Πολύ σκαρφάλωμα, μια πολύ δυνατή επανάληψη, μια νέα διαδρομή και μια προσπάθεια για νέα διαδρομή, είναι το αποτέλεσμα του Αλπινιστικού Κέντρου της ΕΟΟΑ που έγινε στην Αστράκα στις 1-3/7.
Το πιο σημαντικό γεγονός ήταν αναμφίβολα η πρώτη επανάληψη της διαδρομής «Τορέλι – Θανόπουλου» VIII, 490μ. από τους Χρ. Καρανίκα – Γ. Βουτυρόπουλο – Μ. Παπτσίκη. Μια διαδρομή που ανοίχτηκε το 15, γραμμή δύσκολη, με σαθρά που την κάνουν επικίνδυνη, με ρελέ αλλά ταυτόχρονα και δύσκολη στην ασφάλιση. To crux στη δύσκολη σχοινιά έγινε τεχνητά από το Χρήστο που την πήγε μπροστά και πιο κάτω μπορείτε να μάθετε περισσότερα για αυτήν τη σπουδαία επανάληψη.
Λίγο δεξιότερα και ακριβώς αριστερά της «Χαμένων Συντρόφων», οι Αλ. Κωνσταντινίδης – Κ. Μουγκολιάς και Λ. Καραχάλιος ξεκίνησαν μια νέα γραμμή που έμεινε όμως ημιτελής. Έκαναν δυο σχοινιές και βρήκαν δυσκολίες μέχρι VII+ A0.
Ο Χρ. Καρανίκας στο κλείσιμο της συνάντησης (3/7), άνοιξε μαζί με τον Στ. Καραντινάκη και μια νέα γραμμή στα χαμηλά βράχια απέναντι από το καταφύγιο. Η νέα αυτή γραμμή είναι ακριβώς αριστερά από τη «Θερμή Υποδοχή» και είναι τρεις σχοινιές: η πρώτη μια σχισμή VIου, η δεύτερη ένα δίεδρο VII, η τρίτη μια σχισμή Vου και μετά 150μ. σπασμένα.
Φυσικά έγινα και άλλες επαναλήψεις. Οι Ν. Καμπρόγιανης, Ιω. Γιαννάτος και Αντ. Κολοβός επανέλαβαν τη «Μεγάλο Σχίσμα» V+, οι Ν. Καμπρόγιανης, Ιω. Γιαννάτος, Αντ. Κολοβός, Στ. Καραντινάκης, Κ. Μουγκολιάς και Λ. Καραχάλιος τη «Μηνίσκος» VI και βέβαια δε θα μπορούσε να μην επαναληφθεί και η super κλασική «Κόψη των Τριεστίνων» VI+, που έγινε από την τετράδα Ιω. Πιπιλή, Ορ. Μίτρου, Στ. Καραντινάκη και Ν. Πολίτη.
Έχει όμως σημασία να τονίσουμε ότι αυτό το Αλπινιστικό Κέντρο στην Αστράκα ήταν η πρώτη αναρριχητική δραστηριότητα της ΕΟΟΑ μετά από σχεδόν 30 χρόνια! Σε μια ορθοπλαγιά που κάποτε ήταν πολύ δημοφιλής και που τώρα ακόμα και οι κλασικές γραμμές της δύσκολα επαναλαμβάνονται. Αυτό εκτιμήθηκε ιδιαίτερα και έτσι το Αλπινιστικό Κέντρο τράβηξε και αρκετούς νέους και αρχάριους αναρριχητές, που βρήκαν την ευκαιρία να σκαρφαλώσουν εκεί (σαν ανεξάρτητες σχοινοσυντροφιές), αφού η παρουσία παλιότερων και εμπειρότερων αναρριχητών τους έδωσε αυτή την αίσθηση (και όχι μόνο αίσθηση) ασφάλειας που χρειάζεται ένας μη έμπειρος αναρριχητής σε τέτοιες ορθοπλαγιές. Ελπίζουμε η ΕΟΟΑ να διοργανώσει ανάλογες αναρριχητικές συναντήσεις, όχι μόνο στην Αστράκα αλλά και αλλού.
Οι Χρ. Καρανίκας, Γιώργος Βουτυρόπουλος και Μάρκος Παπτζίκης έκαναν την πρώτη επανάληψη της Τορέλι – Θανόπουλου (VIII 490 μ) στην Αστράκα. Tη δύσκολη σχοινιά του crux, την πήγε μπροστά ο Χρ. Καρανίκας και μας έδωσε την ευκαιρία να τον ρωτήσουμε περισσότερα γι’ αυτή τη γραμμή
Α: Χρήστο πως επιλέξατε αυτή τη διαδρομή;
ΧΚ: Την είχα βάλει στο μάτι εδώ και καιρό και προσπάθησα να βρω όσες πληροφορίες μπορούσα. Οι οποίες όμως δεν ήταν και τόσο πολλές, ουσιαστικά ότι έχει δημοσιευτεί στο routes. Μίλησα με το Βουρόπουλο, αλλά κι αυτός δεν μπόρεσε να με βοηθήσει με κάτι περισσότερο.
Α: πως και πήγατε τρεις;
ΧΚ: με τον Μάρκο έχουμε σκαρφαλώσει κι άλλες φορές και ήξερα ότι δεν θα είχαμε πρόβλημα. Ο Γιώργος ήταν αμφίβολο αν θα μπορούσε να ήταν Αστράκα, τελικά τα κατάφερε και έτσι μπήκαμε και οι τρεις. Αυτό ήταν καλό, γιατί ο Γιώργος και μόνο με την παρουσία του δίνει θετική ενέργεια.
Α: έκανες τη σχοινά κλειδί, πως σου φάνηκε;
ΧΚ: Μοιράσαμε τις σχοινιές. Ο Μάρκος έκανε την πρώτη, και τις δύσκολες τις μοιράσαμε με το Γιώργο. Ναι εγώ έκανα την σχοινιά του crux. Το VIII έγινε τεχνητά (Α1), ήταν δύσκολο αλλά όχι τόσο, πιστεύω αν είχα ένα #4 θα μπορούσα να το κάνω ελεύθερα. Μας έλειψαν τα υλικά. Πήραμε μια σειρά ενώ χρειαζόντουσαν τελικά περισσότερα. Αλλά γενικά με τις ασφάλειες πιεστήκαμε.
Α: δεν παίρνει ασφάλειες;
ΧΚ: Δύσκολα. Πολλές φορές βάζαμε την πρώτη ασφάλεια 10μ. πάνω από το ρελέ! Ή έβρισκες να βάλεις κάτι, αλλά αυτό το κάτι το είχες χρησιμοποιήσει λίγο πιο κάτω. Ή έκανα πέρασμα όπου από κάτω είχα πέντε ασφάλεις, αλλά οι τέσσερις ήταν για να λέω ότι κάτι έχω βάλει. Οπότε ναι, ασφαλίζεται φτωχά.
Α: Οι ανοίξαντες είχαν αφήσει ρελέ. Πως τα βρήκατε;
ΧΚ: Σε καλή κατάσταση. Ήταν σε κάθε ρελέ δύο βύσματα, εκτός του 6ου που ήταν ένα. Αυτό μας προβλημάτισε.
Α: Γιατί;
ΧΚ: γιατί έχοντας κάνει τη δύσκολη σχοινιά, η επόμενη είναι μια σχισμή VII. Μέχρι εκεί κινείσαι ανασφάλιστος, αφού δεν παίρνει τίποτα, ενώ και η γραμμή δεν είναι προφανής. Εγώ δεν πήγα σωστά, έφυγα δεξιά, ενώ το σωστό είναι αριστερά και ήταν και πιο εύκολο. Οπότε θες πολύ καλό ρελέ. Εκεί ίσως έλειπε και ένα βύσμα, όχι τόσο για ασφάλεια όσο για να οδηγηθείς σωστά.
Α: Οπότε μιλάμε για μια πολύ σοβαρή διαδρομή.
ΧΚ: Εννοείται. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για runouts, να έχεις ψηλά το comfort zone και ταυτόχρονα να είσαι προσεκτικός γιατί υπάρχουν πολλά σαθρά. Όχι απλά πετραδάκια, αλλά ολόκληρα μπλόκια που μπορεί να πέσουν στον ασφαλιστή. Εγώ θα τη χαρακτήριζα επικίνδυνη. Και εμείς είχαμε και την ατυχία να έχουμε πολύ ζέστη. Κουβαλούσαμε τρία λίτρα νερό και πάλι αφυδατωθήκαμε από τις πρώτες σχοινιές. Σκέψου ότι καθυστερήσαμε λίγο για να πέσει σκιά στη δύσκολη σχοινιά, ενώ εγώ φορούσα καινούργιο παπούτσι και από τη ζέστη πρήστηκαν τα πόδια μου. Έτσι τις τελευταίες σχοινιές τις πήγε ο Γιώργος.
Α: Πόσες ώρες την κάνατε;
ΧΚ: Ακριβώς δεν ξέρω (γέλια), αλλά νωρίς το απόγευμα ήμασταν κάτω. Γενικά δεν καθυστερούσαμε.
