Το Thalay Sagar ήταν μια συχνά βίαιη εμπειρία για τον Athol Whimp κι’εμένα: κρύο μέχρι το κόκκαλο, ναυτία, συνεχείς καταιγίδες. Έπρεπε να αντιμετωπίσουμε αυτή την ένταση με επιθετικότητα και ορμή από τη δική μας πλευρά, και μόνο τότε ένιωσα μια σύντομη ισορροπία με το βουνό.
Κάποιοι άλλοι πριν από μας είχαν ξεκινήσει να ζωγραφίζουν μια εικόνα πάνω στο σκιερό, γκρί μεταλλικό τοίχο. Δύο από αυτούς, οι Kitty Kalhoun και Jay Smith, μας είχαν εμπνεύσει στην πρώτη μας προσπάθεια το 1996. Η διαδρομή που κάναμε το 1997 ήταν η προφανής γραμμή, αλλά επίσης ένα κομμάτι που αυτοί είχαν φανταστεί. Περάσαμε επτά ημέρες στη Βόρεια ορθοπλαγιά, σκαρφαλώνοντας σε στυλ κάψουλας μέχρι τα 6550, όπου αφήσαμε το portaledge και συνεχίσαμε για την κορυφή. Ζούσαμε από το καρβουνιασμένο μας ένστικτο. Θέλοντας να αντιμετωπίσουμε τους εαυτούς μας και αυτό που ήταν μπροστά μας, καταλήγαμε συνεχώς χτυπημένοι και επουλώναμε τις πληγές μας καθώς ανεβαίναμε. Στην κορυφή μας χτύπησε το σκοτάδι. Ο ήλιος έμοιαζε με ένα δακρυσμένο, ματωμένο μάτι καθώς έφεγγε κάποιες στιγμές μέσα από τις νιφάδες.
Για μένα, η ιδέα μιας Βορεινής μπορεί να φαίνεται αφηρημένη. Στο Thalay, ο Athol κι’εγώ μοιραστήκαμε την καθαρή αίσθηση ότι η Βόρεια, είναι η πιο όμορφη και αποπλανητική άποψη αυτού του βουνού. Το πιο σημαντικό κομμάτι της ανάβασής μας ήταν ο μικρόκοσμος της εμπειρίας μας: ο ελαστικός, ινώδης, ζωώδης δεσμός που μας κρατούσε ενωμένους και μας προωθούσε μπροστά. Λέξεις όπως «διάσημη ζώνη σαθρών» και «Βόρεια ορθοπλαγιά» ίσως να έχουν χτίσει μια φήμη γύρω από το Thalay Sagar, αλλά για μας φαινόντουσαν διακοσμητικές και άσχετες με την αγνότητα της πλαγιάς και το σκαρφάλωμα που ίσως να περιείχε.
Ο Athol κι’εγώ είμαστε οι πιό κολλητοί φίλοι, και αρκετά τυχεροί ώστε να μοιραζόμαστε παρόμοιες, αν όχι ίδιες, απόψεις για την αναρρίχηση. Καθώς κρεμόμασταν από διάφορες ασφάλειες μέσα σε καταιγίδες, ο Athol ανάβλυζε ένα πλεόνασμα από βαθιά ριζωμένη αντοχή, σφυρηλατημένη από χρόνια σκαρφαλώματος και πριν από αυτά, χρόνια στη SAS (ειδικές δυνάμεις της Αγγλίας-Ν Ζηλανδίας-Αυστραλίας). Οι φαινομενικά ατελείωτες ώρες της κοινής αγωνίας που αντέξαμε κατά τη διάρκεια των συνεχών χιονοστοιβάδων από spindrift, με βοήθησαν να εξηγήσω αυτό που κάναμε, σα μια βαθιά μορφή αγάπης, κάτι που δημιουργούσαμε μαζί. Έτσι η μοναξιά της δυσμενούς μας κατάστασης εξαφανιζόταν και μαζί της η εσωτερική μου μοναξιά, η οποία με είχε, σε ένα βαθμό τουλάχιστον, οδηγήσει στο Thalay.
Σε αυτή την προσπάθεια χρησιμοποιήσαμε χέρια και πόδια, μπούτια και μπράτσα, καρδιές και κόκκαλα. Είναι ανθεκτικά εργαλεία, δοκιμασμένα και χτυπημένα από χρόνια σκαρφαλώματος, και στο Thalay, συχνά δούλεψαν στο όριο της αυτοκαταστροφής τους. Όμως παρότι τα κορμιά μας ήθελαν να τα δώσουν όλα, ήταν πολύ δύσκολο να μπορέσουμε στ’αλήθεια να τα αφήσουμε να το κάνουν. Ο καιρός στο Thalay, με έμαθε να βλέπω πιο καθαρά ότι οι νοητοί περιορισμοί που βάζουμε στους εαυτούς μας, είναι τελείως αδικαιολόγητοι. Όσο περισσότερο ξεφλούδιζα αυτούς τους νοητούς περιορισμούς (φόβος, κρύο, λιθοπτώσεις, αποκοπή από το έδαφος, κτλ), τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσα τη σύνδεσή μου με το βουνό και τη λαχτάρα μου να βρίσκομαι εκεί.
Λάβαμε το Piolet D’Or του 1998 για αυτή μας την ανάβαση, κάτι που δεν περιμέναμε ούτε στοχεύαμε. Παρότι είμαι υπερήφανος, είναι η γνήσια ελευθερία που πάντα θα διαφεύγει και θα μένει άπιαστη, και την οποία πραγματικά ποθώ. Για λόγους που δεν έχω καταλάβει ακόμα, η ελευθερία φαίνεται να υπάρχει στην πολύ λεπτή ακμή που φεύγει από αυτόν τον κόσμο, και αυτό είναι που ξεσηκώνει ταυτόχρονη θλίψη, ενόχληση, και απεριόριστη χαρά μέσα μου.
Andrew Lindblade
Το Thalay Sagar (6904μ.) βρίσκεται στην Ινδία (Garhwal) και είναι ένα από τα ζόρικα βουνά των Ιμαλαΐων. Πρωτοσκαρφαλώθηκε το 1979. Το 1998, οι Andrew Lindblade και Athol Whimp άνοιξαν μια εκπληκτική διαδρομή 1400μ. στη βόρεια ορθοπλαγιά (VII 5.9 WI5), κάτι που τους χάρισε το 1999 το Piolet d’ Or. O Athol Whimp σκοτώθηκε στη Νέα Ζηλανδία το 2012 καθώς σκαρφάλωνε solo.
