Μια ώρα ξεκούραση στο camp4 και συνεχίσαμε για το camp 3. Εγώ διανυκτέρευσα εκεί, ενώ ο Φώτης συνέχισε για το base camp που έφθασα και εγώ την επόμενη, όπου και παραμείναμε σχεδόν 5 ημέρες περιμένοντας να έρθει να μας πάρει ελικόπτερο. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη ποτέ και αναγκαστήκαμε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής διασχίζοντας και πάλι τον ατέλειωτο παγετώνα Yalung.
Την ίδια μέρα και μετά από 14 ώρες πολύ σκληρής προσπάθειας μέσα στο παγετώνα, φθάσαμε κατευθείαν στο Cheram και στα 3,800μ. Την επόμενη, 27 Μαΐου, πετάξαμε με ελικόπτερο από το Cheram στην Kατμαντού. Ήταν δώρο του Ινδού Argou προς εμάς, αφού διέθετε χώρο στο ελικόπτερο και μετά από τόσες ημέρες που ήμασταν μαζί μας είχε συμπαθήσει πολύ. Ήταν πολύ καλό για μας, γιατί αλλιώς θα χρειαζόμαστε αρκετές ημέρες περπατήματος και οδήγησης μέχρι την Kατμαντού. Στις 30 Μαΐου επιστρέψαμε στην Ελλάδα και στο αεροδρόμιο μας περίμεναν συγγενείς και φίλοι όπου μας επιφύλαξαν μια όμορφη και ξεχωριστή υποδοχή.
Τελειώνοντας θα ήθελα να κλείσω με το παρακάτω:
Ξεκινήσαμε με ένα μεγαλεπήβολο και φιλόδοξο στόχο, να σκαρφαλώσουμε στην τρίτη ψηλότερη, αλλά και μια από τις δυσκολότερες κορυφές του κόσμου, το θρυλικό Mount Kanchenjunga με τα 8.586m του, που ανήκει στην ομορφότερη και μεγαλοπρεπέστερη οροσειρά του κόσμου τα Ιμαλάια.
Και ναι ..τα καταφέραμε!!!!
Γιατί το πιστέψαμε, το θελήσαμε και γιατί ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας.
Γιατί εσείς με τις ευχές σας και την υποστήριξη σας μας ανεβάσατε τόσο ψηλά…
Σας ευχαριστούμε από την καρδιά μας για την αγάπη σας και για την πιστή σας σε μας. Είμαστε αληθινά τόσο χαρούμενοι, τόσο περήφανοι.
Ευχαριστούμε τους χορηγούς μας που μας εμπιστεύτηκαν: BMW Βαγιανέλης, CROS TRAIN CENTER, τον προπονητή μας Mike Bowman, ΕΥΖΗΝ travel experience designers, Active point, bakery τα Kithira, Vita Plus, ALPINE THERMAL, Δακιδης ΑΕ, Motor action, The loft, Moby, Floropoulos ΑΕ.
Ευχαριστούμε και τον φίλο μας μετεωρολόγο Κώστα Γαβριηλ.
Μην εγκαταλείπεις ποτέ τα όνειρα σου, κάποια στιγμή θα πραγματοποιηθούν.
