Η φωτογραφία είναι παλιά, αλλά είναι μια από αυτές που έχουν κάνει πολλούς να ταξιδέψουν. Ένας ωκεανός γκρι γρανίτη και μια κόκκινη-κίτρινη κουκίδα ίσα που διακρίνεται μέσα του. Ο ωκεανός είναι η περίφημη Dru και συγκεκριμένα η δυτική της όψη, η κουκίδα είναι ο Cristophe Profit που ανεβαίνει μόνος, χωρίς σχοινί, την περίφημη American Direct. 900 μέτρα κάθετου γρανίτη!
Η ιστορία μας ξεκινά 60 χρόνια πριν, το καλοκαίρι του 62, όταν δυο αμερικάνοι με πλούσια δράση στο Yosemite, οι Royal Robbins και Gary Hemming, στέκονται κάτω από τη δυτική της Dru. Δυο μέρες μετά και αφού έχουν χρησιμοποιήσει 82 καρφιά, ολοκληρώνουν μια από τις εμβληματικές διαδρομές όχι μόνο της περιοχής του Mt Blanc αλλά και της παγκόσμιας αναρρίχησης.
30/6/82. Ο Christophe Profit ξεκινά από το Chamonix, είναι 12 το μεσημέρι. Μια ώρα μετά, στη βάση της ορθοπλαγιάς αφήνει τις μπότες του. Έχει μόνο ένα μικρό σακίδιο και τα αναρριχητικά του παπούτσια, όχι σχοινί ή μπωντριέ, ούτε και υλικά bivouac. Ξεκινά το σκαρφάλωμα. Μερικές πλάκες οδηγούν στο πρώτο 45μετρο δίεδρο που είναι η προθέρμανση για το μεγάλο 90μετρο δίεδρο 6c που έκανε αυτή τη γραμμή διάσημη. Πάτημα –πιάσιμο – πάτημα – πιάσιμο…. «Ήταν υπέροχο, συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να κάνω μια αλυσίδα με τις κινήσεις σε πλήρη σόλο, αγνοώντας το κενό».
Μετά το μεγάλο δίεδρο η ταχύτητα ανεβαίνει, ένα μικρό γλίστρημα (μια στιγμή μπορεί να τον στείλει από τη λάθος πλευρά της ιστορίας), μέχρι που 3:10’ από τη βάση της ορθοπλαγιάς ο Profit μπορεί πια να αγναντέψει από την κορυφή! «Από μικρός ονειρευόμουν να ανέβω τη δυτική της Dru με ρυθμό περπατήματος».
Ο Profit αφήνει το κοινό έκπληκτο. Δεν είχε έρθει ακόμα η εποχή του speed climbing, αλλά μαζί με τον άλλον μεγάλο Γάλλο, τον Eric Escoffier, ξεκινούν μια κούρσα με πολύ μοναχικό, direct και χειμερινό σκαρφάλωμα. Ο Profit είναι ασταμάτητος: δύο ώρες και τριάντα λεπτά για να ανέβει τη βόρεια όψη των Droites, τέσσερις ώρες και τριάντα λεπτά για το βόρειο couloir της Dru, λίγο λιγότερο από δέκα ώρες για να ολοκληρώσει την πρώτη σόλο ανάβαση σε μια μέρα στη βόρεια όψη του Eiger, τριάντα δύο ώρες για να ολοκληρώσει τη χειμερινή ανάβαση της Peuterey.
«Υπάρχουν τρία πράγματα που προσπαθώ να κάνω κάθε φορά που βγαίνω στα βουνά: να χαράξω τη δική μου διαδρομή, να μείνω έξω από τη «ζώνη άνεσης» μου, να προσαρμόζομαι στο περιβάλλον».
Ελικόπτερα παρακολουθούν αυτές τις εκπληκτικές αναβάσεις, δεκάδες φωτό τροφοδοτούν τα εξώφυλλα των περιοδικών εξάπτοντας το αναγνωστικό κοινό. Το μεγάλο έπαθλο σε αυτόν τον αγώνα είναι οι τρεις μεγάλες βόρειες (Materhorn, Eiger και Jorasses) σε μια μέρα. Βγαίνει νικητής: το 85 (25/7) ανεβαίνει σε μια μέρα τις βόρειες του Materhorn, των Jorasses και τους Eiger, φυσικά solo. To Μάρτιο του 87 τις επανέλαβε και πάλι μοναχικά αλλά αυτή τη φορά χειμώνα! Χρειάστηκε μόλις 41 ώρες. Μια καταιγίδα δράσης που τελικά τον οδηγεί στα Ιμαλάια. Το 91, μόλις στα 30 του χρόνια, ο Profit με σχοινοσύντροφο τον Pierre Beghin βρίσκονται στο Κ2, το δεύτερο ψηλότερο βουνό του πλανήτη. Με αλπικό στιλ, φτάνουν στην κορφή στις 15/8 από μια νέα direct διαδρομή στη βορειοδυτική κόψη. Ένα αριστούργημα που τον πάει στην κορυφή της καριέρας του. Και τότε αποφασίζει να την σταματήσει όπως το ίνδαλμα του ο Bonatti.
Αυτή η επέτειος είναι και η αφορμή για να θυμηθούμε και το χαμό δυο από τους πλέον ταλαντούχους Έλληνες αναρριχητές της εποχής: στις 19/8/87 οι Χριστόφορος Αγνόγλου και Χρήστος Δελημπαλτάς επιστρέφουν μετά από την επιτυχή ανάβαση της American Direct. Μια λιθόπτωση τους σκοτώνει.
