Εμείς οι ορειβάτες βλέπουμε χρόνο με το χρόνο τα βουνά να καταστρέφονται. Οι παγετώνες λιώνουν όλο και πιο γρήγορα, οι δρόμοι ανεβαίνουν όλο και ψηλότερα, οι πλαγιές σκάβονται όλο και πιο βαθειά, όλο και περισσότερες κορφές και ράχες ισοπεδώνονται. Η ζωή πάνω στα βουνά (και στα ποτάμια και στις θάλασσες) εξοντώνεται.
Τα βουνά εκπέμπουν SOS. Εδώ και χρόνια. Εδώ και χρόνια όλα πάνε λάθος. Ποιος σχεδιάζει και ποιος πραγματοποιεί τη λεηλασία της φύσης; Ποιος και ποιοι μας οδηγούν στον όλεθρο;
Πολιτικοί, οικονομολόγοι, κρατικοί υπάλληλοι, μεγαλοστελέχη εταιρειών, αργυρώνητοι επιστήμονες, ομονοούν: τα πράγματα είναι δύσκολα αλλά υπό έλεγχο, εμείς είμαστε εδώ και θα τα λύσουμε όλα. Όμως οι οικονομικοί κολοσσοί είναι αδηφάγοι, το ξέρουμε όλοι κι αυτοί κι εμείς. Δεν αρκούνται, ούτε μπορούν πλέον να μεγεθύνουν τον οικονομικό τους κύκλο μόνο μέσα από την επιβολή πλαστών αναγκών και την παραγωγή άχρηστων υπηρεσιών και αντικειμένων. Πραγματοποιούν έτσι μία συνολική επίθεση στο περιβάλλον, ένα σάλτο μορτάλε του καπιταλισμού.
Όμως σε αυτό το σάλτο μορτάλε συμπαρασύρεται όλη η ανθρωπότητα. Και έτσι η μόνη άμυνα των ανθρώπων είναι το σύνθημα να γίνει πράξη: να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, διεκδικώντας τις αποφάσεις για όλα όσα μας αφορούν, ξεκινώντας από τη φύση και τα οικολογικά ζητήματα. Δε χρειάζονται όμως πολλά λόγια. Χρειάζεται δράση. Ο καθένας μας ας επιλέξει ποια θα είναι αυτή και τι μπορεί να κάνει. Αλλά είναι επιτέλους καιρός να ξεπεράσουμε τις απάτες του παλιού κόσμου και να προσπαθήσουμε αυτό που μας λένε ότι είναι ακατόρθωτο. Αλλιώς θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε το αδιανόητο∗.
