Σαν σήμερα το 1936 (22/7), άφησε την τελευταία του πνοή στα 23 του χρόνια, o Toni Kurz, Γερμανός ορειβάτης, στην προσπάθεια του να πετύχει με σχοινοσύντροφο τον φίλο του και επίσης Γερμανό, Andreas Hinterstoisser, την πρώτη ανάβαση της περίφημης Βόρειας του Eiger. Μια παγωμένη, ανήλια ορθοπλαγιά 1700 μέτρων!
Ο θάνατος του, έριξε την αυλαία σε μια από τις μεγαλύτερες ορειβατικές τραγωδίες.
Τον Ιούλιο του 1936, οι Kurz και Hinterstoisser (που ήταν μόνιμος στρατιωτικός) έφυγαν από το Berchtesgaden, όπου υπηρετούσαν τη στρατιωτική τους θητεία και πήγαν με ποδήλατο στην Kleine Scheidegg της Ελβετίας για να προσπαθήσουν να ανέβουν τη μέχρι τότε ασκαρφάλωτη βόρεια ορθοπλαγιά του Eiger. Αποφάσισαν να σκαρφαλώσουν μαζί με δύο Αυστριακούς ορειβάτες, τους Edi Rainer και Willy Angerer. Ήταν τέσσερις από τους καλύτερους αναρριχητές της εποχής.
© AS Verlag, Zürich
Ο καιρός ήταν καλός, σκαρφάλωναν γρήγορα και πέρασαν την περίφημη τραβέρσα, ένα από τα κλειδιά της διαδρομής, κάτι που τους έδινε το δικαίωμα να πιστέψουν ότι θα ολοκλήρωναν την προσπάθεια. Τη δεύτερη μέρα ο Angerer τραυματίστηκε από πέτρες που ξεκόλλησαν λόγω της ζέστης, παρ’ όλα αυτά συνέχισαν. Όμως τελικά ο τραυματισμός του Angerer που η κατάστασή ήταν σοβαρότερη από αυτή που αρχικά πίστευαν, καθώς και ο καιρός που χειροτέρεψε, τους έκανε να αποφασίσουν την εγκατάλειψη της προσπάθειας και έτσι ξεκίνησαν την κατάβαση. Στην τραβέρσα (που πήρε τελικά το όνομα του Hinterstoisser), συνειδητοποίησαν ότι δεν μπορούσαν να επιστρέψουν από εκεί, αφού ανεβαίνοντας είχαν τραβήξει το σχοινί και τώρα, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες του Hinterstoisser, δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν τη διαδρομή προς τα πίσω. Δεν ήταν μόνο η δυσκολία της τραβέρσας, αλλά και ο παγωμένος και βρεμένος από την κακοκαιρία βράχος.
Αποφάσισαν να κατέβουν ευθεία κάτω. Ένας φύλακας του τραίνου που διασχίζει τη βάση της ορθοπλαγιάς τους φώναξε για βοήθεια, την οποία όμως αρνήθηκαν περήφανα, αλλά λίγο μετά, μια χιονοστιβάδα τους σάρωσε. Ο ο Hinterstoisser, που εκείνη τη στιγμή δεν ήταν δεμένος, παρασύρθηκε και σκοτώθηκε, ο Angerer που βρισκόταν στην κάτω άκρη του σχοινιού, χτυπήθηκε πάνω στα βράχια και σκοτώθηκε αμέσως, ο Kurz κρεμάστηκε στο κενό στη μέση του σχοινιού και ο Rainer που τους ασφάλιζε, πέθανε από ασφυξία από το τυλιγμένο γύρω του σχοινί, στην προσπάθεια του να κρατήσει την πτώση των δυο συντρόφων του.
Η κατάσταση του Kurz ήταν απελπιστική. Παρ΄όλα αυτά, τρεις οδηγοί από το παράθυρο του tunel του σιδηροδρόμου, είχαν ήδη ξεκινήσει τις προσπάθειες διάσωσης του. Δεν μπορούσαν όμως να του προσφέρουν καμιά βοήθεια και έτσι μέσα σε άσχημο καιρό ο Kurz έμεινε κρεμασμένος όλο το βράδυ χωρίς καμία προστασία. Ξημερώνοντας την τρίτη του μέρα στο βουνό, με το ένα χέρι παγωμένο γιατί είχε χάσει το γάντι του, συνειδητοποιεί ότι πρέπει να ενεργήσει: πρέπει να κατέβει μέχρι την άκρη του σχοινιού και να το ελευθερώσει από το νεκρό σύντροφο του, κατόπιν να ανέβει και να το ελευθερώσει από τον δεύτερο και μετά να το μαζέψει και να το ξαναδέσει για να εκμεταλλευτεί πλήρως το μήκος του. Χρειάστηκε πέντε εξαντλητικές ώρες για να το πετύχει αυτό. Τελικά, άρχισε την κατάβαση.
© AS Verlag, Zürich
Οι τρεις διασώστες από κάτω είχαν ήδη ξεκινήσει νωρίς το πρωί. Δεν κατόρθωσαν να φτάσουν τον Kurz, αλλά μπόρεσαν να μιλήσουν μαζί του και να μάθουν ότι ήταν ο μόνος ζωντανός. Με αυτοθυσία κατόρθωσαν να σκαρφαλώσουν τα βράχια από κάτω του με σκοπό να τον πλησιάσουν τόσο, ώστε να του πετάξουν ένα σχοινί. Είχαν μαζί τους ένα 60 μέτρων που το κουβαλούσε ο Hans Schlunegger. Το κουβαλούσε όπως συνήθιζε: μεταξύ του σακιδίου και της πλάτης. Όμως σε μια απότομη κίνηση, το σχοινί του έπεσε και χάθηκε στο γκρεμό. Έτσι αναγκάστηκαν κι έδεσαν μαζί δυο μικρότερα κομμάτια που είχαν εφεδρικά και τελικά κατόρθωσαν να το πετάξουν στον Kurz.
Θα ήταν πια απλό, αν δεν υπήρχε εκείνος ο κόμπος στη μέση. Ο Kurz τον συνάντησε κατεβαίνοντας, ελάχιστα μέτρα ψηλότερα από τους σωτήρες του. Ήταν αδύνατο να περάσει τον κόμπο μέσα από τον καταβατήρα. Ίσως αν ανέβαινε λίγο ψηλότερα και χαλάρωνε η τάση, αλλά δεν είχε άλλη δύναμη. Προσπάθησε απεγνωσμένα, αλλά μάταια. Οι τρεις από κάτω προσπάθησαν κι αυτοί απελπισμένα: ανεβαίνοντας ο ένας στον ώμο του άλλου, κατόρθωσαν να αγγίξουν τα κραμπόν του με την άκρη του πιολέ τους. Αλλά ο Kurz άρχισε να εγκαταλείπεται, μέχρι που είπε το περίφημο «Ich kann nicht mehr» (δεν μπορώ να συνεχίσω πια). Αμέσως μετά, ξεψύχησε.
Η βόρεια ορθοπλαγιά του Eiger (3967μ.) είναι μια τεράστια, παγωμένη και ανήλια ορθοπλαγιά ύψους 1700 μέτρων. Είναι μια από τις έξη κλασικές ορθοπλαγιές των Άλπεων. Τη δεκαετία του 30 έγιναν προσπάθειες για την ανάβαση της, με πρωταγωνιστές κυρίως τους Γερμανούς.
Το Ναζιστικό καθεστώς ήθελε αυτό το έπαθλο, για να έχει ακόμα ένα όπλο προπαγάνδας και μια «απόδειξη» για την ανωτερότητα της Άριας Φυλής και του Ναζιστικού καθεστώτος. Και το κατάφερε τελικά τον Ιούλη του 1938, όταν μια Γερμανοαυστριακή σχοινοσυντροφιά από τους Anderl Heckmair, Ludwig Vörg, Heinrich Harrer και Fritz Kasparek το πέτυχε. Ο Heckmair έγραψε χαρακτηριστικά για αυτό τους το κατόρθωμα: «Εμείς, οι γιοι του παλιότερου Ράιχ, ενωθήκαμε με τους συντρόφους μας από τα Ανατολικά Σύνορα για να βαδίσουμε προς τη νίκη». Πέρα όμως από αυτά, η ανάβαση τους ήταν ένα καταπληκτικό ορειβατικό επίτευγμα. Χρόνια αργότερα, το 1959, ο Heinrich Harrer γράφει το White Spider, που περιγράφει αυτήν τους την ανάβαση, αλλά και το δράμα του 36. Το βιβλίο αυτό θεωρείται κλασικό δείγμα ορειβατικής λογοτεχνίας και έχει εμπνεύσει γενιές ορειβατών.
Η βόρεια του Eiger (1700μ.ED2/V+) σκαρφαλώθηκε για πρώτη φορά από Έλληνες στις 13-15/7/1994, από τους Γιάννη Θεοχαρόπουλο, Δημήτρη Μπουραζάνη, Γιώργο Γκάλιο και Μπάμπη Τσουπρά.
