Πέθανε χθες 19/1/21, πλήρης ημερών στα 91 του, ο Cesare Maestri, ένας από τους πλέον φημισμένους Ιταλούς αναρριχητές της δεκαετίας του 60.
Ο Maestri ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής στις ορθοπλαγιές των Δολομιτών, με πολλές επαναλήψεις, αλλά και πολλές πρώτες αναβάσεις που του χάρισαν το προσωνύμιο «Η Αράχνη των Δολομιτών».
Γεννήθηκε στο Trento το 1929 (2/10) και οι γονείς του ήταν περιπλανώμενοι ηθοποιοί. Στον 2ºΠΠ ο Maestri εντάχθηκε στην αντίσταση και το ΚΚΙ. Μετά τον πόλεμο, παράτησε τις σπουδές του στη Ρώμη και επέστρεψε στο Trento, όπου άρχισε να σκαρφαλώνει τη δεκαετία του 50 στους Δολομίτες, πολλές φορές solo. Πολλές από τις αναρριχήσεις του, τις έκανε και καταρρίχηση στο στιλ του P. Preuss κάτι που του έδωσε φήμη. Το κέντρο της δράσης του ήταν η περιοχή της Brenta στους Δολομίτες και ο Maestri, που ζούσε πλέον μόνο για να σκαρφαλώνει, ήταν από τους πρωτοπόρους με πολλές διαδρομές VIου βαθμού. Το 1952, έγινε Οδηγός Βουνού και το 1954, φτασμένος ήδη, αποκλείστηκε από την αποστολή της Ιταλίας στο Κ2, μάλλον άδικα. Έκανε βουνό μέχρι τα βαθιά του γεράματα, μάλιστα το 2002, στα 73, του προσπάθησε να ανέβει στο Shishapangma αλλά τον σταμάτησε η ασθένεια του υψομέτρου. Έγραψε επίσης τρία βιβλία με ορειβατικό περιεχόμενο και διατηρούσε κατάστημα αναρριχητικών ειδών στη Madonna di Campiglio.
Αλλά πάνω απ’ όλα, το όνομά του συνδέθηκε με δυο διαδρομές που έκανε ή υποτίθεται ότι έκανε, στην Παταγονία. Η πρώτη είναι αυτή του 1959 στη βόρεια ορθοπλαγιά του καταπληκτικού Cerro Torre, αυτή την παγωμένη βελόνα των 3128μ.που χτυπιέται από τους περίφημους ανέμους της Παταγονίας, εκεί που ο Bonatti είχε ένα χρόνο πριν αποτύχει. Ήταν η πρώτη ανάβαση της. Ο Maestri επέστρεψε μόνος, αφού ο σχοινοσύντροφος του, ο Αυστριακός Toni Egger είχε παρασυρθεί από χιονοστιβάδα. Ο Lionel Terray χαρακτήρισε τη διαδρομή αυτή ως «τη μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία της ορειβασίας» και ο Maestri δοξάστηκε. Πολλοί προσπάθησαν να την επαναλάβουν τα επόμενα χρόνια και όχι μόνο απέτυχαν, αλλά δε βρήκαν και κανένα ίχνος της ανάβασης του, κάτι που ξεκίνησε την αμφισβήτηση της ιστορίας του. Άλλωστε η φωτογραφική μηχανή είχε χαθεί μαζί με τoν Egger!
Ο Maestri όμως επέμενε και επέστρεψε το 1970 στην ανατολική ορθοπλαγιά. Μαζί του κουβάλησε και ένα βενζινοκίνητο κομπρεσέρ 135 κιλών για να καρφώσει τον παγωμένο βράχο με 400 βύσματα. Η περίφημη Compressor Route. Απαξίωσε να ανέβει το μανιτάρι πάγου της κορφής, το σήμα κατατεθέν του Cerro Torre, λέγοντας ότι «δεν είναι πραγματικά μέρος του βουνού, αργά ή γρήγορα θα πέσει». Και όχι μόνο. Στην κατάβαση ξήλωσε τα τελευταία 30 βύσματα και παράτησε το κομπρεσέρ πάνω στην ορθοπλαγιά! Ξεσήκωσε σάλο και αποκηρύχτηκε. Οι δυο αυτές διαδρομές, θα επαναληφθούν δεκαετίες αργότερα, τροφοδοτώντας με επιχειρήματα τους αμφισβητίες του. Έχουν γραφτεί δεκάδες, ίσως εκατοντάδες άρθρα και βιβλία για αυτές. Ο Maestri, δεν άλλαξε το παραμικρό από αυτά που δήλωσε εξ’ αρχής.
Στην καριέρα του σκαρφάλωσε πάνω από 3500 χιλιάδες διαδρομές, μια στις τρεις σόλο! Είχε δηλώσει ότι «δεν υπάρχουν βουνά αδύνατον να σκαρφαλωθούν, υπάρχουν μόνο άντρες αδύνατο να τα σκαρφαλώσουν», όπως και ότι «ο καλύτερος ορειβάτης, είναι αυτός που γερνά».
Όπως κι αν έχει η «Αράχνη των Δολομιτών» ήταν αναμφισβήτητα μια πολύ σημαντική μορφή, από αυτήν την πάστα ορειβατών που είχε την ικανότητα να δημιουργεί μύθους και όνειρα. Τον ευχαριστούμε γι’ αυτό.
