Το καιρικό παράθυρο έκλεισε και όλοι πλέον οι ορειβάτες είναι στην κατασκήνωση βάσης. Λίγοι από αυτούς, όλοι Νεπαλέζοι, έχουν περάσει το όριο των 7.000 μέτρων, αλλά είμαστε ακόμα στην αρχή του χειμώνα. Μήπως αυτή η πρώιμη πρόοδος αποτελεί ένδειξη για μια επικείμενη επιτυχημένη ανάβαση;
Οι ημερομηνίες
Ενώνοντας τις δυνάμεις τους πριν λίγες ημέρες και στη συνέχεια με τη βοήθεια του fixin team της SST, τα 7000 μέτρα ξεπεράστηκαν ήδη. Οι τελευταίοι μάλιστα έκαναν και δυο νύχτες εγκλιματισμού στα 7050μ. αλλά το κυριότερο, άφησαν κάμποσες μπουκάλες οξυγόνου (θα το αξιολογήσουμε παρακάτω αυτό).
Το 2018, οι Πολωνοί έφτασαν στην Κατασκήνωση Βάσης στις 9 Ιανουαρίου, ενώ τον επόμενο χρόνο οι Ρώσοι (ή για να ακριβολογούμε η ομάδα του Vassily Pivtsov), έφτασαν στις 14/1, με τον περίφημο Βάσκο AlexTxikon να φτάνει δυο μέρες αργότερα. Η Πολωνική αποστολή με τους D. Urubko και A. Bielecki, έσπασε το φράγμα των 7000 μέτρων, ούτε λίγο ούτε πολύ στις 19 Φεβρουαρίου! Φυσικά όλοι θυμόμαστε την περίφημη διάσωση της Elisabeth Revol στο Nanga Parbat, που ανέτρεψε το πρόγραμμά τους.
Την επόμενη χρονιά η ομάδα του Vassily Pivtsov, έπρεπε να δει το ημερολόγιο να γράφει 9/2 για να σπάσουν τα 7000 μέτρα. Τελικά εγκατέλειψαν στις 8 Μαρτίου στα 7500 μέτρα.
Το ρεκόρ υψομέτρου στο K2 το χειμώνα ανήκει στους Denis Urubko και Marcin Kaczkan που έφτασαν τα 7.800 μέτρα κατά τη διάρκεια της αποστολής του 2003. Εκείνη τη χρονιά, το φράγμα των 7.000 μέτρων ξεπεράστηκε στις 4 Φεβρουαρίου.
Και τέλος, οι Ρώσσοι το 2012 ήταν μέχρι φέτος οι πιο «γρήγοροι», αφού έφτασαν στα 7.000 μέτρα στις 2 Φεβρουαρίου.
Έτσι οι μνηστήρες του 2021 είναι σαφώς πιο μπροστά χρονικά από όλες τις προσπάθειες των προηγούμενων χρόνων. Οπότε σε μια πρώτη ανάγνωση, οι πιθανότητες επιτυχίας φέτος είναι αυξημένες. Περισσότερος χρόνος. Χμμ…
Κρύο και καταπόνηση
Σε επικοινωνία που είχαμε με τον Α. Συκάρη την παραμονή της πρωτοχρονιάς, αυτό που μας είχε τονίσει ήταν το κρύο. «Έχω κοιμηθεί δυο βραδιά στην Κατασκήνωση Βάσης, -22ºC το πρώτο βράδυ και χτες -27ºC, μέσα στην σκηνή μου. Δεν σε αφήνει να ξεκουραστείς το κρύο». Ο Συκάρης δεν είναι κανένας πρωτάρης, έχει εμπειρία από 8άρες κορυφές και το κρύο τους. Αλλά ο χειμώνας στο K2 είναι… άλλο επίπεδο.
Έτσι ναι, τα σχοινιά φιξαρίστηκαν μέχρι πάνω τα 7000 μέτρα πολύ πρώιμα και μένουν ακόμα δυο μήνες, αλλά ο χειμώνας του Karakorum καταπονεί. Όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχικά. Πόσο πιθανό είναι αυτοί που τέλη Δεκέμβρη βρέθηκαν στα 7000 μέτρα, να μπορέσουν να το επαναλάβουν μετά από ενάμιση ή δυο μήνες παραμονής σε ένα τόσο αφιλόξενο περιβάλλον; Ήδη ο Nim ενημέρωσε από το λογαριασμό του, ότι τις επόμενες ημέρες περιμένουν θερμοκρασίες -50ºC!
Αλλά όχι μόνο αυτό. Μεταξύ δυο «παραθύρων» καλού καιρού, ο χειμώνας του K2 είναι ανελέητος. Οι σκηνές σκίζονται, τα σχοινιά πακτώνονται στον πάγο κι αυτό δεν είναι μια υπόθεση: το Φλεβάρη του 19, οι Ρώσοι βρήκαν την κατασκήνωση 2 διαλυμένη από τον αέρα, με αποτέλεσμα να πρέπει να τη στήσουν από την αρχή.
Και είναι και ο εγκλιματισμός. Η αδράνεια στην Κατασκήνωση βάσης, σε συνδυασμό με τη σωματική καταπόνηση, τον εξασθενεί. Και τα καιρικά παράθυρα είναι τόσο σύντομα που, όταν και αν εμφανιστούν, οι ορειβάτες πρέπει να είναι σε θέση να ανέβουν γρήγορα.
Μια ιδέα για τις συνθήκες τώρα στο K2 εδώ.
Το πλήθος των μνηστήρων.
Σε σχέση με τις προηγούμενες απόπειρες, φέτος έχουμε μια καινοτομία: το πλήθος. Ναι δεν είναι όλοι μια αποστολή, αλλά μήπως θα δούμε μια εκδοχή του παλιού στιλ; Μια συνεργασία, μια ομαδική προσπάθεια δεκάδων ανθρώπων που την κατάλληλη στιγμή θα στείλουν ένα τυχερό ζευγάρι για να κατακτήσει το τρόπαιο; Είναι μια οπτική. Αλλά τελικά πόσοι είναι οι πραγματικοί μνηστήρες; Το 2019 ας πούμε ήταν περίπου 15.
Φέτος έχουμε τους Tamara Lunger, Alex Gavan, Sergio Mingote, Juan Pablo Mohr, Nims με την φοβερή ομάδα των έξι sherpas, Mingma Gyalje με τη δική του ομάδα, τον Ali Sadpara και βέβαια τους sherpas της Seven Summit Treks . Υπάρχουν και αυτοί όπως o John Snorri και ο Αντώνης Συκάρης που έχουν εμπειρία από 8άρες και σίγουρα μπορούν να βοηθήσουν. Αλλά μέχρι εκεί. Οι υπόλοιποι, μάλλον θα είναι ένα βάρος σε μια τέτοια υπερπροσπάθεια.
Οπότε λίγο – πολύ είμαστε στα ίδια.
Και τι γίνεται με το πρόσθετο Οξυγόνο;
Όλοι συζητούν για το πρόσθετο οξυγόνο, πολλοί έχουν εστιάσει εκεί την (αρνητική) κριτική τους. Κάποιοι (Tamara Lunger, Alex Gavan και Sergio Mingote) έχουν δηλώσει ότι θα προσπαθήσουν χωρίς. Ο Nims έχει αποφύγει να το ξεκαθαρίσει.
Αλλά τα πράγματα είναι απλά: κανείς δεν έχει φτάσει, όχι στην κορυφή, αλλά ούτε καν στα 8000 μέτρα με ή χωρίς πρόσθετο οξυγόνο, χειμώνα στο K2. Και οι Sherpas της SST, μην το ξεχνάτε, έχουν ήδη αφήσει αρκετές φιάλες στα 7000 μέτρα να τους περιμένουν. Και αυτοί που θα ανέβουν πρώτοι χειμώνα στην κορυφή του K2, με οξυγόνο ή χωρίς, θα είναι οι πρώτοι όπως κι αν έχει. Μια συνεργασία των Νεπαλέζων, με σωστή στρατηγική και τη χρήση πρόσθετου οξυγόνου, αυξάνει πολύ τις πιθανότητες. Το δέλεαρ είναι μεγάλο.
Οι υπόλοιπες μικρές ομάδες, μάλλον είναι καταδικασμένες. Εκτός κι αν ευκαιριακές «συμμαχίες» αλλάξουν την κατάσταση. Όπως το 2016 στο Nanga Parbat, όπου οι Alex Txikon και Ali Sadpara είχαν συνεργαστεί με την Tamara Lunger και το Simono Moro, για την πρώτη χειμερινή ανάβαση. Βέβαια το Nanga Parbat δεν είναι K2, τα 500 μέτρα διαφοράς, είναι σαν ένα βουνό ακόμα.
Οπότε αναμένουμε τα πάντα, γιατί τα πάντα μπορεί να γίνουν φέτος στο K2. Ίσως όμως και τίποτα. Όλοι το γνωρίζουν αυτό και γνωρίζουν επίσης ότι εκεί πάνω, το Απρόβλεπτο είναι ο Βασιλιάς. Ειδικά το χειμώνα.
