28 Απριλίου 2004, 11:30 π.μ. Δυο φίλοι τραβερσάρουν μια απότομη πλαγιά στο Dom (4.544m), μια κορυφή στην Ελβετία πάνω από το χωριό Saas Fee. Το πεδίο δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο και όλα πηγαίνουν καλά. Όμως μια στιγμή αρκεί. Ο ένας γλιστράει και πέφτει κι ο σχοινοσύντροφός του δε θα τον δει ποτέ ξανά ζωντανό. Έτσι απλά…
Παρόμοια ατυχήματα έχουν γίνει δεκάδες στις Άλπεις με θύματα άσημους αλπινιστές. Κι είναι φυσιολογικό ακόμα και όταν το όνομα του άτυχου ορειβάτη είναι Patrick Berhault. Γιατί το βουνό δε κοιτάει ποτέ τα διαπιστευτήριά σου, αν θέλει να σε κρατήσει κοντά του θα το κάνει.
Το στοίχημα που είχε βάλει αυτή τη φορά μαζί με το σχοινοσύντροφό του Philippe Magnin ήταν σχεδόν αδύνατο. Να ανέβουν τις 82 κορυφές των Άλπεων, με υψόμετρο πάνω από 4000 μέτρα, μέσα σε 82 ημέρες. Κι όλα αυτά μετακινούμενοι με τα πόδια ή με σκι. Δε ξέρω πόσο δυσκολεύτηκε ο Ιούλιος Βερν να «στριμώξει» το γύρο του κόσμου μέσα σε 80 μέρες, πάντως το να σκαρφαλώνεις επί τρεις μήνες μία κορυφή τη μέρα, είναι σίγουρα επιστημονική φαντασία. Ανεξαρτήτως καιρού και χωρίς περιθώριο ξεκούρασης, οι δύο φίλοι θα έπρεπε να είναι καθημερινά συνεπείς στο ραντεβού τους με την κορυφή. Ήταν σίγουρα από τα δυσκολότερα εγχειρήματα των τελευταίων δεκαετιών στις Άλπεις. Παρόλα αυτά ο Patrick ήταν συνηθισμένος να κερδίζει τέτοια στοιχήματα.
Στα 47 του συνέχιζε να κυνηγά με την ίδια όρεξη την περιπέτεια και να φλερτάρει με το αδύνατο. Μεγαλωμένος κυριολεκτικά στις Άλπεις, ήταν από τους πιο ταλαντούχους και πετυχημένους Γάλλους αλπινιστές των τελευταίων δεκαετιών. Από νωρίς φάνηκε ότι οι Άλπεις τον αγαπούσαν. Όταν το 1978, πιτσιρικάς ακόμα, είχε μια πτώση σχεδόν 800 μέτρα στην ανατολική του Pelvoux, όλοι μιλούσαν για θαύμα. Έπρεπε όμως να ζήσει για να ξεδιπλώσει όλο το ταλέντο και τη δημιουργικότητά του, στις Άλπεις που τόσο αγαπούσε. Με τον άλλο Patrick, τον «ξανθό» (Εdlinger), έκαναν πολλές πρώτες χειμερινές επαναλήψεις, ενώ τα δύσκολα solo δεν άργησαν να έρθουν. Το 1980 θα δείξει το μέλλον, σκαρφαλώνοντας σε μια μέρα Droites και Super Couloir, μαζί με τον Philippe Martinez. Στη συνέχεια, αυτού του τύπου οι αναβάσεις θα γίνουν οι ειδικότητά του. Νότια της Fou και Directe Americaine σε μια μέρα, πετώντας από τη μια βελόνα στην άλλη με αετό, μοναχική διάσχιση του Mont-Blanc από εξαιρετικά δύσκολες διαδρομές, όλες οι διάσημες βόρειες χειμώνα και μέσα σε λίγες μέρες, είναι μερικά μόνο από τα κατορθώματά του.
Όσο κι αν φαίνεται περίεργο πάντως, ο Berhault πάνω απ’ όλα διασκέδαζε στο βουνό. Από τον Αύγουστο του 2000 μέχρι το Φεβρουάριο του 2001, διέσχισε με διάφορους φίλους του όλο το αλπικό τόξο, από τη Σλοβενία μέχρι τη Μεσόγειο, σκαρφαλώνοντας στο δρόμο του μερικές από τις πιο δύσκολες διαδρομές των Άλπεων, πολλές φορές μέσα σε δύσκολες συνθήκες. Ο ίδιος είχε πει κάποτε: «Αυτοί που νομίζουν ότι όλα έχουν γίνει στις Άλπεις με κάνουν να γελάω. Στερούνται σκέψης. Υπάρχουν πολλά προβλήματα ακόμα, μπορείς να ζήσεις εδώ μια ζωή γεμάτη περιπέτεια, χωρίς να πας να ψάξεις αλλού». Γι’ αυτό και τον περσινό χειμώνα αναρριχήθηκε σε 16 δύσκολες διαδρομές στην τεράστια νότια ορθοπλαγιά του Mont-Blanc, μόλις σε 22 ημέρες και με ιδιαίτερα χαμηλές θερμοκρασίες. Η διεθνής σκηνή δε μπόρεσε να του αντισταθεί και του χάρισε γι’ αυτές τις αναβάσεις το βραβείο “Golden Piton”.
Παρόλα αυτά, οι ανησυχίες του τον ανάγκασαν να ταξιδέψει και εκτός Ευρώπης αρκετές φορές. Στα Ιμαλάια αποπειράθηκε να σκαρφαλώσει τη Rupal face στο Nanga Parbat, καθώς και τη βόρεια του Jannu, ενώ κατάφερε να φτάσει στην κορυφή του Shisha Pangma (8.046m). Μόλις πέρυσι το Μάιο πραγματοποίησε το όνειρο (κρυφό ή φανερό) κάθε ορειβάτη. Στάθηκε για λίγο στην κορυφή του κόσμου και μάλιστα ολομόναχος, αφού οι Sherpas δεν τον ακολούθησαν λόγω των ισχυρών ανέμων. Του πήρε μόλις έξι ώρες και τριάντα λεπτά από το νότιο διάσελο. Αναρριχήθηκε ακόμα στις Άνδεις, αλλά και στα βουνά της Αφρικής. Πάντα όμως γυρνούσε στις αγαπημένες του Άλπεις.
Σα να μην έφταναν όλα αυτά, ο Berhault παρέμενε πάντα και αναρριχητής βράχου υψηλού επιπέδου. Αρκετά 8a και 8b είχαν περάσει κάτω από τις σόλες των παπουτσιών του. Πριν μερικά χρόνια, δυο φίλοι από την Ελλάδα στριφογύρναγαν στο Chamonix. Μια μέρα αποφάσισαν να πάνε σ’ ένα δάσος εκεί κοντά για να ρίξουν καμιά «μπουλντεριά». Ενώ πάλευαν τα λίγα προβλήματα που μπορούσαν να κάνουν, εμφανίζεται ένας περίεργος τύπος, αρκετά μυώδης. Πριν προλάβουν να καταλάβουν τι γίνεται, ξεπετάει μια τραβέρσα γύρω στον δέκατο. Φυσικά, μην έχοντας κουράγιο να συνεχίσουν, κάθισαν σε μια ακρούλα και παρακολούθησαν τον Patrick Berhault να χορεύει στο βράχο. Παλαιότερα είχε επισκεφθεί και τα Μετέωρα, συνοδευόμενος από τη γαλλική τηλεόραση. Μεταξύ άλλων προσπάθησε να σολάρει τον βράχο Άγιο Πνεύμα. Δεν τα κατάφερε όμως και επιστρατεύτηκε ελικόπτερο για να τον κατεβάσει.
Ο Mallory είχε πει κάποτε ότι αυτό που αποκομίζουμε από τον αλπινισμό είναι καθαρή χαρά. Ο Patrick με τη ζωή του το απέδειξε αυτό περίτρανα. Μπορεί να ήταν στην κορυφή της γαλλικής σκηνής για πάνω από 20 χρόνια, να είχε περάσει αμέτρητες περιπέτειες, αλλά κοντά στα 50 του συνέχιζε με την ίδια όρεξη και τον ίδιο ενθουσιασμό. Δεν είχε να αποδείξει τίποτα, απλά ανέβαινε στο βουνό για να περάσει καλά.
Ο κολλητός του, ο άλλος Patrick, ο ξανθός, συνήθιζε να λέει ότι το ωραιότερο ξενοδοχείο είναι αυτό που έχει εκατομμύρια αστέρια. Γι’ αυτόν, αλλά και για τους άλλους φίλους του Berhault, o ουρανός που θα κοιτάζουν στα μπίβουακ από δω και στο εξής, θα έχει άλλο ένα αστέρι…
Για την ιστορία, το Dom θα ήταν η 65η κορυφή των δύο φίλων, σ’ αυτή την αλπική τους κούρσα.
Κείμενο: Γιάννης Κωνσταντάκης
