Χθες ήταν μια ημέρα που θα μείνει στην Ιστορία τους Ιμαλαϊσμού. 68 ορειβάτες πάτησαν την κορυφή της Annapurna, της πιο επικίνδυνης και θανατηφόρας κορυφής από τις 14 ψηλότερες του πλανήτη (ελάχιστοι από αυτούς χωρίς οξυγόνο).
Ίσως αυτό το νούμερο από μόνο του να μην μας λέει πολλά. Αν συνδυαστεί όμως με το 298, δηλαδή τον αριθμό των ορειβατών που πάτησαν την Annapurna, από το 1950 που το κατόρθωσαν πρώτη φορά οι Γάλλοι Herzog και Lachenal, ίσως καταλάβουμε τι παίχτηκε χθες και τι θα παίζεται από εδώ και πέρα στα μεγάλα βουνά του πλανήτη.
Όλοι αυτοί οι 68, ορειβάτες και Sherpas, προσπάθησαν να ανέβουν κορυφή στις 15/4. Συνάντησαν σκληρό πάγο και επέστρεψαν πίσω. Περίμεναν στην Κατασκήνωση 4 στα 7000μ. ένα ελικόπτερο να φέρει σχοινί, επιπλέον οξυγόνο και τρόφιμα. Έτσι κι έγινε. Η διαδρομή εξοπλίστηκε από το fixin team υπό την ηγεσία του Mingma G. της Imagine Nepal, που προηγήθηκε μια – δυο ώρες και έτσι η κορυφή πατήθηκε μια μέρα μετά.
Ήταν απαραίτητο αυτό; Προφανώς όχι. Όλη η διαδρομή από την Κατασκήνωση 4 και πάνω δε χρειάζεται σταθερά σχοινιά και αν χρειαστούν αυτά, είναι μόνο τοπικά. Όμως προχθές, σύμφωνα με τις αναφορές, οι περισσότεροι από τους επίδοξους κατακτητές της Annapurna δεν είχαν τις τεχνικές ικανότητες να κινηθούν με κραμπόν – πιολέ σε τέτοιο πεδίο χωρίς τη βοήθεια και την ασφάλεια του σταθερού σχοινιού ή αν τις είχαν ήταν πολύ αργοί. Ή τέλος πάντων δεν το αποτόλμησαν. Οπότε ναι, η αποστολή υλικών με ελικόπτερο για να μην αποτύχουν οι αποστολές ήταν «υποχρεωτική».
Υπήρξαν και τρεις ορειβάτες που κατήγγειλαν την απαράδεκτη χρήση του ελικοπτέρου. Οι Γάλλοι Yorick Vion, Bertrand Delapierre και Marc Batard που προτίμησαν να αφήσουν το πλήθος και να προσπαθήσουν μόνοι τους την επομένη. Αλλά ο καιρός έκλεισε νωρίτερα του αναμενόμενου και οι τρεις ορειβάτες δεν μπόρεσαν να κάνουν κορυφή. Όμως το εκτιμούμε αυτό.
Είναι πια σαφές ότι οι εταιρείες που διοργανώνουν αποστολές στα μεγάλα βουνά (όπως η SST, όπου ο πρόεδρός της έχει δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο ότι έχει στόχο τα 1000 άτομα τη σαιζόν στο Everest), θα εκμεταλλευθούν στο έπακρο την τεχνογνωσία που έχουν αποκτήσει τα τελευταία χρόνια στο Everest, όπου μπορούν να σε ανεβάσουν ακόμα και αν δεν έχεις ξαναπιάσει πιολέ στα χέρια σου. Βέβαια αυτό μοιραία θα οδηγήσει σε καταστάσεις όπως του 96, αλλά – όπως έγινε και τότε – αυτές θα φέρουν περισσότερους πελάτες.
Και οι Νεπαλέζοι θα έχουν εδώ τον πρώτο λόγο. Λογικό και δεν μπορεί κανείς να τους κατακρίνει γι’ αυτό. Τα βουνά γι’ αυτούς σημαίνουν εισόδημα και όσο υπάρχουν πελάτες που είναι διατεθειμένοι να τους πληρώνουν για το όνειρο, αυτοί θα κάνουν τα πάντα για να τους ικανοποιήσουν. Τα όρια πια είναι θέμα τεχνικών δυνατοτήτων και όχι προσωπικών ικανοτήτων, θέλησης και θάρρους ή πολύ περισσότερο, κάποιου ρομαντικού κώδικα Ηθικής όπως η Διακήρυξη του Τυρόλο.
